Hi, ik weet even niet waar ik dit moet plaatsen dus daarom maar even hier. Ik ben altijd wel een beetje hypochonder geweest en nu ik kinderen heb merk ik dat ik (als ik minder goed in mijn vel zit) vaak doodsbang ben dat ook zij ziek worden. Mijn zoontje is al een week niet lekker, op en af koorts, hoest al 2 weken, moe. En het enige waar ik aan kan denken is dat hij leukemie of longkanker heeft. Ik lig er nu alweer 2 uur wakker van. Huisarts had hem nagekeken en kon niks vinden. Ik twijfel dan: moet ik bloed laten prikken bij hem? Of zijn echt mijn eigen angsten en moet ik hem hier niet mee lastigvallen? Maar stel dat het iets ergs is en dat we het missen? Mijn hart zit in m’n keel en ik ben continu zó bang. Herkent iemand dit?
Ik ben natuurlijk geen dokter, maar als de huisarts hem heeft nagekeken en alles goed lijkt volgens hem, zou je daar toch op moeten kunnen vertrouwen. Dat kinderen nu langer moe/niet fit zijn/blijven is ook niet raar met dit warme weer. Mijn kinderen zijn verder gezond, maar ook bij hen begint dit weer zijn tol te eisen. En daarnaast geef je aan dat je altijd wel een beetje hypochonder bent geweest, ben je daarvoor al eens naar de huisarts geweest en/of heb je daar al eens hulp voor gehad? Ik maak me natuurlijk ook wel eens zorgen om mijn kinderen, maar hypochondrie lijkt me echt vreselijk. Misschien dat je daar wat hulp bij kunt krijgen, lijkt me voor jezelf ook zoveel prettiger als je je wat minder zorgen hoeft te maken op dat vlak.
Bloedprikken doe je een kind geen plezier mee als het eigenlijk niet nodig is. De huisarts heeft hem nagekeken dus daar zou ik op vertrouwen. Wellicht makkelijker gezegd dan gedaan voor jou, dus misschien een idee om over je eigen angsten te praten met de huisarts zodat je daarbij geholpen kunt worden? Ik weet hoe naar angsten kunnen zijn.
Bedankt voor jullie reacties. Ik ga er zeker wat aan doen, en ermee naar de huisarts want dit is echt geen doen. En ik zal hem niet zomaar pijn laten lijden en bloed laten prikken alleen maar vanwege mijn angst dat hij ernstig ziek is. Naar hem toe blijf ik ook kalm en vol vertrouwen, ik wil niet dat hij dit van me overneemt. Hij werd net weer wakker, eindeloos hoesten en opnieuw koorts (terwijl de koorts gisteren overdag weg was). Even kijken hoe het vandaag zal gaan maar ik vind het echt heel raar. Ik ben dit ook niet van hem gewend, hij is nooit op deze manier ziek…
Ik denk dat moedergevoel heel sterk is. Als jij het gevoel hebt dat er iets ernstigs is dan zou ik dat zeker bespreken met de huisarts. Sowieso is terugkerende koorts een reden om verder onderzoek te doen. Je moet denk ik jezelf afvragen of als de uitslag van het bloed goed is, jij het dan ook los kan laten of dat er dan een nieuwe mogelijke ziekte is waar je bang voor zal zijn. Ik herken het in die zin dat ik bij S. na de bevalling echt overal bang voor was. Dan weer RS, dan een ontstoken naveltje, het stopte niet. Dan kom je in een vicieuze cirkel terecht waarbij je maar kort even gerustgesteld bent totdat er weer iets opkomt.
Toen je zelf jong was, is er toen soms iets geweest met erge ziektes, bij jezelf of familie? Ik denk dat het vooral werken aan je angst is. Kinderen worden soms ziek en over het algemeen knappen ze weer op zonder interventie.
Ik werk bij een huisarts, moedergevoel zegt echt niet altijd wat. Meestal komen er geen erge dingen tevoorschijn.
Ik zeg ook nergens dat het ALTIJD wat betekent. Ik zeg alleen dat het heel sterk is en in mijn geval had mijn moedergevoel dus wel gelijk.
Probeer er vertrouwen in te hebben dat de huisarts je kindje goed heeft nagekeken. Klinkt mij in de oren als een vervelende luchtweginfectie. Die koorts is vervelend. Bij 24 uur koortsvrij en opnieuw koorts wel even terug en dan is het geen leukemie of iets van een ander soort kanker maar wellicht iets van een infectie waar antibiotica voor nodig is. Ik werk net zoals @Liekje81 ook bij een huisarts en moedergevoel zegt echt niet alles. Veel ouders worden vaak gedreven door angst. In mijn hele carriere heb ik 1x meegemaakt dat een moeder het juist had en dat er wel iets ernstigs aan de hand was en dan heb ik het over ruim 20 jaar werkervaring. Natuurlijk komen er kinderen met duidelijk ernstige klachten maar die pikt de huisarts er direct uit en daar wordt direct naar gehandeld. Ik zou je kind wanneer het niet nodig niet belasten met bloedprikken want dit zal je ook niet geruststellen. Dan komt er niks uit het bloed en dan zal je blijven zoeken. Jonge kinderen zijn nu eenmaal vaker ziek met koorts etc en zullen eens een infectie krijgen waarvoor medicatie nodig is. Ik wil hiermee niet zeggen dat ik me niet nooit zorgen maak over mijn kinderen hun gezondheid maar ik vul niet direct allerlei doemscenario's. Mijn kinderen zijn al groter en die zijn als kleintjes ook heel veel ziek geweest, hoesten, verkouden, koorts, alles erop en eraan maar is ook allemaal goedgekomen. Als dit gevoel echt de overhand gaat nemen zou ik er zeker iets mee doen. Het kost je anders zoveel negatieve energie. Ik hoop dat je kindje snel zal opknappen.
Wat niet meehelpt is dat ik met mijn dochter van 8 maanden dus ook een paar keer een verkeerd voorgevoel had en dat dit klopte (bijv een hartruis waar de huisarts laconiek over deed bleek een congenitale aortaklepstenose waar ze waarschijnlijk aan geopereerd moet worden). Met m’n verstand kan ik goed beredeneren dat kindjes meestal gewoon weer beter worden. Ik heb het ook niet altijd en met m’n zoon zou ik het meer omschrijven als ‘gewone’ moederzorgen. Maar rondom deze ziekte (wat het dan ook is) van hem voelt het dus heel anders, het verloopt anders dan ik gewend ben. Ik vind het zo raar dat de koorts weg is en dan weer keihard terugkomt, hoe bleek hij is, hoeveel hij hoest en hoe moe hij is. Pffff
Dankjewel voor je uitgebreide reactie, dit helpt wel echt. Ik ga dit even een paar keer opnieuw lezen en proberen het los te laten.
Maar dat koorts weg is en dan weer terug komt, is wel reden weer contact op te nemen met de huisarts. Dus dat zou ik zeker wel doen. Daarbij niet denkend dat er iets ernstigs is hoor.
Mijn jongste is ook 2 weken af en aan ziek geweest. Het begon op een vrijdag na school met koorts, het hele weekend was ze hangerig, op maandag heeft ze vooral geslapen. Dinsdag ging het beter, woensdag leek ze opgeknapt, donderdag voor de zekerheid nog thuis om wat aan te sterken. Vrijdag naar school, en daarna kroop ze in bed. Weer verhoging. Weer veel slapen. Maandag ging het beter, dinsdag weer hoge koorts. Huisarts heeft gekeken en zag toen 2 ontstoken oren, maar ook dat haar keel waarschijnlijk ook ontstoken was geweest (nog wat rood). Ze heeft antibiotica gekregen en na 3 dagen was ze echt weer helemaal de oude Ik denk dus dat het hier een vervelend virus was met een bacteriële infectie als gevolg, waardoor die koorts weer terug kwam.
Nog even een update. We zijn toch naar de spoedpost gegaan want hij werd zieker. Bleek een longontsteking, arm kereltje… wachten nu op antibiotica.
Jeetje, longontsteking! Heel veel beterschap. Hier een hypochonder ten top. Bij mij komt het vooral door emetofobie (fobie voor overgeven, in mijn geval ook dat anderen dat gaan doen). Mijn zoontje is tot hij naar school ging echt maandelijks ziek geweest. Mijn angst werd steeds extremer en ik kon niet normaal meer leven, zo erg. Therapie is het enige dat een beetje geholpen heeft. Exposure om te leren enigszins om te gaan met de fobie. Het zal ws nooit weggaan, maar het is wel minder geworden.
Ik herken het wel. Mijn dochtertje is van een gewone verkoudheid naar doodziek gegaan en toen overleden. Jaren heb ik nog last gehad van extreem zorgen maken bij elk hoestje/lichte verhoging/plekje op het lichaam etc. In de coronatijd ook extreem bang dat mijn kinderen iets overkwam. Ik sloeg echt helemaal door en heb toen hulp gezocht, want het was niet gezond voor mij maar ook zeker niet voor de kinderen. Ik kan nu veel beter relativeren en kan zeggen dat ik het wel voor 70% losgelaten heb. Helemaal lukt niet, maar dat komt echt door die ervaring van mijn dochter. Daar is gelukkig ook alle begrip voor bij mijn huisarts. Probeer te relativeren en vertrouwen te hebben in de huisarts. En natuurlijk wel contact opnemen als je je echt zorgen maakt, maar daarbij niet gelijk te bedenken dat het het ergste is. Veel beterschap met je zoontje!
Ik herken het (helaas). Ik google ook teveel. Maar ook bij mezelf. Ik zou het bij de huisarts aankaarten. Ik heb 't ook gedaan maar houd t nog wat af. Ben al naar praktijkondersteuner geweest maar er was geen klik en dat is zo belangrijk bij dit. Dus durf niet echt verder, lastig hoor. Sterkte!
Ik herken het deels. Ik vraag altijd raad bij man en een goede vriendin. Ik weet dat ik zelf soms doorsla maar vind de grens tussen moedergevoel en angst soms lastig. Mijn vriend is vrij makkelijk maar kent en ziet de kinderen dus kan op die manier goed inschatten, die vriendin zit heel erg op 1 lijn met mij (los van m’n angst). Dit helpt mij dus heel erg. veel beterschap, wat rottig een longontsteking!