Puber gedoe

Ja dan moeten ze het wel vertellen, heb hwt liever okk niet. Maar stel dat dit doen dan hoop ik dat ze het eerder durven te vertellen. Niet dat ik het er dan mee eens ben, maar het kan dan wel opgelost worden.

 

Ook mijn ervaring van wat ik me heen zie gebeuren. Kinderen met een strang snoep beleid/ suikervrij leven die snoepen bij het leven en het verstoppen. Meisje dat we kennen die dus kleding verstopt in haar kluisje, rookt, vapt en volop drint. Ouders weten er niks van en roepen dat hun dochter zo'n net meisje is en een hele makkelijke puber...
Liever heb ik dat ze eerlijk zijn..

 

Is toch erg gewoon?
Daarom ben ik altijd heel erg van het in gesprek blijven en niet teveel in mijn eigen wereldje blijven hangen.
Ik sta ook niet te springen wanneer ze bijv een tattoo willen maar verbieden ga ik ze het niet doen. Ik zal wel zeggen dat ik het niet mooi vindt maar als ze het heel graag willen dan wil ik best meekijken naar een betrouwbaar adres, zolang ze het maar niet in het buitenland doen.
Uiteindelijk moeten het toch volwassen mensen worden met hun eigen identiteit en keuzes die soms niet zo handig zijn maar ook daar leren ze uiteindelijk weer van.

 

Iedereen hoopt dat zn kinderen eerlijk zijn. Dat betekend niet automatisch dat je alles hoeft toe te staan. Want dan wordt opvoeden wel erg makkelijk he?
De kinderen zoals jij benoemt zijn er zeker, maar dat hoeft niet altijd een product van de opvoeding te zijn, sommige kinderen zijn redelijk vrij opgevoed en verzwijgen ook dingen.
Daarnaast zijn er ook pubers die trappen tegen alle regels die er zijn, er thuis over mopperen, en met deuren slaan en ook nog klagen tegen vrienden erover. Maar ondertussen de regels gewoon accepteren en niet doorslaan of allerlei dingen stiekem doen.
En zoals al vaker in dit topic benoemd: ouders hebben hun eigen redenen om dingen wel of niet toe te staan en die ken je als buitenstaander niet altijd.

 

Je denkt toch hopelijk niet dat ik alles maar goed vind? Maar ik treed niet overal tegen op. Anders wordt de sfeer in huis niet heel prettig. Zoon heeft het liefst 0,0 bemoeienis van mij, maar hij moet zich echt wel aan een aantal regels houden. Lunch mee en kleding vind ik niet belangrijk genoeg, respect hebben vind ik wel belangrijk genoeg. Mijn zoon heeft een extreem sterke eigen wil en daarnaast is hij zeer gevoelig, geen makkelijke combinatie. Wat dat betreft is mijn dochter compleet anders. En dat blijkt nu ook, vroeger zou ik ook andere dingen gezegd hebben. Ik had vroeger ook gezegd dat ik niet wilde dat hij in sportkleding zou lopen, nu kies ik er liever voor om dat los te laten. En ik besef dat ik makkelijk praten heb: want hij doet zijn best op school en sport veel. Aan de andere kant is hij nog maar net 13 en een tweedeklasser.

 

Ik zeg niet dat jij alles goed vindt, ik zeg alleen als je nergens de strijd over aan gaat opvoeden wel heel gemakkelijk wordt.
Verder wordt er met heel weinig (niet door jou) respect in dit topic gepraat over ouders die andere keuzes maken. En daar was mijn reactie een aanvulling op.
Jij hebt zelf goede redenen om bepaalde dingen van je zoon te negeren, andere ouders hebben weer goede redenen om dat juist niet te doen.
En stiekem doen, komt niet enkel doordat de ouders bepaalde regels hebben, dat wilde ik ook duidelijk maken.

 

Haha, daar hoef je je echt geen zorgen om te maken hoor Ik vind het heel normaal dat ouders ook grenzen stellen aan hun kinderen, ook in de puberteit. En niet alles toestaan onder het mom van; ze zijn zichzelf aan het ontdekken.

 

Is dat zo? Ik ben dus in een redelijk strenge omgeving opgegroeid, waarin ouders van vriendinnen dus er ook zo in stonden en ik ken uit mn hele jeugd werkelijk niemand die stiekem een tattoo of piercing heeft laten zetten. Het zal er vast ook mee te maken hebben waarom ouders het verbieden en hoe de ouders daar zelf ook mee omgaan. En met welke vrienden het kind ook omgaat.

 

In gesprek blijven is dus idd het beste wat je kan doen.

 

De ene puber is inderdaad de andere niet. Ik was best brutaal, zeg maar heel erg, vroeg veel negatieve aandacht, ook op school. Had in deze zin ook best strenge ouders, maar ik heb totaal niet de behoefte gehad om iets als een tattoo of piercing stiekem te gaan doen ofzo. Het enige wat ik stiekem ben gaan doen is roken. Maar dat deed mn vader ook

 

Staat net vandaag een artikel/interview op de site van een krant. Ik kopieer even voor je over - mss is er wat herkenning misschien ben je er niets mee - maar vooral omdat je over verbinding spreekt en dit hier ook even aangehaald wordt...

Kinderpsycholoog Klaar Hammenecker over de zin en onzin van ruziën met je tiener: “Ik wil helemaal geen conflicten afnemen. Die zijn bijzonder waardevol”
“Laat maar...”, zo klinkt de zucht van de onbegrepen tiener. Het is ook de titel van het nieuwste boek van kinderpsycholoog Klaar Hammenecker, waarin ze oproept om het ‘niet zomaar te laten’. Met zinnetjes die nog vaker rondslingeren in gezinnen met tieners dan vuile sokken en boeken met ezelsoren, loodst ze ons naar een wereld met meer begrip tussen tiener en ouder. “Een kind van 13 dat beseft dat mama en papa niet altijd gelijk hebben, da’s toch zalig?”

“Overdrijf eens niet!”
“Een uitspraak met een oordeel dat meteen schoffeert. Ja, tieners overdrijven, dagelijks zelfs. Maar dat kan je als ouder plaatsen binnen de heftige ontwikkelingsfase waarin ze zitten. De pubertijd is een periode van uitersten, met lichamelijke, hormonale en neurologische veranderingen. Op psychologisch en emotioneel vlak komen er vele nieuwe, intense zaken op tieners af. Dus reageren ze zwart/wit en zijn ze uit balans. Vandaag smullen ze van chipolata en morgen worden ze vegetariër. Vorige week kochten ze merkkledij en nu snuffelen ze in de oude kleerkast van hun papa. Biologen kunnen dat perfect verklaren, want hun brein is met een renovatie bezig. Die hersenen lijken meer op die van een kleuter dan op die van een 25-jarige, terwijl ouders redeneren: ‘Je mag van hen toch al verwachten dat ze zich wat meer volwassen gedragen.’ Helemaal niet.”


Dus zijn het volwassenen die overdrijven?

“Ja, ook. Veel ouders hebben - vanuit hun angst - behoefte aan controle. Ze vullen dat op een dwingende manier in: ‘Ik ga bewaken dat gij niet op het slechte pad komt!’ Ik hoor verhalen van ouders die hun kinderen de hele tijd tracken via hun smartphone en dankzij Smartschool al sneller weten dat de toets van Duits geen succes was dan hun kind zelf. Terwijl diezelfde ouders vroeger zo’n toets snel wegmoffelden en ervoor zorgden dat de volgende toets van Duits wel wat beter was. En geen haan die ernaar kraaide.”

Moet je dan alles maar tolereren als ouder en de slaapkamer/vuilnisbelt maar zo laten?

“Nee, maar je moet het niet op een verwijtende toon doen. Je kan beter zeggen: ‘Ik zie dat er vanalles op je afkomt en dat je uit balans bent. ‘t Is lastig he?’ En dan voelt dat voor tieners al heel anders aan. En als je dan wat helpt met opruimen, dan zullen ze wel vertellen wat er scheelt. M’n dochter ruimde nooit haar jas op en of ik me daar nu druk in maakte of niet, dat hielp niets. Wat wel hielp, was mijn voorstel om hem zelf op te ruimen maar dan wel ‘stoelgeld’ aan te rekenen. Ik heb die jas niet lang meer zien rondslingeren.” (lacht)

“In mijne tijd...”
“Ik hoor ze zo vaak in mijn praktijk, de zinnetjes: ‘In mijn tijd hadden we respect voor onze ouders’, ‘In mijn tijd speelden we nog buiten’, ‘In mijn tijd moesten we elke dag helpen in het huishouden.’ Maar tijden veranderen en tieners hebben niet gekozen in welke tijd ze leven. Ze horen hun ouders eigenlijk zeggen: ‘Vroeger was het beter, je snapt er niks van en je moet niet zeuren want je hebt het zo slecht nog niet.’ Wat boeit het hen?”

‘t Zijn clichés, over dat respect voor ouders en helpen in het huishouden, maar ze zijn wel waar.

“Dat kan. Maar als tijden veranderen, dan ook de autoriteit in de maatschappij. Heel vroeger hadden de pastoors, de schooldirecteurs en de dokters het voor het zeggen. Daarna waren dat de volwassenen. Zij hadden de wijsheid in pacht en dus hadden ze gelijk in discussies. Maar nu is er op technologisch vlak zoveel veranderd dat de kennis - en dus de autoriteit- niet meer uitsluitend bij de volwassenen zit. Er zijn zoveel zaken waar mijn kinderen meer over weten dan ik. Dat noemt men nieuwe autoriteit. Onlangs hoorde ik een kind van 13 in mijn praktijk zeggen: ‘Ik besef nu dat mijn mama en papa niet altijd gelijk hebben.’ Da’s toch zalig? (lacht)”

“Die nieuwe autoriteit is niet meer gebaseerd op generatie of anciënniteit, maar op verbinding. En da’s veel plezanter. Als je als ouder nieuwsgierig bent, dan kan je van je kinderen leren en dat komt je relatie meer ten goede dan halsstarrig vasthouden aan de oude vorm. ‘Omdat ik het zeg’, dat werkt vandaag niet meer. Trouwens, in onze klantgerichte maatschappij kan je bij allerhande instanties - van een restaurantwebsite tot de ombudsdienst - zeggen wat er op je lever ligt. Ouders doen dat ook, maar o wee, als hun kinderen even mondig zijn.”

“Is daar wifi?”
“De sociale levensader van onze kinderen, en daar moet je als ouder begrip voor opbrengen. Veel jongeren gamen, maar da’s zeker niet altijd omdat ze zo zot zijn van die spelletjes, maar omdat het hun manier is om na school contact te hebben met hun vriendjes. En ja, dat is met een hoofdtelefoon op in de kamer in plaats van in de tuin vroeger, maar het gaat eigenlijk om hetzelfde: sociaal contact. Dat kan je hen niet zomaar afnemen. Ouders klagen bij mij omdat ze het niet leuk vinden dat hun kind de hele tijd op de slaapkamer zit met een telefoon of tablet. ‘We willen dat hij naar beneden komt en bij ons komt zitten.’ Ik antwoord dan dat hun zoon wel naar beneden zal komen als hij ziet dat het een leuk alternatief is voor gamen. Maar als dat is om gewoon beneden naast mama tv-programma’s voor volwassenen te kijken, terwijl papa aan de tafel z’n mails bekijkt, is hij al minder geneigd dat te doen. Om samen een fijn gesprek te hebben, naar hún tv-programma te kijken of een spelletje te spelen misschien wel.”

87 procent van de ouders is het eens met de uitspraak: ‘Tiener zijn nu is complexer dan toen ik zelf tiener was.’

“En dat is vooral vanwege die digitale wereld en sociale media. Hoe moet je daarmee omgaan? Ouders zijn een gids voor hun kinderen, maar nu belanden ze in een wereld die zij minder goed kennen dan hun kinderen. Onderzoeken tonen aan dat veel jongeren last hebben van ‘FOMO’, Fear Of Missing Out. Ze zijn bang om iets te missen online en dus blijven ze dat allemaal volgen en kent hun brein geen rust meer. Amerikaanse onderzoekers achterhaalden dat jongeren die meer dan een paar uur per week besteden aan het gebruik van elektronische media negatieve gevolgen ervaren op hun zelfgerapporteerd geluk, tevredenheid met het leven en zelfrespect.”


“Ik geef jongeren weleens lijstjes met zaken die helpen om te ontprikkelen, zoals een bad nemen, in de natuur wandelen, dansen en springen. En dan zeg ik er altijd bij: ‘TikTok staat er niet tussen’, en dan antwoorden ze lachend: ‘Dat snap ik wel.’ Ze weten wel dat twee uur hersenloos door TikTok swipen hen niet tot rust brengt, maar het is zo verslavend en aanlokkelijk en hun tienerbrein reageert dan nog impulsiever dan het onze. Ze hebben weinig aan ouders die hen maar laten doen of het hen verbieden. Door interesse te tonen, bereik je het meest.”

“Laat maar, je begrijpt me toch niet”
“Ik heb geen zevenpuntenplan dat leidt naar een gezin waar nooit iets escaleert. Sterker, ik wil ouders helemaal geen conflicten afnemen met hun tieners. Ze zijn heel waardevol. Het zijn hefbomen naar verandering en verbetering. Maar de boodschap is: blijf verbonden, dan kan je veel aan. Zeg dus niet: ‘Laat maar.’”

Zie je veel ouders en tieners die niet meer verbonden zijn?

“Heel veel. Op geen enkele leeftijd praten ouders zoveel over hun band met hun kind dan wanneer ze tiener zijn. Het is alsof ze pas dan - rijkelijk laat - beseffen dat zo’n band belangrijk is. Dat het stormt bij je kind kan je nooit voorkomen. Het zal eens misgaan op school, ze zullen aan zichzelf twijfelen, ze zullen vrienden verliezen en liefdesverdriet kennen. Dat kan je als ouder allemaal niet voorkomen, maar als je verbonden blijft, dan zorg je ervoor dat ze bij jou in de haven terecht kunnen als het stormt. En dan komt alles weer goed.”

Zullen sommige lezers niet vinden dat je te veel inzet op begrip en te soft bent voor tieners in plaats van te zeggen: ‘Ze zullen leren luisteren’?

“Dat kan. Maar dan vraag ik me af waarom het zo nodig is om die controle te blijven uitoefenen, als je in de plaats voor mildheid en nieuwsgierigheid kan kiezen? Ik hoor soms zo’n pleidooi voor de pedagogische tik en dat het zogezegd geen kwaad kan. Theo Francken zei eens dat hij daar sterker van is geworden. Dat geloof ik niet. Dat zeg je dan omdat je zaken wegduwt, omdat je geen connectie meer voelt met de tiener die je toen was of omdat je de pijn niet wil voelen die je toen voelde. Geen enkel kind dat een tik krijgt, zal denken: ‘Daar word ik sterk van.’ Ofwel word je bang, ofwel zin je op wraak. Geen van beide is goed.”

 

Wat veel mensen al schreven: pick your battles.
Ik heb een dochter van 14, een harde werker. Heeft een zaterdag/vakantiebaantje en past op bij zo'n 8 gezinnen. Ik vind het belangrijk dat ze leert hoe ze op onder andere deze vlakken van waarde kan zijn. En of dat dan met paars haar, een trainingspak een uurtje teveel op haar telefoon en zonder ontbijt is of in een mantelpakje met opgestoken haar, een quinoasalade en een literaire bestseller, dat zal mij netjes gezegd aan mijn anus oxideren.
Moet er ook niet aan denken dat mijn ouders zich met dat soort zaken hadden bemoeit. Je wilt toch allemaal (en vooral op die leeftijd) de dingen waar je het fijnste bij voelt.

 

Ik pak dit wel anders aan ja. Geen haar op mijn hoofd die zijn brood gaat smeren. Dat doe ik al niet meer sinds ze 5/6 jaar zijn. Ik ga echt niet in discussie over wel of niet ontbijten. Wij hebben hier een aantal huisregels waar iedereen in het gezin zich aan te houden heeft. Die hangen uitgetekend op de koelkast. Dat wil zeggen: we zitten (tenzij je moet sporten) met avondeten allemaal aan tafel. We praten met aardige woorden (voor puber geldt dat we mopperen etc prima toestaan meer dan van de 8 jarige zeg maar, maar schelden en respectloos praten dus niet). Spullen blijven heel (maak je iets kapot repareer je het of koop je van eigen geld iets nieuws). Handen houd je thuis.

Qua kleding zeg ik alleen iets van als we naar een feest gaan ofzo dan kan hij er redelijk uit zien. Zijn er regels op school corrigeren ze hem daar wel op.

Ik ga eigenlijk nooit discussie aan met onze puber. Dit is de regel daar heb je aan te houden. Gewoon omdat ik het zeg. Het zijn namelijk redelijke basisdingen. Ik zou dus nooit vragen waarom hij een trainingspak aan heeft. Als hier een regel zou zijn dat dat niet naar school aan mag zou ik zeggen ‘ik zie geen gym op je rooster het eerste uur dus je mag nu omkleden.’ Zegt ie dan ik kom te laat. Ja nou inderdaad dan kom je te laat. Dan leert ie de volgende keer wel niet eerst dat trainingspak aan te doen als de consequentie van te laat op school hem niet bevalt.

Dus .. choose your battles en wees duidelijker in wat je wel/niet accepteert.
Dat is heel duidelijk op wat niet .. tegelijkertijd laat ik dingen varen die minder belangrijk zijn zodat ie wel gevoel van regie houdt en zorg ik voor 1 op 1 momentjes met puber. Dat ik even alle tijd voor hem heb. Soms zegt ie niet veel en doen we even spelletje of we gaan mountainbiken. vaak lucht ie dan toch even waar hij mee zit of vertelt ie gewoon wat dingen over wat er allemaal gebeurt. Na die momenten volgen er vaak opeens spontaan weer knuffels. Puber zijn is niet per se makkelijk

 

Geen idee of het al gezegd is maar lees het boek v kluun eens. Help ik heb een puber.
Wellicht heb je er iets aan en leer je je zoon ook een beetje te begrijpen hoe moeilijk soms ook.

 

Even een leuk puber momentje om te delen.

Maandag was Q weer eens boos omdat ze echt eerst haar spullen op moest ruimen voordat ze weg mocht. Ze wilde uiteindelijk gaan zonder iets te zeggen.
Ik liep rustig naar haar toe, gaf haar een knuffel en zei dat we elkaar soms super irritant vinden maar dat ik toch wel van haar hou. Natuurlijk kwam daar geen reactie op.
De volgende dag zei ze ‘mam, sorry dat ik gister zo deed en eigenlijk vond ik het wel heel lief wat je zei’.