Hallo allemaal Wij overwegen om voor ongeveer een jaar een puppy in huis te halen. Voor kngf geleidehonden. Het idee sluimert al een tijdje zeker omdat we het mooi vinden om op deze manier iets voor een ander te betekenen. Onze kinderen waren in het verleden erg angstig voor honden, nu beginnen ze bij te draaien. Ik denk ook dat ik dit een ervaring voor de kinderen kan laten zijn. Een soort groeiproces van klein naar een grotere hond. Ook speelt het mee dat ikzelf een vader heb gehad met ms en ik van dichtbij heb gezien wat dat aan beperkingen meebrengt waar voor ook zo’n hond veel zou kunnen betekenen. De honden worden namelijk voor verschillende doeleinden opgeleid. Of voor blinden of voor buddy hond of voor assistentie hond. Zijn er onder jullie ervaringen met puppy pleeggezin zijn? Of hebben jullie dit van dichtbij gezien? Willen jullie daar iets over schrijven? Hoe is de begeleiding vanuit kngf? Is het te doen als je nog nooit geen hond gehad hebt? Mijn man is wel opgegroeid met honden bij hem thuis. Alle info is welkom. Morgenavond gaan we trouwens ook luisteren naar een online infoavond van de kngf. Maar ik wil graag brede info hebben en niet alleen vanuit de hoek van kngf
Ik reageer even alleen op dit stukje omdat ik geen ervaring heb met puppy pleeggezin zijn (wat me wel heel mooi lijkt) Mijn jongste zoon was doodsbang voor dieren. Alle dieren. Na veel wikken en wegen kittens in huis genomen. En dat heeft hem volledig over zijn angsten heen geholpen. Sinds de kittens durft hij nu ook (na vragen of het mag) grote honden te aaien. Ik denk dus dat de ervaring heel positief kan uitpakken voor je kinderen.
Mijn jongste dochter was ook heel bang, vooral voor honden, katten hebben we namelijk altijd gehad. Maar toen we na het overlijden van onze oude kat twee nieuwe kittens kregen, heeft ze een week op het aanrecht geleefd. En toen wij onze pup kregen (toen was ze een paar jaar ouder), vond ze dat ook heel spannend. We hadden voor hem een ren, zodat ze af en toe ook even rust konden nemen (allebei ). De pup is inmiddels bijna 11 maanden en de angst van mijn dochter voor honden is weg. Ik weet niet of ik puppypleeggezin zou kunnen zijn. Ik vind het idee heel mooi, maar de beginperiode is enorm intensief en je gaat je steeds meer hechten… Natuurlijk weet je vooraf dat het tijdelijk is, dat maakt het vast anders, maar het lijkt me toch wel ingewikkeld, zeker als je zelf geen hond hebt die ‘wel blijft’.
Ik vraag me af of je er wel aan moet beginnen als de kinderen toch nog wat angstig zijn voor honden. Ik weet niet wat de invloed zou zijn op de pup en zijn training. Als het een hond zou zijn die in je gezin blijft, dan lijkt me dat probleem minder te zijn.
Van dichtbij gezien. Iemand in de straat die regelmatig honden in huis neemt. Wat ik begreep is dat het in ieder geval heel veel tijd vraagt. Je kan er niet bij werken. Vooral in het begin niet. Pup moet zindelijk gemaakt worden, je moet met hem trainen. 1x in de zoveel weken moet je naar een trainingscentrum of komt er iemand thuis om met je te oefenen.. Er wordt van je verwacht dat je de pup socialiseert. Dus laat wennen aan allerlei situaties. Winkels, de bus, auto, trein,.speeltuin, dierentuin enz enz. En niet onbelangrijk , je moet er tegen kunnen dat je een jaar of langer intensief met zo'n dier bezig bent en hem dan moet inleveren en nooit meer terug ziet. Ik zou het persoonlijk niet kunnen
Ik zou na een half jaar intensieve begeleiding geen afscheid kunnen nemen van de pup. Verder weet ik dat het inderdaad heel intensief is, dat moet je niet onderschatten.
Misschien ter aanvulling op mijn eerdere post: ik ben thuisblijfmoeder dus de tijd is er opzich wel. Ik zit dus niet met werk. Maar ik wil dus niet zomaar wat doen en eerst overal info inwinnen. En dan een beslissing maken of het ons past
Het scheelt zeker als je thuis bent. Het is zeker in het begin namelijk echt alsof je een baby hebt. Dus gebroken nachten, enz.
Mijn dochter zou er geen afstand meer van kunnen nemen, die wordt er dan echt ziek van ongeacht hoe goed je ook uitlegt dat hij er TIJDELIJK is. Zodra dat hart begint te smelten is er geen ontkomen meer aan. Maar goed, dat ligt misschien meer aan G. alhoewel zo'n kleine hummel ook bij mij al snel een plekkie veroverd.
Fantastisch dat je dat overweegt. Hoe goed zijn jullie in loslaten? Wij zouden dat niet kunnen. Zoon zou daarna echt ongelukkig zijn.
Ik denk dat het loslaten echt een groeiproces moet zijn. zelf als volwassene weet je dat verstandelijk en ik denk dat je met kinderen daar vooral veel over moet praten ook met het doel waarvoor je het doet. En mogelijk zou dit een opstapje kunnen zijn naar wellicht een eigen hond in de toekomst.
Vergis je niet in de puppytijd, zo leuk is dat helemaal niet Veel plas in huis, gebroken nachten, puppy's bijten in alles en iedereen als ze gaan wisselen. Mijn schoonmoeder heeft zich er flink op verkeken in ieder geval Je kan ook al volwassen honden opvangen vanuit het buitenland. Als je goede stichtingen zoekt kunnen ze echt een goed passende hond voor jullie zoeken die jullie opvangen tot er een baasje is iets minder intensief misschien..
Iemand hier uit de buurt heeft meerdere puppies gehad van het kngf. Ik dacht dat je als gezin zijnde ook gescreend wordt, maar dat weet ik niet zeker. Zij vindt het echt mega dankbaar werk. En kregen ook begeleiding van het kngf. Iemand anders uit de wijk had jaren geleden een zwangere teef waarvan van te voren al vaststond dat de puppies naar zo'n stichting (ik dacht ook het kngf) gingen, de ouders waren uitgebreid gescreend. Zodat bekend was dat de puppies geschikt zouden zijn voor zo'n opleiding. Echter kan het ook zijn dat blijkt dat een puppy uiteindelijk toch niet geschikt is voor de opleiding. Geen idee of je de puppy dan mag houden of dat hij verkocht wordt door de kngf, die tenslotte eigenaar is. Dat zijn dingen die ik wel uit zou zoeken als ik jou was. En tja, een puppy is pittig de eerste weken, maar ook echt super leuk.
Dat zou ik juist nooit doen met kleine kinderen in huis of grotere kinderen die honden spannend vinden. En een puppy is veel werk, maar als je er tijd voor hebt ook heel leuk. En ook bij een pup moet je consequent zijn net als bij een peuter.
Dat hoeft niet hoor. Hier 2 weken korte nachten (in juni dus gewoon zodra het licht was in de tuin gedaan en zelf nog even verder slapen). Ze heeft 1x een vaas laten vallen in huis en het gras gesloopt maar dat was al zeer beroerd. Happen tijdens wisselen klein beetje gedaan. Ongelukjes binnen zijn op 1 hand te tellen. Maar: verkijk je niet op de hechting. Onze pup is nu 7 maanden waarvan 4 maanden bij ons, wij zijn 1 week op vakantie en kinderen (17 en 8) missen de hond enorm tot huilens aan toe terwijl ze in een super pension zit en we allemaal blije filmpjes krijgen. Dat zou ik wel heel lastig vinden met kinderen. En hier is eigenlijk altijd iemand thuis en wij zijn eigenlijk nooit met ons vieren weg behalve nu deze vakantie voor het eerst in 5 jaar. Heb je wel vaak dingen als familiebezoek en uitstapjes kan dat dus een probleem zijn. Wij zijn met 3 volwassenen wat de last minder groot maakt qua uitlaten enzo. Ook omdat man maar 1 dag buiten de deur werkt en ik niet. Jongste knuffelt ook graag maar zelfs dan gaat ze zich soms vervelen. Ligt ook wel aan het ras natuurlijk.
Ik wil dit gaan doen zodra ik klaar ben met werken (duurt dus nog wel even). Wij hebben vrienden die dit doen waarvan er altijd iemand thuis is. Zij vinden het ontzettend leuk. Kinderen weten dat het hondje ook weer weg gaat. Zijn ze er verdrietig om? Ja. Maar de 3 jarige kan ook heel trots vertellen dat hun hondje iemand anders gaat helpen. Maakt het het afscheid nemen makkelijker? Nee, maar ook afscheid nemen is een belangrijke skill die kinderen moeten leren. Zij hebben 1x een hond gehad die ze na een half jaar na uithuisplaatsing mochten bezoeken, 1x iemand die dat niet fijn vond dus die hebben ze niet meer gezien. Ze zijn nu aan puppy 3 begonnen. Hadden geen ervaring met honden, maar krijgen vanuit kngf voldoende tips/trics/steun. Eerste paar weken zijn heel intensief, maar daarna ook vooral heel leuk.
Toevallig las ik vandaag daar een krantenartikel over… ik zou dat met kinderen niet aandurven. En dan niet alleen vanwege de situatie die daarnaast is ontstaan, de honden komen niet uit een ‘normale’ situatie. Leon en Anouk laten hun adoptiehond inslapen, dan breekt de hel los: ‘We dachten dat ze blufte’ https://www.ad.nl/binnenland/leon-en-anouk-laten-hun-adoptiehond-inslapen-dan-breekt-de-hel-los-we-dachten-dat-ze-blufte~ad9fc514/
Zelf geen ervaring, maar ik heb wel iemand gekend die altijd een pup van Hulphond Nederland had tot ze ongeveer 1 jaar waren. Zij had geen kinderen en was een groot deel van de dag bezig met de hond (overal(!) mee naar toe en alles is een oefen/leermoment). Daarnaast nog elke week geloof ik naar de training een middag. Ik denk dat het heel intensief is, maar dat het ook wel waardevol kan zijn.
Pfff een pup is heel veel werk. De eerste weken met heeeel vroeg opstaan en ongelukjes vallen nog mee. Vooral de pubertijd is een drama. Onze puberhond is nu 8 maanden en ik kan niet wachten tot hij volwassen is en onze consequentie en cursussen echt iets gaan doen. Moet er niet aan denken om hem na al die moeite en liefde af te geven. Moet zeggen dat het wel heel knap en fijn is dat er mensen zijn die dit kunnen en leuk vinden.
Vanavond interessante info avond gehad! Het zou ons ook echt passen! Alleen we komen niet in aanmerking zolang we een kinderwens hebben. Want een pup en een baby gaan niet samen, en ook tijdens een zwangerschap zou er vanalles op kunnen doen waardoor de pup herplaatst zou moeten worden dus dat doen ze liever niet.. Daar hebben we ook begrip voor. Dus wie weet is het wat voor ons voor in de toekomst!!