Hoi! Na een paar jaar afwezigheid op dit forum lees ik graag mee in dit topic. En wellicht kunnen jullie deze niet ervaren moeder in hoogbegaafdheid ook nog helpen . Onze zoon, 6 jaar, gaat nu naar groep 4. Met een fantastische kleuterjuf die hem na 1 jaar kleuteren door heeft laten gaan naar groep 3 en fantastische groep 3 juffen die hem heel goed gezien hebben gaat hij nu starten in groep 4. Vorig jaar op de einde jaar testen scoorde hij eind groep 5 op begrijpend lezen, eind groep 6 op woordenkennis, eind groep 6 op spelling en 200% boven norm op rekenen. Hij zit op alle gebieden in de plus klassen. IB op school ziet hem ook heel goed en heeft hem goed door. Maar bovenal gaat hij naast deze scores dus sociaal emotioneel fantastisch. Hij is een stuk jonger dan de rest van de klas maar hij heeft veel vrienden en we hebben zelfs al verliefde meisjes (die hij dan weer stom vindt want meisjes zijn stom nog op zijn leeftijd ). Eigenlijk lopen we (nog) nergens tegen aan, omdat school zo fantastisch met hem om gaat. Aan de andere kant vragen we ons wel af hoe lang ze hem nog gaande kunnen houden op school. En natuurlijk spannend een nieuw schooljaar met nieuwe juffen. Voor nu zitten we in het dilemma: wel of niet testen? Eigenlijk weten we zelf genoeg, en school geeft ook aan dat ze wel genoeg weten en de “sticker” niet nodig hebben. Echter heeft de bovenschoolse verrijkingsgroep wel een test uitslag nodig voor toelating. We twijfelen dus heel erg waar we goed aan doen. Zeker omdat zoon zelf wel door heeft dat hij dingen makkelijker kan dan de rest van de klas, maar nog niet door heeft dat het wellicht iets is wat (moeilijk te verwoorden) hem anders maakt dan anderen. Dat willen we eigenlijk graag zo houden, maar we willen ook niet te laat zijn met testen en pas gaan testen als hij wel tegen vanalles aan loopt en de testuitslag misschien wel vertekend wordt. Nou lang verhaal, maar dit is dus een beetje waar wij als papa en mama onervaren in HB in zitten. Ik lees graag mee en sta graag open voor jullie tips, adviezen, vragen enz enz
Testen doe je eigenlijk alleen als je twijfelt, als je vastloopt of als je de uitslag nodig hebt voor school/plusklas etc. Ik vind het overigens onzin om een score te vragen voor een plusklas, maar dat heb ik niet voor het zeggen helaas.
voor de plus klas is het niet nodig hoor! Dit gaat om een bovenschoolse verrijkingsklas, die samen met alle scholen gedaan wordt van het bestuur maar ook van andere besturen. Cnopius heet het
Daarvoor was voor mijn zoon geen test nodig. Advies juf en IB’er was genoeg hier. Mijn zoon is dus nog nooit getest.
@Brenda028: Het maakt natuurlijk veel uit hoe je zo’n test en eventuele uitslag brengt. En dat kan met zes jaar volgens mij prima op een wat speelsere en meer algemene manier, dus zonder dat hij het gevoel krijgt dat hij anders of bijzonder is oid. Als de test nodig is om duidelijkheid te krijgen óf als ‘toegang’ tot iets als een bovenschoolse voorziening of hb-onderwijs, dan zou ik het dus op die manier doen.
Testen is alleen nodig als je niet verder kunt of dat school een potje moet hebben. In ons geval school kon niet verder en om op een hb school te komen moesten we testen
Ja dat is een goeie! Daar zal ik wel eens naar informeren. Mijn schrik beeld is een beetje dat ze hem dan een middag opsluiten in een hokje en hij allerlei testen moet maken. We gaan het schooljaar eerst maar eens starten en dan dit ter overweging mee nemen!
Nee, joh, dat gaat over het algemeen heel spelenderwijs! Puzzeltjes maken en opdrachtjes doen met regelmatig pauze tussendoor, vaak ook nog verdeelt over bv. twee dagdelen op teee dagen ofzo. Mijn dochter vond het geweldig, vroeg direct erna wanneer ze weer mocht.
De enige aanleiding voor "testen" is de toelating tot de bovenschoolse verrijking. Wat zijn exact de toelatingseisen? Als ze er zijn zullen die vadt geformuleerd zijn. Overleg eens met de iber welke test het meest laagdrempelig is, dan zou ik die doen. Als je zoon verder helemaal op z'n plek zit, hij is tevreden op school, heeft aansluiting en wordt gezien, wat is dan precies het doel verder nog van een complete intelligentie onderzoek? Het kost erg veel geld en het onderzoek is maar 2j valide. Als dit anders is dan de test die de iber kan (laten) afnemen voor toelating, is een dergelijk onderzoek wellicht (nog) niet nodig. Dan heb je aan het einde van de rit geen iq cijfer, maar wel een kind wat toegelaten is. Of de toelating is bijv. Dan wel de wisq maar kan via iber bekostigd worden. Dan heb je wel een iq cijfer maar meestal bij instanties met minder kennis van hb. Veel hb kinderen scoren daar evengoed hb. Pas als dat niet zo is en je twijfelt hard aan de uitslag zou je dan nog zelf een onderzoek kunnen laten uitvoeren bij een specialist. Maar nogmaals, dit kost erg veel geld. En ja als je iq cijfer gewoon graag wil weten omdat je toch nieuwsgierig bent dan is zelf laten onderzoeken wel de snelste weg. Nb; soms kan je het vergoed krijgen via pgb maar dan moet er wel een zorgvraag zijn en een reden waarom school het niet bekostigt. Zo te lezen is die er bij jullie niet.
dankjewel voor je uitgebreide reactie. En inderdaad hier heb je precies ons punt te pakken: wat ons betreft is er totaal geen aanleiding voor testen. Gelukkig maar eigenlijk! Wij weten genoeg, school weet genoeg. En we willen er vooral geen nadruk richting hem op leggen zolang hij zingend springend fluitend naar school gaat en het zo goed gaat in z’n klas. qua toelating kan ik dit vinden (zie afbeelding). Daar maak ik uit op dat het wel testen is.. sowieso geldt toelating voor dit pas vanaf groep 5 dus volgend jaar, maar dat zou wel dit jaar testen betekenen
Zoals ik het er lees wordt het onderzoek op school/swv of vanuit school uitgevoerd. Ik zou de iber aanzwengelen dat je graag je zoon wil laten deelnemen en dit traject volgen. Laagdrempelig en zo te lezen kosteloos. Mocht er geen 130 uitkomen en je denkt he wat vreemd dan is dat het moment om verder te gaan onderzoeken. Wel trouwens nog even een kleine kanttekening maken, dat hb bestaat uit 3 pijlers en een iq van 130+ is daar slechts 1 pijler van. Je kind kan ook heel slim zijn, maar niet "last'" hebben van de ander 2 pijlers. Het punt met hb is toch wel vaak dát er juist problemen zijn waardoor het leren niet goed gaat en juist daarom bestaat er klassen waarbij daar hard aan gewerkt wordt en juist daarom is er doe toelatingseis. Mijn oudste zit nu trouwens in zo'n klas ook, 1 dagdeel per week. Overigens zijn er ook kinderen die het onwijs goed doen op school omdat ze leren onwijs leuk vinden. Perfecte VWO kinderen, maar ze scoren niet boven de 130. Dan heb je een kind wat het vaak zelfs juist nog beter doet op school dan de hb kinderen, en die dan de extra hulp van zo'n hb plusklas niet nodig heeft. Al met al; je zoon zit goed in z'n vel en volgens mij is dat het allerfijnste voor nu ♡
Allicht hier iemand met herkenning of tips voor rouwverwerking? G dr opa is overleden toen ze 3,5 was. Fase van kinderrouw meegemaakt en dat hoort er gewoon bij. Inmiddels zijn we 3 jaar verder, verdriet komt en gaat en dát is geen probleem. Maar ze gaat zooooo diep, haalt alles erbij (olifantje vergeet weinig). Het is meer "verdwaald raken in verdriet door steeds meer op te stapelen". Ik wil dr emotie wel de ruimte geven, ookal ben ik meer van de "opstaan en weer door". Maar merk ook dat het steeds lastiger wordt om haar er weer uit te krijgen, de stapel wordt hoger en hoger. Tot t niveau dat je gemiddelde leeftijden erbij gaat trekken... Cognitief zit ze hoger, emotioneel lager en intussen wel een heel gevoelig meissie. Maak me wat zorgen, zeker met t oog op nog 3 stuks die ouder worden en t een en ander mankeren. Ik wil dr niet laten verdwalen in verdriet en zoek in die hoek wat meer tips om verdriet wel te respecteren, maar ook de weg naar "normaal" weer terug te vinden. Ze mag van mij best met vrienden mee naar de kerk (hebben ze als optie aangeboden), maar ik geloof niet dat de kindernevendienst dit onderwerp standaard op stal heeft.Allicht nog andere suggesties?
Is ze emotioneel wel jonger? Of vooral heeeeeeel intens, waardoor het jong lijkt. Dat is hier namelijk het geval. Maar die emoties zitten zo diep. Als ze zo intens is over dit verdriet is het emotioneel niet echt jong denk ik, want dat past helemaal niet bij zo’n jonge leeftijd. Heb je haar al gevraagd wat ze nodig heeft? Of wat ze specifiek mist? Is het iets wat ze misschien met ze deed. Of te eten kreeg. Of een plek waar ze graag kwam ofzo.
Zelfde bedenking als @Fristi Is ze echt emotioneel jonger of gewoon heel intens en voelt ze eigenlijk veel meer en veel complexere emoties dan anderen, maar zijn de woorden er nog niet voor... Je schrijft dat het ‘opstapelt’, dan zou ik denk ik kiezen voor zoveel mogelijk voorkomen, dwz regelmatig even bij stilstaan, misschien momentje op de dag om opa even te gedenken (of om de dag of eens per week, ligt beetje aan de nood denk ik), altaartje maken, boekje maken over (voor?) opa met tekeningen voor hem/gedichtjes/plaksels. Ben geen expert op t gebied, maar dit zou mijn eigen neiging zijn. Google leverde trouwens de suggestie “jong verlies - Riet Fiddelaars - Jaspers” op. Leek me wel interessant. Geen idee alleen of dat ook toepasbaar is op de intenser voelende kids.
In haar spel en doen en laten is ze wat jonger, aan t werk op school ouder. Is er wat aan de hand is ze enorm empathisch en kijkt echt naar iemand om en gaat ook best ver om iemand te helpen (personal shopper voor een bejaarde dame, geen probleem en dan op een manier dat mijn kaak op de grond lag) Dus ze zit een beetje in de mix. Ze mist gewoon opa, om opa. Er is iemand weg die erbij hoorde, oma is nu heel zielig alleen (valt wel mee, ja het is stiller maar ze heeft dr draai wel), ik ben mn vader kwijt, zij dr opa, R heeft m nooit gekend... Met mn vader kon ze eigenlijk niks. Hij had al hersenletsel en had de energie niet om met haar dingen te kunnen doen. Hij was er, meer eigenlijk niet. Ja gekke geluiden maken toen ze nog in de box zat dat ze ging schateren en af en toe op schoot maar dan was hij bang dat ze zou vallen en hij te laat was met dat te voorkomen. Zij wil gewoon opa niet hoeven missen, en dr broertje opa laten zien. Dat is heel basaal zeg maar. Het is echt de pijn van t missen, iets kwijt zijn, afstand kunnen doen. Terwijl ze weet wat er met hem aan de hand was. Het is (zo ingeschat want ik begin niet aan) net zo lastig om met haar op een rommelmarkt te staan. Ze kan heel goed bepalen waar ze niet mee speelt, inpakken en een prijsje voor bedenken en dat een ander kindje daar prima mee kan spelen, maar op t momentsupreme ga je geheid met alles weer terug naar huis. Beetje datzelfde idee. Alleen hier wordt er verstandelijk nog alles bijgewikkeld. En dat stapelt zich van huilen naar t niveautje "ga eens ademhalen". Mondeling kom je maar tot zo ver, maar dat koppie staat er dan nog niet mee stil. Inmiddels zijn we "maar als ik (g) oma ben, dan ben jij dood mama. En dat wil ik niet" en is die bui gestart dan zit je er ook een dag of 2-3 mee. Ergens vermoed ik, maar daar kan ze nog geen antwoord op geven, is dat ze bang is hem te vergeten. Wat niet hoeft, we hebben materiaal zat van hem ondat hij al ziek was voor haar geboorte en we rekening ermee hielden dat hij elk moment kon omvallen. Hij kon weinig, maar was echt een magneet voor kinderen.
Ik zou denk ik vooral proberen met enige regelmaat (maar niet te vaak) opa te herdenken. Bv. foto’s kijken, herinneringen ophalen (met of zonder foto’s), iets doen wat opa leuk vond of iets eten of drinken wat hij lekker vond, naar de begraafplaats (als hij is begraven), bloemen of een kaarsje plaatsen of bv. een geschilderde steen. En/of haar zelf een boekje laten maken met herinneringen aan opa. Eigenlijk een beetje ‘handen en voeten geven’ aan het verdriet. En als ze naar oma gaat of iets voor haar doet, dat heel bewust te doen. Er zijn behoorlijk wat kinderboeken met de dood op de een of andere manier als onderwerp. Ook in de vorm van werkboekjes. Wel even kijken of het aansluit bij wat je wil vertellen en ‘meegeven’, want ik kwam er net zo snel al een tegen met ‘als je dood bent, wordt je niet meer wakker’… En ik geloof dat verdriet soms iets meer (in)kaderen en daarnaast handvatten bieden hoe er mee om te gaan als iets echt te overweldigend wordt ook nodig is. Wel voorzichtig, natuurlijk, want je wil niet dat ze haar gevoel gaat negeren of het niet meer gaat uiten. Maar dus na er mee bezig te zijn geweest, bewust ‘stoppen’ en bv. iets anders gaan doen ter afleiding. Ook dat ‘moeten’ (vrij weinig moet echt, vandaar de aanhalingstekens ) ze leren.