Eens. Heb het van dichtbij meegemaakt. Ging binnen een maand van 'ik heb een ander' naar samenwonen.... het was dus ook al veel langer aan de gang zonder dat zijn vrouw ervanaf wist. Triest gewoon. Hoeveel je ermee kapot maakt. De kinderen ook de dupe want pap en mam hebben een vechtscheiding. Ik begrijp het ook niet van de ander dat je dan met zo iemand verder gaat, het in stand houd, terwijl je weet dat diegene een vrouw en kinderen thuis heeft... En dat je niet meer gelukkig bent in je huwelijk of verliefd wordt op een ander oké, het is maar net hoe je ermee omgaat. Durf dan ook gewoon eerlijk te zijn wanneer je de intentie hebt om aan die gevoelens toe te geven.
Eens. Heb het gezien van dichtbij. Het stel in kwestie was +40 jaar samen (en nu nog steeds overigens). Toen (alleenstaand, nog nooit een serieuze relatie gehad) had ik enkel oordelen. Nu -na pas 9 jaar huwelijk en totaal 12 jaar samen en 1 kind + 1 onderweg- zeg ik niet meer dat ik per definitie per direct weg ben. Ik hoop overigens dat ik net als jij er nooit achter zal komen wat ik daadwerkelijk in een dergelijke situatie zou doen.
Oh ik zou niet bij mijn vriend weggaan als hij een keer een scheve schaats rijdt. Maar ik hoef het niet te weten. Maar een affaire zou ik hem niet kunnen vergeven. (Dit is bij ons gewoon een bespreekbaar onderwerp) Ik zou het overigens niet leuk vinden en ik weet ook niet hoe ik werkelijk zou reageren als hij het zou doen. Nu is hij er het type niet naar gelukkig en ik hoef me er ook niet druk om te maken. Maar hoop er net als jou niet mee geconfronteerd te worden.
Ergens klinkt het nog niet eens zo vervelend als partner dan samen zou gaan wonen met de andere vrouw. Mits dat natuurlijk in een ander huis is en je zelf kan blijven wonen waar je zit. Scheelt een hoop gedoe rond wonen.
Ja in dat opzicht wel, maar brengt wel een hoop financiële onzekerheid met zich mee. Je zal de ander moeten uitkopen en dat is niet voor iedereen zomaar te doen.
Dat bedoeld ik met als je zelf kan blijven waar je zit. Als je het niet kan betalen verlies je evenveel als dat je je koffers moet pakken. Dan word je dubbel gestraft voor iets wat je niet gedaan hebt.
Hè bah, wat een nare situatie. Een vlucht uit de werkelijkheid... Negeer de nare reacties. Velen vergeten dat je niet van de ene op de andere dag vreemdgaan. Daar gaat heel wat aan vooraf en zo te lezen was/ben je best kwetsbaar. Lieverd, deze man is niet goed voor jou. Hij had jou destijds met rust moeten laten. Ik neem aan dat hij wist van je problemen. Hij heeft echt niet oké gehandeld. Dat hij zegt dat hij van je houdt en ineens negeert hij je.... dat zou in elke relatie een flinke alarmbel moeten laten rinkelen. Heel moeilijk maar stuur hem een bericht en zeg dat je niet meer kan en hem niet meer wil spreken of zien. Blokkeer hem erna. Op alles. Laat je gevoelens van verdriet toe en bedenk wat je met je eigen huwelijk wil. Los van wat je voelt voor die ander. Want laten we eerlijk wezen: ook al zouden jullie voor elkaar kiezen, zou je echt een relatie willen met iemand die flirt met alles wat wat een rok aan kan? Ben bang dat je niet de enige bent waar hij mee vreemdgaan. Jij verdient beter! Dus blokkeren, laat je verdriet toe en werk aan jezelf en je relatie (of niet, dat is aan jou). Het missen en verdriet zal minder worden, beloofd.
Dit heb ik ook altijd geroepen maar als je zelf in de situatie zit (bij mij >15 jaar samen, 6 kinderen, bij mij toen een rollercoaster door het rouwen om het verlies van 2 kinderen etc etc) is het wel echt heel moeilijk om zo te denken. Ik was in de periode ook verre van de perfecte partner/vrouw/moeder dus op een gegeven moment dacht ik zelfs: ik snap dat hij vreemdging en het is allemaal mijn schuld. Het is zo situatie afhankelijk en ik denk dat er maar weinig mensen met een lange relatie en kinderen direct de koffers (kunnen) pakken. En ik denk dat je pas echt kunt weten hoe je handelt, als je in de situatie zit.
Hier is ex in het huis blijven wonen met de vrouw met wie hij me bedroog en ben ik vertrokken. Had geen zin om in dat huis te blijven wonen. Maar voor ik vertrok hebben we daar nog 6 maand met zijn 5 gewoond: de kinderen, ik, ex en nieuwe vriendin. Ik sliep in de slaapkamer, ex en nieuwe vriendin in de kelder Gek genoeg was er rond die tijd een Vlaamse komische serie op tv over een koppel dat besluit uit elkaar te gaan maar toch in hetzelfde huis blijft wonen: 1 partner woont boven en de andere in de kelder
Poeh dat klinkt pittig. Heb je het zelf zo ervaren of was de koek voor jou eigenlijk ook al op daarvoor?
De koek was al jàren op. Kon me ook niet schelen eigenlijk dat hij een ander had. Ik vond het het ergste dat hij bleef ontkennen toen ik hem confronteerde met het feit dat ik wel doorhad dat hij een ander had; hij zei dat ik een wilde fantasie had ... Maar ik wist altijd al dat de beslissing om uit elkaar te gaan moest gebeuren obv iets langs zijn kant (ook omdat ik alleen niet sterk genoeg was). Heb dan ook geen seconde voor de relatie willen vechten toen hij het uiteindelijk toegaf. En nu komen we meermaals per week bij elkaar langs of doen we uistapjes met 5. Zou zo zwaar de vuile was kunnen buitenhangen, maar daar win je niets mee en ik denk vooral in het belang van de kinderen.
En toch ben jij degene die het meest heeft gereageerd in dit topic ik huil niet uit in dit topic. Ik heb zelfs amper gereageerd. Het enige wat ik vroeg is ‘hoe kom ik over mijn liefdesverdriet heen’. Daarbij heb ik meerdere malen door laten schemeren dat ik het wel heb besproken met mijn man. Dus die conclusie klopt ook niet. Wellicht is het idd verstandig om hier weg te blijven…
Goh, het ligt natuurlijk wel veel ingewikkelder dan dat. Maar ik kies ervoor om niet mijn hele hebben en houwen hier neer te gooien want dat doet er niet toe in deze. Trust me, ik ben mij ervan bewust wat ik mijn partner en gezin heb aangedaan. Wel veel te laat inderdaad. Dat is mijn fout.
Een waarheid als een koe. En iedereen denkt misschien dat ik hier alleen maar sympathie kan opbrengen, dat is niet zo. Maar ik ken de TS niet. Dus hard oordelen vind ik lastig. Ik reageerde dus alleen op haar vraag en wat ik denk adhv de situatie. Wie weet slaat haar partner haar elke dag in elkaar, en krijgt ze hier, in een veilige omgeving, nog een bak verwijt over haar heen. Daarom ben ik altijd voorzichtig. Stel, je weet van iemand dat die vreemd is gegaan, zou je dat aan de partner vertellen? Ik zou direct zeggen JA. Maar! Ik heb hier jaren geleden mee geworsteld en het toen niet gedaan. Iemand vertelde me in vertrouwen dat m’n oom was vreemdgegaan. Ik heb talloze manieren bedacht waarop ik dat aan m’n tante moest vertellen (niet wetende of ze het wist), maar ik kon dat niet doen zonder m’n bron bloot te geven en dat vertrouwen wilde ik ook niet beschamen. Dus moest ik een anonieme manier verzinnen. En wat zou ik dan stuk maken? Hun huwelijk, hun kinderen.. ik heb het niet gedaan. En daar spijt van gehad. Want als ik de bedrogen partner was zou ik graag willen dat iemand me het vertelde. Dus dat was een leermoment. Nu denk ik.. zou ik alsnog…?
Nu omdat ze me persoonlijk quote. Meer niet. Vind het anders een beetje alsof je geen antwoord geeft op een vraag.
In zekere zin gooi je hier wel heel je hebben en houden neer. Waarschijnlijk had je gehoopt op meer aaien en troosten maar dat is niet heel realistisch. Het is simpel, wat je aandacht geeft heeft prioriteit. Als je je scharrel aandacht geeft, in je hoofd of fysiek neemt dat het grootste deel in van je hersencapaciteit. Daar van loskomen is cold Turkey afkicken. En naar zeggen net zo zwaar als afkicken van heroïne. En ook als bij heroïne, beter was je er niet aan begonnen, dan had je ook niet hoeven af te kicken. Ik wens je veel sterkte. Uit de antwoorden hier laat je weinig berouw zien. Je baalt niet van wat je hebt aangericht maar wat je is overkomen. het is knap dat het bespreekbaar is met je man, maar verwacht hier niet teveel medestand. Het zit een beetje in de categorie, ik heb mn jonge kinderen een week alleen thuis gelaten want ik was zo toe aan een weekje alleen in de zon. Maar hey iedereen heeft het overleefd hoor dus nu kan ik er weer tegenaan.
Pfoe. Alles wat ik getypt zou hebben eerder is al getypt dus dat zou mosterd zijn. Het lijkt me heel lastig. Ik kan me vinden in de nuchtere reacties en vind idd dat de verantwoordelijkheid bij je zelf ligt. Helaas zijn we geen robots en zijn er zóveel factoren die meespelen in jouw uiteindelijke handelen, de keuzes die je bewust maakt, het risico dat je neemt en hoe je er later mee om gaan. Dat maakt het ook lastig om hier een passend antwoord op te geven. Ik hoop dat jullie eruit komen in elk geval.