Dag iedereen Hopelijk hebben jullie wat tips voor ons wat betreft onze dochter.. Ze is 6 jaar en is net gestart in het eerste leerjaar. Ze is altijd al een gevoelig meisje geweest maar ook heel temperamentvol: vaak haar eigen zin willen doen, vaak niet luisteren waardoor we vaak moeten zeuren. Nu heeft ze natuurlijk ook goede kanten: ze is sociaal, kan heel lief zijn, creatief, sportief,.. De laatste weken is ze jammer genoeg erg veranderd: ze is “onhandelbaar” geworden en we lijken geen vat meer te hebben op haar. Alles is elke dag een strijd: eten, kledij, tanden poetsen, opruimen, gaan slapen,.. Vaak gaat ze ons dan slaan en gillen of loopt ze weg door het huis. Ook gaat ze vaak opzettelijk haar kleine zus irriteren door iets af te pakken, een duw te geven in het voorbij stappen,.. Echt geen aangenaam gedrag dus. We reageren echt consequent (hoek staan, leuke dingen wegnemen: geen dessertje bijvoorbeeld, vroeger naar bed sturen, geen tv,.. ) en benoemen het wanneer ze wel iets heel flink doet. Ook hebben we vaak goede gesprekken met haar over haar gedrag en dan weet ze dat ze niet flink is geweest en belooft ze steeds dat ze dit niet meer gaat doen maar letterlijk 5 minuten later kan ze opnieuw ontploffen. Nu weet ik soms echt niet meer wat te doen.. dit is nu zo al sinds ze gestart is in het eerste leerjaar (al 2 weken). Op school is er geen enkel probleem, nooit geweest. Daar is ze een lief meisje met veel vriendinnetjes en zijn de juffen steeds positief. Ze gaat overigens steeds op tijd in bed, 19u en dan slaapt ze vaak meteen. Hopelijk hebben jullie een aantal goede tips over hoe ik hiermee moet omgaan want ik word stilletjes aan een beetje hopeloos.. Alvast bedankt!
Ik denk dat ze nog moet wennen op school en dan thuis minder goed luistert. Straffen met geen toetje of in de hoek staan helpt dan niet zoveel denk ik Kijk waar je wel of niet de strijd over aan gaat. Kijk wat haar thuis wat rust geeft.
Ah, ik zie wel wat bekends in je verhaal. Op school de hele dag aanpassen en thuis komt alle frustratie er uit. Gezien het sinds het begin van het schooljaar is en als er verder niets veranderd is, aan de bel trekken op school!! Hoe langer je daarmee wacht, hoe lastiger het wordt. In de eerste weken zijn er vaak kennismakingsgesprekken of startgesprekken op school, daar zeker even gebruik van maken! Ben je dan een zeurouder? Kan maar zo! Maar hey, als jij niet voor je kind opkomt, een ander doet het zeker niet.
Sport ze of beweegt ze veel? Waarschijnlijk moet ze op school meer stil zitten nu en moet ze nog ontdekken hoe ze haar energie kwijt kan? Op school moet nu ook natuurlijk veel meer. Bij M helpt het om haar het gevoel te geven dat ze zelf de regie heeft. Een paar voorbeelden: kiezen tussen 2 shirts, lopen of op de fiets naar school, wat ruim jij af bij het helpen met de tafel afruimen, boekje 1 of 2 voorgelezen worden, etc.
Bedankt voor je reactie! Ik weet niet zo goed dan wat de school dan kan betekenen voor ons? Daar is er namelijk geen enkel probleem en gedraagt ze zich goed. Ik denk wel dat inderdaad alle frustratie er thuis uit moet omdat ze nu leert lezen en schrijven, maar hier kunnen zij weinig aan doen denk ik? Of bedoel je iets anders?
Op woensdagmiddag volgt ze zwemles en op zaterdag gaat ze dansen. Verder op weekavonden beweegt ze inderdaad niet zo veel.. Ik denk dan vaak dat ze beter wat rust van de drukke schooldag, maar misschien is haar wat meer laten bewegen wel een goede oplossing! Haar zelf de regie geven, doen we zeker ook af en toe. Maar toch komen daar dan ook frustraties uit: de t-shirt die ze dan kiest zit toch ineens niet goed en gillen. Of ze mag kiezen hoe ze haar haren wil, dan doe ik het hoe zij het wil maar vindt ze het toch niet goed gedaan en is ze weeral boos. Als we bij bijvoorbeeld verhaaltjes haar 1 laten kiezen, dan is ze daarna toch boos omdat er geen tweede is, ook al was dit afgesproken op voorhand. Het is een goede tip maar helpt de laatste weken ook niet bij haar Hiervoor eerder wel denk ik.. Misschien heeft ze nog wat meer tijd nodig om zich aan te passen van de verandering op school..
Tip: niet het dessert afpakken. Dessert is gewoon onderdeel van het avondeten. Weghalen van bv een ijsje of snoepje is wel passender. En verder, het hoort erbij. Lange adem hebben dus. Wij zijn 1,5 jaar verder en gedrag begint al een tijdje te veranderen in positieve zin. De uitbarstingen zijn sporadisch, niet meer structureel. Onze zoon kan ook door t lint gaan om kleding. Ineens zit t shirt niet goed in de ochtend of trekt hij alles uit.. en schreeuwt erbij
Ja, ik denk eigenlijk dat je het nog wat tijd moet geven. De stap naar het eerste leerjaar is echt wel groot. Hoe moeilijk ook, ik zou vooral proberen om dingen met humor en spelletjes aan te pakken. 'Kijk, je knuffel gaat tanden poetsen, en daarna gaan we jouw tanden poetsen', dat soort dingen. Opruimen zou ik samen doen of anders voor nu maar even alleen, want ze moet ook al zoveel op school. Het komt goed, hou vol!
Misschien is dit boek wat voor je? Gaat over temperamentvolle gevoelige kinderen. Hierin wordt ook beschreven dat straffen o.i.d. vaak averechts werkt. https://www.bol.com/nl/nl/f/temperamentvolle-kinderen/9200000026145563/ Succes!
Eerste leerjaar als in groep 3? Dat gaf hier ook struggles. Ineens is t schoolser en meer zitten, minder speluuuh. Op school braaf meedoen, thuis de boel op stelten al hield ze zich nog redelijk in vanwege dr babybroertje. Na school eerst afkoelen (eventueel omkleden). Ik ging meestal met dr tekenen, siroop erbij wat te knabbelen en dan eens vragen hoe school was gegaan. Als dr handen bezig waren en dr hoofd op iets simpels stond kreeg ik wel antwoord, anders niet. Hier hebben we tijden gewerkt met een planbord, hoe ze t ging doen was aan haar maar dit waren haar taken en verantwoordelijkheden. Zelf brood smeren, zelf drinken pakken, zelf aankleden etc. en ik ben er voor als ze hulp nodig heeft. Alles wat ze zelf kan doen, heb ik meer tijd over voor leuke dingen waar zij ook baat bij heeft. Verder een lange adem...een heeeeeele lange adem. Eventueel kan je nog kijken naar bach bloesem, white chestnut kan misschien helpen.
Nou, zoals je hier al leest, is jouw dochter echt niet de enige met dit gedrag. Dus de leerkrachten komen dit veel vaker tegen. Als ze iets verder kijken dan het voorbeeldige gedrag, zien zij vaak meer (dat is wel mijn ervaring, maar verschilt uiteraard ook per leerkracht)
Wat lastig! Hoe gaat het op school, is het makkelijk, juist heel moeilijk of gemiddeld? Vaker zie je bij kinderen die zich aanpassen op school thuis de frustratie eruit komt. Ideale leerling op school "horror" kind thuis. Toetje zou ik ook niet afpakken. Eerder de tv of tablet. Toen zoon het moeilijk hadden op school en een gefrustreerd knulletje was thuis gaven we hem ook vaker de optie om even af te koelen. Wanneer je klaar bent kom maar weer terug. Wel de regie en de optie om.niet voor straf naar boven of naar de gang te gaan maar om rustig te worden. Vaak ging hij lezen. Wil ze wel praten over wat haar dwars zit. Misschien helpt het boekje slaapklets. Je hebt er verschillende. Je stelt gerichte vragen over de dag. Kan ze gelijk wat ordenen en als er wat dwars zit er misschien makkelijker over praten. Wij hebben er wat aan gehad. 1 boekje helemaal uit en 1 boekje een tijd gedaan en af een toe een stop omdat het minder nodig was.
Ik zou nog even hoop houden dt het vanzelf weer terug naar het oude gaat. Ze is nog maar net begonnen in groep 3 natuurlijk en de overgang van kleuterschool naar meer gestructureerd echt leren is best ingrijpend. Misschien is dit haar maier om met alle overweldigende gevoelens om te gaan. Ik zou gewoon consequent blijven zoals je nu ook al doet en er voorlopig vanuit gaan dat het een fase is.
Ik zou stoppen met straffen en afpakken en haar de aandacht en knuffel geven waar ze nu op zo'n onhandige manier om vraagt. Ze is nog maar 6 en school kan overweldigend zijn. Wees er gewoon voor haar.
Je beschrijft een kind wat momenteel echt niet meer weet om te gaan met alle prikkels en veranderingen die ze nu te verwerken krijgt. Ik zou haar zeker niet straffen, maar thuis je wel zo strikt mogelijk aan jullie regelmaat houden. Iedere dag op dezelfde tijden opstaan en naar bed. Ochtend en avondritueel zo min mogelijk variatie in proberen te hebben. Eten op vaste tijden. En dit langzaam weer loslaten als ze beter in haar vel komt te zitten. School kan zeker ook wat betekenen hierin. Ook zij kunnen de dag voorspelbaarder maken. Bij mijn dochter in de klas staat bijvoorbeeld altijd op het bord wat ze die dag op welk tijdstip gaan doen. En wellicht overbodig om te vermelden, vertel haar regelmatig hoe trots jullie op haar zijn en vergeet haar niet te knuffelen.
Ik zou ook proberen wat ze doet als jullie steun bieden. Misschien ook proberen of je kunt verwoorden wat ze voelt. Kan inderdaad heel goed dat ze helemaal overweldigd is van alle nieuwe indrukken, zeker als ze zo gevoelig is en door haar temperament komt het er dan ook nog eens explosief uit. Dat ‘moet’ ze leren reguleren. Gevoelens herkennen en vervolgens (op tijd) gedoseerd uiten of op basis daarvan keuzes maken (bv. rust nemen oid) is voor veel volwassenen al lastig, laat staan voor een zesjarige. Aan jullie om haar daar bij te helpen. ‘Pick your battles’; wat vind je echt belangrijk? Daar ga je de strijd voor aan, de rest lekker laten (voor nu). Wil ze niet aankleden? Dan gaat ze toch in haar pyjama naar school? Wil ze wel een gekke kledingcombi aan? Ook prima. Soms helpt ‘s avonds klaarleggen of de keuze geven uit twee setjes ook (maar misschien doen jullie dat al). Eten net zo. De meeste kinderen zorgen echt wel dat ze niet verhongeren. ‘s Avonds zou ik vooral kijken naar wat ze nodig heeft. Misschien is dat op dit moment wel dat jullie net wat langer bij haar blijven. Even samen de dag doornemen, nog even voorlezen en dan nog even bij haar zijn voor ze gaat slapen. Goede gesprekken zijn fijn, maar dit is meestal niet iets wat kinderen bewust doen, het is niet iets cognitiefs. Het overkomt hem ook. Vaak weten ze zelf achteraf ook dat het niet ‘goed’ was. Als ze dan ook straf krijgen, is het dus eigenlijk dubbel (ze weten het al en krijgen dan ook nog straf). (Hier twee gevoelige en temperamentvolle kinderen (inmiddels allebei tieners). Het uit zich bij beiden heel anders, maar ze heel kort houden en straffen ed, werkt hier echt averechts.)
Dit is een goede ja, dat doe ik ook. Ik stel gewoon voor dat ze even op haar kamer gaat lezen om rustig te worden. Bij oudste werkt het vaak wel goed. Jongste vertrekt nu om de haverklap stampvoetend naar haar kamer, heel verongelijkt. Nou ja prima, dan timmert ze in elk geval even niet haar zus in elkaar
Bedankt voor alle reacties! Er zitten zeker bruikbare tips bij. Haar steunen, knuffelen, aandacht geven,.. doen we uiteraard ook! Ze krijgt zeker niet enkel ‘straf’. Soms duwt ze ons hier ook in weg en wil ze helemaal niet knuffelen, ze kan heel lang ‘boos’ blijven. De tip van afkoelen ga ik zeker eens proberen!
Niet willen knuffelen is prima, toch? Haar steunen kan ook op andere manieren. Hier helpt soms bv. helpen met iets wat nog gedaan moet worden of samen tv kijken als ze geen fysieke knuffel wil. En soms helpt afkoelen. Kan zijn dat zij even naar haar kamer gaat, maar je kunt af en toe ook zelf even ergens anders in huis wat gaan doen. ‘Boos’ blijven is niet erg, zolang anderen er maar niet te veel last van hebben. Mijn dochter zit ook vaak te mokken, prima, zolang ze ons niet uitscheldt of haar zusje lastig valt ofzo gaat ze haar gang maar.
Doe je dit ook als ze 'vervelend gedrag' laat zien? Je beschrijft inderdaad een kindje dat het even allemaal niet meer trekt en hierdoor heel primair vanuit haar emoties reageert. Ze kan dan ook niet meer nadenken, ze reageert vanuit haar primitieve emotionele brein, met o.a. fight and flight (ze is fysiek, ze schreeuwt, ze loopt weg. Het irriteren en treiteren van brusjes komt daar ook vandaan, is ook een vorm van 'fight'). Zorgen dat ze kalmeert en weer in haar denkende brein kan komen is dan belangrijkste. Ik zorg altijd dat ik in de buurt ben, ik zeg niets en laat de grote emotie uitrazen. Als het iets kalmer lijkt te worden dan nodig ik haar zwijgend uit om op mijn schoot te kruipen. Meestal komen er dan ook tranen, die goed illustreren dat ze het zwaar heeft. Ik probeer dan onder woorden te brengen waarom ik denk dat ze haar kookpunt heeft bereikt (bijv. je bent moe, je hebt een lange dag school gehad) en probeer haar dan aan het praten te krijgen. En dan gaat het niet om haar gedrag (wat ze doet), maar om wat ze voelt en heeft meegemaakt (hoe voelt ze zich op school? Hoe voelt ze zich thuis? Wat heeft ze vandaag meegemaakt op school? Hoe moeilijk/makkelijk was dat? Was het heel druk op school? Vond ze iets eng of spannend? etc). Ik zou geen 'goede gesprekjes' meer hebben over haar gedrag (of benoemen als ze wel flink is), ze weet allang hoe jullie willen dat ze zich gedraagt, maar ze kan er niets aan doen dat haar emotionele brein het overneemt. Je benadrukt nu juist elke keer dat ze 'faalt' op iets wat ze niet zelf in de hand heeft. Het gedrag is geen bewuste keuze. Daarnaast zou ik thuis de lat (tijdelijk) laag leggen en dingen loslaten. Lukt het aankleden niet zelf (zonder boos te worden, lees: in paniek te raken), help haar. Wil ze niet haar eigen boterham smeren, doe het voor haar. Wil ze niet opruimen, help haar of neem het een keertje over. Geef haar meer autonomie (hoe en wanneer wil ze dingen doen? Wat zou ze fijn vinden in het avondritueel om beter te kunnen slapen?) Geef haar thuis ademruimte.