Wanneer klopte jouw onderbuikgevoel?

Ik heb dat wel vaak gehad op mijn werk. Ik ben verpleegkundige en wij noemen dat altijd het "niet pluis" gevoel. Het staat zelfs in een bepaald meetinstrument om de klinische gesteldheid van de patiënt te kunnen evalueren.

Meestal klopt het wel.

 

Op vakantie hadden man en ik beide een onderbuikgevoel.

Het was de laatste vakantie dag. Zoon keek in het huisje tv. We hadden de 2 deuren wagenwijd open staan. Beide dicht gedaan, niet op slot. Man en ik brachten de vuilnis weg en de koffers naar de auto.

Onderweg zagen we een man bij de toiletten staan. Keek wat om zich heen. Was om 7.20 in de ochtend. Waren de wc's voor bij het zwembad. Op dat gedeelte staan alleen huisjes er is geen gedeelte voor tenten of caravans.

Zodra wij voorbij lopen loopt hij in de richting waar wij vandaan kwamen.

Bij de containers zeggen we tegen elkaar dat we geen goed gevoel hadden. Man is terug gelopen.

Uiteindelijk was er niks. Maar omdat alles dicht was of omdat het gewoon een vreemde man was weten we niet.


Overigens is de onderbuikgevoel niet altijd negatief. Als er wat aan de hand is kan ik ook het gevoel krijgen dat het wel goed komt. Zoals bij de vroeggeboorte van zoon.

 

Dit idd. Is afgelopen week nog gebeurd op m'n werk.

Ook had ik bij mezelf het idee dat ik niet zwanger zou kunnen worden dmv inseminaties. Heel lang aangedrongen op onderzoek maar nee, "je moet gewoon 6 gooien met de dobbelsteen en dat kan even duren". Na 19 inseminaties HSG onderzoek gehad en daar zeiden ze dat alles oké was maar toen ik 9 maanden later in Duitsland een beter onderzoek kreeg bleken m'n eileiders helemaal dicht te zitten.

 

Hier 7 jaar geleden met mijn zoon van toen 3 dagen oud. Vanaf de geboorte hadden we beide het gevoel dat er iets mis was. Derde dag begon hij met huilen en hield niet op. Snachts de HAP gebeld en de assistente probeerde me af te poeieren voor de volgende ochtend maar als ik perse wilde mocht ik wel komen dus ben wel gegaan. De huisarts vertrouwende wel op mijn onderbuikgevoel dat er iets mis was ook al vond hij niets en stuurde ons naar de kinderarts voor een check.
Waren we niet geweest was mijn zoon de volgende dag overleden.. hij bleek een ernstige hersenbloeding te hebben..
Sindsdien zorg ik ervoor dat ik goed naar mijn gevoel luister, zeker met de kinderen..

 

Jeetje, echt heftig dit. Hoe anders het had kunnen lopen.. Was het je eerste kindje?

On topic: Ik heb geen onderbuikgevoelens denk ik, wel angstgevoelens waarvan ik maar hoop dat het geen onderbuikgevoelens zijn Het enige bijzondere was toen ik ongeveer 14 was en heel graag de top in mijn sport wilde bereiken en toen een heel overtuigend en rustig gevoel kreeg dat het wel zou lukken. Ik heb ook op het één na hoogste niveau gespeeld in Nederland en toen andere keuzes gemaakt en niet naar de absolute top doorgegroeid. Maar dat gevoel was toen wel heel overtuigend.

 

Bij de verhuizing. Kreeg enorm sterk het gevoel dat als we weg wilden het NU moest. Huis was toen binnen anderhalve week verkocht. Misschien logisch met de huizengekte die toen op het punt stond te beginnen....
Maar toen zag ik een huis op de plek waar wij heen wilden en ik wist en zei: dit is voor ons.
Ondanks een kijkmoment met veel anderen zijn wij het toch geworden! Daarna werd alles megaduur en hadden we tot op de dag van vandaag niet meer weg gekund.

 

Deze week. We hadden de terugplaatsing van de allerlaatste cryo ingepland. Tot dan toe waren ze allemaal al goed ontdooid. Heel de week het gevoel gehad dat het ziekenhuis mij ging bellen de dag van de terugplaatsing en effectief 5minuten alvorens ik ging vertrekken ging mijn telefoon. De laatste cryo heeft de ontdooiing niet gehaald.

 

Nee, de tweede. Had in de zwangerschap ook al een gevoel dat er iets niet klopte maar kon er de vinger niet op leggen. Hij bleek bij de bevalling een hersenbloeding opgelopen te hebben en onderliggend een stollingstoornis van het bloed te hebben waardoor een hersenbloeding vrij kritiek is.
Uiteindelijk na 3 operaties en jaren controle geen schade van de hersenbloeding opgelopen. Alleen de stollingstoornis blijft, hier is geen genezing voor op dit moment maar alleen medicatie.
Achteraf viel alles zo in elkaar dat hij het overleeft heeft, zoals een transferambulance die "toevallig" leeg terug zou gaan naar het universitaire ziekenhuis vanuit het streek waardoor we eerder mee konden. De planning was eigenlijk de dag erna maar hij had de nacht achteraf gezien niet overleefd. Al die zaken hebben gezorgd dat hij op tijd werd geholpen, enkele uren later was fataal geweest. Dus ik vertrouw wel echt op dat onderbuikgevoel..

 

Wat verdrietig

 

O en bij mijn 1ste zwangerschap heb ik altijd gezegd dat ze te vroeg geboren zou worden. Een paar dagen voor ik met verlof ging zei ik het nog tegen collega's, ze komt te vroeg.
De dag dat mijn vliezen braken heb ik heel mijn ziekenhuistas klaargemaakt, alles behalve een pakje maat 44 maar ik was te moe om die nog te gaan halen. Dag erna was ze al geboren.

Bij de tweede zwangerschap heb ik altijd het gevoel gehad dat er iets niet klopte, dat het fout zou gaan. Dat gebeurde ook, ik wilde het niet geloven, maar ik voelde het wel al een tijdje aan.

 

Ik zat beneden aan tafel en de kinderen speelden boven. Ik kreeg ineens sterk het gevoel dat ik naar boven moest, ik was al opgestaan en zei toen tegen mezelf dat ik helemaal niet naar boven hoefde. Meteen weer dat gevoel dat ik naar boven moest, met wat tegenzin liep ik de trap op. Toen ik halverwege was, klonk er een harde bonk op de kamer van de jongste… ik was te laat, ze was gevallen en haar arm was gebroken op 2 plaatsen, moest operatief rechtgezet worden. Als ik wel meteen naar boven was gegaan bij dat gevoel, was er waarschijnlijk niks gebeurd.

 

Bij onze jongste toen ze 1,5 dag oud was. Alhoewel ik al eerder een heel onrustig gevoel had. Ik was helemaal niet snel van de vk bellen, maar toen de vk gebeld dat ik het echt niet vertrouwde binnen 3 min stond ze bij ons binnen en in 3 uur tijd lag ze op de ok te vechten voor haar kleine leventje. Ze bleek in het 1e ziekenhuis een saturatie te hebben van 40, toen met een spoedtransport overgebracht. Voordat ik zelf in het ziekenhuis was lag zei al op de ok

 

Tijdens mijn zwangerschap wist ik dat mijn zoon niet door het geboortekanaal zou passen. Destijds heb ik mijn gevoel aangekaart, het antwoord van de vervangende gynaecoloog was dat we dat wel zouden zien tijdens de bevalling zelf. Mijn zoon liep via de metingen ook ver voor op de groei en was zwaar.
Puntje bij paaltje: na 2,5 uur persen plus vacuüm was zijn hoofd geboren en zaten zijn schouders vast. Hij heeft destijds bijna een minuut lang geen zuurstof gehad en één van de eerste dingen die ik na de bevalling zei was ‘ik zei het toch?!’

 

Ik was net een paar maanden bevallen van de jongste. Hij was een huilbaby.
Ik had destijds pianoles aan huis, maar ik kon me niet concentreren en vroeg mijn (nu) ex om even met hem naar boven te gaan. Na een tijdje voelde ik me onrustig en vroeg mijn moeder, die er ook was, om even bij mijn ex te gaan kijken….
Nooit had ik durven denken wat mijn moeder boven aantrof.
Pas 7 jaar later, toen ik in scheiding lag, vertelde mijn moeder dat zij mijn jongste destijds het leven heeft gered.
Mijn ex stond hem boven hardhandig door elkaar te schudden in wanhoop omdat hij maar niet wilde stoppen met huilen…

 

Ik heb al vanaf redelijk jong het gevoel dat ik ernstig ziek ging worden en dat is uitgekomen. Ik had al vanaf mijn 12 jaar ongeveer klachten en die werden nooit serieus genomen. Ik was zelfs heel boos toen er uit eerste onderzoeken niks kwam omdat ik met alles voelde dat dat niet klopte. Toen er dus eindelijk een diagnose was had ik echt zo iets van told you so.

En vanaf dat ik het bestaan van een stoma kende (tienerjaren ergens) had ik het gevoel dat ik daar ooit mee zou eindigen, dat is ook uitgekomen. Toen wist ik ook totaal nog niet dat ik Crohn had, toen was het nog gewoon pds volgens dokters.

Ik heb ook al altijd het gevoel dat ik niet oud ga worden, mijn gevoel zegt altijd dat ik maar iets in de 40 ga worden, ik hoop heeeeel hard dat dat voorgevoel niet uitkomt.

 

Poeha wat een heftig verhaal! Was je moeder niet bang dat hij het nog eens zou doen? Waarom heeft ze de keuze gemaakt om er niks mee te doen?

 

Regelmatig. Deze zwangerschap wist ik op 8dpo 100% zeker dat ik zwanger was, ondanks Utrogestan en nog niet getest, op 9dpo toen mijn vriendin tegen kwam (nog steeds niet getest), dat zij ook wist dat ik zwanger was (dat zei ze achteraf ook), dat ik op 28 maart om 17 uur (achteraf 19 uur na het draaien van mijn eierstok, wat ik toen nog niet wist) met elke vezel in mijn lijf voelde dat ik nu echt gezien moest worden door een arts, omdat het anders niet goed zou aflopen, over mensen heb ik vaak gelijk (soms duurt het twee jaar voordat het duidelijk wordt), maar een oud collega bijvoorbeeld daarvan heb ik altijd gezegd die is incompetent, lui en niet slim, lift mee op anderen, maar iedereen liep er mee weg. Inmiddels blijkt het halve team deze persoon een dikke onvoldoende te hebben gegeven in , zijn meerdere mensen opgestapt vanwege deze persoon (halve team ligt uit elkaar) en de vraag is of die ooit nog terug komt (nu ziektewet). Mijn man solliciteerde jaren geleden bij een bedrijf en ik zei al gauw: je eventueel toekomstige leidinggevende is niet betrouwbaar (op basis van de afspraak om hem te bellen en het niet te doen). Ik was dus blij dat hij uiteindelijk werd afgewezen. Jaren later bleek dat een oud collega van hem daar een tijdje heeft gewerkt en op een hele vervelende manier is weggegaan (die leidinggevende heeft bizarre opmerkingen over zijn huidkleur gemaakt o.a.)

Over het algemeen voel ik goed aan wanneer mensen niet zuiver op de graad zijn, ook al is het slechts een gevoel.

 

Bij mijn jongste zoon vanaf het moment dat ik klaar was met persen en hij een bepaalde manier huilde zei ik al er is iets met mijn zoon. Ik voelde het gewoon. Ik wilde dat ze hem even onderzochten. Dit hebben ze opzij geschoven want eerst moesten ze zich om mij bekommeren (placenta kwam niet) De check van hem deden ze toen ik al weg was. Toen ik terug was uit de operatiekamer huilde hij nog steeds best veel. Wekenlang zoekende geweest waarom hij zo huilde vaak meer dan 9 uur op een dag. Ik wist dat er wat was, maar kwam er niet achter. Consultatiebureau om hulp gevraagd, maar zij deden niet veel alleen ja baker hem maar in. Waarop ik aangaf maar als je niet lichamelijk hebt uitgesloten mag je niet inbakeren. Verder lieten ze mij een beetje hangen. Afspraak in het ziekenhuis met de kinderarts was al gemaakt, maar duurde een tijd. Toen de eerste afspraak bij het consultatiebureau bij de arts was zei ze gelijk wist u dat hij zijn schouderbeen gebroken heeft. Vanaf dat moment wist ik waarom hij zo huilde. Vanaf dat moment schouder ondersteund en hij huilde niet meer. De kinderarts in het ziekenhuis durfde ook nog te zeggen nee daar kan hij niet zo een pijn van hebben hoor. Nou mijn klomp brak. Ik zei zal ik die van jou breken even kijken of je gaat huilen wat een hork zeg.


Bij mijn oudste zoon toen hij 10 maanden was begon hij te spugen. De 1e dag gewoon wat water gegeven wat er nog een beetje in bleef, maar dag 2 bleef er niets in. Dus naar de dokter. Die gaf aan hij is niet uitgedroogd dus blijf hem water geven dan gaat het vanzelf goed komen. Dag 3 bleef nog steeds niets binnen. Dokter gebeld, nee gewoon doorgaan met het water langskomen had geen zin. Dag 4 had hij ingevallen ogen en was lijkbleek, maar nog wel levendig dus ik langs de assistente zodat ze hem kon zien. Nee hoor zolang hij nog levendig is en niet huilt niets aan de hand. Dus ik aangeven mijn kind heeft een hele hoge pijngrens en huilt bijna nooit. Nee ik kon echt geen afspraak maken. Die middag ging hij huilen. Direct de assistente gebeld en ik kon 3 uur later terecht. Maar toen kwam dat gevoel 3 uur is te lang. Hij was zo van slag zo aan het huilen. Ik heb mijn vader opgebeld en gezegd we gaan nu naar het kinderziekenhuis. Hier aangekomen (20 minuten later) gaven ze aan u had geen uur later moeten komen dat had hij niet gered! Zo blij dat ik niet toch heb afgewacht. Mijn zoon bleek rotavirus te hebben.


Sowieso heb ik vaak onderbuik gevoelens in dingen die uitkomen. Vaak over mensen die niet eerlijk zijn of iets dergelijks. Maar ook over onveilige situaties op straat of zo. Moeilijk uit te leggen.

 

Ik heb altijd gezegd dat onze dochter de 'grote' operatie niet zou overleven.
Operatie is nog uitgesteld daardoor in de hoop ze nog wat zou groeien.
De operatie is niet gegaan zoals hun verwachtte en helaas is ze toch overleden.
Iets wat ik al die tijd zei was uitgekomen.
Had zo gehoopt dat ik het mis had.

En dan nu de jongste, vanaf dag 1 is er 'iets'. Nu 8 jaar al bezig met onderzoeken, therapieën e.d. iedereen ziet dat 'iets' maar tot nu toe nog geen diagnose. Wel vermoedens maar nog niets bevestigd.