Extreme agressie tussen peuter en dreumes

De peuter gelijk de gang ingooien oid als ze zoiets doet.
En ze proberen wat uit elkaar te houden.


En Tsja ik ben niet altijd even pedagogisch hoor…. Ik zou wss gewoon een keer terug bijten…

 

Allicht bij bachbloesem eens kijken. Jeetje, je bent er maar klaar mee...

Sowieso lastige leeftijden. Je oudste ook een leeftijd dat ze een deel wel snappen maar niet overzien. Waarom doe je dit krijg je niet of slecht beantwoord.

De jongste nog van een leeftijd dat een streep trekken door de woonkamer met schilderstape ook nog geen nut heeft.

De oudste in een speeltent in eigen kamer is ook nog wat te jong...oh dear.

Je oudste gaat wel goed op school? Kan ze wel voldoende de energie kwijt? Anders eens overwegen om naar een indoorspeeltuin te gaan, gezien de leeftijden en de akkefietjes zou ik iemand meenemen. Veelal hoef je weinig te doen, maar je zal net zien.

Het kan ook zijn dat op school een en ander niet aansluit (te simpel, te moeilijk, te druk) en dat je thuis de storm ervan krijgt. Terwijl ze op school extreem voorbeeldig zijn. Zeker als ze knap bijdehand zijn, kan je daar fikse onweer van krijgen.

 

Phoe jij hebt het pittig!
Ik heb geen tips, maar hoop voor je dat de therapeut jullie kan helpen.

 

Je bent zeker niet de enige die dit meemaakt, geloof me.
Bij ons zit er wat meer leeftijdsverschil tussen de kinderen (bijna 4 jaar en binnenkort 5 tussen de twee jongsten) maar ook hier veel agressie naar elkaar toe en jalousie.

Wij hebben ook heel wat meegemaakt met de oudste en ook veel dingen geprobeerd, maar wat hier uiteindelijk hielp was echt consequent zijn in het straffen. Niet van alles door elkaar proberen maar consequent blijven en telkens hetzelfde reageren. Het vergt heel veel geduld en beheersing om niet boos te worden. Wil niet zeggen dat we hier altijd ons geduld bewaren hoor, er zijn grenzen en als ze echt te ver gaan is het noodzaak om even goed boos te worden en een strengere maatregel te nemen.

De middelste beet ons en haar grote broer constant, daar hielp niks tegen tot mijn vriend haar een keer terug beet. Ze heeft nooit meer gebeten. Ik las de reactie van @Biny en moest toen even grinniken, hier ook niet altijd zo pedagogisch verantwoord bezig dus
De oudste maakte ook wel speelgoed van de andere twee kapot. Ik heb op een gegeven moment iets van hem gepakt en kapot gemaakt, want ik was het zo zat! Tranen natuurlijk maar soms moeten ze echt voelen wat ze een ander aandoen. Met fysieke agressie naar elkaar toe is dat wat lastiger natuurlijk. Bijten is tot daar aan toe om terug te doen (gecontroleerd), maar vingers tussen een deur dichtslaan zou ik bijvoorbeeld niet doen als 'wat jij bij een ander doet, doe ik bij jou'.

Met een 3 jarige is het nog lastig maar ze begrijpen al wel heel veel. Je kunt dus op hun niveau ook het gesprek aan gaan en uitleggen dat anderen pijn doen gewoon echt niet kan. Constant hetzelfde uitleggen tot je er zelf gek van wordt en hopen dat het een fase is en het beter gaat worden.

Kan me voorstellen hoe frustrerend het voor jou moet zijn.

 

Hier valt de middelste de oudste wel aan. Krabben, haren trekken, slaan, schoppen, spullen kapot maken... en de oudste durft nu pas was terug te doen. Hij is super impulsief. 3 is gewoon lastig voor sommige kinderen.

Ik ben ook heel onpedagogisch bezig geweest omdat ik het zo zat dat hij speelgoed bleef kapot maken van zn broer in de vakantie: ik heb ook op zijn speelgoed gestaan en er is toen ook wat afgebroken: kwartje viel wel. Mbt pijn doen. Hier is het consequent direct naar de trap. Time out werkt voor hem. Of hij beseft het eerder zodra het gebeurt is en zegt vanuit zijn tenen sorry en zijn broer aanvaart de excuses. Dan is het onderling opgelost.

De baby is overigens heilig! Die beschermt hij juist enorm. Als bv mijn tante hem oppakt, dan loopt hij gelijk erheen, of ze zijn broertje even terug geeft aan mij haha (doen we niet hoor). Zo boos hij kan zijn naar de oudste, zo zachtaardig en lief naar de jongste.

 

Ik denk ook dat je het echt boos worden ed gewoon achterwege moet laten.
Gewoon zeggen dat ze naar de gang (of welke plek dan ook) gaat omdat ze niet mag bijten/slaan/ ed
Natuurlijk wel goed streng en daar dan consequent in blijven.

en hier idd ook die fases gehad hoor en na een tijd als ik het zat was deed ik gewoon dingen terug… de dingen die kunnen dan hè haha, ik ga geen vingers tussen de deur gooien natuurlijk
Maar wel eens 1 van de 5 terug gebeten, niet te hard uiteraard, spullen van anderen kapot maken? Heb ook weleens iets van hun kapot gemaakt.

ben echt wel van het uitleggen ed maar dat blijf ik niet eindeloos doen.

Ik zou dus 1 bepaalde straf/consequentie bedenken en je daaraan vast houden
Overigens het andere gedrag wat er dan bij komt kijken zoals uitlachen zou ik compleet negeren… negatieve aandacht is ook aandacht
En uiteraard ook bij de dreumes blijven herhalen dat zus of zo niet mag

 

Dit hebben wij vanaf peuterleeftijd tot ongeveer een jaar geleden toegepast bij onze oudste, toen viel het kwartje pas. Een minuut per leeftijdsjaar en als hij tussendoor vroeg "hoe lang nog" of "mag ik al van de trap af" gingen de minuten opnieuw in. Op een gegeven moment zat hij er een uur omdat hij steeds zeurde of het al klaar was, daarna heeft hij er nooit weer gezeten volgens mij. Misschien kinderachtig om een 11 jarige op de trap te zetten maar we hebben wat dat betreft wel volgehouden
Je hebt een hele - hele lange adem nodig bij sommige kinderen...

 

Op de deurmat van de gang zetten? Wel de voordeur op slot draaien. De eerste keren blijf je erbij (en uiteraard wordt t een spelletje om er af te komen) zet je dr telkens met een pokerface terug op die mat.

Bij G werkte boos worden niet trouwens, maar regeren als de icequeen vond ze vreselijk. Handhaafde gewoon met ijskoud voorkomen (inwendig kokend).

Zou wel ff van die deurbeschermers inzetten trouwens, vingers tussen de deur kan echt lelijk uitpakken. Je hebt een soort kunststof plaatje voor t draaipunt maar ook een soort bumper voor de sluitkant.

Wij gebruiken trouwens de deurmat omdat die overal wel te vinden zijn, ongeacht of je bij iemand bent in een flat of zelfs bij de supermarkt staat. G heeft daar ook al eens op de mat mogen gaan zitten. (Ik ben daar niet de beroerdste voor)

 

Hier ook problemen met een 12 jarige, die helaas geestelijk een stuk jonger is.

En hier wel hulp van buitenaf.

Ik heb inmiddels wel wat opgestoken in deze.
Intelligentie is niet alleen maar één intelligentie, je hebt er meerdere.

Dus ook al loopt je dochter bijvoorbeeld voor op het gebied van spraak, dat maakt bijvoorbeeld niet dat ze dan ook meteen motorisch ook voorloopt. Logisch toch?

En zo heb je dus ook de sociale emotionele intelligentie. Deze bepaalt ook in hoeverre je kind in staat is in te schatten wat de consequenties van haar handelen zijn. Maar bijvoorbeeld ook hoe je haar moet behandelen opdat ze zich optimaal kan ontwikkelen.

En met net 3 overzie je die consequenties dus niet. Dan maakt het helemaal niet uit of je het vocabulaire van een 4 jarige hebt. Dat maakt niet dat je ook sociaal emotioneel voorloopt, dus denk niet dat omdat ze pienter is, dat ze de consequenties van haar handelen beter snapt dan een ander kind van net 3.

Verder, agressief is het woord dat je erop plakt als een volwassene zoiets doet. Niet als een peuter dit doet. Extreem uitdagend gedrag zou ik hier daarom beter vinden als beschrijving, dat doet meer recht aan het niveau (pas 3) van je dochter.

De tip die wij hier kregen was om aan te sluiten bij de sociale ontwikkeling van onze zoon en te zorgen dat hij zich veilig voelt. Dat gaat nog steeds ontzettend in tegen mijn eerste gevoelens als hij zulk gedrag vertoont, geef ik meteen toe, maar hier hielp dat wel. Moet ik er meteen bij zeggen dat mijn zoon anderhalf is sociaal emotioneel, dus voor jullie gaat dit anders zijn voor de oudste, maar is wel van toepassing op je jongste dochter om te zorgen dat zij met krabben en dergelijke stopt.

Ik hoop dat de hulp die je hebt ingeroepen je de juiste handvatten kan bieden.

En straf is hier in de hoek met een timer erbij.

 

Dit springt mij het meest in het oog, want mijn ervaringen zouden zeggen dat hier het grootste pijnpunt ligt. Als je school afschuwelijk vindt (om welke redenen dan ook), dan ben je de hele dag gefrustreerd, bang, boos etc. (en even uit mijn hoofd, de schooldagen in België zijn vrij lang? Dan ben je dus echt veel uren ergens waar je je doodongelukkig voelt...) En dan gooi je het er thuis (= veilig) nog eens extra uit. Het klinkt alsof ze helemaal niets meer kan hebben. Daar zou ik werk van maken.

Natuurlijk zijn grenzen belangrijk en er zijn consequenties aan gedrag, maar ik zou vooral met compassie er naar kijken en me afvragen waarom ze zo ongelukkig is en hoe dat opgelost kan worden. Zie al het uitdagende gedrag als angst, paniek en verdriet en wees de steunende, liefdevolle rots in de branding.

 

Ik kan me niet voorstellen dat een 3-jarige hier zelf antwoord op weet, dat past nog niet bij emotionele ontwikkeling van die leeftijd. Ik zou zelf op zoek gaan naar antwoorden, door goed te observeren, door in gesprek te gaan met school (wat gebeurt daar, wanneer ontstaat het 'moeilijke' gedrag, waar heeft ze meeste moeite mee, kan dat ook anders) en onderzoek te laten doen naar prikkelverwerking en ontwikkeling.

Ze worstelt, dus er zijn dingen die ze niet aan kan dan wel niet aansluiten op haar behoeften en capaciteiten. De kunst is om er achter te komen waar het wringt. Extreme angst is ook een symptoom van overbelast zijn, het niet aan kunnen.

Het is begrijpelijk dat je jongste ook gestrest geworden is in deze situatie, misschien kun je voor de oudste de lat nog wat lager leggen thuis en meer (fysiek) helpen, meer aandacht/knuffels/vertroetelen, juist ook op de momenten dat ze boos/lastig/agressief is. Het kan heel helpend zijn om verwachtingen los te laten en je kind als een jonger kind te behandelen. Inclusief hoe je om zou gaan met negatief gedrag. Het gedrag is geen bewuste keuze, maar een emotionele reactie op stress/spanning die wordt ervaren.

Veel sterkte, het is verre van makkelijk...

 

De vraag is ook waar die angst vandaan komt. Ik zie meestal een van deze varianten: er is iets in haar leven gebeurd dat haar bang heeft gemaakt, bv een moeilijke geboorte, een operatie, een overleden familielid. Of, het is overgenomen angst; in dat geval gaat het meestal om angst van de vader of moeder uit een eerder moment in hun leven die het kind onbewust met zich meezeult. Beide varianten zijn voor het kind onmogelijk te benoemen en dus komt het eruit als "onwenselijk gedrag".

 

Ik zou hulp van buitenaf zoeken. Ik weet niet hoe het in België werkt maar in Nederland kun je via het consultatiebureau iemand laten observeren of dit via school of opvang regelen.

ik zou iemand met een pedagogische achtergrond een tijdje mee laten kijken in het gezin om de pijnpunten duidelijk te krijgen en verschillende manieren van deëscaleren uit te proberen.

ze zijn nu nog heel jong, bijsturen zal nu makkelijker zijn dan over een paar jaar, zeker als er nog een baby bij komt.

lijkt me heel erg pittig, veel sterkte!

 

Ik ook..

Hier overigens geen herkenning. Geen enkele keer..dus wellicht hulp inschakelen zeker als het al 1.5jr zo gaat.