Ik ben het eens met de reacties die stellen dat je waarschijnlijk niet beter gaat worden van een scheiding, en dat een huwelijk gewoonweg een levenlang investeren is. Jullie hebben elkaar trouw, hulp en bijstand beloofd. Hij aan jou en jij aan hem. Weet je dat nog? Wat is die belofte jou waard? Ga voor jezelf na welke onvervulde verlangens je hebt en práát met je man. Hoe kunnen jullie daar wat aan doen? Hoe kijkt hij tegen jullie huwelijk aan? Ga eventueel in relatietherapie en leer met elkaar te praten. Verder nog dit artikel, misschien interessant voor je: https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/toch-samen-door/
Ik zou nu sowieso geen keuze maken tussen wel/niet scheiden, maar inzetten op kijken of er nog iets te repareren is door samen te praten, in therapie te gaan (ieder voor zich en/of relatietherapie). Soms verandert de context van een relatie, bv als je met z’n tweeën in een huis woont vs met jonge kinderen en vervolgens zijn wat oudere kinderen, tieners en volwassen kinderen ook weer totaal andere situaties. De relatie tussen partners verandert daarin ook. Maar natuurlijk verander je los van die context ook, je groeit, leert, ervaart… dus het kan heel goed dat bepaalde ‘rollen’ ook mee moeten veranderen. Soms ontdek je op een dag dat het al een hele tijd eigenlijk niet lekker gaat, dat er iets mist, zoiets gaat vaak geleidelijk en ineens zíe je het. Probeer dan samen te zoeken naar hoe je bv die rollen kan veranderen, hoe verhoud je je tot elkaar, hoe wíl je je verhouden tot elkaar. Als dat niet lukt, als praten niet meer gaat, als je niet samen een manier kan vinden om het te repareren… dan kan uit elkaar gaan altijd nog natuurlijk. Maar ik zou het sowieso eerst een kans geven.
Er speelde destijds ook wel meer met mijn ex-man, Waardoor een scheiding beter was. maar wat ik wil zeggen is dat sommige dingen waar ik met mijn huidige man tegenaan loop, zijn toch de “ normale “ ergernissen en dingen die na zoveel jaar samen erin sluipen. Het hoort er gewoon bij. Zeker wanneer je samen kinderen hebt. En datzelfde had ik niet alleen nu, maar ook wel met mijn ex-man. en ik snap het echt wel, maar apart slapen en je ergernissen voor je houden ( ik ken geen man die gedachten kan lezen) en geen moeite doen (beiden als ik zo lees) om het leuk te houden met elkaar… ga wat doen met elkaar, met het hele gezin! Ga wandelen op zondag in het bos, ga op een terrasje koffie drinken, of, als dat te duur is; hou gezellig op zaterdag avond thuis met Netflix en wat lekkers een filmavond, het hoeft niet duur te zijn maar investeer in je relatie en in je gezin.
Ik vind dat je het aan je kinderen en je partner verplicht bent om relatietherapie te proberen. Juist als je elkaar kwijt bent kan dat helpen om elkaar weer opnieuw te vinden. De 'ik denk dat het toch niet werkt want ik voel niks meer' is een excuus. Je zit in een negatieve spiraal en daar moet je eerst uit. Want nu zie je vooral het negatieve. Blijkt na een aantal sessies (en daarmee bedoel ik niet 1 of 2) dat er echt niks meer tussen jullie is dan kan je alsnog de stekker eruit trekken. Een goede therapeut houdt jullie de juiste spiegels voor. Ik snap je frustraties en ergernissen hoor. Maar we zien nu 1 kant van het verhaal en waar 2 zijn hebben doorgaans 2 schuld. Jullie hebben beiden een aandeel in de relatie. Je zegt ook dat je om je heen mooie dingen ziet gebeuren na een scheiding.... wie weet wat er binnenshuis allemaal speelt of waar ze doorheen moesten. Je hebt een ideaalplaatje in je hoofd.
Ik liep een aantal maanden geleden tegen hetzelfde aan en was er al bijna van overtuigd dat scheiden en alleen wonen me zoveel gelukkiger zou maken. Wij zijn destijds wel in relatietherapie gegaan en mijn gevoel waarvan ik dacht dat het helemaal weg was zat er echt nog wel maar het was een opeenstapeling van (patronen, ik zelf die veranderd ben, het niet communiceren met elkaar, alleen de focus op de negatieve dingen van de ander enz.) waardoor ik het allemaal niet meer voelde en oprecht dacht dat de koek op was. Mijn man is geen prater, therapie was onzin en liep constant tegen een muur aan voor mijn gevoel. Maar zo blij dat we in therapie zijn gegaan en we elkaar nu leren begrijpen, een spiegel voorgehouden krijgen en we langzaam weer naar elkaar toe aan het groeien zijn. Ik leer hem opnieuw (of nu ècht) kennen en dat is zo fijn want één ding weten we nu zeker, we houden van elkaar en willen met elkaar verder. En het is niet makkelijk, want een nieuw patroon of ineens communiceren met elkaar gebeurt niet vanzelf maar het is het zó waard. Voor ons, voor de kinderen maar eigenlijk nog het meest voor mezelf. Er zit vaak zoveel meer achter dan 'ik voel niks meer voor hem' wat de moeite waard is om te onderzoeken want ik geloof dat als je er nu bij wegloopt je in een volgende relatie weer tegen dezelfde dingen aan gaat lopen. En de succesverhalen van mensen die gescheiden zijn ken ik juist andersom. Van spijt, achteraf zien wat je had, van het onderschatten van een scheiding. Het is echt kapot zwaar heb ik van dichtbij gezien. En diegene was er ook van overtuigd dat scheiden de beste optie was. Het lijkt nu beter en geloof me, ik denk dat ik een goed idee heb van hoe je je voelt dus ik snap je maar ik ben zo dankbaar voor deze nieuwe kans die we gekregen hebben. Gooi het nog niet weg is wat ik je wil zeggen.
Mijn zoontje van 7 vraagt weleens, wanneer gaan jullie scheiden. Of tijdens de vakantie vroeg hij : Mama, wanneer ga je nou eens op zoek naar een andere vriend( omdat zijn vader “vervelend” tegen hem was. Aan het klieren enzo) Dit stukje uit jouw bericht triggert mij sinds het lezen en dus toch maar even; Hoe komt jouw zoon aan zulke specifieke uitspraken? Verzint hij dit zelf? Dat lijkt mij niet, dat moet hij dan toch ook ergens opvangen?
Volgens mij zegt onderzoek dat ongelukkige mensen die niet scheiden 5 jaar later vaker dan niet weer gelukkig zijn samen.
Geen idee, enige verklaring lijkt me dat ze zichzelf uit noodzaak een schop onder t achterste geven? Enige wat me wel opvalt is dat als jezelf niet lekker in je vel zit je doorgaans ook niet de nieuwe partner vindt die daar een verbetering in brengt. (Uitzonderingen daargelaten) De historie herhaalt zich dan gewoon weer alleen met ander uitzicht (andere partner). Hier al zo vaak geroepen, begin er gewoon ff niet aan neem eens gewoon de tijd voor jezelf...en ja hoor "dit is mijn vriendin..." Ik kan de namen ook niet meer onthouden hoor, de tel ook niet meer. Maar t begint allemaal zo schattig en t strand ook altijd op t zelfde. (Lieve jongen verder hoor ook echt een gouden hart en galant, maar je gunt m zo veel meer als waar hij intuint elke keer).
Dit vind ik ook heel bijzonder, ik heb echt geen idee. dat maakt mij twijfel ook groter, want de kids zouden naar mijn mening niet echt aanleiding moeten hebben qua ruzie’s enzo. men uiteraard weten ze heel goed wat scheiden is( kwa betekenis ) er zijn ook wat kinderen uit de klas natuurlijk die met gescheiden ouders leven
Mijn dochter van 8 vroeg dit laatst ook aan ons, maar wij maken zelden ruzie en hebben een prima huwelijk. Dit kwam bij haar omdat er in de klas over gepraat was omdat er kinderen zijn met gescheiden ouders. En het leek haar wel leuk om 2x jarig te zijn, 2x sinterklaas te vieren. Toen we uitleggen dat je papa en mama dan ook minder zal zien hoefde het niet meer haha Dus hoeft toch niet perse met jullie eigen relatie te maken te hebben.... Verder inhoudelijk geen advies. Ik wens je wijsheid toe!
Maar heel mooi die reacties hier. Zeker de mensen die denken dat ik dit zou overwegen vanwege een “sleur”. Alvast excuses voor mijn taalgebruik, maar dan ben je echt niet goed. Natuurlijk niet! Kids zijn het belangrijkste voor mij en zou ik nooit zomaar in een gebrokene gezin stoppen voor een sleur. Schei toch uit man. Dan had ik dit topic niet geopend en was ik er allang vandoor. We zijn niet getrouwd en hebben samen geen huis gekocht. Dat hebben we 12 jaar geleden op 1 naam gezet. Maar zoals ik in de opening al zei, er speelt wel wat meer maar vond het verhaal wel lang genoeg. Om te beginnen dat hij bijna iedere dag ( avond ) drinkt. En nee, dan is hij niet agressief ofzo maar als hij aangeschoten is vind ik hem niet leuk. En dat is nu al een jaar of 5 zo, heb meerdere malen aangegeven dat ik hem dan niet leuk vind, dat ik als hij zo doorgaat niet weet of wij wel oud worden etc. Dat ik merk dat de kids anders op hem reageren. Hij vind van niet. Dat is ook de reden dat ik ook nog bij hem ben, want ik dacht de kids zijn nog zo klein. Als hij dan drinkt ben ik er tenminste voor hun. Ik ga niet vaak alleen weg. Maar als ik s avonds alleen ga kan het best zijn dat hij al gedronken heeft. Maar als ik van werk iets heb, en hij haalt ze op van school of Bso, blijft hij wel “nuchter “ tot in elk geval 8 uur ofzo want dan moet hij ook voor eten zorgen enzo. En tuurlijk zijn er dagen dat hij echt niet drink. 1a 2 van de 7 ofzo Dus, ja er speelt wel meer Nee ik overweeg dit niet zomaar. Maar verandering kan ik niet alleen. En heb het hem al zo vaak gevraagd, zo vaak aangegeven. En zoveel om gehuild. Alsnog bedankt voor alle reacties, ik heb ze gelezen en neem ze mee. Al negeer ik de reacties die suggereren dat ik zomaar zou opgeven of omdat we in een sleur zitten want nee, dat zou ik nooit doen
Dat staat idd beschreven in het artikel waarvan ik de link deelde! 2/3 van de ongelukkige stellen die toch samen doorgingen was na 5 jaar weer gelukkig samen. Van de méést ongelukkige stellen die samen doorgingen, was zelfs 80% na 5 jaar weer gelukkig. Bovendien bleek uit het onderzoek dat gescheiden mensen - zelfs als ze hertrouwden - over het algemeen minder gelukkig waren, vooral degenen die een 'middelmatig' huwelijk beëindigden. De eerste cijfers zijn hoopvol. Het betekent dat ongelukkig zijn in je relatie geen uitzichtloze situatie hoeft te zijn, en dit in de meerderheid van de gevallen dus ook niet is. Je kunt echt weer gelukkig worden met elkaar, maar daar moet je wel in investeren.
Dank voor je reactie l. deze sleur duurt al jaren. En tuurlijk, nog steeds hebben wij wel eens een oppas en gaan de kids naar oma Nog steeds doe ik mijn best, en het lijkt erop dat mensen denken dat ik niks onderneem met hem, dat is zeker niet het geval. Doen we wel, nog steeds. Heb ondertussen ook wat gepost over het drankgebruik, wat voor mij echt een heel groot issue is. En ja, zeggen ik wil dat je ermee stopt anders weet ik niet of ik bij je blijf en dat ik er problemen mee heb werkt niet. Valt allemaal wel mee zegt hij dan, ik zal er op letten en vervolgens gebeurt er niks. Valt mij ook op dan mensen praten over nieuwe liefdes enzo, nou daar gaat het me zeker niet om. Ook het gras lijkt altijd groener vind ik een bijzondere, want als ik dacht dat het allemaal zo veel beter word, dan was ik allang gegaan toch. maar ik denk juist dat het heel lastig is, enerzijds wil ik mijn kinderen dit juist niet aandoen. Tegelijk geef ik ze misschien ook niet het goede voorbeeld, zit er een deel in mij wat allang best wel ongelukkig is. Maar ik kan heel goed kijken naar wat wel goed gaat, en waar ik wel gelukkig van word. Daarom houd ik het al zo lang vol…
@89eef in je laatste post komt een ander beeld naar voren dan in je eerste post. Daarin schreef je dat er geen ruzie is, maar dat jullie uit elkaar zijn gegroeid. Dat is iets anders dan bijna iedere avond een dronken man in huis, hij is dus verslaafd. Hebben jullie daar geen ruzie over? Ik zou dat niet kunnen waarderen. Ik zou toch eerst kijken of dat probleem aangepakt kan worden. Mede omdat je kinderen bij scheiding ook naar hem toe gaan en dan heb je er geen zicht meer op. Stel de drank zou hij laten staan, zou je dan open staan om bij hem te blijven als jullie hier beide hard voor willen werken?
Dank je. Natuurlijk ik weet dat het erbij hoor. En we doen zeker dingen met gezin. De vakantie afgelopen weken in Spanje was ook heerlijk. Maar toch blijft dat gevoel, en word het niet minder. Hij weet mijn ergernissen hoor, en soms doet hij 1 van die dingen waar ik me aan erger, en dan zegt hij sorry direct, maar veranderd niks. En de reden dat ik er niks van zeg is omdat ik geen ruzie meer wil. Hij veranderd toch niet, want ik geef dingen vaak genoeg aan als we rustig praten. Als ik aan hem vraag wat ik moet veranderen dan krijg ik te horen: niks. hij vind dat ik alles goed doe. Tuurlijk, zorg voor de kinderen, huishouden en zeur amper naar hem. dus…. Ik weet het gewoon ff niet. Tijd zal het zeggen. uiteraard houd ik zo lang mogelijk vol. Maar moet er ook voor waken dat we op goede voet blijven. Niet dat het er zo in sluimert dat we straks wel dagelijks ruzie krijgen en we dus uit elkaar gaan met alleen maar ruzie, dat wil je natuurlijk niet
Zou het kunnen dat de boosheid die je hier nu uit, eigrnlijk gericht is op je man omdat hij niet verandert.. en/of op jezelf omdat het niet lukt om er samen weer iets moois van te maken.. maar dat je die steeds wegdrukt? Wees dan wel een keer boos.. en gebruik het als kracht om de juiste verandering op gang te brengen
Nee ik maak geen ruzie daarover Ik geef het hem regelmatig aan, hij weet het. Maar voor de kids wil ik geen ruzie in huis, zeker omdat ze dan helemaal voor mij zijn ( uiteraard is dit weleens voortgekomen) en dat vind ik ook zo lullig. Zelfs mijn schoonmoeder zei een paar jaar geleden; dat je nog niet bij hem weg bent, ik snap het niet. Wil ik wel ff erbij zeggen, hij werkt hard. Dat doet hij voor zijn gezin, tis verder echt een goede man. Wat dat betreft komen we niks te kort. Hij is zeker niet iedere dag echt dronken, maar aangeschoten vind ik ook irritant En ja, ik ben hier ook schuldig aan. Ik heb te lang heel veel goed gevonden. Dat zeg ik hem ook. Ik ben ook met mezelf bezig, dus meer loslaten, vaker voor mezelf kiezen en weggaan met vriendinnen, hij zegt ook dat ik dat moet doen. Ik sta hierin natuurlijk ook in de weg, dat de kids meer los moeten komen van mij en dat hij meer doet zodat de verhoudingen beter worden met de kids en hij hopelijk ook minder drinkt als hij verantwoordelijk is voor de kids. Ben alleen bang dat het te laat is, maar dat zal de tijd moeten uitwijzen het is echt sneu, voor iedereen. Dus doe ik mijn best om vol te houden, maar tis wel lastig moet ik zeggen….. geloof mij, ik geef echt niet zomaar op. maar had het wel even nodig van me af te schrijven en adviezen van anderen te ontvangen. Dat is ook fijn
Dat is een goede tip, een lastige dat wel Maar misschien wel goed. Eng om te doen omdat ik geen escalaties wil, in vermijd ruzies vooral. maar misschien heb je gelijk, moet ik dat juist niet doen. En volgen dat de antwoorden vanzelf, of dat nou positief of negatief is. Niks doen is natuurlijk ook op een gegeven moment geen oplossing meer. Dank!
En nog aanvullend.. waarom drinkt hij dan zoveel? Dat deed hij wrs niet aan het begin van jullie relatie? Sinds wanneer dan wel, wat probeert hij ermee te bereiken? Daar zit wrs voor hem een stukje werk aan de winkel. Kan hij mooi zeggen ga er lekker op uit met je vrienden.. nee juist samen wat leuks doen, dat hij ook weer in jou tijd investeert en jij in hem, dat is belangrijk.