Met 21 op kamers gaan is toch niet heel, raar. Misschien komt het omdat ik wat ouder ben, maar mijn oduers waren vroeger ook zo en ik vond dat heel normaal. Ben op mn 18e braaf uit huis gegaan, m'n zus met 19. Ik ga m'n kids later echt niet de straat op schoppen, maar tot 23/24 thuis wonen vnd ik psychologisch niet zo gezond. Op een gegeven moment moet je toch voor jezelf kunnen zorgen en met 23/24 is die leeftijd allang gekomen. Het is misschien anders als je kind een handicap heeft of een specifieke struggle, maar ik verbaas me erover hoelang mensen hier het nog normaal vinden dan kinderen thuis wonen.
Ik vind het erg situatie afhankelijk. Ik ben nooit op kamers gegaan, de noodzaak was er niet want meerdere studentensteden zijn op een prima reisafstand te bereiken. Op mijn 23e ben ik uit huis gegaan, toen ben ik gaan samen wonen met mijn vriend nadat we ons eerste huis hebben gekocht. Ik had op dat moment niet een huis kunnen kopen als ik in de jaren daarvoor op kamers had gewoond, want dan had ik niet kunnen sparen. Ik zou voor mijn eigen kinderen ook liever willen dat ze tijdens het studeren het gemak van thuis blijven wonen kunnen hebben - mochten ze dat willen natuurlijk - en de stad van op kamers wonen overslaan. Ook vanuit het ouderlijk huis kun je een prima studentenleven ervaren, is mijn mening. Zeker met korte reisafstand naar mbo/hbo/uni. De situatie is, in mijn optiek, wel wat anders als je kind niet studeert en die ambitie ook niet heeft, of al wat ouder is, al jaren werkt en het vooral wel best vindt thuis . Maar overall, kan ik me echt niet voorstellen dat je je kind op jonge leeftijd uit huis “trapt”. Ik had op de middelbare school een vriendin die moest op haar 18e het huis uit - ze regelde het maar. Hetzelfde was jaren eerder met haar broer gebeurd en het werd bij haar in de aanloop naar haar 18e verjaardag steeds herhaald. Vreselijk vond ik dat.
Vergeet ook niet dat sommigen wel uit huis wíllen, maar er kamer- en woningnood is en uit huis kúnnen dus een ander verhaal is. Zeker als een kind bv gaat studeren op prima reisafstand van ouders, vind ik thuis blijven wonen geen slecht idee - en soms gezien kamernood ook gewoon noodzakelijk. Psychologisch ongezond vind ik langer thuis blijven ook niet, dat ligt helemaal aan de context.
Ik vind dat ook wel vrij vergaand. Dat kan ik me ook niet voorstellen dat ouders dat doen. Ik zal het absoluut stimuleren, maar het huis uit moeten vind ik absurd op die leeftijd. Ik vind het eigenlijk ook niet zo nodig dat mijn kind op zijn 23ste al helemaal gesetteld is. Ik vind het heel goed als mensen eerst een tijd alleen ervaren hoe het leven is en pas erna gezamenlijk een huishouden opbouwen. Ik ben me ervan bewust dat ik heel gekleurd ben door de verhalen die ik ken van mensen die uit huis gingen en echt nog niks konden. Ik heb samengewoond met meiden die niet eens wisten hoe de stoppenkast eruit ziet en een oud-collega kon toen hij het huis uit ging alleen nog maar een ei bakken, meer dan dat niet. Dan is meteen gaan samenwonen volgens mij helemaal geen goed idee, want dan leer je het of met veel strijd of nog steeds niet als je partner alles maar oppakt.
Da’s niet handig, nee Ik ben niet opgevoed met het idee “je moet voor leeftijd X het huis uit”, maar wel altijd met het idee “je moet jezelf kunnen redden”. Ik denk dat het normaal is om tegen dingen aan te lopen als je net op jezelf woont, maar zelf kunnen koken, wassen, basis klusjes doen, kortom: je eigen huishouden kunnen runnen, is wel een vereiste. Daar heb je als ouders een taak vóór je kind uit huis gaat, vind ik.
Maar gaat hij op kamers of huren ze een huis?Het is van de week toch pas bekend geworden dat ze een huis hebben? En dan nu al verhuizen?
Maar hoeveel situaties zijn er wel niet dat er niet eens sprake is van “braaf het huis uit gaan”. Woningnood, geldproblemen, de wereld is niet zo zwart wit en makkelijk als het lijkt.
Wij hebben bij onze oudste dochter afgeraden om op kamers te gaan tijdens haar studie. De uni was gewoon aan te reizen, dus daarvoor was het niet nodig. Op kamers zou dan dus echt voor 'de leuk' zijn geweest. En dat gaan wij niet betalen. Ze had zich dan in de schulden moeten steken. Zo zonde voor 'de leuk' Nu is ze 23, getrouwd en had ze het geld om een huis te huren en in te richten. Haar zus is 22, werkt inmiddels 2 jaar en woont nog thuis. Ze werkt in de kinderopvang en met het salaris wat zij op dit moment heeft kan ze never ern huisje kopen. En huren zal ook niet meevallen. Er zijn hier in de omgeving nu niet echt betaalbare kleine huisjes te huur. Ze spaart voorlopig maar lekker door en blijft gewoon thuis wonen.
Daarom zeg ik ook: niet per definitie op je 21e uit huis maar wel een stimulans om te gaan. Ik heb uiteindelijk ook niet tijdens mijn studie op kamers gewoond omdat het toen al onmogelijk was iets te krijgen en aangezien het toch maar 15 minuten met de trein was sliep ik vooral bij vriendinnen en thuis (ik was wel blij met mijn vriendinnen die daar woonden uiteraard ) Superleuk me studententijd gehad en wel nog half jaartje in buitenland geweest en een jaar voor mijn stage aan de andere kant van het land gewoond- waardoor ik toch de ervaring had. En dat maakte gelijk dat ik op mijn 23e echt wel klaar was om te gaan ook. Mijn zusje was rond haar 18e al vertrokken Mijn ouders hebben nooit gedwongen maar wel gestimuleerd om te gaan en dat doe ik graag ook. En ja het is lastig maar eerlijk gezegd had ik het toen ook al lastig (geen kamer te krijgen, financiële crisis en geen baan te vinden en dus geen inkomen en dus niet gelijk een huis) Er kunnen inderdaad allerlei omstandigheden zijn maar lijkt me nog steeds wel mooi om in elk geval te stimuleren. En eigenlijk ook voor mezelf. Ik wil niet dat ik straks nog 3 kinderen van 30 plus thuis heb wonen
Ik denk dat een deel van het verschil in mening komt doordat kamer wonen niet voor iedereen is weggelegt en woningen niet voor het oprapen liggen. Ik geef zelf wel aan dat het thuis wonen ook een einde kent. Dat het afhankelijk is van de situatie en dat we er zullen zijn om op terug te vallen. Maar dat ze dat zelf op die leeftijd geen feestje meer zullen vinden.
Nou dat ook, ik vraag me sowieso al af hoe onze kinderen überhaupt aan een huis moeten komen. En dan wil ik ze absoluut het gevoel geven dat ze welkom zijn hier.
Ik zal mijn kinderen ook zeker stimuleren om zelfstandig te gaan wonen, wanneer de tijd daar rijp voor is. Het lijkt mij ook gezond dat kinderen op een gegeven moment zelf uit huis willen gaan. Maar daar hangt geen leeftijd aan, mijn ervaring is dat uiteindelijk iedereen z’n eigen plek wel vind, of dat nou met 18 of met 24 jaar oud is.
Ik lees best veel: 'ik stimuleer mijn kinderen wel om de deur uit te gaan' Misschien een gekke vraag, maar hoe doe je dat? Wij zeggen niet tegen onze kinderen dat het misschien wel een goed idee is om te gaan, maar hebben bijv wel aan dochter(22) gevraagd of ze het zou willen. We zeggen beslist niet tegen onze kinderen dat tot in lengte van jaren thuis moeten blijven, maar ze zitten hier beslist niet op de schopstoel. Ik zou me een knap ontaarde moeder vinden als mijn dochter nu, vanwege haar financiële situatie, in een of ander krakkemikkig achteraf zolderkamertje zou gaan wonen. "Want het is nu wel tijd om de deur uit te gaan" Dan heb ik haar liever nog een paar jaar thuis waarin ze kan sparen, hopelijk stijgen in salaris en een fatsoenlijke start maken qua wonen.
Ik sta er net zo in als jij. Het enige dat ik doe qua stimuleren is zorgen dat ze voor zichzelf kunnen zorgen. Dus simpele gerechten kunnen maken, weten hoe de wasmachine werkt etc. En tegen de tijd dat ze volwassen zijn het bespreken waar zij behoefte aan hebben. Maar niet door: wanneer ben je van plan uit huis te gaan? De oudste gaat sowieso niet op kamers, die heeft een opleiding straks in de buurt. De jongste nog geen idee.
Precies, zelfstandigheid zit niet in op jezelf wonen, maar gewoon weten hoe en wat. En ach, ik heb voor ik de deur uitging zelden gekookt, nauwelijks een was gedraaid ed. Maar ook ik heb het allemaal geleerd hoor. Dus ik maak me ook daar niet zo druk om. Ze leren het echt wel.
Zo ging ik ook uit huis, vrij weinig gekookt of de was gedaan. We waren 22 & 21 toen we trouwde, en nu bijna 9 jaar verder hebben we elkaar echt niet het huis uitgeschopt omdat iets niet lukte. Door zelf iets te proberen of het dan aan mijn moeder te vragen bijv. Kom je ook al een heel eind. Al doende leert men
Haha, zo ging het bij ons ook hoor. Ging prima en af en toe ging er wat fout, ook dat losten we gewoon weer op
Hier zeg je het al. Samen een plan maken wanneer het wel kan. Wat wel een weg zo zijn. Zo deden mijn ouders dat hij mij. Vraag is alleen wat je gaat doen als dit haar droombaan is en ze amper gaat stijgen in salaris en dus wellicht niet kan doorstromen. En geen partner ontmoet. En ze zelf ook wel graag op zichzelf wil. Ik kan me voorstellen dat dan wellicht het kader weer veranderd en je dan wel zegt: ok misschien is een vakantiehuisje (hier heel normaal) toch zo slecht nog niet. Of wellicht is er de optie dat je dan kunt helpen, dat ze toch kan gaan samenwonen met vriendinnen of familie etc. Maar is allemaal maatwerk natuurlijk. stimuleren is voor mij wat @tuc zegt zaken leren maar ook in gesprek blijven over welke kansen er zijn, of ze willen, wat de mogelijkheden op termijn zijn.