Ja, we hebben het misschien zelf veroorzaakt maar onze 3-jarige slaapt al ongeveer een jaar bij ons in bed. Ook heeft ze ons naast haar nodig om in slaap te vallen. We kunnen als ze slaapt wel weg, maar ze word dan wel sneller wakker. Ze heeft snachts vaak last van nachtangsten en nachtmerries. Ze is dan helemaal in paniek en krijst de boel bij elkaar en toch slaapt ze. Maken we haar wakker is ze helemaal uit haar doen en enorm boos op ons. In haar eigen bed wil ze absoluut niet slapen. Wat we ook doen, vast ritueel, ernaast blijven, ernaast liggen op een matras. Ze wil het gewoon echt niet en huilt net zolang tot ze haar zin krijgt, dat kan soms echt een uur duren en hebben we simpelweg de energie/zin niet voor om zo lang vol te houden. We hebben al heel wat geprobeerd. Een vast ritueel, eerder/later naar bed, muziekje aan, ander bed, bed op andere plek en ze krijgt altijd water mee naar bed. We hebben uiteraard veel stress gehad de laatste tijd en nu nog, ook zijn we bezig met zindelijkheid alleen heeft ze nog wel veel ongelukjes. Snachts heeft ze nog altijd een luier om. Dus dat zal allemaal wel invloed hebben. Ik vind het echt niet erg als ze af en toe bij ons ligt, maar elke nacht is toch wel vermoeiend aan het worden. Heeft er iemand tips?
Heb je een grote kamer? Haar bed verhuizen en allemaal samen op de kamer slapen. Ik slaap samen met dochter op de kamer en eerlijk momenteel zou ik echt niet proberen om het anders aan te pakken. Zal pas voor binnen een paar jaar zijn als ze echt groot genoeg is om te begrijpen dat mama niet weg is maar gewoon 2deuren verder.
Ja ik merk dat ze onze nabijheid echt nog heel erg nodig heeft. Dan is dit misschien wel een goede optie. Hebben jullie een 1-persoonsbed of een peuterbedje? En staat hij op dezelfde hoogte als jullie bed? Want ze moet echt tegen ons aan liggen om in slaap te kunnen vallen
Ze heeft een 1persoonsbed dat op gelijke hoogte is. Wij hadden eerst de 2bedden naast elkaar. Nadien ben ik gestart met stilletjes aan het bed elke keer een paar cm opzij te zetten. Nu staan beide bedden in een hoek dus we zijn gescheiden maar als ze wakker wordt dan kijkt ze effe op en is ze gerustgesteld van ons te zien.
Hier eentje van 5 die alleen in slaap kan vallen met een van ons naast hem. Hij slaapt op een matras op de grond naast ons bed (de kamer is te klein voor een bed ernaast). Een van ons ligt dan naast hem op het matras tot hij slaapt. hij blijft Snachts daar ook meestal liggen, soms komt hij nog tussen ons in liggen. Eerder sliep hij bij ons in bed, nu dus op zijn eigen matras. Daar hebben we hem een week voor omgekocht met stickers en kleine cadeautje, en daarna vond hij het wel prima.
Het zijn vaak zulke opgebouwde patronen die je niet zomaar ineens aan de kant kan zetten omdat je het zelf niet meer wil. De overstap is te groot. Of althans, het zou kunnen met doorzetten, doorzetten, doorzetten, maar weinig mensen kunnen dat zélf aan, wat logisch is, je eigen slaap heb je nou eenmaal ook nodig. Daarnaast is het voor het kind zelf vaak ook enorm heftig. Ik zou beginnen met een eigen matras of bed bij jullie. Misschien later, als dat goed gaat, het omdraaien en jullie op een matras naast het bed van je kindje op de eigen kamer. Steeds zo afbouwen. Onze oudste dochter heeft een periode gehad tussen de 2 en 3 dat ze nogal eens wakker werd met nachtmerries of ziek was. Toen kozen we er wel eens voor om haar in ons bed te nemen. We merkten echter dat ze steeds vaker uit zichzelf 's nachts tussen ons kroop. Dat wilden we beide niet. Ze had gelukkig op dat moment dus nog wel een connectie met haar eigen bed, we wilden alleen voorkomen dat alleen ons bed dit zou gaan hebben. We hebben toen een moment gekozen dat we dit zelf zouden 'trekken' (weekje vrij o.i.d.) en zijn, na uitleg, haar structureel terug gaan brengen. We wilden haar troosten en er voor haar zijn, maar je slaapt in je eigen bed. Dit ging verrassend goed. De eerste nacht ging ze uiteraard niet meteen akkoord toen we haar terugbrachten, maar we hielden vol. De tweede nacht was dit al beter en de derde nacht nog beter. Als er iets was, kwamen we naar háár toe. En als ze wel naar ons kwam, werd het in feite 'halen' want ze liet zich dan helpen en terugbrengen. Het ging dus best goed om de nieuwe situatie als normaal te laten zijn. Ik snap dat het bij ons het nog niet zo 'ver' was als bij jullie, ze accepteerde haar eigen bed en kon daar gewoon inslapen. Vandaar dat je denk ik beter kleinere stapjes kunt nemen.
Onze dochter is 7, wij liepen tegen hetzelfde probleem aan jarenlang. Op een gegeven moment kies je ook voor je eigen rust en ga je het gevecht ook maar gewoon niet meer aan. Bij ons is het ontstaan door heel lang borstvoeding en dat was makkelijker als ze bij ons in bed lag. Maar op een bepaald moment kwamen we er achter dat ze niet meer zonder ons kon slapen. Wij hebben het als volgt aangepakt; haar bed op onze kamer gezet en bij slaaptijd samen met haar in haar bed gaan liggen tot ze sliep met de afspraak dat als ze wakker wordt, dat ze bij ons mag komen. Dit een paar weken gedaan. Toen dochter naar bed en ik naast haar een boekje voorlezen en bij haar blijven tot ze sliep. Nu hebben we vorige week haar bed terug gezet op haar kamer. We zijn begonnen met een boekje lezen en daarna bij haar in bed liggen tot ze slaapt met de afspraak dat ze bij ons mag komen liggen als ze wakker wordt. Zo willen we het weer gaan afbouwen.