Mn moeder had kanker en ging op een gegeven moment hard achteruit. Op een avond waren we bij haar en mn broertje (die woonde toen nog thuis) om gewoon samen te zijn. Ze lag veel in bed en viel die avond vaak in slaap. Mn gevoel zei dat ik misschien beter niet naar huis kon gaan, maar de nacht bij haar te blijven. Maar mn verstand dacht iets anders, dat ze heus niet ging overlijden die nacht. Dus ben naar huis gegaan. De volgende ochtendvroeg werd ik gebeld door mn broertje, dat ze die nacht was overleden. Ik heb me lang heel schuldig en rot gevoeld. Waarom ben ik niet gebleven... nu moest ze het dood gaan helemaal alleen doen. Dat was de enige keer dat ik mn onderbuik gevoel negeerde en daar heel veel spijt van heb gehad
Bij mijn tweede zwangerschap was ik ergens heel blij...maar had ook een naar gevoel. Maar kon de vinger er niet op leggen. Geen roze wolk. Uiteindelijk bleek de nipt niet goed te zijn en moest ik de zwangerschap helaas afbreken met 18 weken. Zie je wel....dacht ik. Buikpijn al best lang. Toen door de huisarts verwezen voor een echo. Vond met een cyste op een eierstok. Doorverwijzing van echo naar gynaecoloog. Eerst arts assistent die kon niets vinden. Hoofd gyn en nog een ass erbij, opnieuw een echo ..nee, zat niets. Zal een pijnlijk doorgegroeide follikel zijn geweest die inmiddels geknapt was. Ik geloofde er niets van want de pijn was niet weg of veranderd. Terug naar de huisarts met mijn gevoel. Geloofde de gyn en zei dat het in de loop vd tijd dan wel minder zou worden. Ook steeds blaasontsteking. Uroloog zei...voor de zekerheid een mri te willen maken. Ik was nog niet thuis werd ik al gebeld. Of ik de volgende dag langs kon komen want ze hadden iets gezien... Juist, een cyste van bijna 10 cm op de eierstok. Pfffff zei het toch. In een ander ziekenhuis laten opereren. Niet daar waar 3 gynaecologen het gemist hebben. En excuses vd huisarts ..die nu beter naar mij luistert als ik denk dat er iets aan de hand is.
Eind 2021 bij mijn vader langs geweest rond 11 uur. Hij lag nog in bed. Gebeurde wel is vaker, dus in eerste instantie weer naar huis gegaan. Het zat me toch niet helemaal lekker dus smiddags nog weer langs geweest. Hij was nog moe en wou niks. Heb hem toen op het hart gedrukt dat hij moest bellen als er wat was. Rond 19 uur belde hij, hij lag op de grond en kon niet overeind komen. Ik ben nog nooit zo snel bij mijn vader geweest. Wat bleek: hij was uit de rolstoel op de bank gaan liggen. Hij begon zich steeds slechter te voelen maar had zijn telefoon op tafel laten liggen en geen kracht meer gehad om in zijn rolstoel te komen. Heeft zich op de grond laten zakken en er 2 uur over gedaan om bij zijn telefoon te komen. Zijn suiker bleek veel te laag te zijn, het had niet veel langer moeten duren.
Onze jongste is niet gepland. Ik wist op de dag van de conceptie, nee het moment erna al dat het raak zou zijn. Man en ik hebben nog een paar minuten overlegd of we een map zouden halen, maar heel snel besloten dat als het idd zo zou zijn het welkom was. Ik kan me alles van die bewuste avond nog steeds herinneren ook.
Vanaf de positieve test bij X. voelde ik me apart. Ik heb een paar keer tegen vriendinnen gezegd dat ik niet het gevoel had dat hij echt fysiek bij ons zou zijn, levend. De verloskundige dacht dat ik depressief was. Toen ik een goede GUO had wuifde ik mijn gevoelens zo veel mogelijk weg en vond ik dat ik mezelf gek maakte (een patroon dat ik vanuit mijn jeugd heb; niet luisteren naar mijn eigen gevoel). Op 9 december (3 dagen na de goede GUO) stond ik voor het stoplicht te wachten en in mijn hoofd kwam heel kort de gedachte "ik moet vanavond vriendin A. bellen om te vertellen dat hij dood is". Het liedje Heartlines van Florence + the Machine draaide op de achtergrond. Diezelfde avond had ik een controle staan bij de verloskundige en toen bleek dat hij was overleden in mijn buik. Sindsdien is dat liedje van mij en X en heeft hij mij geleerd om altijd naar mijn intuïtie en onderbuikgevoel te luisteren. Bij F. had ik vanaf het begin ook een gek gevoel. Ik heb er destijds zelfs een topic over geopend en achteraf bleek die zwangerschap ook erg veel complicaties te hebben.
Gisteren 4 jaar geleden waren we op vakantie op Lanzarote. Na het bezoeken van een markt kreeg ik vreselijke buikpijn. Normaal ben ik vrij koppig en loop ik door maar nu zei mijn gevoel dat iets niet goed zat. En niet mijn darmen ofzo, dat voelde ik. Ik voelde/wist al dat het rondom mijn baarmoeder zat. Lang verhaal kort: het was een bbz en mijn eileider was geknapt. Gelukkig heb ik geluisterd naar mijn onderbuikgevoel, anders had ik dit niet na kunnen vertellen.
Oh wat heftig... gecondoleerd.. Misschien troost het je dat sommigen het sterven alleen willen doen, juist om het de nabestaanden niet zwaarder te maken dan het al is.. dat hoor je wel vaker, dat mensen steeds bij een stervende waken en tijdens een kort moment alleen sterven ze dan ineens omdat ze het dan los kunnen laten. Sterkte
Jeetje wat heftig! Mijn moeder had toen ik een paar dagen oud was een onderbuikgevoel dat er iets niet goed was. Ik had koorts die maar niet weg ging. Onze eigen huisarts was op vakantie en de vervangende huisarts vond mijn moeder een overbezorgde moeder. Ze werd steeds weggestuurd. Toen onze eigen huisarts terug kwam van vakantie nam hij contact op met mijn moeder en toen hij mij hoorde huilen op de achtergrond is hij meteen gekomen. Hij luisterde gelukkig wel en heeft ons doorgestuurd naar het zkh. Daar bleek ik hersenvliesontsteking te hebben. Na een paar dagen antibiotica wou het zkh me naar huis sturen. Wederom had mijn moeder heel sterk het gevoel dat er nog steeds iets aan de hand was. Zij heeft aangedrongen op meer onderzoeken. Ik bleek door de hersenvliesontsteking een waterhoofd te hebben. Met spoed toen naar het ETZ in Tilburg gestuurd. En daar werd mijn moeder eindelijk wèl serieus genomen. Ik heb heel slecht gelegen en ze gaven mij 5% overlevingskans. Erna was de verwachting dat ik zwaar gehandicapt zou zijn. Dankzij mijn moeder ben ik er nog. En dankzij haar kan ik gewoon lopen en praten etc. Zelf ook wel meerdere keren dat onderbuikgevoel gehad. Bijv dat er iets niet goed zit in mijn buik. Kreeg geen verdere onderzoeken. Totdat ik met spoed werd geopereerd ivm verdenking gedraaide eierstok. Toen bleek dat mijn buik vol verklevingen zit.
Ik heb de vroeg geboorte etc van mijn oudste gedroomd het klopte precies. Iedereen verklaarde me voor gek, maar zo blij dit verteld te hebben toen der tijd. Want achteraf hadden ze mij niet geloofd. Het moeilijkste is dat ik gedroomd heb dat hij het niet haalde. Maar niet meteen als baby niet, of we verder kwamen in de tijd en hij toen overleed. We nu al jaren in de onderzoek molen zitten omdat hij meerdere beperkingen heeft. En in mijn achterhoofd de 'dood' dus blijft spoken. Verder droom ik altijd wanneer er iemand dood ga, de volgende ochtend bel ik vaak naar mijn moeder. En 99% klopt het. Ik ben bovenstaande pas gaan doen na dat ik zelf gereanimeerd ben, zo gek.
Bij mn tweede zwangerschap had ik het gevoel dat er iets zou gebeuren bij de bevalling. Ik heb toen naar mn man uitgesproken dat ik niet wilde dat familie al gebeld werd als er iets met mij zou gebeuren. Ik wilde niet dat iemand ons kindje eerder zou zien/vasthouden dan ik. Ik verloor direct na de bevalling veel bloed en moest met spoed naar de ok om placenta te laten verwijderen. Totaal 3 liter bloed verloren. Ik had ook al de hele week het gevoel dat ik die dag zou bevallen, op mn verjaardag. Een grote baby is een risico voor veel bloedverlies bij de bevalling. Bij de derde zwangerschap herhaaldelijk om groeiecho gevraagd en niet gekregen. Deze zou echt niet zo groot worden als zn broers (9 pond). Ik zei, ik ga uit van 9 pond en dan zien we wel verder. Hij was maar liefst 5180 gram. Gelukkig geen complicaties gehad bij deze bevalling. Een van de verloskundigen deed er bij het huis bezoek een beetje lollig over, dat ze dit wel hadden verwacht. Terwijl zij het hardst riep dat deze niet ze groot zou worden. Mijn man heeft haar toen het huis uit gezet. Die had toch wel angst gehad voor deze bevalling. En de verloskundigen hebben in dit geval een onnodig risico genomen.
Elke dat. Van de mensen met wie ik om ga, tot de route die ik neem ergens heen. Volg je hart, want die klopt.
Ongeveer twee jaar geleden had ik een hele sterke. Ik was bij mijn vriend in Amsterdam en mijn zoon logeerde bij mijn moeder (2 uur verderop). In de avond kreeg ik ineens een heel sterk gevoel dat ik naar huis moest (ik woonde een dorp naast het dorp van mijn moeder). Ik zei hem dat ik direct naar huis wilde en we zijn in de auto gestapt. Ik stapte letterlijk thuis net de drempel over en werd gebeld: het was de politie om te melden dat mijn moeder totaal in de war was. Binnen vijf minuten kon ik mijn zoon ophalen die gelukkig lag te slapen en niet veel heeft meegekregen van de situatie. Als ik gebeld was terwijl ik nog in Amsterdam was, hadden ze mijn zoon meegenomen en overgedragen aan jeugdzorg.Dat had hem veel meer geraakt dan hoe het nu ging. Mijn moeder bleek uiteindelijk psychotisch en is twee weken opgenomen geweest. Ik ben zo dankbaar dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd...
Zoiets had ik ook! Ik voelde heel sterk dat het een meisje zou worden maar uit de eerste echo bleek heel duidelijk een jongen. Met de 20-weken echo bleek het toch echt een meisje. Zo grappig. (nu voelt hij zich toch een jongen dus ik weet niet of mijn gevoel uiteindelijk toch mis zat ofzo)
Op m’n 17e. M’n ouders waren weggeweest en ik kon niet slapen en was nog op toen ze thuiskwamen. Ik kon niet stoppen met huilen en m’n vader is naast me in bed gaan liggen en pas toen sliep ik vredig in. De volgende morgen vroeg hij: wat was er nou? Ik wist het niet. Heb hem een dikke kus gegeven en hij ging naar z’n werk met de auto. Paar uur later kwam m’n moeder ons van school halen. Helemaal in paniek. M’n vader had een auto-ongeluk gehad en lag op de intensive care en we wisten niet of hij het zou halen. Gelukkig heeft hij dat wel gedaan al moest hij naar Heliomare om opnieuw te leren lopen. Maar nog steeds vraag ik me af waar die huilbui vandaan kwam toen. Weken later gebeurde het weer. Hele avond huilen bij m’n moeder en ik wist niet waarom. Kom ik op school (middelbare) die ochtend erop, had mijn vriendje zichzelf doodgereden op z’n scooter. En ook hier vraag ik me nog steeds vanaf waar die huilbui vandaan kwam. Sindsdien ben ik als de dood voor huilbuien uit het niets…
Dit heb ik ook gehad toen mijn oma overleed. Ik zat op school en ik werd heel verdrietig en begon uit het niets te huilen, ik snapte er ook niks van. Ik keek toevallig op mijn horloge; het was half drie. Toen ik thuiskwam was mijn moeder juist aan de telefoon met het ziekenhuis die haar het slechte nieuws vertelde. Haar werd gezegd dat oma om half vier overleed. Ik vertelde haar wat mij was overkomen en ik bleef volhouden dat ze om half drie was overleden. toevallig waren twee van haar zussen op bezoek toen mijn oma overleed en mijn moeder heeft ze gebeld. Zij beaamden dat oma inderdaad om half drie was overleden en dit stond ook in de overlijdensakte
En vandaag nog; vanmorgen net over tien zat ik in de auto. Kreeg verdrietig gevoel over me en ik wist dat ik vandaag verdrietig nieuws zou krijgen over iemand in mijn naaste kring, maar ik wist niet over wie het ging. Kreeg vanavond telefoon dat een goede vriend vanmorgen naar het ziekenhuis was en totaal uitgezaaide kanker heeft.
Met de 20 weken echo kregen we te horen dat er iets met zijn hartje was en we werden doorgestuurd voor een GUO. Bij de GUO hebben er 2 mensen naar gekeken: nee hoor, niks te zien, alles oké. de resterende 20 weken steeds het gevoel gehad: als er maar echt niks met zijn hartje is. Dit werd weggewuifd door iedereen, ik moest nu maar eens genieten. Na de thuisbevalling kwamen we in het ziekenhuis terecht en blijkt hij 2 dingen met zijn hartje te hebben… (1 daarvan is inderdaad dat wat met de 20 weken echo werd gezien)
Ik heb heel vaak een onderbuikgevoel. Inmiddels weet ik wel dat ik deze moet volgen. Het heeft betrekking tot alles. Kinderen, werk, afspraken, privé... Man heeft me ook gezegd dat ik als ik een onderbuikgevoel heb het altijd moet benoemen.. de keren dat het niet klopt zijn zeldzaam dus hij geloofd er ook volledig in.. Recente voorbeelden: Vorige week maandag zal klusjesman beginnen, het voelde vreemd. Ik zeg om 8u smorgens, app toch maar even hoe laat die komt. Nou hij was dus nog op vakantie en vergeten contact met ons op te nemen Snachts onrustig geslapen en met rommelig gevoel in auto gestapt. Voelde erg bedrukt. Wat bleek, van de 4 collega's waren er 2 ziek. Het lijkt leuk en handig maar sommige dingen zijn dat verre van.. zoals ik de verhalen hier ook lees, ik heb al vanaf geboorte van 1 van de kinderen het gevoel dat ik niet levenslang van die kan gaan genieten... dat gevoel is dan juist weer heel angstig en maakt me soms bang..
Hier ook heel vaak een onderbuik gevoel. Die ik dan ook uit spreek. Mijn man vind het soms gewoon eng Maar zegt altijd dan achteraf je hebt wel weer gelijk gehad.. Het is weer uitgekomen