Zwanger worden nieuwe partner

Wat naar van de postnatale depressie met een scheiding tot gevolg. Wat fijn dat je nu gelukkig bent met een ander en zoals ik het lees geen twijfel aan de relatie met hem bij het wel of niet ervoor gaan.
Hopelijk is er iemand op dit forum die zal reageren en zijn/haar ervaringen kan delen. Heb je hulp gekregen om uit de depressie te komen? Is dat iemand waarmee nog contact (mogelijk) is?

 

Hoi banaantje2023,

Wat zit je in een lastige situatie met veel vragen en vooral wat alsen.. en wat naar dat er een scheiding is ontstaan na je postnatale depressie.
Ik kan je kort mijn ervaring vertellen betreft een postnatale depressie maar wel een andere situatie. Ik ben 11.5 jaar geleden moeder geworden op net 21 jarige leeftijd. Het was niet gepland, en mijn toenmalige partner wilde het absoluut niet. Die heeft mij toen voor de keus gesteld: hij of ik. Ik koos voor mijn zoon. Ik heb mentaal een hele zware zwangerschap gehad waar ik heel erg eenzaam was, en toen hij eenmaal geboren was begon de ellende pas echt. Ik belandde in een postnatale depressie, waarbij mijn zoontje niet als mijn kind voelde en ik zwaar depressief was. Gelijk toen hij eruit was voelde ik niets voor hem, en was het voor mijn gevoel niet het kindje dat in m’n buik zat. Ik heb erg veel therapie gehad en met behulp van mijn moeder die mij erg veel ondersteunde met de zorg ben ik erbovenop gekomen.

4 jaar geleden kwam ik mijn grote liefde tegen, en net zoals bij jou: met een kinderwens (dit gaf hij duidelijk vanaf het begin aan). Hij heeft mijn zoon met open armen geaccepteerd en ziet hem ook als zijn kind. Toch wilde hij erg graag nog meer kinderen. Ik was heel terughoudend daarin, en hij gaf mij de ruimte die ik nodig had. Wel bleven we in gesprek met elkaar over dit onderwerp. Ik zag hoe hij straalde en genoot bij kleine kinderen binnen de familie en bij vrienden. Ik ben de afgelopen jaren therapie blijven volgen en heb hard gewerkt aan mezelf. Om die basis goed sterk te maken en vooral mezelf. Mijn grootste angst is dat ik weer een postnatale depressie krijg. Toch heb ik die sprong gewaagd..
Ik ben nu zwanger van onze dochter en deze angst blijft aanwezig, de ene keer is deze meer op de voorgrond dan de andere keer. Ik blijf deze angst ook bespreken met mijn partner.
Maar in ieder geval zijn de omstandigheden/factoren helemaal anders nu. En mijn partner is de grootste factor.
Ik heb een stabiele, lieve, behulpzame fantastische partner. Als het iemand is met wie ik deze spannende/enge reis wil doorlopen dan is dat met hem. En ik probeer vooral vertrouwen te hebben en mij te richten op ook die andere kant: dat het ook gewoon goed kan gaan. En mocht het toch mis gaan, dan staat mijn vangnet klaar.

Ik denk dat het vooral belangrijk is om goed in gesprek te blijven met je partner. Vooral over je angsten, de wat-alsen. Ik lees nu dat dat traject toen al is afgesloten. Anders zou ik je adviseren om wellicht toch weer met iemand erover te praten. Vaak kan samen sparren en onderliggende angsten/twijfels bespreken al veel helderheid geven in waarom iets je tegenhoudt. Ik wou dat ik meer voor je kon doen, het is een ontzettende lastige keuze maar blijf vooral echt bij jezelf en wat jij voelt.

Heel veel liefs!

 

Heel pittig. Ik wens je al het goeds. Neem rustig de tijd die je nodig hebt en probeer met elkaar in gesprek te blijven.

 

Ik zou hiermee juist weer naar een psycholoog gaan, om de kinderwens te bespreken. Een neutraal persoon, die je ook kan helpen met je wat-alsen.

 

Ik geen ervaring met een kindje bij een andere partner, maar wel met een derde krijgen na 2 postnatale depressies.
Toen de wens voor een derde kwam heb ik dat besproken met de huisarts en verloskundige. Tijdens de zwangerschap heb ik een verwijzing gekregen naar de poppoli.
Eerlijk? Zonder poppoli had ik het niet gered, maar met medicatie en gesprekken gelukkig wel en is dit een positieve, helende ervaring geweest.
Soms vind ik het alsnog zwaar, maar dat heeft iedere moeder. En ik weet dat ik na 8 maanden altijd ga herstellen en vorige keer was ik na 1,5 jaar echt de oude, dus die tijd moet ik mezelf gunnen.

 

Hi,

Ik snap je angst volledig! Hier bij de 1e een postnatale depressie gehad. Heb mezelf er bovenop geholpen, het was ongepland en vriend en ik waren uit elkaar.

Tijdens de 2e zwangerschap een angst- en paniekstoornis ontwikkeld door de hormonen maar ik ben zoooo fijn geholpen door de pop poli! Dat is een echte aanrader. Ook vrouwen met een kinderwens zijn daar welkom zover ik weet.
Ik had wekelijks therapie, een tel nr van mn psych die ik kon appen/bellen en uiteindelijk medicatie. Geen postnatale depressie gehad na deze bevalling en alles gaat super.
Succes met je keuze maar weet dat je niet de enige bent en dat de POP poli jou zeker kan helpen!

 

Hoi hoi
Ik herken het wel een beetje, ik heb 3 kinderen van 16 13 en 7 ben zelf 34, mijn vriend heeft ook nog geen kinderen, eenigste is bij mij dat het nu wel enorm veranderd is in een hele korte periode dat ik het nu ontzettend graag wil , maar de dingen die jij opnoemt spookt wel door me hoofd, maar aan de ene kant denk ik weetje ik leef maar een keer en lijkt me heerlijk om nog van zo’n kleintje te genieten en dat met de liefde waar ik zo dol op ben, naar al twee keer een relatie waarin ik me alleen maar ellende gevoeld heb uiteindelijk( veel meegemaakt) wij hebben besloten om over een half jaar te stoppen met de pil, nou mocht je willen kletsen ik ben er !
Fijne dag vandaag