Hoi allemaal, Ik hoop dat iemand met mij haar ervaringen wil delen. Dit is mijn verhaal: begin dit jaar zijn mijn partner en ik gestart met iui behandelingen vanwege de zaadkwaliteit van mijn partner. Telkens was de hoeveelheid erg slecht. Bij de laatste poging waren na bewerking maar 0,3 miljoen zaadcellen. Daarom zouden wij overstappen op icsi. Tegen alle verwachtingen in bleek ik zwanger te zijn van die laatste poging. Helaas is dit niet goed afgelopen en ben ik met 23 weken bevallen. Inmiddels zijn we er weer aan toe om het traject op te pakken. Het ziekenhuis ziet mijn zwangerschap door iui als een toevalstreffer en ziet voor ons geen reden om nog iui te proberen. Daarom gaan wij icsi opstarten. Ik ben heel benieuwd of iemand hier ervaringen over kan delen. Is er iemand in een vergelijkbare situatie die zwanger werd van icsi en hoe was dit emotioneel? Ik ben bang dat de hormonen die ik moet spuiten veel met mij gaan doen. Het ziekenhuis doet geen uitspraken over kansen en ik vind het heel moeilijk in te schatten of onze kansen nu beter zijn, omdat het al een keer is gelukt. Voor iemand in een vergelijkbare situatie: werd je via een traject weer relatief snel zwanger na een stilgeboorte of miskraam? Hoe is het traject van icsi in vergelijking tot iui? Is het emotioneel en fysiek veel zwaarder? In het ziekenhuis doet de verpleegkundige er heel nuchter over en geeft zij aan dat er weinig mensen met vervelende bijwerkingen zijn en dat de punctie niet veel pijn doet. Hoe zijn jullie ervaringen hierin?
Wat erg dat jullie een vroeggeboorte/stilgeboorte hebben moeten meemaken Ik heb daar zelf (gelukkig) geen ervaring mee dus ik kan daar niets over zeggen, maar wel over icsi op zich. Ik heb veel ervaring met verschillende soorten behandelingen (zie m'n onderschrift) en ik heb dus 4 puncties moeten ondergaan. Waar ik onder behandeling ben worden de puncties altijd onder sedatie gedaan dus daar merk ik niets van. De napijn vind ik zelf altijd wel vrij intens. Wat betreft het spuiten van medicatie denk ik dat dat echt voor iedereen anders is en dat het moeilijk in te schatten is hoe het gaat zijn. Ik heb redelijk weinig bijwerkingen, afgezien van af en toe wat hoofdpijn, trekkende buikpijn door de groeiende follikels en vermoeidheid, maar dat vind ik prima te doen. Sommigen hebben helaas wel meer bijwerkingen..
Dikke knuffel, wat k*t dat jullie na zo'n weg met 23weken afscheid moesten nemen van jullie kindje... Hier begin oktober 2019 aan 22+4 bevallen van tweelingjongens. We zaten toen wel al in een ICSI-traject. Wbt kansen: die zijn met IVF/ICSI een pak hoger dan met IUI. Via IUI nooit zwanger geworden, via ICSI 9 terugplaatsingen waarvan dus 1 vroeggeboorte, 1 zoontje, nu 38w zwanger en ook 2 miskramen. Dus eigenlijk op 9 tp's 5 keer zwanger geweest (biochemische zwangerschappen niet meegeteld, dan was het 7 op 9 zwanger). Al valt het natuurlijk moeilijk te voorspellen, veel hangt af van de kwaliteit van de embryo's en nog 1001 andere factoren. Ik vond het zwanger proberen worden na het verliezen van onze jongens heel heftig. Aan de ene kant wilde ik niets liever dan zo snel mogelijk weer zwanger worden, aan de andere kant was ik extreem angstig om weer zwanger te zijn en mogelijks nóg een kindje te verliezen. En alle hormonen versterkten mijn emoties wel effectief. We mochten 3 maanden na de geboorte van onze jongens opnieuw met behandelingen starten, maar achteraf denk ik dat dat voor mij (zowel mentaal als lichamelijk) te vroeg was. De eerste terugplaatsingen was mijn lichaam echt ontregeld (extreem veel tussentijds bloedverlies, lage progesteron etc), pas toen ik me mentaal iets beter voelde, leek mijn lichaam weer mee te willen. Uiteindelijk was de vierde terugplaatsing de goede, eerst 2 negatieve testen, dan een miskraam en eind augustus bleek ik zwanger van een plakbaby die nu bijna 2,5 is. Al bij al heeft het dus een klein jaar geduurd eer ik opnieuw blijvend zwanger was na het verlies van onze kindjes. Lang, mogelijks een beetje chaotisch verhaal, maar hopelijk heb je er toch iets aan!
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen ❤️! Wat een lange weg hebben jullie al moeten afleggen, hopelijk is het binnenkort bij jullie raak Narcisje. SD90 ik herken me heel erg in wat je zegt over graag weer zsm zwanger willen worden, maar ook bang zijn om weer een kindje te verliezen. Wat fijn om te horen dat het traject voor jullie gewerkt heeft en dat je nu ook weer zwanger bent!
Wat ontzettend verdrietig dat je dat hebt moeten meemaken. Ik heb geen ervaring met IUI, maar ben direct gestart met ICSI. Mijn eerste zwangerschap is (net voor het tweede trimester) geëindigd in een zwangerschapsafbreking. Ondanks het verdriet daarover, ben ik zodra het kon weer verder gegaan met het traject en was 4 maanden later (2e terugplaatsing na de zwangerschap) opnieuw zwanger. Ik vind zelf het hormonen spuiten echt niet fijn, maar heb gelukkig niet veel bijwerkingen. De punctie doe ik met morfine en vind ik goed te doen. De pijn daarna en eventuele complicaties die kunnen optreden vind ik toch echt wel heel vervelend, maar heb het er voor over haha. Wat ik vooral nadelig vind aan ICSI is het hebben van veel geduld. De wachtmaanden en de spanning of er wel genoeg follikels groeien of juist teveel, waardoor een poging misschien afgebroken moet worden, dat vind ik pittig. Zo tikt de tijd wel door en heb je dus niet elke maand een kans. Ik heb het grote geluk dat ik van 5 terugplaatsingen (2 puncties) 2x zwanger ben geworden. Maar het is echt voor iedereen anders. Zowel de bijwerkingen en ervaringen. Daar kan echt niemand iets over zeggen mbt hoe dat voor jou gaat zijn. Heel veel succes!