Allereerst: wat goed dat je hulp hebt gezocht! En wat fijn dat je tegen je man eerlijk bent! Ik hoop dat je gespecialiseerde hulp krijgt. Persoonlijk geen ervaring mee gelukkig, maar wel verschillende leerlingen (gehad) met een eetstoornis. Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je man en kind een motivatie kunnen zijn om beter te worden. Want het zal een zwaar en moeilijk traject voor je zijn.
Pfoe ik lees heel veel herkenning in de verhalen van anderen. Ruim 20 jaar geleden heb ik 1,5 jaar therapie gehad voor een eetstoornis (BED). Tijdens die therapie veel inzichten gekregen. Maar ben altijd met mijn gewicht blijven tobben, daarom 10 jaar geleden de stap tot een maagverkleining gezet. Ik ben daarmee blijvend afgevallen en zit al ruim 8 jaar op hetzelfde gewicht. Maar ik merk dat gewicht en aankomen een ding blijft voor mij. Mijn spiegelbeeld klopt nog steeds niet met het beeld wat ik in mijn hoofd heb, voor mijn gevoel ben ik nog steeds obees. Dus ik kan me wat dat betreft goed voorstellen hoe iemand zich met anorexia zich voelt. Het beeld is gewoon niet realistisch. Dit jaar heb ik een therapie gehad voor een persoonlijkheidsstoornis en nu ik dat heb gedaan brengt me dat tot nog meer inzichten. De eetstoornis was voor mij een stuk controle, controle op mijn gevoel en controle uitoefenen op dat stuk waar ik wel controle op uit kon oefenen. Ik vond dat heel eng om te beseffen en ik vind het dan ook heel eng om die controle los te laten en uiteindelijk mezelf te accepteren zoals ik ben... Ik hoop dat je een goede psycholoog hebt die weet wat een eetstoornis is en wat die met je kan doen. Succes en veel sterkte. Mocht je via pb nog vragen willen stellen dan mag dat uiteraard.
Mja was ook maar een optie he? Bij de ene ligt het op een onmogelijke vetrol, bij de ander op een nummertje (of t de weegschaal of de taillelijn is). Collegaatje vond zichzelf ook niet de beste version of herself maar dat was annorexia, daar werkte een fotoshoot eigenlijk best goed voor. Al blijft t een strijd zodra ze in een dip komt.
Geen antwoord op je vraag, maar heeft de huisarts nog verder gekeken? De klachten die je nu beschrijft (braken, veel dorst, veel plassen, vermoeidheid, duizelig, hoofdpijn) kunnen ook komen door suikerziekte. Mocht de huisarts geen suiker gecontroleerd hebben dan zou ik dat echt laten doen morgen. Sterkte!
Een eetstoornis kan echt heel heftig en zelfvernietigend zijn. Omdat niet alle eetstoornissen beginnen met een zelfde probleem, zou een eetstoornis ook op het individu moeten worden aangepakt. Ik heb bijvoorbeeld ook eetproblemen gehad waarbij ik erg weinig at (en dronk), omdat ik niet meer wilde leven. Niet vanwege één of ander ideaalbeeld. Nee, ik wist dat als ik niet voldoende at en dronk ik dan ziek zou worden en mogelijk zou sterven. Ik heb best een moeilijke jeugd gehad en ook nog lang daarna. Ik heb nooit hulp gehad, maar toen ik mij beter ging voelen, ging ik vanzelf weer beter eten en beter voor mijzelf zorgen. Nou ja, wat ik wil zeggen, is dat niet iedereen een eetstoornis heeft vanwege één of ander ideaalbeeld. Er zijn er die zo weinig liefde voor zichzelf voelen dat ze zich uithongeren of mensen met zoveel verdriet die juist uit troost eten of anderen die aan (top)sport doen en zich suf trainen en zich aan een dieet (moeten) houden om te voldoen aan de eisen die opgelegd worden of die ze zichzelf opleggen om optimaal te kunnen (blijven) presteren en dan natuurlijk ook de groep die wil voldoen aan het ideaalbeeld van een vrouwelijk (of mannelijk) lichaam zoals in de media wordt geschetst. En zo zijn er vast nog meer redenen voor het ontstaan van een eetstoornis. Daar is niet één behandeling voor. Dat zal per individu moeten worden bekeken, lijkt mij.
Wat lief dat jullie allemaal gereageerd hebben zeg. Schrik er een beetje van dat er zoveel dames zijn die dingen herkennen. Ik weet wel, het staat niet op je voorhoofd, maar dan nog. Mijn man had gisteren een sportwedstrijd en had het super goed gedaan. Ik had als verrassing zijn favoriete sushi gehaald. Ik heb gezellig meegegeten en ik heb het volgehouden tot een uurtje na het eten om te spugen. Daar baal ik dan zo weer van. Los van het feit dat het zonde is van de dure sushi. Het was nou net zo gezellig en dan eindigt het toch weer in spugen.
Allereerst heel dapper dat je toch een topic opent. Dat zegt dat je er aan wilt werken. Onthoud dat je niet de enige bent die worstelde met deze strijd. In mijn omgeving was ook iemand die het had. Het was heel lastig want wij zagen het voor onze ogen gebeuren en iedereen om ons heen zei dat het niet zo was. Totdat we het echt zorgelijk vonden en het nogmaals aangekaart hebben. Uiteindelijk bleek ze wel een eetstoornis te hebben en werd dit toegegeven. Wat ik daarmee wil zeggen is dat de omgeving soms meer ziet dan je denkt, ook al zie je mensen niet vaak. Mensen geven om je en willen er voor je zijn. Het is heel goed dat je hulp zoekt. Ik hoop voor je dat je snel weer een positief zelfbeeld krijgt. Je bent het waard!
Ik denk dat jouw 1e stap moet zijn om je eetprobleem te vertellen aan je huisarts. En TS vertel eens, wat vind je mooi aan jezelf?
Sorry dit eerste ben ik het niet mee eens. Mensen met een ES zijn ernstig ziek en zullen, net als mensen met een verslaving bv, hele andere versies van de werkelijkheid hebben. Ik hoop dat TS idd hulp wil om te genezen. Maar ik word getriggerd door berichten met gewichten en zich dik noemen. Ik weet, en nee niemand hoeft mij hierin iets uit te leggen(been there, done that), dat dit een oprecht bericht kan zijn, compleet verstoord door de ES. Maar... het kan ook een ES bericht zijn, een roep, een bevestiging, een een een. Mensen met een ES willen maar zelden uit zichzelf genezen. Zeker als ze zo in een piek zitten. Je wilt stoppen met gedrag, maar genezen.. oei dat gaat zoveel verder. Dus TS ik hoop dat je de stap naar echte hulp zet en idd neemt. Over "ik hield het een uur vol om niet te spugen". Dat spugen, komt dat vanzelf en is dat niet tegen te houden. Of wek je het op?(ook dit kan niet tegen te houden zijn he. Maar maakt wel verschil in oorzaak)
Als je morgen een knobbeltje in je borst ontdekt ga je waarschijnlijk als de wiede weega naar je huisarts en doe je er alles aan om beter te worden. Maar geen garantie dat dat lukt. Probeer die knop ook om te zetten voor je eetstoornis. Gooi eventuele schaamte overboord en ga eerlijk zijn tegen je huisarts. Je hebt jezelf uitgehongerd en nu verdraagt je lichaam geen voedsel meer. Daar is wat aan te doen, maar dat kun je niet alleen. Makkelijk zal het niet worden, maar je weet waar je het voor doet. Om beter te worden voor jezelf en je gezin. Dat verdien je gewoon!
Gisteren heb ik maar na 2 maaltijden gespuugd, maar vandaag na het ontbijt kwam het gelijk weer op. Ik heb vanmorgen gedoucht. Dit was ronduit verschrikkelijk, zo confronterend. Mijn buik zit gewoon in de weg bij het scheren van mij benen. En vanmorgen ook gewogen gelijk uit bed na het plassen. 56,8! Nou ik ben er wel weer klaar mee. Ik snap heus wel dat rond je 40e en met minder beweging je er niet meer uitziet zoals rond je 20e, maar ik lijk wel 5 maanden zwanger. Echt walgelijk gewoon. Ik ga al jullie opmerkingen nog eens lezen.
Lieve meid, ga op zoek naar hulp. Die heb je echt heel hard nodig. Als jij met dat gewicht een zwangere buik hebt van 5 maanden dan komen bij mij beelden van kindjes met een hongeroedeem buik op mijn netvlies. Ik vind het echt verdrietig om te lezen dat je zo van jezelf walgt. Zo kun je echt niet doorgaan, want zo ga je het niet redden. Ga naar de huisarts, trek aan de bel en laat je helpen. Je bent een mooie vrouw, veel meer dan alleen maar dat cijfertje op de weegschaal. Gooi alle schaamte overboord en vertel aan de huisarts jouw verhaal. Weet je man trouwens dat je zo van jezelf walgt? Weet hij dat je elke keer je maaltijden er weer uitgooit?
@lizzy2016, hier ga je zelf niet uitkomen. De eetstoornis schreeuwt door je berichten heen. Echt hulp zoeken en niet het forum gebruiken als uitlaatklep voor het spugen en je gewicht, dat kan triggerend zijn voor anderen en vestigt de aandacht op je eetstoornis ipv het aanpakken ervan. Sterkte!
Maar gun jezelf een weg naar herstel, en ga naar de huisarts, praat met je man en pak dit aan. Ik hoop echt dat je dat gaat doen!