Hallo allemaal, Mijn dochter zit al een tijdje niet lekker in haar vel. In de zomer ben ik erachter gekomen dat ze in haar arm had gesneden. Hier hebben we toen over gepraat met elkaar en ik hoopte dat het een eenmalige noodkreet was maar gisteren ben ik erachter gekomen dat ze het nog steeds doet. Ik heb een verwijzing naar een kinderpsycholoog gevraagd, maar eigenlijk wil ze absoluut niet met iemand praten. Hebben andere ouders hier ervaring mee? Hoe ben je hiermee omgegaan? Wat kan ik het beste wel/niet doen? Ik lees online dat het iets is van deze tijd?! 1 op de 5 pubers beschadigd zichzelf... schokkende cijfers vind ik... Mijn moeder hart huilt... ik zou het zo graag van haar over willen nemen, maar helaas kan dit niet.
Jeetje wat verdrietig ... ik weet niet wat je het best wel of niet kunt doen. Nou ja, er zijn voor je dochter, maar dat doe je al! Wil je heel veel sterkte wensen, heb jij ook iemand in je omgeving waarmee je hierover kunt praten? Want dit gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten
goed dat je een verwijzing hebt gevraagd. Zelfbeschadiging gebeurt namelijk over het algemeen als emoties teveel worden om zo het even niet meer te hoeven voelen. Wellicht kan je met haar bespreken als het haar teveel wordt dat ze naar jullie toe kan gaan en het met jullie kan delen. Het verder vooral niet veroordelen en met elkaar in gesprek blijven. nog een toevoeging ik las dat jullie zoon de diagnose autisme heeft gekregen. Daar kan je ook nog aandenken omdat meisjes veel beter zijn om wel goed mee te komen en minder de duidelijke kenmerken hiervan uitten. Er is bij meisjes heel veel onder diagnostiek. Of aan de andere kant dat de tijd betreft haar broer ook heftig is geweest en dat dit een reactie kan zijn.
Misschien en uitlaatklep voor dr zoeken waar ze "los" kan gaan zonder zichzelf en anderen te beschadigen. Vechtsport vond ik heel heilzaam, bokszak is ook erg geduldig.
Ik heb mezelf vroeger beschadigd en vast ter geruststelling: het hoeft absoluut niet te betekenen dat ze suïcidaal is (dat wordt helaas vaak gedacht). In mijn geval was het een kwestie van emoties die ik niet kon uiten. Snijden (pijn) zorgt voor de aanmaak van een rustgevend hormoon (weet niet meer welke) waardoor je je dus oprecht rustiger en kalmer voelt na het beschadigen. Eigenlijk werkt het dus hetzelfde als een verslaving. In mijn geval speelde er veel thuis en was dit voor mij de manier om met mijn emoties om te gaan. Ik heb het uiteindelijk aan mijn moeder verteld en zij heeft een verwijzing naar de ggz voor mij geregeld. Ik begrijp wel waarom je dochter liever niet wil gaan, er komt veel schaamte bij kijken en erover praten voelt ontzettend groot, ook mede door het taboe dat er nog op heerst. Toch lijkt het me goed als je haar laat gaan en haar zelf laat kiezen of ze samen of alleen naar het eerste gesprek wil. Wat hierboven geopperd werd over ass is zeker een goede om te onderzoeken. Ook zou je kunnen kijken naar jullie situatie: is er (bijv met een broer met ass) voor haar voldoende ruimte om emoties te delen? Soms denk je als ouder dat je dat echt goed doet maar zien jongeren dat toch anders. (absoluut geen verwijt naar jullie hoor!). Wat je in ieder geval niet moet doen is extra op haar gaan letten of haar gaan controleren, dat werkt echt averechts. Probeer een vast moment, bijv in de avond, te pakken om even met haar alleen te zijn. Maak het niet te zwaar of serieus maar klets gewoon met haar op haar kamer over de dag, hoe ze zich voelt, wat ze heeft meegemaakt. Dat geeft haar mogelijk op den duur ook meer vertrouwen om over haar gevoelens te praten. In mijn geval ben ik uiteindelijk gestopt met snijden toen ik 17 was en momenteel ben ik bezig met een mooie tattoo over de littekens. Heel veel sterkte en mocht je vragen hebben, dan mag je me altijd berichten hoor.
Mijn oudste dochter is na een heftige periode in ons huis (met oudste) een tijd overspannen geweest en zo slecht in haar vel, met allerlei heftige uitbarstingen, drama en tranen. Wij hebben haar laten testen op autisme. Ze had wel enkele kenmerken, maar niet genoeg voor diagnose. Bleek combinatie te zijn van niet-veilig voelen in eigen huis (door woede uitbarstingen van oudste), hooggevoelig en perfectionistisch zijn, druk om op school te presteren en te weinig aandacht van ons ouders. Goed dat jullie aan bel trekken, lijkt me heel erg pittig (ik zie het nu heel dichtbij in mijn omgeving, van wie dochter snijdt). Sterkte!
Bedankt voor jullie reacties! Zal even algemeen reageren. Ze zit op voetbal dat is gelukkig 3x in de week haar uitlaatklep. We hebben een heftige tijd gehad hier in huis. Mijn zoontje had hele heftige agressieve woede aanvallen. Ze heeft zich heel onveilig gevoeld thuis en is heel bang geweest. Met mijn zoontje gaat het nu redelijk goed. Al een half jaar geen agressie meer door de juiste medicatie, maar het heeft wel een flinke nasleep. Ze is begonnen in de 1e klas middelbare school en mist haar veilige klas, haar vriendinnen. Ze vind de middelbare school heftig. Dit alles bij elkaar zorgt hier waarschijnlijk voor. Ze heeft gezien hoe haar broertje ons letterlijk probeerde iets aan te doen. Onze machteloosheid gevoeld en ze kon zelf niks doen.... we hebben dit al meerdere keren aangekaart bij onze gezinsspecialist, maar omdat ze vorig jaar gewoon vrolijk was en haar ding deed waren er geen zorgen, maar nu dus wel met de wisseling van nieuwe school.
Bedankt voor je reactie dat doet me heel goed. Ze geeft aan zin te hebben in kerst en heeft echt nog plezier in het voetballen dus suïcidaal vind ik haar niet (maar je weet het natuurlijk nooit zeker). We drinken elke avond thee samen als haar broertje op bed ligt en dan deelt ze wel dingen over haar dag. Maar ze heeft een heel hoog je begrijpt me toch niet idee in haar hoofd waardoor ze niet alles verteld. Ik hoop dat ze de hulp wilt accepteren.
Ik zou haar dan vooral op het hart drukken dat ze niet per se met jou, maar in elk geval met iemand moet praten. Alsnog goed om elke avond even dat moment samen te hebben natuurlijk!
Och wat naar. En een broertje hebben die de hele boel kan verbouwen is heel erg akelig. Ik voelde mij altijd te min. Alle hulp ging ook naar hem, zelf toen het zo heftig was dat hij wel uit huis moest. Gelukkig voor mijn ouders stond hij toen al daarvoor om de wachtlijst. Maar door dat het die dag te werd, werd het gelukkig versneld. Hij kreeg begeleiding en onderzoeken etc. En ik die zwaar getraumatiseerd was (is) kreeg helemaal niet. Mijn kleine broertje die helemaal ontspoorde, die bang was en verschrikkelijk beschadigd kreeg alle hulp. Maar ik kon veel weg was overal behalve thuis. Tot ik verhuisde rond mijn 12e en ik opnieuw moest beginnen. Heb het zwaar gehad en met wat ik nu weet verwijd ik ze wel dat zij nooit hulp hebben gezocht voor mij. Deze lukt mij nu niet meer, kan niet snel vertrouwen hebben in hulp. Ik ben tenslotte nooit gezien. Dus goed van jou even tijd voor en even niets. En laat haar aub die hulp aanvaarden al zot ze der maar gewoon.
Hier helaas ook ervaring wat betreft mijzelf als onze jongste van 14. Ik vond het zo verdrietig toen we er achter kwamen, dat ze zich zo rot voelt. Via laagdrempelige zorg via school zijn we helaas wel bij de crisisdienst terecht gekomen. Ze had ook suïcidale gedachten. In de zomer waren er geen nieuwe krassen en wil ze wel graag therapie Dat is best snel gestart en ondertussen hadden we goed lijntje met de crisisdienst en school. Begin van het schooljaar ging het helaas slechter. Therapie lukte niet omdat ze steeds helemaal dichtklapt Met de psychiater besloten dat ze toch met AD ging starten en nu na 5 weken lijkt het wat te gaan doen en gaan de gesprekken van luchtige wandelingetjes naar echt therapie. Wij vragen nooit zomaar of ze nog gekrast heeft, zeggen dat we heel veel van haar houden en verbieden het absoluut niet . Het is wel heftig als je kind zo in de knoop zit Eigenlijk kun je maar heel weinig echt doen.
Is er op school geen zorgcoördinator? Wij zijn via de mentor daar aangemeld en we hebben een uitgebreid overleg gehad waar bij de jeugdhulpwerker ook bij zat Hij heeft haar een tijdje begeleid. Toen ze zich suïcidaal uitte heeft hij echt aan de noodrem getrokken en zijn we binnen een dag via de huisarts bij de crisisdienst terecht gekomen. Nu heb ik ook goed contact met haar nieuwe mentor en zij kunnen ook vragen stellen aan de hulpverlener Dochter krijgt weer een time out regeling waarmee als het te druk is in de klas ze weg mag naar een lokaal waar ze even kan bijkomen en opgevangen wordt. Sommige toetsen hoeft ze niet te doen en een spreekbeurt oid ook niet omdat dat nu teveel spanning oplevert Ook wordt het hard gewerkt om de klas waar in ze zit wat rustiger te krijgen W zijn echt heel blij met mentoren en zorgteam van school.
Praat erover en kijk welke hulp ze wel wil, geen psycholoog misschien wel haar mentor of…. (Kijken of ze zo wel wil en anders als ouder snap ik dat je toch doorpakt om hulp in te schakelen). Benadruk dat de hulp is over afgelopen periode, veel gebeurd zo te lezen. Is niet niks dat je bang voor je broertje bent! En dan ook nog naar het middelbare, is niet niks. En misschien werkt elastiek om pols om te voorkomen dat ze gaat snijden (tijdelijke oplossing maar vriendelijker naar zichzelf voor nu zolang hulp er nog niet is)
Onze oudste deed ook aan automutilatie helaas. Hij was destijds ook erg depressief en suïcidaal. Wij hebben hulp gezocht bij jeugd ggz. Daar hebben we afgesproken dat als hij de neiging had om zichzelf te beschadigen dat hij dan naar mij toe zou komen( was vooral savonds en snachts) Uiteindelijk heeft psycholoog gelukkig wel geholpen, en wij als ouders en omgeving samen ook. Hier bleek achteraf dat onze zoon(toen nog dochter) niet goed in z'n vel zat omdat hij wist dat hij in het verkeerde lichaam is geboren. Nu is het stabiel gelukkig. Lieve mama, weet dat het niet aan jou ligt. Het enige wat je kan doen is er zijn voor je kind. Heel veel liefs en sterkte
Voor iedereen hier natuurlijk een dikke knuffel maar voor jou ook even. Hier ook een trans-zoon en wat ontzettend verdrietig dat jouw zoon zich zo ongelukkig voelde dat hij zichzelf ging beschadigen. En wat mooi dat hij nu zichzelf kan zijn!
Bedankt voor jullie lieve woorden. Vandaag een verwijzing gekregen voor een psycholoog. Wachttijd 2 a 3 maanden. Goede gesprekken gehad afgelopen week met haar. Ze zegt het niet meer te doen. Liep van het weekend en Vandaag ook weer in een T-shirt in huis en ik zag niks gelukkig. Ze deed het op haar armen. Heb gezegd als ze zich rot voelt naar beneden te komen ook al is het inderdaad midden in de nacht... Ze moet heel erg wennen aan de middelbare school, het valt heel erg tegen. Vind het sociale stukje lastig met nieuwe contacten maken. En dat in combinatie met een soort van ptss volgens de huisarts is dat natuurlijk erg moeilijk voor 12 jaar. En voor ons ook want de balans wat is gewoon puber gedrag en wat niet is ook erg zoeken nog.
Je schrijft dat je zoontje autisme heeft.is je dochter hier al eens op getest? Het is erfelijk en bij meisjes uit het zich anders als bij jongens. Ook als je schrijft dat ze het sociale stukje lastig vind en nieuwe contacten maken.... En de huisarts heeft het over een "soort ptss"? Hoe komt hij hierbij? Offjcieel gediagnostiseerd door een psychiater? Zo niet dan raar dat de huisarts dit benoemd. Ptss achtige klachten kunnen trouwens ook bij autisme voorkomen. Wordt vaak bij meisjes misgediagnostiseerd. Blijken ze geen ptss te hebben maar autisme.