Ik vrees dat je menstruatie later komt nog. Bij de oudste had ik geloof ik 4 weken bloedverlies en met 6 weken was ik ongesteld. Wie dat ooit had bedacht pffff Bij nr2 gewoon 1,5 jaar geen menstruatie. Hopelijk nu weer haha
Dat bloedden ben ik ook helemaal klaar mee, zeker met dit zweet plakkerige weer brrr. En het is pas 3 weken geleden hier! @Milou94 hier heb ik het ook zwaar hoor, je bent niet alleen.
ja dit is heel erg herkenbaar hoor, ik vond zeker bij mijn eerste het overweldigend de eerste periode. Inderdaad het onvoorspelbare wanneer ze gaan drinken, ontroostbaar of niet willen slapen.
Ik mis nog steeds de gebruiksaanwijzing, prop ik de borst er maar in en o nee geen honger. O ja je huilt vast omdat je moe bent. O nee... toch niet. Of wel? Of moet ik je boeren? O je gaapt, je smekt... toch wel borst? dat is best lastig Alleen de aandacht is zoveel meer verdeeld. Ik kijk ondertussen ook waarom t zo stil is bij nr2 in de tuin en ik hoor dan hard 'ik doe niets hoor!!' En ik toch maar ga rennen en hem aantref met een deel van mijn plant in zn klauwtjes want volgens zijn woorden 'plant werd te lang'
Dames die hun ouder ook moeten missen: wordt zo'n dag als vaderdag/moederdag ooit minder pijnlijk? Of blijft het gewoon zo'n rouwdag...
Ben ook wel benieuwd wanmeer dat bewust gebeurt. Mijn meisje haar Glimlachjes zijn zo schattig maar nog niet bewust met 12 dagen
. Voelt net weer alsof hij gister is overleden. Mijn zus is op vakantie en daar de hele dag al verdrietig. En dan zeggen we maar tegen elkaar; wat een fijne papa hadden we he? En dat is niet omdat hij overleden is, maar hij was er gewoon altijd voor je. Als mijn zus belde om hulp, reed hij gelijk 2 uur naar haar toe. Hij heeft mij bij nr2 bij elke fertiliteitsafspraak gereden naar het ziekenhuis. Bleef hij mooi wachten in de wachtkamer natuurlijk. Maar was zo bijzonder dat met pa te delen. Als het regende, bracht hij mij naar de fysio (was toen 5 km verder): ook al was ik 35 jaar. Belde hij mij op: ik breng je wel en hij ging gewoon gezellig mee. Was ik ziek? Kwam hij direct om de kinderen mee te nemen: kon ik even slapen. Miskraam? Met hem kon ik erover praten. Hij had meer een moederrol dan mijn moeder. Fysiek en mentaal: hij was dé steun. Alles was bespreekbaar. Alles kon je vragen. Pa ik mis je tot op t bot. Maar wat ben ik blij dat ik je zo mag missen omdat dat is omdat je zo'n fantastisch mens en vader was. En alsof het zo moest zijn: we hebben vandaag allemaal H zien lachen. Meerdere keren ♡
Jahoor, het wordt ooit minder/ anders. Maar misschien ook afhankelijk hoeveel waarde je hecht aan zo een dag. Maar alle 1e keren zijn extreem moeilijk, en alle 2 keren iets minder.. en hier al de 31ste vaderdag gehad zonder vader, ik heb er niet bij stil gestaan nu. We hebben het gevierd voor mijn man en hadden verder een prima dag. Vaderdag is voor mij toch een dag met kinderknutsels vooral, dus na groep 6/7/8 is dat niet meer zo actief. Maar zelfs zijn sterfdag is minder pijnlijk na 31 jaar. Het pijnlijkste vind ik vooral dat hij mij nooit heeft zien opgroeien, mijn gezin niet kent, mij niet kent, we nauwelijks tijd samen hebben gehad.
Fijn om te horen dat het minder beladen wordt met tijd. Ik denk dat dat laatste ook komt doordat je zelf nu een gezin hebt zeker? Dat dat gevoel nog sterker is dan het al was. Jeetje 31 jaar al. Heel leven al zonder je vader. Ik hechtte nooit heel veel waarde aan vaderdag, mijn zus al helemaal niet. Maar toch waren we de hele dag gewoon sip. Verbaasde mij.
Dikke knuffel voor jou @GroeneBomen Ik beleef ook al meer dan 25 jaar zonder vader (welliswaar niet dood, maar niet meer in m’n leven). En ook dat slijt. Maar sinds ik zelf kinderen heb beleef ik Vaderdag daardoor wel anders.
Hier nog wel in mijn leven maar heel anders. Geen vaderrol omdat hij schizofreen is. Met vaderdag mis ik wel een vader... vond deze vaderdag best emotioneel omdat mijn man voor het eerst vaderdag mocht vieren. Een dag waarvan hij jarenlang alleen maar kon hopen dat het ook eens voor hem zou zijn. En dan ben je bijna 42 jaar en komt je wens toch uit ♡♡♡
Wat vreselijk jammer dat jij een betrokken vader hebt moeten missen en nog steeds je had je kinderen ook een betrokken opa gegund..
Ook loodzwaar om op te groeien met een vader met zo'n zware psychiatrische aandoening. Wat heerlijk ook dat jullie kindje de luxe heeft van een lieve betrokken vader ♡
Absoluut waar hoor.. heb nooit vaderliefde gekend op die manier laat maar zeggen.. maar ben deste dankbaarder dat ons meisje dat wel.mag ervaren ♡
Vandaag weer voor het eerst een beetje gesport met mom in balance, heerlijk Rustig opbouwen om weer richting de sportschool te kunnen in het najaar.
Echt pittig hier. Ik voel me echt dood vanbinnen. Onze jongen heeft last van reflux. Keeltje was ontstoken en hij weende wel heel de dag door. Sinds dinsdag met medicatie gestart maar het gaat toch nog heel erg op en af en zijn goede ritme dat hij had is helemaal ontregeld wat het nog zwaarder maakt. Daarbij is mijn man ook weer aan het werk gegaan dus ik sta er in de nacht en dag alleen voor. hoe gaat het met jullie?