Goedenavond allemaal, Momenteel onderweg naar mijn 18e week. 2 jaar geleden is ons kindje met 18 weken geboren, ik heb toen een cerclage gehad uit preventie. Daar was ik eigelijk al optegen, maar helaas heb ik me toen laten overhalen. En inderdaad vanaf dat moment ging alles bergafwaarts. Het duurde dan ook 2 weken en mijn vliezen waren volledig gescheurd. De bevalling werd gestart dmv de vaginale pillen cytotec. Dit ging ook allemaal niet goed. Ik verloor enorm veel bloed, geen arts die kwam bij het drukken op het alarm mijn man die het bed 7x heeft verschoond etc. Na bijna een uur trok hij een verpleegster naar binnen die meteen actie ondernam. Na de geboorte hebben ze ons overleden kindje gewoon op het aanrecht gelegd, en ik moest met spoed naar de o.k. inmiddels bijna 3 liter bloed verloren. Een bloedtransfusie volgde ook nog. Om een uur na de laatste zak naar huis gestuurd te worden. Eenmaal thuis kreeg ik koude koorts. En dit bleek een reactie op de transfusie te zijn. Het ziekenhuis gebeld voor overleg maar die gaf aan ach u maakt zich veel te druk. Achteraf veel fouten gemaakt. Ik ben daardoor in een depressie geraakt, met een angst en paniekstoornis. Nu bleek ik afgelopen augustus zwanger te zijn. Per toeval kwamen we daarachter tijdens mij controle bij de uroloog. Dit was niet gepland. En inmiddels overmand door emoties, angsten, en ongeloof toch besloten een poging te wagen. Nu 3 weken geleden helse druk, en pijnen. Mijn baarmoederhals blijkt verkort. Een cerclage wil ik niet meer. Dat doet meer kwaad als goed en dat rommelen daar nu is ook niet verstandig. Wat dan wel? Progesteron durf ik niet. Heb vele allergieën op en voor medicatie. Dus voorlopig elke week op controle en bellen als ik iets niet vertrouw. Even voor deze zwangerschap vertelde een gyn mij dat het leek alsof ik een verzakte baarmoeder had. Verder onderzoek was nog niet gedaan ik bleek namelijk opeens zwanger. Maar nu? Ik heb de hele dag een drukkend gevoel daar beneden. Constant de drang dat ik moet plassen. Maar steeds een klein beetje. Me urine is schoon. Dus dat is het niet. De baby ligt heel laag met het hoofdje omlaag. Wat me nog meer zorgen baart. Volgens de gyn is het blijven monitoren. Maar de angst, ik trek het niet. Ik ben zo bang om het nog eens mee te maken.ook bang dat het mis gaat met mij want ik heb kindjes rondlopen. Herkent iemand deze druk? Deze vervelende gevoel? Soms doet het ook bijn en krampt het wat, maar meestal vooral heel ongemakkelijk. Zijn er dames die iets soortgelijks hebben meegemaakt? We proberen iedergeval de 26 weken te halen. Maar ik weet echt niet meer of ik dit kan. Excuses voor mijn lange verhaal. En bedankt voor degene die de moeite hebben genomen dit te lezen. X een bange mama
Sterkte Ikzelf heb 3 maal een preventieve cerclage gehad en daarmee 3 voldragen kinderen gekregen na een dochter verloren te zijn met 21 weken (toen had ik geen cerclage). Mijn jongste is alweer 7, dus geen idee wat de laatste ontwikkelingen zijn in deze. Wel weet ik dat je altijd recht hebt op een second opinion en je hebt altijd het recht op het wisselen van ziekenhuis. Er zijn verschillende ziekenhuizen die gespecialiseerd zijn in het voorkomen van een vroeggeboorte. Vraag je huisarts/gynaecoloog voor een verwijzing om daar je mogelijkheden te bespreken. En, natuurlijk kan uit een second opinion komen dat je tevreden bent met de aanpak van je huidige gynaecoloog. Maar dat is ook goed om te weten.
Ik sluit aan bij @Berte Zelf heb ik vanaf het begin progesteron gebruikt tijdens de tweede zwangerschap.
Hier enkel positieve ervaringen met cerclage... Tweeling verloren aan 22+4, bij mij was die druk 1 van de signalen dat het echt fout aan het lopen was... Zwangerschap nadien preventieve cerclage en bevallen aan 39+5, nu tweede keer preventieve cerclage en 38w zwanger. Naast de cerclage ook de hele zwangerschap progesteron en magnesium gebruikt.
Hier ook verkorte cervix, waarschijnlijk al heel lang gezien de harde buiken, maar ze kwamen er pas achter met 25 wkn. Sindsdien verplichte rust en leefregels (stoppen met werken, max 15 min lopen, geen zware huishoudelijke taken, veel rusten, geen seks en strikte belinstructies). Inmiddels zijn we bijna een maand verder. Ik sluit me aan bij de meiden hierboven voor een eventuele second opinion. Ik weet niet of je nu in hetzelfde ziekenhuis zit als toen? Heel veel sterkte.