Wauw, wat een verrassing dan hé! Wel enorm leuk, zeker omdat je het eerder ook hoopte ( al maakte je dat niet minder dankbaar als het toch wél een jongen zou zijn natuurlijk ) Dus een dikke vette ROZE GEFELICITEERD! Zelf ook zoiets meegemaakt met ons tweede kind. Ik voelde écht heel sterk dat het een jongen zou zijn. Geslachtsbepaling zei weer een meisje. Het was even schakelen, maar ook deze meid was uiteraard meer dan welkom en zo énorm gewenst. Ik moest dus wel wennen aan het idee dat mijn gevoel er zo naast zat Tot dochter toch ineens een zoon bleek te zijn. Het was wederom enorm schakelen, zeker omdat we inmiddels al weken ons aan het voorbereiden waren op de komst van nog een dochter en zusje. Bleek dat even anders te gaan
Dat laatste raakt me echt heel erg. Ik kan er de juiste woorden niet voor vinden, maar hoop dat je juist kracht haalt uit deze laatste knuffels en gedag zeggen, en geen schuldgevoel. ❤️
Eigenlijk is intuitie mn belangrijkste graadmeter, hoe rationeel oke iets ook mag lijken wanneer "niet pluis/er klopt iets niet" afgaat neem ik dat serieus ookal kan ik mn vinger er rationeel niet achter zetten waarom. Andersom klopt er soms ook gewoon geen hout van. Stellig overtuigd zijn dat je een knul krijgt en dan een meid krijgen, die ook al heel vroeg helemaal van de kleding, schoenen, glimmers en het tuttebellen is. Voorgevoel bij M dat t niet pluis zou zijn hadden we dan weer niet. Dus we werden wel behoorlijk overvallen door een lijkwitte verloskundige. Maar ik moet ook zeggen dat mijn onderbuikgevoel niet best werkt als ik zwanger ben.
Haha leuk om te lezen! Het is zo gek! En toen we net hoorden dat het een jongen was, dacht ik stiekem echt wel; misschien heeft ze het niet goed gezien (de echo was erg onzeker vond ik), maar die gedachten waren snel weg en gisteren heb ik werkelijk niet meer gedacht dat het misschien nog een meisje zou zijn. Het was zo raar opeens
Oh ja ik geloof heel erg in mijn onderbuikgevoel. Al vaak genoeg mee gemaakt. 1,5 jaar erover gedaan om zwanger te worden maar toen ik zwanger was had ik al een buikgevoel tijdens het douchen van "wat als er leven in me zit..." Die gedachte liet me heel de ochtend niet meer los en na het werk in mijn pauze een test gedaan en die was direct positief. Tijdens alle eerste controles en echos bleven ze maar zeggen dat het fout kon gaan en dat mijn lichaam het nog af kon stoten, ik maakte schijnbaar geen progesteron aan dus kreeg daarvoor tot 14 weken tabletten maar heb nooit een voorgevoel gehad dat het fout zou kunnen gaan. En dochter is gewoon gezond ter wereld gekomen. Toen mijn ex zei dat hij zijn moeder nog een keer wilde zien voor haar operatie had ik meteen een eng gevoel, alsof het wel eens de laatste keer kon zijn. Ze raakte na de operatie in coma en overleed een week later...
Dat is wel heel herkenbaar, ik had dat bij mijn jongste ook - al heel vroeg. Maar heb het bij de oudste ook, en misschien moet ik daar wel iets mee. We kennen haar goed, we kunnen er heel goed mee omgaan, maar sommige dingen zitten haar wel in de weg heb ik het idee…
Ik heb een 'niet-pluis gevoel' bij sommige (volledig onbekende) mensen. 9 van de 10 keer heb ik gelijk en zijn het vaak gemene, onoprechte of echt slechte mensen. Eentje wat mij heel goed bijgebleven is, was tijdens de zwemles van de kinderen. Iedereen kan eigenlijk vanuit de tribune of glaswand meekijken. Je gaat er natuurlijk van uit dat het ouders of familie is. Maar er was eens een man en ik zag alleen zijn rug. En ik had dus zo een sterk gevoel van, deze man is niet pluis. Vond het maar raar. Uiteindelijk geprobeerd een gesprek aan te knopen (welk kind is die van u etc.), ging niet van harte. Hij schrok een beetje en is dan heel snel weggegaan. Toevallig kwam ik hem later nog tegen tijdens het oversteken en hij zag mij en ontweek daarna direcht mijn blik. Ik denk nog steeds dat hij gewoon een pervers was die die kinderen kwam bespieden. Nu vertrouw ik niemand meer aan het zwembad... Voor de rest voel ik sferen ook heel goed aan. Dus als ik ergens binnenstap waar net twee mensen ruzie/onenigheid gehad hebben voel ik dat vaak heel goed aan. Ook bij mijn man, dat is wel irritant want meestal voel ik zijn ongemak eerder aan dat dat hij het inziet. Buikgevoel qua geslachten oid heb ik helemaal niet. Heb bijna altijd ongelijk.
Vanaf dag 1 van mijn tweede zwangerschap had ik een niet pluis onderbuik gevoel. Eerst dacht ik het word een miskraam, toen dacht ik krijg een slechte 20 weken echo maar die was ook prima. Toch bleef het gevoel. Iedereen zei dat ik niet zo gek moest doen. Zoon werd geboren, blakende baby van bijna 12 pond. En nog was mijn gevoel niet weg. Bij 5 weken kregen we te horen dat hij zeer zeldzMe vorm van leukemie had
Rondom de zwangerschappen kwam alles uit… Helaas bij R ook zei tegen man hij groeit niet meer en later dit duurt te lang. En bleek ook zo te zijn hij groeide niet meer en miss als eerder was gekomen nog had geleefd maar miss bevalling ook niet overleefd maar zeker weten doe je niet… Me MA en ZOL voelde ik ook goed aan, net als dat A een kleintje zou zijn.
Bij mijn borstkanker…waar zowel de huisarts als specialist in eerst instantie aan iets onschuldigs dachten, zei mijn gevoel: foute boel. En dat klopte ook helaas.
Ik moet mijn gevoel wel eens laten voor wat t is omdat ik mijn man ook wel eens gelijk moet kunnen krijgen. Het komt nog wel eens voor dat ik dat beter niet had kunnen doen. Niet met grote dingen maar onbelangrijke dus niks heel ergs. Maar ik heb voor mezelf wel medisch gezien het 99% bij het rechte einde ... dus dat laat ik niet meer los.
Ik was 18 jaar en ik ging voor het laatst samen met mijn zusje en onze ouders op vakantie. Bij het wegbrengen van de hond naar het pension, had ik een naar gevoel. Toen de medewerker de hond van ons overnam en met haar wegliep, dacht ik: ‘Die zien we niet weer.’ Ze was nog maar 2 jaar, dus er was geen enkele reden om dat te denken. Maar een paar dagen later werden we gebeld. Het was goed mis. Ze hadden haar die ochtend aangetroffen met een verlamd achterlijf. Tijdens dat telefoongesprek overleed ze. Achteraf bleek dat zowel mijn vader als mijn zusje dezelfde gedachte hadden gehad toen we haar wegbrachten naar het pension.
Ja, in de auto als bijrijder een angstig gevoel. Drie minuten later kregen wij een auto ongeluk. Dat buikgevoel alsof je in de achtbaan zit. Mijn oma overleed een dag na haar 84e verjaardag. Ze bleef me maar knuffelen en aaien. Ze heeft me ook wat spullen gegeven en geld. Ik denk dat ze dit heeft aangevoeld.
Bij mij kloppen ze bijna nooit. Dat is maar goed ook, want ik heb een angststoornis, dus ik heb al heel vaak gedacht aan te voelen dat het helemaal mis zou gaan.. (denk aan ongelukken, ziektes, berovingen, ontvoeringen etc.)
Ik zat in de auto (bijrijder) en was me aan het afvragen wat er eigenlijk gebeurd als je een ongeluk krijgt. Wie dan 112 belt, of hoe ze mijn identiteit ontdekken als ik buiten bewustzijn zou zijn en of iemand mijn werk dan zou informeren. Vervolgens wilde ik mijn trui uit doen, want ik had het warm. Dus ik deed heel even de gordel los. Vervolgens dacht ik in mezelf: "joh, doe wel meteen die gordel weer goed, want he, je zit al de hele tijd over ongelukken na te denken." Een paar minuten later kregen we een mega ongeluk, er waren in totaal 5 autos bij betrokken. Een of andere idioot moest zo nodig op zijn telefoon kijken op de snelweg... Als ik de gordel niet goed had gedaan, was ik zo door de voorruit gevlogen. Na het ongeluk belde ik mijn vader, want daar kwamen we net vandaan. En die zei meteen dat hij al een gek gevoel had bij het afscheid die middag, alsof er iets niet klopte. En daar had hij gelijk in. Uiteindelijk had het veel slechter af kunnen lopen. Maar nu, 2 jaar later, kamp ik nog steeds met auto angsten
Ik herken dit ook wel als het gaat om onze oudste. Altijd gezegd wat jij ook schrijft. Wij kunnen er goed mee omgaan, het is niet altijd makkelijk, vaker niet dan wel, maar met elkaar komen we er wel. School ervaart ook geen problemen. Maar nu gaf hij zelf aan last van bepaalde dingen te hebben dus nu toch hulp gezocht. Niet persé voor een diagnose nog, maar wel om hem om te leren gaan met dat wat hem hindert en gaandeweg bekijken we dan of het voor hem nodig gaat zijn een diagnose te hebben. Bij ziek zijn van dochter had m'n voorgevoel het ook goed. Ik ben vrij nuchter dus kon theoretisch heel goed verklaren dat er eerst andere logische stappen genomen moesten worden, maar al vrij snel zei mijn gevoel, dit is niet goed. Dat bleek ook zo te zijn, maar toen waren we wel een paar weken verder.
Ik heb voortdurend het gevoel dat alles helemaal mis zal gaan. Dat klopt meestal niet, of nog niet. Andersom heb ik in crisissituaties altijd sterk het idee dat het wel mee zal vallen. Ik denk dat ik het gewoon niet wíl en het dan ontken. Laatst klopte het wel! Ik had sterk het gevoel dat mijn boodschappen gecontroleerd zouden worden dus had nog niet mijn tas ingepakt, en toen was dat ook zo.
Toen mijn jongste in de maak was heb ik zijn innesteling gedroomd. We hadden de hoop al opgegeven dat het op de natuurlijke weg zou lukken en zouden met ronde 1 van iui starten zodra ik ongesteld werd. 1 week voor de te verwachten menstruatie had ik een heel heldere droom. Ik stond op een hoge klif uitkijkend op de nachtelijke oceaan. De maan scheen helder op het water. In de verte kwam dolfijnen aan zwemmen die licht uitstraalden. Het was prachtig en ik was verwonderd. Toen kwam er over het pad achter me een paard aan galopperen. Dat was heel beangstigend. Toch was ik niet echt bang. Met wakker worden voelde ik lichte buikpijn. Ik heb mijn man wakker gemaakt met de woorden "ik ben zwanger". Geloofde hij niks van. Kan je nog niet weten zei hij. Nooit duurde de week tot ik mocht testen zo lang. En bij die positieve test een week later was ik ook zo zeker dat ik het kind xou voldragen. ( Een half jaar daarvoor had ik een vtoege miskraam gehad. Ook toen klopte mijn onderbuikgevoel. Al wilde ik dat toen niet weten. Het gevoel dat heg niet klopte genegeerd tot ik begon te bloeden in week 7. Toen de jongste 1 week oud was zei ik: " dit kind is zo intens in zijn emoties". En ook dat klopt tot op de dag van vandaag.
Ja ik heb het ook. Vandaag nog actie op een situatie ondernomen. Heb het ook in mijn werk vaker gehad. Als leerkracht en dan klopte het. Nu ook bij clienten. En het klopt altijd. mijn oudste heeft dit nog sterker. Zij geeft steeds meer aan dat ze dingen voelt. Er zijn al 2 mensen die tegen mij gezegd hebben dat zij hier sterk in is en dat ze dit steeds meer gaat ontdekken. Ik, lekker nuchter dacht, het zal wel, maar… het is best een ding.
Dat ik mijn intuïtie niet kan omzeilen hebben wel geleerd nadat onze oudste werd geboren. Er gingen deuren in mijn hart open die ik niet kende. Een ander pad bewandelen was onmogelijk. Tegen een gevoel in gaan lùkt gewoon niet meer. Het afgelopen jaar was wel het meest intense en bijzondere wat ik heb meegemaakt. Mijn vader leed aan kanker. Nog maar vrij kort. Het ging erg snel. De dag dat hij niet meer kon werd hij halsoverkop opgenomen in het ziekenhuis en besloot ik niet meer van zijn zijde te wijken. ”We doen dit samen pa, ik laat je niet alleen”. De 2e nacht vertelde ik hem dat ik nog steeds bij hem was en dat hij mocht gaan, mocht loslaten. Hij was na 2 heftige dagen inmiddels volledig gesedeerd. Gelukkig, want hij leed zo erg.. Deze nacht sliep ik onrustig. Ik werd elk uur wakker. Ik keek steeds even naar hem en probeerde ook weer even slaap te pakken. (want het overlijden kon snel gaan, maar ook nog weken duren, zeiden ze dus ik probeerde ook aan mijn eigen rust te denken). Mijn moeder appte me wakker om 06:12. Ook zij sliep onrustig. Ik zei haar dat het stabiel leek. En dat ze gewoon moest komen als ze dat wou. Maar dat ik nog even ging slapen. Ik ging liggen, deed een oordopje in zoals ik steeds deed en ik voelde ineens dat ik naar pa toe moest gaan. Terwijl ik net nog had gekeken. Ik schoof mijn arm onder zijn nek door, pakte zijn andere hand. En stond daar even zo en zei: Ik ben bij je, maar laat het maar los. Ga maar. En toen stopte ineens zijn ademhaling. Ik was bij hem! Precies op tijd. Mam en ik hebben het allebei aangevoeld. Wij hebben altijd een soort onzichtbare connectie gehad. Dat ze me om 06:12 appte is ook niks voor haar. Omdat ze mij juist altijd wil beschermen en verzorgen. Mij wakker maken heeft ze haar hele leven nog nooit gedaan. Toch voelde ze dat ze dat moest doen. Ik ben zo dankbaar dat ik hier ook mijn intuïtie heb gevolgd. Nu was ik bij hem op het moment dat hij ging. En dat had ik hem ook beloofd. Dat hij er niet meer is vind ik nog steeds vreemd. Ik voel nog steeds weinig echt gemis. En nu denk ik dat dat misschien is omdat hij nog bij me is. Al is dat nieuw voor mij. Ik ben vrij nuchter en niet zo spiritueel. Maar dit is ook weer een heel bijzonder gevoel dat ik niet kan negeren.