Hey, Op 7 september ben ik helaas veel te vroeg bevallen van onze mooie dochter Sinne. Ik was op dat moment 22 weken en 3 dagen zwanger dus volgens protocol mochten/konden ze helaas niks voor ons doen. Op 5 september was ik al een dag opgenomen geweest in het ziekenhuis door regelmatige en ook pijnlijke harde buiken en ik had last van bloedverlies (de gehele zwangerschap had ik last van terugkerend bloedverlies). Die dag is twee keer mijn baarmoederhalslengte opgemeten en die bleek verkort (2 cm). Gelukkig bleef het die dag stabiel en mocht ik weer naar huis met het advies om heel erg rustig aan te doen. Helaas bleef ik steeds harde buiken (achteraf gezien weeën) houden en ben ik dus 7 september weer naar het ziekenhuis gegaan. Die dag hebben ze mijn baarmoederhals niet opgemeten en over die gehele dag wil ik het verder niet hebben qua begeleiding van het ziekenhuis want daar zijn we het helemaal niet mee eens. Ik ben om 23:14 uur bevallen van onze dochter Sinne. Zij is compleet in haar vruchtzak geboren en ze heeft nog een paar keer bewogen. De bevalling kwam, hoe raar dat waarschijnlijk ook klinkt, voor iedereen als een schok. Zelfs het ziekenhuisteam had het niet verwacht. (klopt ook wel want ze hebben mij niet goed geobserveerd die dag) We moeten de uitslagen van de placenta, de navelstreng en een buisje bloed van mij nog krijgen. Een oorzaak staat dus nog niet vast. Zelf heb ik wel vermoedens maar dit is nog niet bevestigd. Aanstaande donderdag hebben wij de nacontrole bij de gynaecoloog (het is dan precies 6 weken geleden). Sinne was prachtig maar omdat ik in complete shock was heb ik niet alles gedaan wat ik, nu achteraf, graag had willen doen. Ik heb haar wel eventjes vast gehouden en er zijn gelukkig foto's gemaakt waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Ik denk dat het besef dat je gaat bevallen, en je er niks meer tegen kan doen, en je daarbij ook weet dat het ziekenhuis niks voor je mag doen, het meest pijnlijke en eenzame gevoel ooit is. Ik voel me nog steeds erg verdoofd qua emoties en ik heb nog geen idee hoe je verder gaat na zoiets. Ik ben moeder geworden maar ik kan nergens heen met die sterke moedergevoelens. Mijn partner en ik hebben hierdoor alleen maar een grotere kinderwens gekregen maar opnieuw zwanger worden lijkt mij echt doodeng. Ik ben eigenlijk opzoek naar vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt en ook naar verhalen van vrouwen die na een stilgeboorte het weer aandurfden om zwanger te raken en die daarna dus wel een gezond kindje hebben gekregen. Mensen in onze omgeving zeggen namelijk al snel "het kan ook goed gaan" maar ik weet niet of ik daar in geloof. Ik heb weinig vertrouwen in mijn lijf gekregen door deze gebeurtenis. Met Sinne was namelijk niks mis, het is (waarschijnlijk) mijn lichaam geweest die de zwangerschap niet kon voldragen. Ik ben gewoon heel erg bang dat wij nooit een levend baby'tje mogen vasthouden en ik weet niet of ik die pijn nog een keer aan kan. Bedankt dat ik dit even kwijt kon, x
Ik heb geen ervaring, maar ik wil wel graag even een dikke virtuele knuffel sturen. Wat een pijn moeten jullie doorgaan, ik kan me er niks bij voorstellen. Hopelijk vind je mensen waarmee je hier goed over kan praten en krijgt het verdriet dat Sinne nu niet meer bij jullie is, terzijnetijd een beetje een plekje.
Wat een nachtmerrie. Hier ook geen ervaring (gelukkig). Maar wil je toch feliciteren met jullie dochter Sinne. En gecondoleerd met het enorme verlies. Sterkte.
Wat een enorm verdriet moeten jullie doorstaan. Gefeliciteerd met de geboorte van Sinne en mijn innige deelneming voor het feit dat jullie haar vrijwel meteen weer moesten afstaan.
Ach, wat een enorm verdriet. Een vriendin van mij is ook rond die termijn bevallen van een dochter. Haar baarmoeder is open gaan staan onder de druk van het kindje en daardoor is ze veel te vroeg geboren. Er was met het kindje inderdaad ook niks mis. Na haar dochter heeft ze nog twee gezonde kinderen gekregen dmv een bandje om haar baarmoedermond. Dat was natuurlijk doodeng op dat moment maar achteraf gezien ging dat echt heel erg goed en is het niet meer spannend geweest. De kinderen zijn zelfs nog een periode blijven zitten toen het bandje al verwijderd was. Kortom, het kan echt, gezonde kindjes krijgen na zo'n enorm verlies. Maar dat je doodsbang bent, is echt heel logisch. Knuffel voor jullie!
Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor de lieve en meelevende reacties! Wij zijn gister bij de gynaecoloog geweest voor de nacontrole en we kregen ook de uitslagen van de onderzoeken naar de placenta en een stukje navelstreng. We hebben ontzettend veel informatie gekregen want er is een reden gevonden voor de vroeggeboorte: ik had een bijplacenta en daar zat een hemangioom op (een stukje weefsel met aders, soort goedaardige tumor). Die is gaan bloeden en mijn placenta was ook deels losgelaten geloof ik. Ook is er een ernstige infectie gevonden in de vliezen. Alles is nog niet helemaal duidelijk dus ik heb aanstaande dinsdag weer een afspraak zodat ik al mijn vragen kan stellen voor meer duidelijkheid. Maar ik ben vooral erg opgelucht dat er wel een oorzaak is gevonden want er is meteen aangegeven dat de kans ontzettend klein is (bijna nihil) dat dit weer gebeurt een volgende zwangerschap. Plus ik ben medisch een volgende zwangerschap en ik krijg dan dus veel meer controles. Ik voel weer hoop voor de toekomst en dat we misschien toch een levend kindje zullen krijgen. Een broertje of zusje voor Sinne <3
Wat fijn dat er duidelijkheid is over de oorzaak, voor de toekomst. Blijft een enorm verlies..en heftig dat zij daardoor niet heeft mogen doorgroeien. Maar het zal inderdaad meer rust geven bij een volgende zwangerschap, ook al zal dat wel beladen blijven. Wat sta je er sterk in ❤️