Ik ben er zo klaar mee, het is echt een super mooi werkveld maar ik kan het niet meer Als maar het personeelstekort, oplossen van ziekte ad hoc, als maar de zware werkdruk die alleen maar erger word met het liefst zo min mogelijk personeel, familie die van alles van je verwacht met minimale en nooit tevreden is, de bewoners die constant aan je trekken, het overwerken. Ik ben gisteren weer begonnen met werken na mijn vakantie. En ben vanmiddag alweer gebeld voor morgen want een collega is ziek, daar heb ik ja op gezegd op mijn voorwaarden ( bepaalde tijden, ivm geen opvang en in de middag dochter naar sporten brengen en eerst nog een eigen afspraak in de ochtend die ik niet kan afzeggen. Krijg ik net weer een bericht of ik donderdag ook evt kan werken. Ik werk a.s vrijdag en zaterdag al en heb gisteren avond gewerkt, ik heb een 24 uurs contract niet voor niks. Want de rest thuis komt op mijn schouders, het huishouden, alle afspraken rondom dochter, mijn eigen afspraken. Bewust voor 24 uur gekozen omdat het dan voor mij goed te combineren is. Er is ook gewoon geen personeel, van de 8 personeelsleden is er 1 langdurig ziek, 1 nu de griep, 1 heeft vakantie nog en 1 met zwangerschapsverlof. En zo gaat dit eigenlijk al maanden, ik ben in de tijd niet te beroerd geweest om extra te werken en dat doe ik ook, of ik wissel weer van dagen of diensten maar het gaat niet zo meer. Ik zit gelijk weer vast in mijn nek van de stress, wil meedenken/meehelpen maar het gaat echt niet zo meer Recht op onbereikbaarheid bestaat niet ,ook al staat het in de CAO, mijn hele vrije dag is alweer verpest doordat mij dit gevraagd word van mij. En mijn leidinggevende maar zeggen we moeten het met zijn allen doen, maar zij heeft leuk praten, zij weet dat ze elk weekend gewoon vrij is. Bij mij is dat altijd maar weer de vraag wanneer je word opgeroepen met de vraag om te werken. Daarnaast ben ik eigenlijk nog niet eens helemaal bekomen van een zeer nare situatie op het werk in juni, waarbij ik maar op karakter door ben gegaan en wetende dat ik over een aantal weken vakantie had maar ik eigenlijk al niet meer kon. Geen idee wat ik hier verder mee wil is dit herkenbaar voor anderen? of gaat het bij jullie wel goed.Ik werk momenteel als verpleegkundige in een huis met 22 bewoners met dementie, geestelijk ook best pittig.
Ik herken het deels wel. Ik draai af en toe een extra dienst en ruil als het gevraagd wordt ook regelmatig. Ik ben alleen ook goed in grenzen aangeven. Nee is ook gewoon nee. Ik werk 16 uur. En dat doe ik met een reden. Dus ik voel me niet verplicht om ja te zeggen op open diensten en kan het makkelijk naast me neerleggen. Helaas proberen ze in de zorg van hun probleem ons probleem te maken. Ze kunnen het heel mooi brengen allemaal. Maar mijn gezin staat op 1. En misschien moet het maar eens goed mis gaan. Dan gaan ze hopelijk wel serieus actie ondernemen om de tekorten op te lossen.
Ik begrijp je wel hoor. Ik heb ook jaren zo geploeterd. Werk nu op een fijnere plek,minder personeels tekort en kleinschalig,ook pg net als jij. Maar ook hier doen we t "samen" dus ook hier weleens wissel van dienst last minute of extra terug komen. Ik ben blij dat ik nu hier werk, was dit niet zo gelopen was ik de zorg ook uit gegaan. Ik sluit sowieso niet uit dat ik de zorg verlaat met de jaren. Dit werk is geen doen met een lichaam dat straks ouder gaat worden. Ik wens niet totaal gerenoveerd te moeten worden voor m'n 67e. (Veel oud collega's nieuwe heupen/knieën/rugklachten) en ik ben de avonden,weekenden feestdagen langzaamaan echt zat aan t worden.
Misschien denk ik heel simpel maar in ieder geval op je vrije dagen je telefoon niet opnemen. Zo dat je niet 24 uur “beschikbaar” hoeft te zijn voor je gevoel. Daarnaast is nee ook een antwoord. Je lijkt je nu in bochten te wringen om tussen je afspraken door nog te werken. Zolang jullie het oplossen gaat er ook niks veranderen ben ik bang
Niemand is er bij gebaat als je straks de zorg uit gast, dus ik denk dat strakkere grenzen trekken uiteindelijk voor iedereen beter is en vooral voor jou. Wat iemand hiervoor al zei, op bepaalde dagen gewoon je telefoon niet opnemen of app niet lezen (vergt wat discipline, ik weet t) en met jezelf afspreken hoeveel uur je per maand bereid bent om over te werken en je daar aan houden, en eventueel ook communiceren met je leidinggevende.
Extra simkaart of een extra telefoon voor je werk (gewoon een simpel ding, misschien 1 die nog in de la ligt) is dan ook nog een optie. Uitzetten als je niet werkt / niet gestoord wil worden. En inderdaad, wat is de consequentie als je gewoon nee zegt? Geen uitleg geven of je verontschuldigen, alleen een nee.
Als je het wel leuk vind waarom stoppen? Als je in deze baan je grenzen niet aan kunt geven, kun je dat ergens anders ook niet. Ze weten je overal wel in extra uren te kletsen als je niet strak bent.
Ik zou gewoon aangeven dat je bereid bent om x aantal uur op maandbasis bij te springen, voor zover jou dat uitkomt en bij meer is t pech. Jij weg of burnout, ben jij en jouw gezin de pineut mee. Laat de leidinggevende dan maar een oplossing regelen. Lijkt me (aanname) dat die ook bevoegd is om die diensten in te vullen. Samen is samen, dan ook de leidinggevende.
Ik herken het deels, maar niet zo erg als jij het hebt. Wij hebben ook personeelstekorten maar wel een redelijk groot team (al zijn er nu 4 deze maand weg) n kunnen het redelijk opvangen. Voor zulke dagen hebben wij noodroutes en helpen wij als huis (andere teams) elkaar. Wij doen dus beroep op alle teams in het huis. Wellicht eens kijken naar een andere werkgever?
Deels wel herkenbaar. Ik werk ook op een pg afdeling en hebben ook veel personeels tekorten gehad, nu gelukkig minder. Wij zijn als team samen naar de team manager en locatie manager gegaan en gesprek gehad dat het niet gaat zoals het nu gaat. Dat wij dit niet zelf op kunnen lossen en dat dit een organisatie probleem is en geen team probleem. Aangegan dat er ander sverschillende collega's op korte termijn ontslag nemen. Dat gesprek heeft wel geholpen, er zijn toen een aantal langdurige zzp ers gekomen en we kregen als team meer ondersteuning. Ook heb en ze toen bijna een jaar een aantal bedden leeg gelaten waardoor de werkdruk omlaag ging.
Je mag bij mij solliciteren altijd welkom Hier deels planner en sta ook nog in de wijk maar ik snap heel goed hoor als mensen kiezen voor hun uren en niet meer. Bij mij kan je dat ook gewoon zeggen en als ik dat weet zal ik het ook minder snel vragen. In mn teams was de rek er ook uit en heb ik gedetacheerden aangevraagd want je wil je personeel ook houden. Het is ook pittig een jong gezin onregelmatig werken en alles erom heen. Dus geef je grenzen aan, en gewoon nee zeggen want anders komt er nooit een oplossing ze weten toch dat je het gaat doen. Snap dat het niet zo makkelijk is hoor.
Ook als je de zorg uitgaat en je ander werk zoekt is blijft het ook heel belangrijk dat je grenzen aan kan geven. Ik werk in een heel andere discipline (IT), maar mijn leidinggevende laat ook geen kans onbenut om met extra werk aan te komen. Het enige wat helpt is nee zeggen en het niet doen.
Wil je stoppen met werken in de zorg of op deze voorwaarden? Heel eerlijk, ik ben 3 jaar geleden ook gestopt aan het bed en ik heb geen seconde spijt gehad.
Ik werk in de wijkverpleging, herken het maar voor een klein deel. Wij hebben kortstondig personeelstekort gehad, toen wel extra gewerkt maar als het mij niet uitkomt of genoeg is voor die week zeg ik: nee, sorry ik kan niet (zonder verdere uitleg). Dit deed ik eerst ook niet met als gevolg dat ikzelf en m’n gezin uit balans raakten. Dus toen gewoon nee gaan zeggen als het genoeg is, in t begin vond ik het heel lastig maar went best snel vond ik. Jullie hebben ook wel een klein team zeg, wordt er niet samengewerkt met andere teams als het nodig is? En werkt leidinggevende niet mee als het zo krap is met personeel? Bij ons doet de leidinggevende dat wel, ook gewoon de wijk in als het nodig is, en er worden geen nieuwe cliënten in zorg genomen als er personeelstekort is. En actief gezocht naar nieuwe collega’s, inmiddels gelukkig weer genoeg collega’s.
Ach wat naar dat het zo gaat! Maar bedenk wel zolang je blijft invallen/extra werken gaat er niks veranderen. Wat meerdere ook aangeven nee is ook een antwoord. Zelf werk ik nu al weer bijna 16 jaar bij een hele leuke grote thuiszorgorganisatie. Zelf herken ik die werkdruk helemaal niet. Als ik extra wil werken doe ik het en anders niet. Ik vind mijn werk heel belangrijk maar mijn prive leven ook. Denk er eens rustig over na en ga in gesprek met je manager of wie dan ook. Heel veel sterkte
Ik werk zelf op een planbureau bij een zorgorganisatie. Ik snap volledig wat je bedoelt en ook ik val helaas mensen op hun vrije dag lastig (vaak bel ik niet maar app ik zodat ze kunnen reageren wanneer het hen uit komt). Wat ik merk is dat de zorg al lange tijd onder druk staat en er weinig tot geen personeel te krijgen is. Wij werken ook met veel zorg uitzendbureaus en zzpers maar ook daar is momenteel echt de rek eruit. Als ik iemand vraag en degene geeft aan nee ik kan niet dan ga ik ook niet doorzeuren. Als ik uiteindelijk de dienst of diensten niet opgelost krijg zet ik deze terug naar de locatiemanager en mag die ermee doen wat nodig is. Er moet echt meer goed personeel in de zorg komen en eigenlijk liever teveel dan zoals nu te weinig. Maar er zijn zoveel mensen die de zorg uitgaan momenteel.
Of meer op je strepen, burn-out, of weg. Laatste 2 geen idealen. Of wel in de zorg blijven maar ergens anders werken zoals @eskklessebes zegt. Nee is ook een antwoord, je kunt ook vrijblijvend een arboarts benaderen en advies vragen omdat je je zorgen maakt voor je eigen gezondheid. Dat is naar mijn idee enorm proactief en jezelf beschermen.
Ik herken je gevoel helaas ook. Ik hou mijn ogen open voor een functie niet aan het bed. Ik wil niet perse de zorg volledig uit, maar ervaar dit wel als pittig. De werkdruk, verwachtingen, teams die uit elkaar vallen…
Herkenbaar, non-stop personeels te kort. Enorm hoog verzuim. Veel mensen die maar door gaan en nadien voor langere tijd uitvallen. De rek bij de zzp-ers is er helaas ook uit. En ook daar gaan mensen de zorg uit omdat de werkdruk te hoog is. Echter is het zo belangrijk om je grens aan te geven. Nee is ook gewoon nee. Wij zijn het gesprek aan gegaan en hebben inmiddels 1/3 van de bedden leeg staan omdat het gewoon niet meer te doen is. De kwaliteit en veiligheid kon echt niet meer gewaarborgd worden. En ondanks de lege bedden en inzet zzp kan het maar net (net niet). Het is dat mijn hart nog bij de zorg ligt en dat ik hou van de onregelmatigheid maar anders was ik al weggegaan.