Wel goed dat hij dat thuis vertelt. Mijn kleuterjuf plakte onze monden dicht met plakband als we ergens doorheen praatten. Vreselijk. Nooit durven vertellen bang dat mijn moeder boos zou worden omdat ik had gekletst en als kind nooit gedacht dat het niet goed zou zijn van dat plakband. Pas op mn 23e terloops een keer genoemd bij mijn ouders die beiden van de stoel afvielen. Waarom heb je ons dat niet verteld?
Er is een discrepantie tussen jullie beleving/ perspectief en die van de hulpverleners (trajectbegeleiding en docent). Kunnen zij aangeven wat hier mogelijk de oorzaak van is? Kunnen jullie punt voor punt nalopen wat zij constateren en wat je dochter ervaart. Zoals de constatering vanuit de docent en trajectbegeleider dat je dochter geen vragen stelt en niet gemotiveerd lijkt. Jij geeft aan dat je dochter deze speciale klas niet fijn vindt, omdat ze meer uitdaging wil/nodig heeft. En de constatering dat je dochter nog niet klaar is voor het regulier onderwijs en er daarom geen medewerking verleend wordt. Je dochter geeft aan wel klaar te zijn voor het reguliere onderwijs en jij denkt dat de reden dat er geen medewerking wordt verleend te maken heeft met een geheime agenda. Namelijk dat je dochter voor het gewin van het project het hele traject moet doorlopen. Ongeacht of dit voor haar de beste keus is. Hopelijk komen jullie er toch uit door goede gesprekken te voeren, waarin beide partijen open staan voor het perspectief van de ander. Sterkte met de situatie!
Jeetje wat een nare ervaring. Vooral omdat je er niet over durfde te praten. Ik denk dat onze zoon veel aan ons verteld zowel wat hem overkomt als wat zijn eigen bijdrage is. Vast niet alles hoor, maar wel veel (denk ik).
Dat is dan heel sneu en eigenlijk slecht van de docent/school. Dan weten ze niet wat ze met hem aan moeten helaas. Hopelijk lukt het komend jaar beter.
De zorgcoördinator was er duidelijk over; het pit-traject moest sowieso nog een jaar doorlopen worden. Wat mijn dochter ook liet zien of wat haar gevoelens ook waren. En dan mocht ze daarna in de vierde instromen als álle betrokkenen groen licht gaven. Daarmee wisten we ook dat dat niet zou gebeuren want de zorgcoördinator zelf zou nooit groen licht geven. Die zorgcoördinator zat steeds de feiten te verdraaien en haar leugens weer te verbloemen met nog meer leugens. Zo zei ze dat mijn dochter haar huiswerk bij wiskunde niet zou maken. Ik heb dat nagevraagd bij de wiskundedocent en die gaf aan dat dat niet waar was en dat ze dat ook niet heeft aangegeven. Toen ging die zorgcoördinator het weer verdraaien door te zeggen dat ze dan haar huiswerk een keer in de pitklas zou hebben gemaakt. Wat ook niet waar was maar er valt niet tegen op te boksen als iemand met zoveel autoriteit en macht over je gaat staan liegen. De punten waren stuk voor stuk te weerleggen en gewoon echt bizar ver gezocht; als je niet veel vragen stelt maar een 9 staat heb je misschien ook gewoon niet veel vragen? Maar er was echt geen fatsoenlijk gesprek mogelijk. Mijn dochter voelde zich zo ontzettend niet gehoord, kinderachtig behandeld, onveilig en minderwaardig bevonden. En ik zeg niet dat ze meer uitdaging wil, ze wil gewoon zoals andere kinderen volledig naar school. Ze mist school, het sociale, het gewoon er bij horen. Ze wordt behandeld alsof ze minderwaardig is, uitgesloten van de maatschappij. Ze krijgt geen kans om naar school te gaan want ze hebben een kneuzenklasje voor haar opgezet.
Ik herken een deel van je verhaal. Onze zoon begon met 5 in gr 3. Hij is hb en bergen energie. Zijn energie is storend wanneer hij niet voldoende uitdaging heeft. Sinds hij op een andere school zit waar ze wel bekend zijn met hb kinderen gaat het beter. Eerder had hij een wiebel kussen op zijn stoel. Kreeg ook wel wat opdrachten tussendoor om even voor juf te doen. Maar omdat ze niet konden voldoen aan zijn niveau is hij daar weggegaan. Wel hadden ze op zijn oude school in de hogere groepen de mogelijkheid om te staan aan tafels dan alleen te zitten. Inmiddels 9 en is zijn energie nog steeds hoog maar iets meer te sturen. Hij zet het voornamelijk nu ook in bij zijn hobby's judo, en tekenen. In de tuin staat een trampoline. Straf voor een klein jochie is wel apart. Ze zullen dan moeten kijken hoe ze zijn energie kwijt kunnen zonder zijn enthousiasme te temperen. Ik kan me voorstellen dat het storend kan zijn in de klas maar dan zullen ze dat toch positief mee om moeten gaan. Zou het toch bij het eerst komende gesprek bespreken. Kijken of ze nog dingen kunnen bedenken hoe ze hem kunnen helpen.
@Jaimio, jeetje wat schrijnend! Ik heb een oud collega wiens zoon met autisme in groep 1 naar huis gestuurd is en in feite niet meer welkom was, waarna een lange zoektocht volgde van wat dan wel. Ze vertelde laatst in een podcast dat ze toen hij 11 was iemand tegen kwam die naar haar zoon keek, ipv naar dat wat er over hem op papier stond. Klinkt alsof jullie dat ook nodig hebben. Dat mensen alles wat er over haar bestaat op papier gaan loslaten. Ik hoop dat jullie zo'n persoon mogen vinden of in ieder geval een verbetering van de huidige situatie ♡
Het is een vrij specifiek iets dus ben beetje bang voor herkenbaarheid eigenlijk.... maar moest het even kwijt. Mocht iemand ervaringen willen delen kan het wel via pb hoor.
Wat een moeilijke situatie voor jullie Jaimio. Hier wil ze wel maar kan echt niet. Ook hb trouwens, maar nog wel met andere problematiek erbij. Hier is er ook sprake van geestelijk+lichamelijk waardoor het niet kan. Heel veel sterkte, hoop dat er nu eens goed geluisterd zal gaan worden naar de behoeften van jullie en jullie dochter.
De aanleiding is nog steeds niet helder. Wel krijgen we goede hulp vanaf het begin. Alhoewel ze op een wachtlijst staat voor specifieke behandeling... Er is wel meer ondersteuning thuis nodig, daar ben ik nog mee bezig. Er staat veel gepland aan gesprekken met school, behandelaren, tijdelijke behandelaren, kinderarts, zorg thuis etc.
Dit maakt me dat ik me onbegrepen voel.. We gaan momenteel door een rollercoaster aan emoties deze zwangerschap. Gaat ons kindje de zwangerschap overleven? Heeft ons kindje een chromosoom/syndromale afwijking? Gaat het om een geïsoleerde hartafwijking met alle gevolgen van dien tijdens de zwangerschap? En wellicht daarna ook nog.. Of moeten we zelfs de zwangerschap afbreken indien blijkt dat het kindje niet met het leven verenigbaar is buiten de buik? Mijn gevoel dat ik me onbegrepen voel is dat er tegen mij gezegd wordt door omstanders "het komt wel goed!" Eh, nee, dat weten we dus (nog) niet. of "je hebt toch twee gezonde kinderen?" Noem maar op.. Wij proberen er nog redelijk positief in te staan, maar zijn realistisch genoeg te bedenken dat het ook allemaal bad news kan zijn. Het vreet aan me.
Vreselijk dat je dochter zich zo voelt. Zou je het hoger op kunnen spelen dan de zorgcoördinator? Een klachtindienen over het functioneren en machtsmisbruik van de zorgcoördinator? Of heb je dit soort stappen al ondernomen. Kan me je gevoel van machteloosheid en boosheid goed voorstellen.
Dank je. Als je eenmaal in de molen afgewezen zit lijk je er niet meer uit te kunnen komen. En dan val je van de ene bizarre situatie in de andere. Ik heb mijn dochter door een psycholoog op haar executieve functies laten onderzoeken. Een prachtig uitgebreid verslag gekregen over haar executieve functies (die zijn prima met als aandachtspunt dat ze inderdaad geneigd is zich zelf ergens in vast te bijten eerder dan hulp te vragen, niet verkeerd maar een eventueel aandachtspunt) En hoe het haar schaadt dat ze niet naar school mag. Naar de trajectbegeleider gestuurd en die negeert het compleet. Dat is iedere keer zo, dingen die ze niet zinnen en niet in hun straatje passen die worden compleet genegeerd. Maar toen ik een keer een klacht indiende werd ik dezelfde dag nog van alle kanten geïntimideerd om de klacht weer in te trekken.