ik wissel direct! Maar idd wel mooi - de kans dat iemand van 15 met zijn toen jeugdliefje 22 jaar later nog samen is?
Waaaw dames! Zoiets herstelt het geloof in de liefde Ik wist op die leeftijd amper wat het andere geslacht was (strenge nonnenschool ).
Maar dan is dat ook prima toch? Als jij er wel gelukkig van wordt Ik gaf vooral m’n mening hoe het voor mij is. Ik vind hard werken niet positief klinken. Ieder z’n ding
Ik eigenlijk ook 14 maar de manier waarop we elkaar leerden kennen was niet direct live, vandaar dat ik 15 reken want vanaf toen hadden we een echte relatie
Geweldig, wat leuk, zo veel al zo lang samen Ik vond mezelf al jong, ik was 17 toen mijn nu-man en ik verkering kregen. Nu ben ik 31
Maar ze zegt toch ook niet dat je na 3 jaar niets mee kan maken? Maar over het algemeen komen er best wat heftige zaken op je pad als je maar lang genoeg bij elkaar bent, ieder huisje heeft zijn kruisje. En dan is het de vraag hoe je daarmee om gaat samen. Kan je elkaar steunen, of kom je verder van elkaar af te staan? Bij ons waren de eerste 10 jaar redelijk hobbelvrij, hebben we veel leuke dingen gedaan, dan is het niet zo moeilijk om samen te blijven. De tweede 10 jaar hebben wij echt heel veel meegemaakt. Ik heb daar nog wel eens last van. Het veranderd je als persoon. En die nieuwe persoon/ personen moeten samen ook weer matchen. Neem daarbij de vermoeidheid die slapeloze nachten met zich mee kunnen brengen, een huilbaby en je hebt een prima recept om verder van elkaar af te staan en onbegrip te creëren.
Ik was 17, man 18. Iets ouder dus dan 15. We zijn nu 46 en 47 en nooit enige twijfel tussen ons. Ik lees hier ook veel over tropenjaren met jonge kinderen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik dat eigenlijk niet zo heel erg heb gehad. Natuurlijk is het druk, maar we waren nog jong. Ik was 22 toen onze oudste geboren werd. Bij de jongste was ik 38 en toen merkten we wel dat we minder goed tegen korte nachtjes konden dan 15 jaar eerder. Ik ben altijd thuis geweest bij de kinderen, dus ik heb nooit die druk gehad van werk, opvang etc. Dat heeft hier in huis echt heel veel rust gegeven. Dat heb ik vooral ervaren in de coronaperiode waarin ineens scholen en opvang dicht gingen en ik hier las over de stress en het gedoe om dat allemaal in goede banen te leiden.
Snap ik, wij geen huilbaby maar wel een man met een progressieve ziekte (niet levensbedreigend) vel chronisch vermoeid. Maar eerlijk, het kwam een beetje over als, ach wat weten jullie "puppy's" in relatie land nou. Pas als je lang bij elkaar bent dan is het pas hard werken. Voelde mezelf niet aangesproken in dat geval maar vond het niet echt leuk over komen voor anderen. Je kunt ook super ziek worden in het begin of verlies mee maken, noem iets, dan ben je toch ook al samen hard op weg. Maar dat zeg ik. Ik ervaar mijn relatie niet als hard werken, meer alles wat voor onze voeten word gegooid een uitdaging.
Maar dan zit het in een verschil in uitgangspunt. Ik vind een uitdaging ook gewoon hard werken. Wij hebben niet contant ruzie of gedoe maar tov begin van onze relatie toen we nog niet samenwoonde of net wel en geen kinderen had is het wel ineens werken. Je kunt je voorstellen als je beide 4 /5 dagen werkt, een huishouden hebt, wellicht soms zelf nog wil sporten en je 3 kinderen hebt tussen 1,5 en 9 jaar dus zowel 2 zoontjes die elke week voetbaltrainen en wedstrijd spelen en agenda’s hebben als een dreumes met alle dreumes perikelen nog je ondertussen wat minder tijd over houdt of simpelweg te moe bent of geen zin hebt om in de avond ook nog in elkaar te verdiepen. Dus ja, ik vind het nu hard werken want ik ben al zo overvraagd en mijn man ook en dan moet je ook nog echt wel goed in gesprek blijven met elkaar. Want ten opzichte van de eerste 10 jaar is dit hard werken want ik moet er ineens überhaupt voor werken zeg maar. Eigenlijk vond ik het zelfs met de eerste die een huilbaby niet eens hard werken (ja wel voor mij persoonlijk maar niet voor ons huwelijk) Ik vind het pas nu de jongens ouder zijn en de derde kwam harder werken Dus het zal ook nog eens voor iedereen anders zijn wat je als hard werken ervaart en op welk punt in je leven. Misschien wel nooit. Maar het is weer niet zo dat ik het constant als een struggle ervaar ofzo. Dus ja wat is hard werken, niet letterlijk, maar het kost nu wel meer aandacht en tijd dan vroeger en we hebben vaker periodes van dat ik denk: jemig wat ben je irritant
Ook zonder kinderen heb je je uitdagingen in een relatie. Dus natuurlijk telt jouw relatie net zo goed mee als die van mensen met kinderen. Juist jullie onvervulde kinderwens kan een enorme wissel trekken op jullie relatie. Dan laat ik een ziekte nog buiten beschouwing. Dus ja jij mag hier net zo goed jouw ervaring delen en jij telt net zo hard mee.❤️ En mooi zoals jij zegt dat je 'problemen' niet als problemen (wil) zien naar als een uitdaging. Ik zeg zelf ook liever niet dat we een probleem hebben maar een uitdaging. En dat kan ook in heel gewone simpele daagse dingen zijn.
Hier zitten we alweer op 24 jaar samen en ik kan eerlijk zeggen dat ik mijn relatie nog nooit als hard werken heb ervaren. Maar dat betekent niet dat je niet moet werken aan je relatie. Blijven praten, open staan voor elkaars standpunt en mening, oprecht allebei streven naar het steeds weer vinden naar de beste oplossing of het meest acceptabele compromis wanneer er zich problemen voordoen is essentieel. Ik vind het ook belangrijk stil te staan bij je eigen gedrag. Het is heel makkelijk om als ik moe ben te gaan snauwen, als ik rommel zie te gaan zeuren, enzv. Maar soms moet je tegen jezelf zeggen ‘ach laat ook maar’. Of als we ruzie hebben (en die hebben we gewoon) koste wat het kost vast blijven houden aan je eigen standpunt als je vindt dat je gelijk hebt. Af en toe moet je ook gewoon beslissen of je per se je gelijk wilt halen, of dat je het fijn wilt hebben met de man waar je van houdt. Ik zeg dus rustig wel eens sorry ergens voor terwijl ik vind dat hij 100% fout zit en hij doet dat ook. Gewoon als zoenoffer: laten we stoppen met deze stomme ruzie, ik hou van je, dat is het belangrijkst. En de ander volgt dan eigenlijk altijd direct, omdat we allebei waarderen dat de ander die eerste stap zet. En kleine ergernissen ook gewoon eens laten gaan. Niet altijd natuurlijk, er moet geen frustratie opbouwen, maar van bepaalde zaken heb ik inmiddels simpelweg geaccepteerd dat ze zijn zoals ze zijn en dat mijn leven eigenlijk best wel gewoon doorgaat, ook als dat ‘probleem’ niet wordt opgelost (zoals: mijn man laat altijd door het hele huis laatjes en kastdeurtjes open staan. Heb ik me vroeger groen en geel aan geërgerd, maar inmiddels gooi ik heel zen alles zelf dicht als ik er langskom en boeit het me eigenlijk niet meer echt). Ik denk dat het ook heel belangrijk is niet over alles verwachtingen te hebben, maar je partner ook vrij laten zijn om dingen op zijn manier te doen. Natuurlijk mag je verwachtingen hebben over belangrijke dingen, zoals huwelijkse trouw en financiën, maar kleine dingen hoeven niet altijd op mijn manier. Mijn man gaat bijvoorbeeld geen boekjes zitten lezen bij de bieb met mijn dochter, maar hij speelt een potje kwartet, ze gaan samen naar de wasstraat, of hij leert haar Mario karten. En waar ik met de jongens een stuk ga fietsen stapt hij met ze in de auto en dan gaan ze met z’n drieën een McFlurry halen of naar de bios. Prima toch, zolang hij maar op zijn manier quality time met de kinderen doorbrengt vind ik het goed. Een relatie vergt dus zeker onderhoud. Je moet tijd samen doorbrengen (en dat kan ook gewoon door op de bank samen een serie te kijken), je moet soms je eigen voorkeur of belang opzij zetten te gunste van de relatie, je moet elkaar wat gunnen en iets voor elkaar over hebben en je moet bereid zijn om problemen te bespreken en samen een oplossing te vinden. En soms is dat niet de100% oplossing voor jezelf, maar 80%, of 50%, of 30%. Als er maar balans is en je allebei af en toe iets geeft en neemt. En last but not least: investeer in intimiteit. Het is zo makkelijk met een druk gezin om dat te laten versloffen, maar als het niet vanzelf gaat, maak de tijd dan, dwing jezelf desnoods. Wacht niet alleen maar tot je zin hebt, maar doe het gewoon, de zin volgt dan meestal vanzelf. Alles loopt altijd zoveel soepeler, gezelliger en harmonieuzer als dat aspect genoeg aandacht krijgt (is mijn ervaring). Werken moet je dus zeker, maar hard werken vind ik het niet. Het gaat eigenlijk heel makkelijk. We kennen elkaar al zo lang, hebben zoveel meegemaakt, dat ik er geen twijfel over heb dat dit voor altijd is. Ook tijdens de meest knallende ruzie die we ooit hebben gehad denk ik nooit over een leven zonder hem. Mijn man is mijn man, zoals mijn moeder mijn moeder en mijn zus mijn zus is: voor het leven. En soms vinden we elkaar geweldig en soms mega irritant, maar wij delen een leven samen en weten dat we samen alles aankunnen en overal uit kunnen komen. Daar werken we dan allebei graag voor.
Hier "pas" bijna 5 jr samen. Voor ons was het in de beginperiode hard werken, het daten en verliefde gevoel kreeg bij ons echt heel weinig ruimte. Al vroeg in de relatie kregen we een vroege mk, waardoor onze gesprekken meteen een andere inhoud kregen. Daarnaast komen we uit 2 totaal verschillende werelden met beide behoorlijke rugzakken. Beide kunnen we ook pittig zijn. En dan nog een periode dat m'n dochter slecht in haar vel zat, doordat ze gepest werd op school. Toen brak corona uit en hadden we ineens meer tijd om dingen eens goed op een rij te zetten, goed leren te communiceren en te investeren in elkaar. Die periode heeft ons alledrie heel veel goeds gedaan. Ondertussen hebben we te dealen met een verscheurde (schoon)familie en zijn we na een lange weg eindelijk in verwachting van ons kindje. Heel veel mensen geloofden niet in ons, maar doordat wij in elkaar bleven geloven hebben we al veel overleefd en vertrouwen we elkaar blindelings. We weten ook van elkaar dat we het nodig hebben om af en toe een weekendje er tussen uit te gaan, even geen alledaagse afleiding maar tijd voor elkaar.
@EdN wat ontzettend mooi gesproken en je hebt zo gelijk. Ik heb ook geen zin om over kleine ergernissen te kibbelen. Lekker belangrijk denk ik dan ook bij mezelf. Als mijn man heeft gekookt ziet de keuken eruit alsof er een bom is ontploft maar ik ruim het met liefde op want hij maakt wel de lekkerste nasi die ik me maar kan bedenken. Bij veel dingen denk ik dan heel puberaal, boeiennnnn
Ik ook niet, voordat ik m'n man leerde kennen (19, bijna 20) ook nooit een vriend gehad oid. Vind het eerlijk gezegd moeilijk voor te stellen dat iemand van 14 jaar al een serieuze relatie heeft, dan ben je eigenlijk gewoon nog een kind...
De een is verder dan de ander. Mijn nichtje is ook sinds haar 14e met haar nu man, maar terwijl ik toen nog zo ongeveer met poppen speelde, was zij sinds haar 12e al met jongens bezig.
Ik snap je hoor. Mijn zus was 13 toen ze stapelverliefd werd op een jongen van 16. En dat was wederzijds. Dus al snel hadden ze verkering. Dat bleef aan en op haar 19e is ze getrouwd. Ze zijn inmiddels een jaar of 30 getrouwd. Toen ik bijna 18 was leerde ik mijn man kennen. Zij zei toen tegen mij: "dit is wel een heel wat betere leeftijd hoor. 13 is eigenlijk te jong, maar ja als je 13 bent zie je dat niet en wil je dat ook niet geloven.' Niet dat ze spijt had, maar meer dat je tienerjaren en dan wel heel anders uitzien.