Bang om baby kwijt te raken

Denk dat het juist komt ómdat je zo gek op haar bent. Ik had (en heb…) die angst ook en heb nooit een miskraam gehad

 

Ik had t met R ook meer als dat ik dat met G heb zeker in de eerste 4-5 maanden, of in elk geval bewuster.

Inmiddels is t redelijk gelijkwaardig defensief, zei t anders. G is alweer groter en gaat zelf naar de speeltuin. R is nog onder de twee. Dus de factoren waar je defensief over bent zijn nogal anders.

 

Dit inderdaad! Herkenbaar, inmiddels bij mij niet zo heftig meer maar het komt zeker met vlagen wel. Zeker als ze nog zo klein zijn. Ik zie het deels maar als gewoon wat erbij hoort als je een ouder word. Maar als het heel heftig is en het je in veel dingen gaat belemmeren dan misschien toch eens bespreken met je verloskundige of huisarts

 

Bij de oudste raakte ik in het begin soms bijna in paniek. Het gevoel was zo heftig. Als ze sliep checkte ik ook tig keer of ze echt nog wel ademde ed. Maar het werd beter. Inmiddels is ze 14 en is de angst er nog wel, maar anders.

 

Ik herken het (gelukkig) niet en heb wel miskramen gehad. Natuurlijk moet ik er niet aan denken dat er iets gebeurd met een van mn kinderen.

Mijn advies is het van je af proberen te zetten en als je merkt dat het je hele leven/dagelijks leven gaat beheersen, professionele hulp te zoeken.

 

Ik kreeg zelfs nachtmerries over me dochtertje dat er wat gebeurde met haar. Echt verschrikkelijk als ik wakker schrok keek ik meteen bij haar of alles goed was

 

Ik had dit vooral bij m’n oudste
Dan liep ik met de kinderwagen, gewoon op de stoep en dan dacht ik ohhh stel dat er nu een auto aankomt en de kinderwagen valt om, op straat.
Of de auto rijd de stoep op.
Of ik val met haar op de trap.
Vreselijk.
Gaandeweg verdween het gelukkig.
Maar af en toe ben ik nog steeds wel bang, zeker nu ik al weer jaren gescheiden ben en dus de kinderen dan regelmatig even niet zie.

 

Ik heb nooit een miskraam gehad dus ik kan niet vergelijken maar het gevoel is wel herkenbaar. Met vlagen word ik nog steeds overvallen door die grote angst: " Wat nou als hem iets overkomt?" Als ik het teveel toelaat kan het echt aanvoelen als paniek. Ik denk dat je, naarmate te tijd vordert, een beetje gaat leren die angst in een laatje weg te stoppen. Je kunt er immers toch niks mee...

 

Ik heb gelukkig nooit een miskraam gehad. Maar ik herken het wel. Ik had bij alle kinderen de eerste maanden zo'n rare angsten en nachtmerries. Ik kan me nog herinneren dat ik met mijn eerste toen ze 4 weken oud was naar de bakker ging. Ze waren daar brood aan het snijden. Ik was opeens doodsbang dat ze in de broodmachine zou komen. Ik denk dat het een combinatie van hormonen en slaaptekort is. En natuurlijk het besef dat je verantwoordelijk bent voor een ander, nieuw leven. Dat is gewoon heftig.

 

Ik heb meerdere miskramen gehad. Maar ik denk meer dat t bij mij komt omdat dit juist een gezond kindje is. Bij de 1e en 2e waren er daadwerkelijk zorgen. Nu niet. Dit mannetje is gezond. Dus blijkbaar denkt mijn brein: laat ik nu maar gekke zorgen erin stoppen. Bij 1 en 2 waren er realistische zorgen. Het is meer dat er ineens een gedachre komt 'o jee wat als...'

 

Ik heb goddank nooit een miskraam gehad maar ik herken je gevoel wel heel erg. Toen mijn oudste een baby was, was ik vaak heel bang dat hem iets zou overkomen. Een soort vreselijk voorgevoel, alsof er iets heel ergs zou gaan gebeuren of zelfs dat hij dood zou gaan (hij was perfect gezond).

Ik heb toen 10 sessies bij een psycholoog gehad omdat ik ook met andere dingen kampte rond die periode en slecht in m’n vel zat. Uiteindelijk is het vanzelf weggegaan, zodra de zwangerschaps- en borstvoedingshormonen weg waren. Stoppen met borstvoeding heeft zeker geholpen, het was alsof de zon weer ging schijnen.

Met mijn tweede kindje (nu 9 mnd) had ik deze gevoelens ook maar dan minder heftig. Haar heb ik geen borstvoeding gegeven (ivm hele heftige borstontstekingen).

Ik merk dat die angstgevoelens bij mij heviger zijn als ik slecht in mijn vel zit en/of weinig slaap. Er zijn ook periodes van maanden waarin ik nergens last van heb.

Als je er zoveel last van hebt, zou ik zeker met je huisarts erover praten. Hele dikke knuffel voor jou, ik weet hoe naar het is.

 

Ik heb dit ook gehad tijdens zwangerschap van zoon. We hadden er zo lang over gedaan om zwangerschap te worden, ben tot het laatst toe bang geweest dat het alsnog mis zou gaan.
Nu zoon geboren is blijft die angst wel. Komt natuurlijk ook omdat hij alleen is en alleen blijft.
Dus ja wel herkenbaar