In het landal park waar wij waren mocht je zelf uw prijs kiezen en dan kies je iets wat je zelf graag wil. Wanneer de prijs voor u bepaald word en het is echt iets dat je niet nodig hebt of wil zouden wij idd ook weggeven. De jongste koos een pop en een emmer stoepkrijt. De middelste Kubb De oudste een uurtje gratis bowling En dan de hoofdprijs.
Ja maar ik bedoel als je bv een prijs wint die jezelf uitzoekt kan je als het veel is het alsnog weggeven om een ander blij te maken zoals het verhaal van de vlieger hierboven. Als je bv 5 prijzen hebt zou bv zo'n gewonnen vakantie weg kunnen geven aan familie met een ziek kind ofzo of een emmer met stoepkrijt aan een vriendje op de camping. Gewoon omdat het leuk is om te delen.
Ik vind het nogal wat dat een kind in groep 2 daadwerkelijk zo vaak straf gekregen heeft. Hebben jullie ook gesprek gehad met school over hoe hier anders mee om te gaan? Er moeten toch betere manieren zijn om zijn energie te doseren/in te zetten dan hem te straffen? Bij mijn kinderen op school wordt volgens mij nagenoeg geen/zo min mogelijk straf gegeven.
Ik heb geen 5 vakanties gewonnen e. Dat is eentje en daar gaan we volop zelf van genieten. Stoepkrijt is gekozen door een kind dat graag stoepkrijt dus dan is een emmer weggeven en zelf een nieuwe gaan kopen een beetje belachelijk in mijn ogen. Ik ben trouwens een enorme weggever maar dat doe ik niet zomaar en aan wildvreemden. Hadden we nu een vooraf gekozen prijs gekregen, waar geen van ons 5 wat aan heeft, was het een ander verhaal.
Ik zeg toch niet dat je vijf vakanties hebt gewonnen! Ik zeg dat als je 5 prijzen hebt gewonnen je er altijd nog weg kan geven zoals het verhaal van de vlieger hierboven. Omdat het leuk is om te delen.
Dit maakt mij ..... Ik denk dat alle aankomende ziekenhuis afspraken mij wel wat nerveus maken. Ik heb les op di en do en nu eens alles waar ik moet voor gaan is op di en do en geen mogelijkheid voor andere dagen. Mijn 1ste 8 lesdagen zijn dus al dagen waar ik ofwel vroeger weg moet of later aankom of tijdens de middag pauze naar een consult moet en dus een beetje vroeger moet doorgaan en hopelijk op tijd terug kom.
hier ging de prijs voor 2 volle lijnen en de volle kaart in 1 keer, moest de bovenste en onderste lijn zijn en het laatste nr. Stond op de onderste lijn. En toen we erheen wandelden zei ik nog tegen dochter we gaan niet om prijzen te winnen maar voor de gezelligheid
Wij hebben al zo vaak meegedaan dat we niets hadden, dat we sowieso vooral gaan voor de gezelligheid ( we spelen thuis ook heel vaak bingo). Maar op een bepaald moment dacht ik wel: dit kan niet, wij terug .
Dikke knuffel. De pijn die je in een ander topic aangaf, gaf goede hoop..wat zal dit dan weer een hele grote teleurstelling zijn.
Ik vind het dan weer leuker om te delen met een specifieke doelgroep. Dus uw voorstel van de krijtjes emmer weggeven aan jefke op de camping, zou ik sowieso nooit doen. Ik weet niet of jijzelf vaak weggeeft maar er bestaan heel wat facebook groepen, waar je kan weggeven aan mensen die het echt nodig hebben. Altijd fijn om te zien dat wat je weggeeft niet zomaar naar eender wie gaat.
Ik zou in gesprek gaan met de juf. Belangrijk dat ze weet hoe hij school ervaart. En dat hij veel consequenties als straf ziet. Naast de juf zitten, zou ik bv niet als straf zien, maar meer dat het handig is dat ze hem naast zich misschien beter bij de les kan betrekken. Niet buitenspelen zou ik wel als straf zien en lijkt me ook dat een kind met veel energie wel gewoon buiten kan spelen. Maar tegelijkertijd vertelt de juf dan misschien dat hij heel baldadig is en in zijn energie te ruw speelt met andere kinderen, waardoor een vorm van time out misschien wel wenselijk is. Dus hoe lang mag hij dan niet buitenspelen. Waar is hij dan als dat niet mag, wat was zijn gedrag voorafgaand precies, etc. Dat soort dingen weet je alleen maar als je in gesprek met elkaar gaat. En als hij zo verdrietig is zou ik dat zeker doen.
Waarom spreek je me aan met u? Niks hoeft he. Ik zou me voor kunnen stellen dat je iets aan familie geeft of die leuke buren op de camping waar je bv 2 weken naast hebt gestaan of aan dat ene meisje op de camping waarmee een zoon of dochter veel gespeeld heeft. Kan he. Niks moet. Ik ben zelf erg van het delen dus vandaar. En wat heeft Facebook hiermee te maken of schenken aan onbekenden?
U, jij, je is voor mij als Belg allemaal hetzelfde dus niets achter zoeken. Alles kan, maar wij delen niet zomaar met eender wie. Wij delen meestal heel gericht met mensen uit ons eigen dorp die het niet breed hebben, dat zijn onbekenden voor mij ( niet allemaal) maar wel bekenden voor degene die de facebook pagina begeren ( die zijn ook op de hoogte van de situatie van de vragers). Dus onze manier van delen zal totaal anders zijn maar we vinden het wel alle 2 leuk lees ik. Houden zo en vooral ook blijven doen!
De vraag is of hij echt zo vaak straf gekregen heeft of dat hij het zo ervaren heeft natuurlijk.... Een vriendin van mij heeft iets soortgelijks met 1 van haar kinderen. De jongen start nu in gr 7 en hij heeft in al die jaren alleen in gr 5 een juf gehad die hem begreep. Dat was een topjaar voor hem waarin ze nooit gebeld zijn door school, de IB'er eigenlijk niet gezien hebben en een blij kind hadden. (En inmiddels bij kinderpsycholoog geweest, speltherapie etc, maar overal komt er uit dat het een normaal kind is zonder een diagnose oid, maar hij is gewoon lekker pittig en gevoelig). Ik denk dat het probleem vaak zit bij de docent die het niet herkent of niet weet hoe er mee om te gaan. Ik zou dan ook een gesprek aangaan denk ik en bespreken hoe hij is, hoe hij school ervaart en of er samen gekeken kan worden naar mogelijkheden voor een goed verlopende schooltijd. Evt met IB'er, ergotherapie oid.
Herkenbaar. Ik voel vooral machteloosheid en boosheid omdat mijn dochter heel graag naar school wil en zou kunnen maar niet mag… En iedereen gaat volgende week weer naar school en mijn dochter zit nog steeds thuis. Twee-en-half jaar geleden is ze depressief geworden en thuis komen te zitten. Toen is ze uiteindelijk naar een soort reboundklas gegaan die ze speciaal voor hoogbegaafde uitgevallen leerlingen hadden opgezet. Maar dat was een behoorlijke mislukking. Het voelde als een kleuterklasje; ze moest er knutselen en buiten spelen. Ze had er al snel genoeg van en voelde zich klaar om weer terug naar school te gaan. Overal heeft ze aangegeven dat ze naar school wil, tot bij de leerplichtambtenaar aan toe. Maar ze was nu een proefkonijn geworden voor deze pit klas (passend individueel traject noemden ze het, waar echt niks passends aan was) en ze werd er niet meer uit gelaten. Uiteindelijk werd dan beloofd dat ze het schooljaar er op in opbouw weer vakken in regulier mee mocht doen. Maar dat ging traag… en ondertussen voelde ze zich diep ongelukkig in het kneuzenklasje. Eind december hadden we weer evaluatie en toen mocht ze geen extra vakken er bij want de ondersteuningscoordinator had uit de docenten gekregen dat ze af en toe net na de bel binnen was gekomen en dat ze niet veel vragen stelde. En in het pit klasje was ze niet gemotiveerd…Dus ze mocht er geen vakken bij. Toen hebben we besloten dat ze niet meer naar de pit klas ging. Ze was er zo diep ongelukkig en ze voelde zich zo onveilig door het steeds zoeken naar een stok om de hond te slaan. Ze zou het hele jaar nog in die pit klas moeten blijven; hoe ze het ook zou doen omdat ze nou eenmaal proefkonijn was. Omdat ze niet meer naar pit kwam mocht ze ook niet meer naar de reguliere lessen en het serpent is persoonlijk voor de deur gaan staan om haar de toegang te beletten en heeft haar magister gewist. En toen zat ze dus weer thuis. We zijn op zoek naar een andere school en hadden een school gevonden die haar aan wil nemen maar de procedure is blijkbaar dat de trajectbegeleider van het samenwerkingsverband moet aangeven dat ze weer toe is aan regulier onderwijs. En zij zegt dat ze daar niet aan toe is want ze hoort in de pit klas En nou zit ze vast in de bureaucratie. Die trajectbegeleider komt met dingen als ‘ze stopt overal mee; thuiszittersbegeleiding en pit. Ik wordt daar zóó boos van. Natuurlijk stopte ze met thuiszittersbegeleiding; dat stopte omdat ze naar pit ging. Op die manier kan van alles zeggen dat ze er mee stopt; met in haar luier poepen, met naar de basisschool gaan, nogal logisch maar er is geen logisch gesprek mee te voeren Ik heb het uiteindelijk in de vakantie wat los kunnen laten maar nu die op z’n einde loopt groeien de zorgen en de machteloosheid en boosheid weer.
@Naam vermelding werkt niet dus doe het even zo, kijken of dit werkt... Super jullie reacties. Omdat ik vooral wilde delen wat me op dat moment verdrietig maakte heb ik heel wat context weg gelaten. Zal proberen wat context te geven. We zijn al ruim een jaar met school bezig. Heel veel gesprekken gehad onder andere MDO'S met leerkracht, ib'er, schoolmaatschappelijk werk, wijkteam en kinderfysiotherapeut. Een groot deel van die tijd waren wij als ouders aan het opboksen tegen een geschetst beeld van onze zoon die wat ons betreft niet helemaal kloppend was (Pygmalion effect). Daarom hebben wij onze zoon laten onderzoeken door een expertise centrum voor leren en gedrag. Helaas heeft het erg lang geduurd voordat dit onderzoek plaats kon vinden. In de zomervakantie hebben we pas de uitslag gekregen, dus mocht dit voor groep 2 niet meer baten. Een deel van dit geschetste beeld was dat onze zoon achter liep in zijn ontwikkeling (zowel cognitief als motorisch), veel taken moeilijk vond en zichzelf dan ging afleiden, dat hij meervoudige opdrachten niet uit kan voeren en dat hij niet luisterd. Tijdens gesprekken met in eerste instantie alleen de juf, hebben wij tips gegeven over bijvoorbeeld het luisteren. Roepen heeft geen zin als hij ergens mee bezig is, hij hoort je dan gewoonweg niet. Je moet echt contact maken en dan benoemen wat je van hem wel, dan luisterd hij juist heel goed. Natuurlijk een uitdaging in een klas met nog 27 andere leerlingen. In deze gesprekken hebben wij ook het straffen bespreekbaar gemaakt en dan vooral wat het met hem doet, dat zorgde voor een kleine verbetering. Wij hebben in de MDO'S aangegeven dat wij het idee hebben dat hij gegeven opdrachten juist makkelijk vindt en daardoor nog sneller afgeleid raakt. Maar ook dat de kijk van de juf en al het straffen zijn zelfvertrouwen niet goed heeft gedaan, waardoor hij bang is om fouten te maken en wat uitdagend ogende opdrachten daardoor niet durft te maken. Uit het onderzoek komt naar voren dat hij hoog gemiddeld scoort op de IQ test. Dat zijn score omlaag gehaald wordt door een laag gemiddelde score voor verwerkingssnelheid. Waarbij werd aangegeven dat de volle potentie niet goed getest kan worden, door overprikkeling bij deze toetsvorm. Hij kan deze prikkels niet goed filteren, waardoor hij gefrustreerd raakt (raakt in de war en vergeet dingen snel). Daarnaast kwam naarvoren dat hij kenmerken van adhd heeft. En dat de executieve functie 'inhibitie' lastig is voor onze zoon (inhibitie is de mate waarin je gedrag kunt uitstellen, afremmen of stoppen). De motorische onrust van onze zoon gaat gelijk op met de onrust in zijn hoofd. In de uitslag van dit onderzoek worden ook adviezen gegeven voor op school. Zoals: -Een hulpmiddel als een wiebelkussen voor de motorische onrust. -Lesstof aanbieden wat uitdagend genoeg om verveling en daarbij concentratie verlies te voorkomen. -Meervoudige taken in stapjes aanbieden. -Hem motiveren om uitdagende opdrachten te maken en zijn zelfvertrouwen hierin te vergroten. -Bij opbouwende motorische onrust een time out inzetten, waarin hij rustig kan worden. Kortom we zijn er dus al een tijdje meebezig en kunnen met deze kennis en handvatten hopelijk een betere weg inslaan met school. Dat neemt alleen niet weg dat hij al 2,5 jaar de zelfde ervaring heeft van gestraft worden voor gedrag wat hem overkomt en het verkeerd begrepen worden wat voor straf heeft gezorgd. Dat laat z'n sporen na. Het zal vanaf nu vast steeds wat beter gaan. Vanuit school, omdat zij handvatten krijgen hoe met hem om te gaan. Maar ook vanuit onze zoon zelf, omdat wij met hem bezig zijn om zichzelf te leren begrijpen en handvatten voor hem te vinden om op een voor hem effectieve en prettige manier te functioneren.