Wij zijn totaal uitgekeken op elkaar, maar zijn het erover eens dat we een gezin willen blijven voor de kinderen. Ik heb wel eens gekeken voor een eigen woning, maar ze zijn onbetaalbaar hier in de omgeving. Ik sta niet ingeschreven voor huren. Ik heb ooit iets in mijn man gezien, maar weet niet meer wat. We kunnen meestal wel goed praten, maar dat was het dan ook. We zijn het vaak niet eens met elkaar. Begrijpen elkaar niet. Hoe ouder hij wordt, hoe onaantrekkelijker ik hem vind. Wij doen dus nooit wat samen, alleen met de kinderen erbij en dat vind ik prima. Ik heb ook geen behoefte aan een uitje samen. Wil ook de kinderen niet steeds dumpen bij schoonfamilie (mijn familie woont niet in de buurt). Maar hoe kunnen we het toch weer wat leuker krijgen? Voor de kinderen? Wij willen het graag nog wat jaren als gezin blijven wonen. Heeft iets als relatietherapie zin, als je niks meer in elkaar ziet?
Ik vraag me af waarom jullie zo graag samen willen blijven. De kinderen merken dit echt wel, hoe goed jullie het ook kunnen verbergen. Ook als er geen ruzie is merken ze dat jullie "niks meer met elkaar hebben". Ik snap het hele idee van je kinderen geen scheiding aan willen doen! En het idee van een gewoon gezin. Maar als jullie uit elkaar gaan nadat de kinderen uit huis zijn gaan ze toch vragen stellen waarom je dit niet eerder gedaan hebt. Waarom zou je, nu ze nog redelijk jong zijn en snel aan het idee wennen, een soort van ongelukkig blijven? Daarintegen heb ik wel eens gehoord dat stellen weer verliefd op elkaar worden dmv relatietherapie maar dan moet je dit beide wel willen en er hard voor werken..
Relatietherapie zoals ik het ken gaat (even platgeslagen) om het elkaar en de liefde terugvinden. Dat er nog wel ergens een klein vonkje brand. Dat lees ik in dit verhaal niet terug, dit klinkt meer als een: hoe blijven we bij elkaar wonen en houden we het nog zo goed mogelijk met elkaar uit. Ik weet niet of je dat bij een relatietherapeut gaat vinden, want dan is de kans groot dat die zegt: als jullie het niet meer willen, dan kan ik jullie niet helpen.
Ik zou werkelijk niet weten waar ik heen moet. Dit huis is van mijn man. De woningen zijn hier erg duur. Buiten dat wil ik de kinderen gewoon iedere dag zien Dus waarom niet proberen het beste ervan te maken?
Je jongste is 4, eer de kinderen uit huis gaan ben je minimaal 14jaar verder, met niet studeren en thuis blijven nog veel langer. Kun je zo lang een happy familie faken voor je kinderen? En scheiden is nooit leuk voor de kinderen,ook niet als ze ouder zijn. Ook de kinderen zien dat er geen affectie is tussen jullie. En wat als jij of hij gevoelens krijgt voor een ander? Het huwelijk is enkel nog voor de show, de trouw aan elkaar dan ook vermoed ik zo. Therapie klinkt in jullie situatie niet meer als een mogelijke hulp voor dit probleem. Ik ben absoluut niet voor scheiden, vind ook dat je er alles aan gedaan moet hebben maar als er niks meer is kan er ook niets meer opnieuw op vlammen.
Ik heb geen direct antwoord op je vraag, want het leest alsof er inderdaad helemaal niks meer is. Wel raad ik je aan om je in te schrijven bij de woningbouw. eer de kinderen de woning verlaten ben je jaren verder. Mocht je tegen die tijd nog steeds weg willen gaan sta je iig ingeschreven.
Mijn ouders zijn vorig jaar uit elkaar gegaan. De mededeling van mijn vader was dat hij al jaren niet (en misschien wel nooit) van mijn moeder gehouden heeft. Ik kan je vertellen dat dat, ondanks dat ik de 30 gepasseerd ben, een eigen gezin heb en niet meer thuis woon, een gigantische impact heeft gehad. Vragen en gedachten als: - waren alle blije momenten van vroeger dan een leugen? - misschien is mijn man ook al jaren ongelukkig in ons huwelijk - misschien is mijn man ook al een hele tijd bezig om bij me weg te gaan - hij zei altijd dat hij van ons hield, maar dat zei hij ook tegen mijn moeder. Houdt hij wel van mij? - ik ben nu zowel bij mijn vader als bij mijn moeder te gast. "ouderlijk huis" en de veiligheid en geborgenheid die daarbij hoorde is weg. Dus als je nu voor de kinderen bij elkaar blijft, betekent dat voor mij dat je de rest van je leven uit moet zitten in dit huwelijk. Want ook al worden kinderen groot, het effect van scheidende ouders blijft enorm. En heel eerlijk: het klinkt, zeker als je zegt dat je geen betaalbaar huis kan vinden, vooral alsof je niet op leefstijl achteruit wil gaan. Als je nu een leuke man tegen zou komen, waar je zo bij in zou kunnen trekken met kinderen, zou je dan wel een scheiding aanvragen?
Heb je wel ooit oprecht van je man gehouden? Is het een vervaagd/verdwenen gevoel, of kun je je niet herinneren dat je ooit gek op hem bent geweest? Als het gevoel er ooit wel was en je toch van plan bent om voorlopig een gezin te blijven vormen (wat ik in tegenstelling tot de reacties hierboven bewonderenswaardig vind), waarom zou je relatietherapie dan geen kans geven? Al is het een hele kleine kans dat het nog goed komt, dan zou ik die toch proberen te pakken. Als het dan uiteindelijk toch niet meer gaat werken, dan hoef je jezelf nooit af te vragen of je wel alles hebt geprobeerd.
Dank je voor je verhaal. Ik zocht de woorden, je weet het (helaas) goed te beschrijven. Vooral ook de impact als inmiddels volwassen kind. Hele dikke knuffel voor jou.
Ik zou je sws inschrijven bij een woningbouw. Dan kun je iig inschrijfjaren opbouwen. Ik ben echt een voorstander van een relatie niet makkelijk opgeven. Maar bij elkaar blijven en langs elkaar heen leven voor de kinderen ben ik geen voorstander van. Kinderen merken dit, hoe jong ook. Zoals hierboven ook wordt gevraagd: wat als een van jullie een ander leert kennen? Willen jullie dan wel uit elkaar gaan? Therapie lijkt me geen verkeerd idee. Weet alleen niet of relatietherapie de juiste is.
Misschien heb je gelijk. Maar dan weet je wel dat je alles hebt geprobeerd. En wie weet lukt het wel om de liefde terug te vinden. En ook als dat te hoog gegrepen blijkt. Wellicht kan die therapeut wel helpen bij het zoeken van een prettige omgangsvorm waarbij je samen foor een deur kan nlijven gaan. Met of zonder fysieke scheiding. Eerlijk gezegd. Ik heb een hoop mensen zien scheiden waarvan ik had gewild dat er juist in dat proces psychologische begeleiding bij was ipv alleen maar advocaten die tegenover elkaar staan en er voor hun cliënt de meeste materiële voordelen uit eillen slepen. Dat terzijde @Nijntje01 geeft aan niet te willen scheiden. Om meerdere redenen. Dus waarom ze dat hier meerdere malen als advies krijgt is mij een raadsel. Wel nog een advies voor je. Als je aan relatietherapie wil beginnen (of wat voor therapie dan ook). Dat is hard werken en gaat pijnlijke plekken blootleggen. Als je ervoor gaat kan het je ook veel opleveren.
Ik denk dat je pas weet of relatietherapie zin heeft, als je het probeert en serieus een kans geeft. Als jullie nu niet bv in aparte huizen willen wonen (omdat dat geen optie is), zou ik alles op alles zetten om toch die interesse in elkaar weer te proberen te vinden en wie weet valt er toch nog iets te redden.
Ik sta er wat anders in en denk juist dat relatietherapie wel zinvol kan zijn in jullie situatie. Misschien komen er gevoelens terug, misschien niet en leer je hoe je goed met elkaar om kunt gaan of misschien ontdekken jullie dat scheiden toch beter is. Ik denk in ieder geval niet dat het de relatie slechter zal maken. En wat beter is voor jouw kinderen kan niemand vanaf een forum beoordelen
Ik fake helemaal niets, wij doen ons niet anders voor dan het is, de kinderen zien geen 2 verliefde ouders ofzo. Wij zijn wel trouw aan elkaar. Als één van ons gevoelens krijgt voor een ander wordt het uiteraard een heel ander verhaal. Wat verdrietig om te horen. Goed om ook de andere kant, de kant van het kind, te horen. Het is niet alleen de levensstijl, maar het heeft nog veel meer impact als wij gaan scheiden. Mijn man zou bijvoorbeeld moeten stoppen met zijn bedrijf, is niet te combineren met co ouderschap. Zelfs met fulltime werken krijg ik geen hypotheek die hoog genoeg is. Een klein appartement kost al minimaal 350.000. Vanwege school blijf ik wel graag in de buurt wonen. En buiten dat, wij denken er hetzelfde over en zouden het het liefst een gezin blijven. Ik zou dus ook niet bij een andere man intrekken, om antwoord te geven op jouw vraag. Natuurlijk heb ik ooit van hem gehouden. Het is na ons tweede kind vervaagd. Wij zijn al 17 jaar samen. Therapie een kans geven kan zeker, maar wilde me er eerst in verdiepen of dat nog wel zin heeft.
Tsja als je er nog wat van wil maken dan lijkt relatietherapie mij wel het proberen waard. Maar ben ook van mening dat als je er dan echt nog zo platonisch in staat na de therapie dat uit elkaar gaan dan wellicht de betere keus is. Ik denk dat je de kinderen ook wil laten zien hoe een relatie hoort te zijn, ups en downs. Maar houden van. Geven en nemen. En als je puur alleen bij elkaar blijft voor de kinderen is dat mijns inziens ook niet het juiste voorbeeld voor hen.
Ik zou het zeker proberen! We zijn er zelf ook mee bezig. Of het voor ons positief uitpakt durf ik niet te zeggen maar het brengt ons wel inzicht en meer begrip voor elkaar.
Eerlijk? Relatietherapie was bij ons zinloos. De koek was op en daarnaast leek het meer uitzitten. Het financiële plaatje was perfect. Maar de liefde was er niet meer. Daarnaast heb ik een voorbeeld voor m'n kinderen afgegeven waar ik niet trots op ben. Ruzie, slechte sfeer, geen affectie. Ik heb me ingeschreven en heb de eerste weken in een chalet gezeten. Dit wisselden we om tot ik een huis had. Het was een opluchting om weg te gaan omdat we het samen niet gezellig hadden. Nu ben ik al jaren met een ander samen waar ook wel eens wat voorkomt door moeheid of sleur. Maar dat is allemaal tijdelijk! Sterkte!
Hier enigszins hetzelfde denk ik. Ooit was hij ook echt wel een leuke energieke man. Maar nu? Is hij zo anders. Ik erger mij inmiddels aan (te) veel dingen wat het niet ten goede komt. Hij voert weinig uit, en daar irriteer ik mij mateloos aan. Dat weet hij ook maar interesseert hem niets. Het gevoel lijkt weg, intimiteit was altijd al slecht en een discussiepunt maar die discussie wil ik nu zelfs niet meer aan. Relatietherapie wilt ie niet, alles is mijn schuld. Wij zijn ook 17 jaar samen, en denk al lang 'is dit het'. Het kan ook anders denk ik. Maar vind het best een dilemma, we zijn al zolang samen, hebben kids.. hun worden dan de dupe van mijn keus. We hebben weinig ruzie, het is gewoon prima leefbaar
Waarom niet? Omdat je je kinderen een totaal verknipt beeld meegeeft van een gezonde relatie en omdat het leven te kort is om er niet alles uit te halen en voor volle liefde en geluk te gaan. Praktisch zaken als geld en woonruimte lossen zichzelf altijd heus wel op