Ik weet het allemaal niet meer..

Je hebt 3 jonge kinderen, in niet de makkelijkste leeftijd. Allicht is het niet helemaal onlogisch dat dat heel veel is wat, uiteraard, ook tegelijk of direct opvolgend van elkaar wat heeft wat je energie naar een 0 punt trekt.

Zo plak ik R achter t behang sinds woensdag, normaal is t een tevree en content mannetje waar je er gerust 10 van kan hebben maar ooooohw die heeft zn meerdaagse "niks is goed" pet gevonden.

Heb je er daar 3 van (t steekt elkaar ook aan), dan kan ik me vluchtneiging prima indenken hoor! Of t "normaal" is, ik denk t wel. De ene kan alleen meer hebben dan de ander. De belasting veranderd doorgaans niet (tenzij je top level cleaning policy tracht te handhaven met 3 kinderen in huis), de belastbaarheid kan je meestal wel een en ander mee.

G is veel ouder dus die fase is wel weer ff voorbij, die heeft weer andere dingen maar is dan nog enigzins voor rede vatbaar en snapt dat ik ook maar een mens ben met x hoeveelheid energie.

 

Heb je voor jezelf duidelijk waar thuis de meeste spanning vandaan komt @Leesteken?

 

Krijg je ondertussen wel hulp? Trek aan de bel want zo ga je het niet volhouden. Ouders, vrienden en ook iets van een hulpverlener. Je hebt gewoon even ondersteuning nodig.

En daarnaast: vreet jezelf niet op. We kennen allemaal de tropenjaren en het is zwaar.. maar er is ook licht en een moment dat het makkelijker zal worden. Houd moed.

 

Oei, dat klinkt zwaar en moeilijk! Goed dat je in behandeling bent.

Misschien moet je er eens een paar dagen tussenuit? Even je batterij opladen, 3 jonge kinderen hebben is ook gewoon zwaar. Voor jezelf, voor je relatie. Ik kan me goed voorstellen dat het emmertje overloopt.

Verder zou ik vaste momenten voor jezelf gaan plannen in overleg met je partner. Al is het 3x per week na het avondeten een uurtje wandelen in je eentje.

En misschien om je partner niet compleet van je weg te duwen op zoek naar een betrouwbare oppas? Regelmatig met je man op date. Hoeft echt niet zo bijzonder te zijn. Een drankje op het terras doen kan al heel fijn zijn om weer nader tot elkaar te komen.

 

Wat ontzettend moeilijk en zwaar moet dit voor je zijn.

Ik herken hier zoveel van, ik ben zelf autistisch en als het slecht gaat met mij dan wil ik ook het liefste alles achter laten en gewoon rust aan mijn hoofd.
de verantwoordelijkheid voor mijn zoontje benauwd me dan zo erg, zelfs het kopen van billendoekjes kan me dan zo benauwen.
Ik ben (in een slechte periode) een paar keer een weekendje weggeweest in mijn eentje en dan mistte ik thuis ook niet en wilde dus ook niet naar huis en dat voelde mijn man, wat voor hem ook niet fijn is.
Ik worstelde ook vaak met de vraag; welke moeder is nu zo?
In de donkere periodes helpt het mij, dat ik mezelf een schop onder mijn kont geef, dat ik dankbaar moet zijn met een man die zoveel voor me klaarstaat en dat ik een gezond kind op deze wereld heb gezet, die er ook niet om heeft gevraagd dat zijn moeder deze donkere gedachtes heeft, dat sleept mij er altijd wel doorheen.
Daarnaast krijg ik hulp vanuit de gemeente, iedere week (of vaker naar behoefte) komt er iemand aan huis om met mij te praten en mij met praktische zaken te helpen, mij helpt dit heel erg, en het gaat dan ook gelukkig beter.



Je voelt je schuldig naar je gezin, dus ergens is er gelukkig ook nog liefde en het antwoord op je vraag; welke moeder denkt zo?
Een moeder die er doorheen zit, die denkt zo.
Je bent naast mama en partner ook nog jezelf, jij hebt ook je behoeftes, je hebt ook tijd voor jezelf nodig om op te kunnen laden, gewoon even geen mama zijn.
Wees lief voor jezelf, je hebt 3 kinderen op deze wereld gezet, dat is al een hele prestatie op zich, echt petje af voor jou!

Ik wil je heel veel kracht wensen in deze moeilijke tijd en hopelijk zie je snel licht aan het einde van deze tunnel❤️

 

@Leesteken , een half jaar geleden was ik waar jij nu bent. Het is loodzwaar en het is niet jouw schuld. Wat je voelt is echt.
Dat gezegd hebbende ; vluchten is niet de oplossing al lijkt het (en wellicht is het ook) de enige oplossing op dit moment.

Maar! Het wordt beter. Ik beloof het je!

Ik hoop dat je heel snel aan de gang kan met je psych, ook voor de mogelijke adhd. Ik heb ook adhd en zonder medicatie verzuip ik, zeker met 3 jonge kinderen.

Geef jezelf tijd, met de tijd zal het beter gaan. Je zit nu ook in de tropen periode XXL.
Je kan dit ook met je man bespreken. Dat heb ik toen, en pasgeleden ook nog gedaan. Vlak voordat het beter ging.
Ik heb toen letterlijk gezegd: ik heb niets meer om te geven. Ik kan de kinderen al niet geven wat ze nodig hebben, laat staan jou of zelfs mijzelf. Ik sta de min, al veel te lang. Ik ben leeg en op en doodmoe en klaar. Met alles. Het spijt me, ik wou dat het anders was, maar ik kan het niet nu.

Ik voelde in die periode ook niets meer behalve oppervlakkige emoties. Ik vond het heel onprettig, tegelijkertijd had ik ook geen energie voor meer emotie. Ik was kapot. Mijn lichaam was ook kapot. (Krachtverlies in 3 ledematen, en PNEA’s)

Ook heb ik toen gezegd dat ik niet weet wanneer dit beter zal gaan. Ik had oprecht geen idee. Ik zag geen licht aan het einde van de tunnel.

Aan het einde van mijn donkere periode heb ik op het punt gestaan om mijn man te vragen om te vertrekken. Ik kon het niet meer aanzien hoe mijn status hem negatief beïnvloedde.

Een paar weken daarna begon ik licht te zien aan het einde van de tunnel. En nu kan ik oprecht zeggen dat ik er bijna ben.

Je doet wat je kan.
Maar alsjeblieft; wat je niet moet doen is je afsluiten. Blijf uitreiken naar mensen, blijf praten met je man, blijf huilen. Blijf in contact met anderen. Je bent niet alleen en het zal echt echt beter gaan!

knuffel meis!

mijn pb staat open als je daar behoefte aan hebt <3

 

Geef jezelf wat ruimte en wees niet te hard voor jezelf.

Ik ga ieder jaar een weekje naar de zon zonder mijn gezin, gewoon met vriendinnen of mijn zussen. Ik ben al uit de tropenjaren en heb echt lieve kinderen, maar ik laad volledig op in die week.

Ik zou beginnen met proberen ergens een week je rust te pakken, slapen wanneer je wilt, niets moeten en vanuit daar alles weer op gaan pakken.

 

Ik zit deze post en de post van @Leesteken met kippenvel te lezen en ben meteen weer 6 jaar terug in de tijd, toen ik middenin mijn zwartste periode zat.
Wat beschrijf je goed wat ik toen ook voelde. Ik heb er niet veel aan toe te voegen, maar blijven praten is inderdaad zó belangrijk.
Nu, terugkijkend lijkt het voor mij soms een herinnering uit een ander leven. Ik kan weer volop de leuke moeder zijn, ben weer aan het werk, heb weer de energie om te sporten, te leren een sociaal leven te hebben. Maar ben bovenal ook weer een leuke, gezellige vrouw voor mijn man. Er is dus echt wel een weg omhoog uit die put!
Wat ik wel blijvend anders ben gaan doen is mezelf en wat ik nodig heb belangrijker gaan vinden dan voorheen. Bijv rustmomenten en in beweging zijn ,zoals dagelijks een half uurtje alleen buiten wandelen, kijken welke taken ik uit handen kan geven (boodschappen bestellen en laten bezorgen, robotstofzuiger, schoonmaakster), de lat minder hoog leggen voor een heleboel onnodige dingen en nee zeggen tegen sommige sociale verplichtingen. Zo ga ik bijvoorbeeld niet meer altijd mee op bezoek bij schoonouders, af en toe blijf ik lekker thuis op zondagochtend terwijl man alleen gaat met de kinderen.
Maar ook erkennen dat ik van het ‘moederen’ niet mentaal en creatief uitgedaagd werd, maar ik dat wel net zo hard nodig lijk te hebben als slaap en voeding, dus ik plan nu juist ook momenten in voor een interessant boek, podcast of online cursus in plaats van dat ik dat pas ging doen als sluitpost na werken, zorgen, huishouden etc. Want in de praktijk was die tijd er nooit of was ik dan veel te moe om er nog de energie voor te hebben.

Sterkte beiden en hou vol! Het komt goed!

 

zo heftig als jij het omschrijft heb ik het gelukkig niet gehad, maar ik herken zeker veel uit je post omdat het gewoon zwaar kan zijn kleine kinderen en alle verplichtingen, regelwerk (mentale last)er zijn natuurlijk leuke momenten, maar ook heel veel verwachtingen en druk op je. ik was ook niet zo gelukkig toen ze klein waren. Veel geregel, veel gedoe, naast werken, leuk zijn voor jezelf, je man, je vrienden, omgeving. soms houdt het even op.
Ik ben bewustere keuzes gaan maken, tijd voor mezelf gaan vrij maken. Ik heb een huishoudelijke hulp gehad, boodschappen door mijn man gaan laten bestellen, die hij liet bezorgen op zijn thuiswerkdag.
sowieso meer taken bij mijn man neer gaan leggen. waarom zou ik degene zijn die met het consultatiebureau, de dokter, tandarts of KDV contact heb? en alle afspraken moet onthouden? er zit nog iemand thuis naast me op de bank die dat ook kan doen.
Ik ben meer gaan sporten, (fietsen, MTB, hardlopen, zwemmen, sportschool) dagelijks even een rondje wandelen 20-30 minuten is het fijnste, (dat deed ik soms savonds en liet mijn man de kinderen op bed leggen. even niet dat gedoe...)
dat geeft ook weer meer energie, ik ben cursussen gaan doen buitenshuis, niet werk gerelateerd, gewoon dingen die ik leuk vind om te doen.
wat al gezegd word, blijven praten met je partner, blijf verbinding met hem zoeken, je komt hier weer doorheen, en dan schijnt de zon ook weer, dan is die man opeens weer die hele knappe gezellige vent waar je ooit voor gevallen bent.

 

Lieve mama je klinkt echt als gigantische overprikkeld. Probeer tijd alleen te plannen of evt tijd alleen met je man? Even geen mama zijn maar weer partner/vrouw.

 

Lieve mama, waar laad jij van op La mens, als vrouw? Een hobby of sport wat je graag zou willen doen maar de tijd ontbreekt omdat het te druk is dagelijks?
Pak m andersom op, als jij tijd in jezelf gaat investeren , in jouw geluk en welzijn dan kom je misschien weer wat tot jezelf. Niet jezelf laten wegcijferen door de drukte he. Standaard toepassen in je dagelijkse leven/week.
Jij mag er zijn .
Maar ik vraag me af of je tijd voor jezelf neemt om op te laden?

Ik denk dat ik ook zou leeglopen als ik alleen maar zorg voor anderen en dan is er weinig leuks meer aan ..

 

Heb je er wel eens over nagedacht of professionele hulp te zoeken? Ik heb op dit moment tekenen van een PnD en herken veel in jouw verhaal. Heb veel hulp van een psycholoog.

 

Ik lees heel veel herkenning hier.
Liefst alleen willen zijn. Hutje op de hei. Ohja! Heerlijk. Ik zeg ook vaak dat ik eigenlijk beter schaapherder had kunnen worden ipv ict-er.

@Leesteken Kan je een weekend alleen plannen? Even opladen. Tot jezelf komen. En je man thuis alles laten regelen.

Daarnaast heel hoede adviezen van @KleineLai. Plan kleine rustmomenten.
Neem tijd voor je hobby. En geef taken uit handen. We mogen best een klein beetje egoïstischer worden, als dat betekent dat we daardoor juist ook weer energie voor de ander kunnen krijgen.

Na een drukke dag ga ik vaak na het avondeten naar boven. Laat man afruimen. En dan zit ik in bed met een boek of telefoon. Even niks.

Helpt niet 100%. Ik zit nog steeds zwaar doorheen. Maar door gisteren een dag vrij te nemen (en de hele dag letterlijk niks te doen) en vandaag in mijn eentje te gaan shoppen voel ik me nu alweer een stuk beter dan daarvoor.

Ik moet nog steeds dinsdag met mijn manager in gesprek over hoe ik de periode tot de kerstvakantie ga doorkomen.
En we moeten hier ook oppassen dat man niet gaat omvallen, omdat hij met dezelfde problemen kampt als ik.

 

Lieve lieve @Leesteken. Je bent geen slechte moeder en ook geen slechte partner!!
Ik herken dit heel erg en het doet pijn zelfs om te lezen. Ik vind het vooral verdrietig dat je man aan je gaat twijfelen.
In mijn burn out heb ik letterlijk gegooid met spullen, ook waar mijn dochter van toen 2 bij was. Ik schaam me nog steeds dood maar ik kon niet meer. Enige wat ik kon doen was schreeuwen en huilen naar mijn idee. Elk geluid deed pijn. Ik heb jaren hulp gehad en het is en blijft een zoektocht maar ik ben er weer. Ik heb groepstherapie schematherapie gehad, één op één gesprekken met psycholoog en ergotherapie om met de vermoeidheid om te gaan. Ik ben een jaar ziek geweest op mijn werk en later nog een jaar zelf gestopt omdat ik moest leren weer op te laden.
Ik ben dus ook letterlijk weggevlucht naar een huisje van een vriendin van ons, een weekje en dit ben ik blijven doen. Elk jaar ga ik een week weg, zodat ik kan ontprikkelen en mijn eigen prikkels kan opzoeken. Want helaas is die overprikkeldheid iets wat echt gebleven is en waar ik echt goed rekening mee moet houden.
Ik heb me enorm geschaamd voor die gedachtes dat ik echt weg wou, co ouderschap leek me toen echt het fijnste ooit.

Maar echt het kan weer beter worden, de zoektocht naar therapie is alleen lang.
Maar ik heb zoveel geleerd in therapie, ik ben er van overtuigd dat ik er anders niet meer was geweest.

Ik wens je heel veel sterkte en mijn pb staat open als je wilt praten!

 

Ik lees zoveel herkenbare dingen in dit topic! Helaas.. De overprikkeling, het constant aanstaan en zorgen, de constante verantwoordelijkheid, er niet meer tegen kunnen, de constante geluiden, het constante 'getrek en gepluk aan mijn lijf', de constante interactie, te weinig tijd en ruimte hebben voor jezelf, weg willen rennen, naar een hutje op de hei, niemand om me heen willen hebben, zo herkenbaar! Zo vaak mijn gedachten!

Ik baal daar zo ontzettend van, dat ik dat voel, want ik hou zo zielsveel van mijn kinderen en man, en zou zo graag meer willen genieten, in tegenstelling tot dat kijk ik ze groot, omdat ik dan voor mijn gevoel weer meer ruimte voor mezelf krijg..

Ik moet wel zeggen dat dit gevoel nu wel weer toeneemt door de tijd van het jaar, weer vaker zieke kinderen, donkere korte dagen, letterlijk minder licht en ruimte. En na het overlijden van mijn moeder is dit ook enorm toegenomen...

Sterkte voor alle lieve mama's die hiermee worstelen..

 

@Leesteken knuffel ❤
Je bent op de goede weg, al voel je het nog niet zo.

 

Voor een deel kan een egoïstische houding zorgen dat je weer tot jezelf komt. Niet alleen de dingen om jou heen maar ook gedachten overprikkelen. Op die manier kan een moment van egoïsme juist behulpzaam zijn voor de omgeving.

Prioriteiten stellen en weten waarom ze zo zijn kan helpen. Voor de dingen die minder prioriteit hebben kan je dan misschien een systeem bedenken. Ik was (kleding etc) bijvoorbeeld maar één keer in de week. Doordat ik veel sorteer heb ik 6 bakken en valt het helemaal niet op. Dat ik regelmatig geen puf heb om de droge was op te vouwen zie je niet door de kallax bakken waar iedereen schone was uit kan vissen. Zo zijn er meer dingen waarmee je jezelf minder kan belasten zonder dat het zorgt voor problemen. Bij alles waarvan je denkt dat je het doet omdat het hoort moet je jezelf een reden gaan geven waarom je zelf vindt dat het moet.

Misschien dat een datum in het vooruitzicht waarop je weer in een hotel zit ook voor die tijd wat rust kan brengen. Een structureel moment waarop niemand een beroep op je kan doen.

Als je overbelast ben kan je niet vertrouwen op je gevoel.