Check, terugkerend dingetje hier... en elke keer dat 'gat' opgevuld met dingen als studie, verhuizen, andere baan. Maar dat bleek allemaal niet de oplossing. Wat mij enorm geholpen heeft is opnieuw leren genieten van hele kleine dingen. Dus inderdaad meer in het nu leven. Creatief uiten werkt ook heel goed. Emotionele verbinding met partner meer aangaan. Dingen die je echt graag wilt niet uitstellen. Ruimte in je agenda houden, voorkomen dat je voelt dat je geleefd wordt ipv zelf te leven. Jezelf toestaan niet te geremd te leven en een beetje buiten de lijntjes kleuren of gek te doen, werkt heel bevrijdend. Als je de neiging hebt om iets gekkigs te doen, geef er dan eens aan toe. Praat erover met je partner dat je toe bent aan een nieuw hoofdstuk of zoiets. Om het even wat dat hoofdstuk dan wordt. Geef het de tijd om het duidelijk te krijgen. Maar buiten dat komt het hier toch nog om de hoek kijken af en toe.
ik herken dit ook allemaal. alleen ik vind het dus heel moeilijk om voor mezelf duidelijk te krijgen wat IK nu eigenlijk wil. en daar zit hem het hele probleem in denk ik. dat ik blijf twijfelen en gewoon niet weet wat ik wil. Wil ik in mijn huidige baan blijven, of toch niet. wil ik in dit huis blijven wonen of toch niet. en als ik dan iets anders wil, waar wil ik dan heen of wat wil ik dan voor werk gaan doen. die vragen heb ik echt totaal geen antwoord op. dus dat maakt het dat ik denk ik in dit 30-ers dilemma blijf hangen.
Nog niet, kan uiteraard nog komen. Ik ben 32 en mijn man is bijna 34. Vrij stabiel leven, om de zoveel tijd verhuizen wij dat is wel altijd de onrust die wij hebben. Qua banen ook tijdje al stabiel.
Omdat ik denk dat er onderliggende redenen zijn waarom ik die keuzes niet kan maken. angst voor verandering, moeite met keuzes maken. het is namelijk heel veilig om in dezelfde baan, hetzelfde huis en bij dezelfde partner te blijven. en dit is ook vanuit mijn gezin/familie zo aangeleerd. maar als je hierin niet gelukkig meer bent of niet lijkt te zijn, maar de stappen niet durft te zetten. en daardoor ook niet goed weet wat je wilt. Lijkt mij dat er vanuit die cognitieve therapie juist je zelfbewustzijn en zelf reflectie naar voren komt, zodat je vanuit dat punt jezelf weer kunt gaan opbouwen. maar misschien heb ik gewoon een hele andere therapie nodig, of uberhaubt een therapeut...
Begrijp ik het goed als ik zeg dat je eigenlijk wel weet wat je wilt maar dit niet durft uit te voeren? Dan kan cognitieve therapie helpen bij het vinden van de denkpatronen. Er kan ook een andere (genetische) oorzaak zijn waarom het lastig kan zijn voor nieuwe dingen te gaan. Als je moeite hebt met aanvoelen zou ik eerder denken aan iets waarbij je juist minder leert nadenken en meer leert luisteren naar jouw lichaam/signalen. De kant op van de zweverige en toch grondende dingen.
Ik herken het zelf niet, maar zie het wel terug in mijn omgeving. Ik heb mijn man leren kennen toen ik 19 was, ben getrouwd op mijn 30e en heb vervolgens kinderen gekregen op 32, 34 en 40. Ik ben inmiddels 44. Misschien maakt het uit dat wij lang hebben gewacht met kinderen en dus echt wel goed lang van vrijheid blijheid hebben genoten voor de echte verplichtingen begonnen. Ik ben oprecht heel gelukkig en tevreden met mijn leven. Maar ik denk dat het ook afhankelijk van je karakter is. Ben je snel op zoek naar iets nieuws, krijg je energie uit verandering, of voel je juist geborgen bij vertrouwdheid? Ik hou van dat laatste, van vastigheid, zekerheid. Ik vind het zelf altijd wat saai klinken, maar ik merk dat ik me simpelweg fijner en gelukkiger voel op die manier. En dus heb ik geen last van het ‘is dit het’-gevoel, want ik ben momenteel echt heel gelukkig met mijn ‘het’. Ik heb een fijne man, lieve en gezonde kinderen, een superhuis, hechte familie en een leuke, interessante baan. Voor mijn gevoel kan het alleen maar minder worden als ik iets verander . Maar ik heb bijvoorbeeld een goede vriendin die op papier ook wel echt alles heeft, maar zij is altijd zoekende. Nooit helemaal tevreden met haar relatie, nooit echt content met haar werk, wil eigenlijk al zolang ik haar ken eigenlijk naar een ander deel van het land verhuizen, enzv. Zij is gewoon onrustiger van aard, denk ik. Lijkt me heel vervelend, ook voor TS dus. Maar je staat dus zeker niet alleen. Hopelijk brengt de therapie je goeds.
Ik herken het heel erg. Niet blij met mijn werk, meer irritatietjes in het huwelijk, kinderen worden zelfstandiger en botsen meer dan voorheen. Vorig jaar een week ertussenuit gegaan. Toen wel gerealiseerd blij te zijn met wat ik heb. Ik ben echt aan het leren om ook aan mezelf te denken. Soms gaat dat goed, soms vind ik het heel lastig. Soms ben ik daar dan ook (te?) hard in, maar achteraf ben ik altijd trots op mezelf dat ik toch voor mezelf koos als het even nodig was: een keer nee zeggen op werk, mijn man het even laten uitzoeken met de kinderen, dagje weg, enz.