Dat geloof ik ook zeker. Dat je zintuigen een loopje met je kunnen nemen. En ook dat veel 'verschijnselen' wetenschappelijk verklaard kunnen worden. En ook dat je Dingen ziet die he erg graag wil zien. Betekenis toekent aan toevalligheden. Omdat je dat heel graag wil. Zo heb ik meerdere 'toevallige' ervaringen met vlinders. Waarschijnlijk betekent het niks. Maar voor ons betekende het heel veel. En gaf het troost. Ook geloof ik zeker dat er meer bestaat dan wij kunnen waarnemen of begrijpen. Ooit begrepen we ook bijvoorbeeld onweer niet. Dus was het bovennatuurlijk of door God (goden) gestuurd. Nu weten we hoe onweer ontstaat en kunnen we het verklaren. Nu zijn er dingen die we (nog) niet kunnen verklaren. Dus dat noemen we geesten of paranormale gebeurtenissen. Maar misschien komt er over 100 jaar wel een logische wetenschappelijke verklaring voor. Of misschien zijn het wel echt geesten.
In mijn jonge tienerjaren heb ik het best moeilijk gehad en in korte tijd een aantal dierbaren verloren. Ik zat best in de knoop met mezelf en wat er allemaal gebeurde, veel boosheid en verdriet.. vol emoties... ik wenste mijn dierbaren nog eens te kunnen zien. En kan mij nog goed herinneren dat ik vaag droomde over een kerk met mensen en voorin zaten mijn oma en mijn oom en ze lachten naar mij.. Alsof het een teken was dat het goed ging. Ik kan mij ook nog enkel dat deel van de droom herinneren, het is me ook altijd bijgebleven. Ik zie dit zelf overigens niet echt als iets paranormaals.. maar gewoon als iets wat ik op dat moment nodig had. Wel heel bijzonder.
Mijn middelste doet dit ook: vroeger toen ik mijn anders was. Doet hij al vanaf zijn derde ofzo. Ik vind het altijd maar raar
Ik geloof er liever niet in, maar soms..... Toen ik aan het bevallen was, heeft mijn moeder me tig keer geprobeerd te bellen. Ze had heel sterk het gevoel dat ze me moest spreken. Ik nam natuurlijk niet op, heb het niet eens gemerkt. Toen een van mijn kinderen baby was van een paar maanden oud, werd ik op een nacht wakker van babygehuil. Van zo'n echte pasgeborene-huiltje. Mijn baby sliep heerlijk, dus die was het niet. De volgende ochtend belde mijn zusje dat zij die nacht was bevallen, precies op het tijdstip dat ik wakker werd van het gehuil. Iemand vertelde een tijdje terug dat ze zwanger was. Ik voelde gelijk een enorme schok en ik kreeg hele nare beelden voor me, van iets monsterlijks en afschuwelijks. Dat zei ik natuurlijk niet, dus een beetje geforceerd feliciteerde ik haar, terwijl ik dat nare gevoel weg probeerde te stoppen. Later bleek dat ze een mola-zwangerschap had. Ik droomde dit voorjaar een paar keer dat ik niet kon praten. Daar had ik in die dromen op zich niet zo'n probleem mee, ik communiceerde met gebaren en deed erg mijn best om het weer te leren. Kort daarna heb ik een herseninfarct gekregen en kon ik bijna niet meer praten. Inmiddels kan ik het wel weer aardig gelukkig. Geen gebarentaal nodig gehad. Maar achteraf denk ik dan wel..... heb ik ergens iets aan voelen komen, terwijl het verder volledig onverwacht kwam en er geen oorzaak voor gevonden is.
Toen bij mn zus de bevalling begon(wist ik niet) zat ik een poos met buikkrampen op de wc maar er kwam niks
Mijn schoonvader zat op een revalidatie afdeling, had uitgezaaide prostaatkanker. Op donderdag op de afdeling vertelde hij tegen de activiteiten begeleiding dat hij die dag erna op de vrijdag 2 schilderijen af moest maken. Hij was bezig met een schilderij voor onze dochter (ik was 37 weken zwanger) en her andere schilderij was voor mijn schoonmoeder. De activiteiten begeleiding gaf aan dat ze vrij was die vrijdag. Mijn schoonvader is erop door blijven gaan en uiteindelijk heeft hij ze afgemaakt op die vrijdag. Hij vertelde tegen de zorg en de andere bewoners dat hij die maandag naar het ziekenhuis zou gaan voor controle maar niet meer terug zou komen in het verpleeghuis. Die maandag is hij met een taxi naar het ziekenhuis gegaan en heeft daar in de hal een hersenbloeding gekregen en aan het eind van de dag nog 1 en toen overleden...
Ik ben heel nuchter en geloof er niet echt in. Mijn tante wel en zei altijd: ik zal bij jullie blijven. Het ging slecht met mijn tante en ik werd op onverklaarbare wijze midden in de nacht wakker. Later bleek dit het exacte moment te zijn waarop ze stierf. Blijf ik bizar vinden.
Klopt inderdaad. Ik heb ook weleens gehoord dat de dingen die je op een bepaalde afstand ziet maar een klein percentage echt ziet, de rest vullen je hersenen aan. Ik geloof dat er zeker meer is een wij kunnen zien. Kennen jullie bijvoorbeeld het filmpje waarbij een peuter 1 koekje krijgt en de volwassenen 2. Peuter vindt het niet eerlijk. Volwassenen breekt koekje van peuter door midden. Peuter heeft nu 2 halve koekjes. Peuter vindt nu wel eerlijk. Zo werken hun hersenen nou eenmaal. Ik denk dat wij dat ook hebben. Wij zijn mens en onze perceptie gaat maar tot een bepaald punt van wat wij kunnen zien, begrijpen en bevatten. Maar dat wil niet zeggen dat er niet meer is. Iemand gaf ooit het voorbeeld van mieren. Hele georganiseerde slimme wezentjes met hun eigen wereld en structuren. Maar beseffen zij dat wij er zijn? Dat er een hele mega complexe wereld om hun heen bestaat? Het is voor hun neus maar hun hersenen kunnen het gewoon niet bevatten.
Ik ben te nuchter. Soms heb ik geen verklaring voor een waarneming of gebeurtenis, maar dat betekent zeker niet dat er geen verklaring is. Wat ik me altijd afvraag is voor de mensen die geloven in geesten of overledenen die nog communiceren wat precies er dan overblijft van de persoon in kwestie om te spoken of communiceren in termen van natuurkundige phenomenen Waar bestaan geesten enzo precies uit in de natuurkundige zin? Als iemand me dat ooit enigzins overtuigend kan uitleggen sta ik er misschien wel meer open voor, maar alles wat ik er tot nu toe overgelezen heb klinkt als ene hoop gebazel. Stiekem hoop ik wel op een voor mij aanvaardbare uitleg gedurende m'n leven, want het lijkt me een geweldig idee om terug te kunnen komen als geest, whahaha!
Al heel lang geleden, toen mijn broer (heel nuchter persoon) 17 was en op zijn bronmer de tuin in kwam, zag hij onze overleden hond in de tuin zitten. Ik heb hem nog nooit zo overstuur, huilend en lijkbleek gezien. Ik zat een keer op een verjaardag, wilde naar huis rond 2300 uur. Maar op de een of andere manier kreeg ik een gevoel dat ik moest wachten met naar huis gaan. Gewoon een raar gevoel. Dus nog halfuur gebleven. Rij ik vervolgens naar huis, op de weg een gigantisch ongeval gebeurd, 2 doden en een zwaargewonde. Was een dronken automobilist op een auto geklapt. Later hoorde ik via mijn werk dat de melding op 23:07 binnen was gekomen.
Een van de dingen die heel "spookachtig" kunnen aanvoelen, kippenvel, angst, tot schimmen zien toe, is infrageluid van 19 Hz. Te laag om te horen maar wel goed te voelen. Ook gevonden op "spookplekken". Kan door hele gewone dingen geproduceerd worden. https://www.theguardian.com/science/2003/oct/16/science.farout
Ik begrijp juist nooit hoe mensen er niet in kunnen geloven en er dus na de dood gewoon niks meer is. Ik ben geen magie denker, geloof ook niet in een god of goden, maar ik geloof wel dat er iets is na de dood. Wij mensen zijn een vorm van energie, dat is simpelweg gewoon meetbaar (en voelbaar!) en we leven in een veld van energie.. waarom denken wij dat als ons lijf, iets fysieks afsterft, onze energie automatisch ook ineens zomaar verdwijnt? Waar blijf die energie dan in een veld van energie? Waarom hechten wij zoveel waarde aan het fysieke lichaam dat dat allesbepalend is? Dus lichaam dood, onze energie verdwenen. Wij zijn een stofdeeltje in het heelal, wat voor een groot gedeelte ook uit energie bestaat. Maar dit is mijn visie er op!
En waar bestaat die energie dan uit? Ik geloof ook dat als je dood bent dat dat het is. En voelen en denken doen we met onze hersenen. En we kunnen uiteraard dingen voelen in andere delen van het lichaam, maar verstuurd vanuit de hersenen. Net als bijvoorbeeld het woord ‘ziel’ daar kan ik helemaal niks mee. Wat is dat? Ik gebruik wel het woord energie in de zin van ‘iemand heeft veel energie’ of een bepaalde energie. En dat kan ook iets met je doen doordat je daar zelf ook iets bij gaat voelen. Kan zowel positief als negatief.
Tsja, waar gaat de energie heen van een kaars die je uitblaast? Waar gaat de energie heen van een stroomcircuit dat je onderbreekt? Een natuurkundige zou zeggen dat de potentiële energie blijft opgeslagen in de kaars of batterij. Of dus de koolstofverbindingen in je lichaam, waar je de wormen mee voedt. De elektrische ladingen in je lichaam worden met name in stand gehouden door natrium-kalium pompen, een actief proces dat afhankelijk is van het voortdurend toedienen van energie (door verbranding van glucose). Als die energievoorziening wegvalt, en de pompen vallen stil, dan diffunderen de natrium en kalium tot er binnen en buiten de cellen evenveel zit, depolariseert de boel en is je elektrische spanningsveld weg.
Ik ben super nuchter. Geloof niet in veel dingen maar op het moment dat mijn moeder overleed(ik, mijn broer, vader en mijn man waren daarbij) kreeg ik na 5 minuten zo’n bijzonder gevoel. Een heel goed en warm gevoel; alsof m’n moeder mij gerust wou stellen.. van tis goed zo. Ik vond het zo vreemd dat ik me zo kon voelen na zoiets en niks gezegd tegen anderen. Een tijdje later vertelde ik het en bleek dat mijn broer exact hetzelfde had.
Mijn tante zou komen te overlijden via euthanasie. We wisten de datum. Op een avond een paar dagen voordat het plaats zou vinden luisterde ik muziek. Ineens kwam het liedje The second you sleep van Saybia voorbij, die ik niet in mijn lijst had staan. Ik hoorde het refrein: I stay, to watch you fade away I dream of you tonight, tomorrow you'll be gone De volgende dag bleek ze euthanasie te krijgen omdat het niet meer ging en ze niet kon wachten tot de geplande datum. Ik had geen heel sterke band met haar, ik zag haar niet vaak. En daarom vind ik het toch zo bijzonder en apart dat dit gebeurde ook al was het voorzien voor die week. Nog steeds word ik emotioneel als ik het refrein hoor. Een ander typisch ding. Toen de oudste nog kleuter was kwam ik, nadat ik soms wat te streng reageerde op misdragingen van de oudste, altijd klem te zitten met mijn vinger tussen de slaapkamerdeur en de kastdeur. (Vraag me niet hoe, dat snapte ik ook nooit) Dat deed ongelooflijk veel pijn. Ik had altijd het gevoel dat mijn opa me dan strafte. Op andere momenten gebeurde het namelijk ook nooit.
Precies! En zo zijn er tal van zaken. Zo kan carbon dioxide poisoning door een oude cv ketel ofzo ertoe leiden dat je paranoia voelt en je bijvoorbeeld bekeken voelt. Het zijn hele lullige verklaringen, die maar weer eens laten zien dat onze hersenen beinvloedt worden door zoveel moleculen waar we vaak helemaal geen weet van hebben!
Maar onze energie is een gevolg van scheidunige processen en die verdwijnt ook helemaal niet. Energie kan sowieso nooit verdwijnen, dat is 1 van de basisprincipes van natuurkunde, die je al op de middelbare school leert. Energie kan wel omgezet worden in andere processen. Als je doodgaat blijven "je" atomen gewoon bestaan (en mergen ze met andere atomen door tal van scheikundige processes, bijvoorbeeld doordat je gaat rotten en gassen (en warmte) produceren, beestjes eten je op en zo help je energie (ATP) creeeren in de cellen van deze beestjes, de grond die stoffen van je lijk opneemt, waardoor er allerlei processen in de grond ontstaan (en plantjes van kunnen groeien bijvoorbeeld). Het is niet het romantische idee van "iets centraals" van ons dat bijeen blijft, we vallen in miljarden stukjes uiteen en dat levert alle energie op die wij maakten/waren/tot ons namen. We zijn gewoon niet zo speciaal en belangrijk als we denken/hopen dat we zijn. We zijn gewoon een, dankzij zowel toeval als de evolutie- buitengewoon goed georganiseerde zak met atomen Voor we er waren bestond die energie al, toen mochten wij hem even 85 jaar ofzo lenen, en daarna is ie weer van "anderen" in de allerbreedste zin van het woord.
Oehh leuk topic! Ik heb een keer iets vastgelegd op de foto (niet bewust uiteraard) waarbij ik achteraf zag dat er een gezicht op stond. Althans daar leek het op. Heel creepy. Kon het bijna niet geloven en heb de foto’s aan vele andere laten zien en we zagen toch echt allemaal een gezicht. Verder is onze wc deur regelmatig op slot terwijl er niemand opzit. Naja en vaker wel dat spullen op onverklaarbare wijze verdwijnen en je ze later weer terugvindt terwijl je er al 10 x gekeken had. Dat soort zaken maar daar zoek ik niet persé iets achter. Ik had een ex collega die vroeger medium was en die had me toch altijd spannende verhalen van wat ze ooit allemaal heeft meegemaakt brrr. Ook heeft ze me ooit een foto gestuurd van een gezin wat aan tafel zat te eten en dat er in de hoek van de foto een persoon stond afgebeeld. Heb hem acuut verwijderd op mijn telefoon zo eng vond ik het. Ben dan wel zo bijgelovig dat het iets slechts brengt ofzo. Een makelaar vertelde mij dat een huis maar niet verkocht raakte. Hij geloofde er zelf niet in maar op aanraden van collega huis laten reinigen en 2 weken later is huis verkocht. Vroeger op mijn werk op de afdeling in de nachtdienst was 1 gang altijd gesloten alleen tijdens kantoortijd open en gesloten dmv schuifdeur met bewegingsensor. Je voelt hem al aankomen… paar keer meegemaakt dat die deur open ging, ben gaan kijken maar er was niemand.
Toen ik coassistent was, waren medische dossiers nog veelal op papier. Overdag waren er mensen die daarover gingen, maar s avonds/s nachts kon het weleens gebeuren dat de coassistent zo'n dossier moest gaan halen. In het donker naar de zolder, onder het balken plafond, langs de oude heiligenbeelden die daar opgeslagen stonden, naar zo'n enorme muffe ruimte met rijen en rijen vol archiefkasten. In een gebouw waar vanalles gebeurt en al tientallen jaren dagelijks mensen doodgaan onder allerlei omstandigheden. Spooky. (Je moet ook niet blij zijn met een eenpersoonskamer in t ziekenhuis als je dode mensen eng vindt, dat zijn de sterfkamertjes)