We kregen de aankondiging voor Kamp van volgend schooljaar binnen. We hebben samen de vragenlijst ingevuld en toen kwamen de tranen al… ze wil niet, ze kan niet, ze durft niet, ze heeft zo’n last van heimwee! Zo sneu. Stress, buikpijn, hoofdpijn, overgeven. Als ze weleens ergens logeert is het bij oma en dan ook met de nodige stress en tranen. Als oma hier logeert als wij weg zijnde gaat het best oke. Maarja, nu dat kamp. 2 nachten weg. Ik gun het haar zo om een geweldige ervaring te hebben. Kamp is toch geweldig. Het hoort toch een beetje bij de afsluiting van je basisschool? Ik twijfel om alvast een hotel te boeken daar in de buurt, dan heeft ze in ieder geval de dag en avondervaringen daar? Zijn er vaker kinderen die of niet op kamp gaan of dat ouders in de buurt zijn mocht het niet lukken ‘s nachts?
Mijn zoon heeft 2 weken geleden het gevreesde kamp gehad, het begon bij hem ook al in groep 7 met tranen en ook heel groep 8, hij heeft dan ook geen vriendjes of echte aansluiting in beide groepen 8. Hij heeft het wel gedaan en we zijn erg trots op hem, hij mocht beide avonden even bellen en heel eerlijk, hij heeft het zwaar gehad, er waren ook wel leuk momenten, maar de boventoon was toch dat hij erge heimwee heeft gehad. Dus dat maakt het wel lastig
Ik ben altijd opgehaald. Heimwee to the max. Pas met buitenlandse schoolreis ging ik voor het eerst zonder heimwee maar met veel spanning want was er wel bang voor. Heb psychologische gesprekken gehad op dit vlak. Dit heeft erg geholpen in combinatie met afspraken met de docenten die mee gingen. Zo heb ik m’n eerste buitenlandse schoolreis bewust bij twee docenten geslapen zodat ik niet bang hoefde te zijn voor weinig slaap. Was het leuker geweest om nog te keten? Misschien wel. Maar dit hielp mij heel erg. In klas 1 of klas 2 gingen we ook op werkweek (drie nachten). Sliep toen ook bij de docenten inclusief elke avond huilend bellen. Dat had ik met buitenlandse schoolreis niet. Blij appen en aangeven dat ik blij was om nog even lekker een boekje te lezen in plaats van bang voor weinig slaap. Hielp mij heel goed. Tweede buitenlandse schoolreis sliep ik bij m’n klasgenoten (ik bleef zitten en had het geluk opnieuw mee te mogen gaan). En vanaf toen was het klaar.
Hier wil ze nooit logeren, de laatste keer dat ze ging was ze 1,5 en toen met 12 op schoolkamp. Zelfde reactie: "ik wil niet". Maar wij hebben gezegd dat het moest. We hadden onderhands met de juf de afspraak dat we haar op zouden halen (en de volgende dag terugbrengen) als het niet ging. Maar ze heeft de grootste lol gehad. Ging prima.
Dit hoop ik ook zo! Alleen is het kamp waar ze heen gaan niet in de buurt… 2,5 uur rijden, de optie ‘even ophalen en ‘s morgens terug’ is er niet, maar gun ik haar wel. Vandaar dat ik de optie hotel in de buurt overweeg.
Mijn dochter ging een paar weken voor het groep 8 kamp op een ander kamp. Toen ben ik inderdaad in de buurt in een huisje gegaan, zodat ik als het nodig was in de buurt was. Schoolkamp was hier net kort genoeg om zonder te erge heimwee door te komen (dat ze mocht bellen omdat haar zus jarig was hielp ook). Ik zou inderdaad een hotel boeken als dat haalbaar is. En dan als het nodig is brengen en halen (maar eerst proberen of slapen lukt, lukt dat niet, dat ze dan kan bellen, gewoon direct, dus niet pas als ze helemaal overstuur is ed).
Heeft ze een hele goede vriendin waar ze nog mee kan oefenen? Hier geen kind met heimwee (voor zover bekend nu ) maar vriendin van dochter wel. Haar succeservaring was de 1e x hier. Ze wilde graag naar huis, dochter is bij haar in bed gaan liggen en zo hebben ze geslapen. Keer erna mocht ze mee naar boord, samen op een tweepersoonsbed. En nu met kamp ging het goed, lagen ze op 1 stapelbed
Vorige week ging ze met haar vriendin mee naar de camping, een nachtje. Ze had er echt zin, praatte er al weken over, ‘s morgens kwamen de tranen en de paniek. Ze is wel meegegaan, ze heeft het geprobeerd, maar ‘s avonds om 23 uur was ze weer thuis. We hoopten ook op deze succeservaring, maar juist deze ervaring is dus niet zo positief nu.
Mijn neefje had enorme heimwee, maar wou het toch graag doen - zijn kamp was 5 nachten. Hij heeft het heel leuk gehad, had zeker geen spijt dat gij was meegegaan, maar hij had het vooral ‘s avonds wel moeilijk. Hij vond bv slapen in de slaapzaal echt niet leuk, jongens gingen telkens keten enzo, dus hij mocht bij de moeders die als begeleiding mee waren slapen. Dat was voor hem een prima oplossing Hem even ophalen of een huisje/hotel in de buurt was geen optie, dat was gewoon te ver, te lang en te duur. In een noodgeval hadden ze hem wel kunnen halen natuurlijk, maar dan was terugbrengen de dag erna geen optie. Ik zou bij twijfel wel kijken of je een hotel/huisje vlakbij kan vinden, en dan kun je haar eventueel ophalen om daar te laten slapen bij jou? En dan ‘s ochtends weer terug brengen. Maar ik zou daar tegen haar niks over zeggen, pas als het noodzakelijk is dat je haar gaat halen. Als ze het al meteen weet, is de die drempel tot ‘wil je me komen halen?’ wel heel laag. Ik herinner me van mijn eigen schoolkamp in groep 8 ook dat 1 meisje flinke heimwee had, die had het ook echt wel moeilijk, maar iedereen deed heel lief en echt z’n best haar te helpen. Dat werkte ook echt wel, en uiteindelijk veranderde dat ook weer de band tussen klasgenoten.
Hier willen beide kinderen niet en gaan ook niet. Onze zoon had elk jaar al op zijn nieuwe school een kamp maar is bij alle 3 opgehaald in de avond en weer gebracht in de ochtend ( als het in de buurt was) Hij is erg gevoelig en kan nooit heel lang met teveel mensen zijn zonder teveel prikkels te krijgen. Hij is heel rustig van zichzelf en vindt al snel mensen teveel. Dus niet om de heimwee maar om de drukte. Dochter vindt het gewoon te spannend. Ze kon ook naar Denemarken in haar 4e jaar maar toch niet gedaan. Nu gaat ze ook nog VWO doen na haar Havo dus ze heeft nog een kans. Dan lukt het vast ( of niet....hoop het wel. ) Beide kinderen willen gewoon echt niet. Een hotel in de buurt is echt een goed idee. Ik ken iemand die deed dat elk jaar samen met haar man. Kind kon mee en ouders redelijk in de buurt.
Mijn oudste dochter vond het ook vreselijk spannend. Ze logeert 1 keer per jaar, en dat is als man en ik een weekend weg zijn. Dan logeert ze bij opa en oma, omdat ze dat net iets minder erg vindt dan thuis blijven met de oppas (overigens een heel bekende oppas waar ze zich heel veilig bij voelt verder). Maar het zorgt altijd voor tranen vooraf en een hoop gedoe. Dus toen kwam kamp. Ik heb haar gezegd dat ik het oké zou vinden als ze niet zou gaan, maar dat ik denk dat ze meer spijt zou krijgen als ze het niet zou proberen dan wanneer ze het wel zou proberen. Dus is ze gegaan. Ik heb haar een klein nieuw knuffeltje meegeven met een kaartje van mij er bij (ze hangt vooral erg aan mij). De juf vertelde later dat dat haar veel houvast gaf. Soms moest ze even huilen, dan pakte ze het knuffeltje even en de kaart en ging het weer goed. Misschien is dat een optie? Hotel in de buurt zou ik niet zo snel doen. Bij mijn dochter zou dat de drempel om te zeggen dat het echt niet gaat lager zijn, terwijl ze zo blij was dat het gelukt was. Maargoed, voor ons was het maar 30 km verderop, ik had met de juf afgesproken dat we haar in principe niet de optie zouden geven om haar te halen maar dat we dat natuurlijk wel zouden doen als de juf zou zien dat het echt niet ging.
Ik durf het bijna niet meer te zeggen hier , maar is het bij jullie niet de gewoonte dat er enkele ouders meegaan? Hier is dat namelijk wel zo en in dat geval zou ik proberen om zelf mee te gaan. Maar ik begreep dat het meestal zonder ouders is.
Bij mijn zoon in groep 8 werd er echt heel goed naar toe gewerkt. Ze lieten fotos zien van het gebouw en de slaapkamers en heel de planning en alle regels werd besproken… echt maanden vantevoren al wisten ze exact waar ze gingen slapen en met wie. Wat ze gingen eten en wat van ze verwacht werd. Dat gaf echt heel veel rust en structuur. Daardoor vond mijn zoon het uiteindelijk toch goed te doen. Alleen het brugklaskamp was wel echt mega mega lastig. En het kamp van de sportvereniging dat skipt hij nog steeds helaas… hij is de enige van zn team die nog steeds niet mee durft, dus het is wel echt jammer.
Mijn jongste heeft ook moeite met logeren, niet zozeer heimwee maar ze kan moeilijk ontprikkelen als het niet vertrouwd voelt (ze heeft autisme). Zo heeft ze bij 2 vriendinnen wel een keer geslapen, maar dat het een keer lukt geeft geen garanties op een volgende keer. Ligt er echt aan hoe ze zich voelt. En ze wil heel graag maar vaak lukt het gewoon echt niet, ze baalt dan ook zo van zichzelf. Met kamp ben ik in een hotel gaan zitten op 5 minuten loopafstand. Met de goede hoop dat het wel ging lukken, wel ook de afspraak dat als het de eerste nacht niet lukte, we de tweede nacht ook niet gingen proberen (om nog een teleurstelling te voorkomen). Uiteindelijk heb ik haar geloof ik rond 22:00 opgehaald, en om 8:30 (met het ontbijt) weer gebracht. Ging super zo, ze heeft zo een heel leuk kamp gehad en ik ook een heerlijke tijd in m'n eentje (Renesse, dus lekker gewandeld, gefietst, zeehonden gekeken, gezwommen in het zwembad van het hotel, het was echt heerlijk )
Ik snap je issue helemaal. het is ook vreselijk om je kind zo overstuur te zien. dat ze buikpijn heeft van zo'n event. Als kind heb ik ook altijd heimwee gehad. maar is het zo echt zo erg om heimwee te hebben. ik had er toen als kind natuurlijk moeite mee, miste savonds als we moesten gaan slapen mijn kamertje, mijn bed en natuurlijk mijn moeder. ik heb mezelf op kamp echt in slaap gehuild. maar achteraf had ik de kampen niet willen missen. zoveel leuke activiteiten. en uiteindelijk is ook het loslaten een onderdeel van het opgroeien. wij gingen vanaf groep 3 op kamp, slapen in tentjes (dat deed ik met mijn ouders nooit), met school, zonder ouders, alleen met de leerkrachten. ik vond de hele dag leuk, totdat ik moest gaan slapen. echter ben ik nooit opgehaald. dit is ook nooit besproken als optie, het was gewoon geen optie. dus misschien door de optie niet te bieden, en vooral de positieve en leuke dingen te benadrukken. hierna gaat ze misschien ook eens op brugklas kamp, of op sportkamp. dan lijk het me fijn als ze nu binnen de veiligheid van haar bekende klas en juffen alvast echt een keer de ervaring mee krijgt. ik ben het in dit verhaal dus wel eens met @reian misschien idd iets meegeven waar ze extra hou vast aan heeft, een briefje, een fototje of iets anders liefs. én natuurlijk de juf of meester wel even meenemen in het verhaal, zodat de juf haar erop kan wijzen, of iets behulpzamer of geduldiger kan zijn.
Dat dacht ik ook inderdaad... Ik zou het gesprek met school even aangaan en kijken wat zij zeggen. En anders via booking.com een hotelletje boeken alvast in die periode, die kun je over het algemeen tot kort van te voren annuleren. Dus mocht je uiteindelijk bijvoorbeeld zelf mee op kamp gaan of de beslissing wordt dat ze echt niet meegaat, dan annuleer je het hotel.
Mijn dochter wil ook niet, ze hoeft van mij ook niet als ze echt echt echt niet wil. Dan zeggen ze, leuke ervaring, nou ze vind het helemaal niet leuk. Ik ben zelf ook niet mee geweest, andere reden, maar ik heb er niks aan gemist hoor.
Ik vond het zelf als kind verschrikkelijk en ik moest, en als mijn kind niet wil hoeft ze niet. Het is niet dat het belangrijk is voor later ofzo. Plus het is groep 8 dus daarna valt toch de klas uit elkaar. Ik zou lekker een hotel boeken in de buurt, overdag en avond heen en daarna lekker samen in het hotel.