Ik herken veel van je verhaal. Hier ook de ideale partner maar toen hij drie jaar geleden zijn baan verloor werd hij depressief en kwam ongeveer niet meer van de bank af. Hij ontkende ook dat hij depressief was (zei bijv “als jij en zoon gelukkig zijn, ben ik dat ook”) waardoor het moeilijk was om aan de situatie te werken. Ik kon er slecht tegen dat hij de hele dag thuis op de bank hing en ging steeds meer dingen buiten huis doen (studeren, wandelen, sporten) wat hij niet leuk vond want ik deed het zonder hem, maar hij wilde ook niet mee. Het heeft onze relatie helemaal scheefgetrokken en we zijn er erg door uit elkaar gegroeid. Anderhalve maand geleden hebben we besloten om uit elkaar te gaan en dat heeft me ontzettend opgelucht. Ik vind het heel knap hoe hard je ervoor werkt en dat jullie erover blijven praten en hulp zoeken. Communicatie en hulp zoeken is de enige manier om hier uit te komen samen (en waarom het bij ons niet lukte). Veel succes en sterkte!
Heftig.. ja tis niet wat je wil Maar soms de enige oplossing. Kan me best voorstellen dat het oplucht en je maakt die keuze echt niet zomaar. Hij heeft zich nu weer ziek gemeld op z'n werk appte hij me. Thuis toen de kids op bed waren er naar gevraagd kreeg geen antwoord het werd weg gewuifd ,en inmiddels ben ik wel op t punt ok heb het gevraagd en nog een poging.. geen reactie.. nou dan niet laat maar
Ik voel uit je hele verhaal dat je hier klaar mee bent. En ik vind dit best lastig. Ik kom uit een familie waar iedereen nog bij elkaar is. Ik neem de belofte 'in voor- en tegenspoed' heel serieus. Relaties vernaderen met de tijd, ze veranderen doordat de mensen veranderen, doordat de omstandigheden veranderen, en soms moet je accepteren dat het niet is zoals je je voor had gesteld. Ik ga iets delen over mijn relatie. We zaten de laatste 4 jaar niet zo lekker, mijn man en ik. Ik was continu boos omdat ik me niet gesteund voelde, dat hij veel aan mij overliet, dat ik alle zaken moest regelen en ik heb ook gewoon een full time baan. 3 kinderen, veel regelwerk, ouders die zieker worden. Een man wiens libido lager wordt en die niet meer zo knap is als vroeger (ik ook niet maar dat terzijde ) En vriendinnen die allemaal zeggen: Kies voor jezelf! Je hebt recht op meer! Zelfhulpboeken die zeggen dat je eerst zelf gelukkig moet worden en daarna pas de rest. En doordat ik mijn plaats op wilde eisen drong ik mijn man steeds meer in het nauw. 1,5 jaar geleden zei hij dat hij wilde scheiden. Niet gewoon als waarschuwing, maar echt heemaasl klaar. Hij had het al helemaal uitgewerkt. Ik wilde niet. Want ondanks alle boosheid en ongelukkig zijn, is ons leven samen, met onze kinderen, alle relaties die we hebben opgebouwd en alles wat we materieel hebben opgebouwd, onze routines, de zekerheid, de lol, mij heel veel waard. En ik heb hem gevraagd om te wachten en nog geen stappen te zetten. En dat heeft hij gedaan. Ik ben hem gaan steunen. het blijkt dat hij al tijden volledig overvraagd was. Zijn hoofd zat vol. Veel onverwerkt spul uit het verleden. Waarschijnlijk ook een vorm van autisme. Ik ben zonder mopperen alles op gaan pakken. Heb lketterlijk tegen hem gezegd: Ik pak alles op. Jij hoeft alleen nog maar uit bed te komen. Dat heeft geholpen. Het heeft een jaar geduurd, maar hij kreeg weer ruimte en lucht. En begon langzaam weer de oude te worden. En ik heb geaccepteerd dat ik altijd degene ben die het zwaarst belast gaat worden. Domweg omdat ik dat kan en mijn man niet. Dus geen lijstjes meer over of alles wel eerlijk gaat. Ik kijk alleen voor mezelf of ik het nog aankan. En ik ontzie hem. Is dit ideaal? Is dit wat ik voor ogen had toen ik hier aan begon? Nee. Maar het is prima. Er is respect, er is (weer) liefde. Soms moet de ene partij in de relatie toegeven om de relatie te redden. En dan komt het vaak wel weer goed. Het is geen fabeltje. Je moet echt werken aan een relatie. En je moet je ego aan de kant durven te zetten. En kwetsbaar durven te zijn. Als jij dat niet meer wilt, hou er dan mee op. Doe dit je man en kinderen niet meer aan. Maar als je er toch nog iets van wil maken, kijk dan alleen naar wat jij kunt doen. Je man doet wat hij kan, geloof me. Ook al vind jij van niet.
Een depressie heb je nooit alleen.. goed dat je zelf ook een afspraak hebt staan bij de psycholoog. Ik zou er voor nu dus niet te veel druk achter zetten, omdat het een proces is wat tijd nodig heeft. Nu keuzes maken omtrent scheiden etc. kun je later spijt van gaan krijgen. En wat hij bespreekt met de psycholoog zijn privézaken, vind het wel apart dat jij van zijn moeder moet horen wat er gezegd is. Het klinkt ook alsof hij diepgewortelde mentale klachten heeft aangaande zijn zelfbeeld. Dat is best heftig en zeker niet zomaar verholpen. Daar is een traject voor nodig wil hij daar vanaf komen.. Geef het de tijd. Blijf in gesprek en bovenal blijf respectvol naar elkaar toe, hoe lastig het soms ook is om de ander te begrijpen. Mijn man is vorig jaar door gezondheidsklachten ook in een soort dip terecht gekomen. Hij heeft lange tijd thuis gezeten en er kwam niets meer uit. Veel conflicten gehad, maar dat komt omdat ik heel veel behoefte heb aan mentale steun omtrent opvoeding van de kinderen etc. Raak snel overprikkeld, snel het gevoel het niet aan te kunnen en dan is het best lastig wanneer zo ongeveer alles op je schouders terecht komt. Het gaat al wel beter, maar nog steeds met momenten een terugval. Hij heeft dan ook nog steeds contact met de praktijkondersteuner en gaat daar maandelijks heen. Veel sterkte met alles!!