Doodmoe word ik er van, net als de rest van het gezin. elke ochtend hetzelfde gezeur met mijn 8 jarige. Ze is bang dat ze te laat komt en stresst zich helemaal kapot, schreeuwt tegen iedereen en word overal boos om. Het begint om 7:15, ze MOET gaan aankleden want anders komt ze te laat. Vervolgens is er elke ochtend gezeur over der kleding, dit past ze niet, dit staat niet goed, ze kan geen sokken vinden. ‘S avonds klaar laten leggen heeft ook geen zin want ‘s morgens wilt ze toch weer wat anders aan. Vervolgens 7:20 der broertje MOET uit bed want anders komt zij te laat. Ik laat hem gewoon liggen tot half 8, maar ze blijft maar herhalen dat ie er uit moet. Boos worden, rustig blijven het heeft geen enkele zin. 7:40 ik sta aan te kleden en dergelijke, ze komt naar boven want ik MOET der haren kammen anders komt ze te laat. En ik doe er een uur over volgens haar en dan is het mijn schuld. Ik ben met 10 minuten klaar en vertel haar elke dag dat ze gewoon even moet wachten tot ik klaar ben. Eerder op staan heeft geen nut want ze is zelf rond 6:15 wakker. 8 uur.. iedereen MOET zijn schoenen en jas gaan aan doen anders komt ze te laat. Het is nog geen 5 minuten lopen naar school ze is nog nooit te laat geweest, dus waar dit vandaan komt? Het gaat nu al maanden zo en ik word er echt gestoord van. ik heb al van alles geprobeerd maar ze blijft bezig. Iedereen word gek van der en er is elke ochtend ruzie en gezeik. Tips , adviezen, herkenning?
Mijn 8-jarige zoon is ook altijd bang om te laat te komen! En hij is nog nooit te laat geweest... Maar dat uit zich niet extreem als jouw dochter gelukkig. Dus ik heb helaas geen tips.
Op bepaalde zaken een beetje strenger zijn. -- Wat je s avonds klaarlegt trek je s ochtends aan punt. - je bemoeit je niet met anderen (wanneer broertje opstaat, wanneer mama aankleedt), zij hoeft zich alleen met zichzelf te bemoeien en rekening te houden. - ik denk dat ze ergens moeite heeft met inschatten van tijd, dat herken ik wel. Bij de jongste hielp het door tijden af te bakenen. Van te voren alle activiteiten een tijd aanhangen. Bv: 7.15- 7.30 opstaan en aankleden 7.30- 7.50 ontbijten 7.50-8.00 haren kammen+ tanden poetsen 8.00-8.10 schoenen aan. Dit zijn maar voorbeelden, ik ken jullie tijden en gewoonten niet, je kan het ook nog verder specificeren met bv tas inpakken, maar weet niet hoe dat bij jullie werkt. Dit ook opschrijven, dan kan ze het steeds bekijken. Dan heeft ze houvast en weet ze dat wanneer ze zich daaraan houdt dat ze niet te laat kan komen. Maar absoluut strenger worden op het bemoeien met anderen en zeuren over kleding. Gewoon aantrekken wat je s avonds klaar hebt gelegd, en zeggen dat je haar anders expres een keer te laat laat komen. Waarschijnlijk is het nooit nodig, maar ik zou in staat zijn het te doen (in overleg met de juf bv). Mijn jongste kan ook zo'n stresskip zijn, en als ik dat een keer zou laten gebeuren dan weet ik zeker dar het gezeur daarna klaar zou zijn.
Kan je iets van een time timer kopen? Geeft je dochter wat meer inzicht in de tijd. Wij gebruiken zo’n klok in de zorg en geeft vaak rust bij de cliënten.
Ik denk dat dat ze het overzicht kwijt is. Nog wat problemen met inschatten. Als eerste bemoei met je eigen zaken. doe wat jij moet doen. Nu gaat haar energie ook nog eens verloren aan haar broertje, dat is niet haar taak. Kleding klaar leggen en wat iemand al zei dat is het. Geef haar anders een vaste volgorde wat ze moet doen. Als jij nog niet haar haar kan doen wat kan ze dan wel in de tussentijd doen? Nu klinkt het als of ze zich zit op te vreten. Geen prettig gevoel. Ga met haar aan tafel zitten, wat moeten we smorgens doen, wat moet zij doen en wat is jou aandeel. Ze kan van alles willen maar moet ook bij jou tijd passen. Geef haar het gevoel van autonomie over haar deel. Begint ze over haar broertje zeg je dat het niet bij haar taak hoort. Misschien dat een klasgenoot te laat was en andere of de juf daar wat van zei en dat ze dat niet wil. Ik zou haar angst niet voeden door expres te laat te komen.
wat de kleding betreft daar ben ik heel strikt in, maar ze gaat als ik op de wc zit gewoon naar boven en zich omkleden, drama maken etc Elke avond vraag ik wat wil je morgen aan? Kleed je aan voordat je naar beneden komt dan heb je dat maar vast gedaan. En elke ochtend komt ze in der pyjama beneden, want ze wilt eerst ontbijten. dus dat hadden we afgesproken, dan ga je eerst ontbijten maar daarna kleed je je aan. Vervolgens gaat ze dus weer naar boven om wat anders te pakken als ik even met iets bezig ben. het niet bemoeien met der broertje en zusjes benoem ik elke morgen. Ik zeg daarbij ook: bemoei je met jezelf, ik let op de rest dat hoef jij niet te doen. Maar ze gaat maar door en word alleen maar hysterischer als ik zeg dat ze moet ophouden en naar zichzelf moet kijken. als ik aankleed zeg ik ook duidelijk: ik ga nu even aankleden daarna kan ik jou helpen. Vervolgens zit ze dus constant te roepen: ben je al klaar? Ik zit te wachten hè! Je doet er zo lang over!! Dan benoem ik weer: C ik ben nu even met mezelf bezig, ga alvast beginnen met je haren kammen of pak alvast je tas in, ik kom je zo helpen. dat doet ze niet, ze zit te wachten tot ik der komt helpen. Want op dat moment moet der haar gekamd worden en niks anders. het lijkt wel alsof het niet bij der doordringt ofzo. Ze heeft sowieso 0,0 geduld met alles. 5minuten duren volgens haar een eeuwigheid. Alles moet direct gebeuren , zo niet dan ontploft ze. En ik laat der gewoon wachten hoor als ik even bezig ben of als der broertje/zusjes eerst iets hadden gevraagd. We zitten gewoon in een negatieve visuele cirkel die we moeten doorbreken. Als ik aan haar vraag waarom ze bang is om te laat te komen zegt ze dat ze niet wilt dat de juf boos word. Dat snap ik, maar ze is nog nooit te laat geweest. Ik heb as dinsdag een gesprek op school met de juf over der woede en boosheid en ga dit dan ook bespreken.
Als ze zo bang is om te laat te komen, misschien eens bewust te laat komen (en dat afspreken met de juf, uitleggen dat ze daar zo extreem veel stress over heeft en bang voor is), om te laten merken dat dat ook echt geen ramp is als dat sporadisch een keertje gebeurd? Dat er echt geen erge dingen gebeuren dan, kan helpen door dat te ervaren en ze weet waar ze aan toe is als het een keertje gebeurd dat het in de toekomst minder stress geeft. En verder misschien samen met haar een duidelijk ochtendschema maken en een duidelijke klok erbij zodat ze beter kan inschatten hoeveel tijd er nog is tot je daadwerkelijk weg moet.
Ik denk dat het dan tijd is voor een consequentie. Met 8 jaar heb je gewoon naar je moeder te luisteren. En ga je dus niet naat boven om om te kleden of blijf je je bemoeien met broer. Doe je dat wel dan volgt er een straf/consequentie. Ik denk als ik dit stukje lees dat het tijd is om wat strenger te worden.
Ik ben het eens met wat Tuc zegt. Ze blijft nu bemoeien omdat ze die ruimte krijgt. En jij blijft zelfs antwoord geven (let op jezelf enz) die ze al lang weet. En is de afspraak eerst aankleden en dan ontbijten dan moet ze zich daar aan houden. Geen kleren aan? Dan geen ontbijt voor jou. Het is even lastig en misschien even drama maar uiteindelijk zal ze weten dat die ruimte voor discussie en bemoeienis er niet meer is en zal dit haar juist rust geven. Dat schema ziet er goed uit! Heeft ze vaker moeite met dit soort dingen?
Kan je niet gewoon met haar bespreken dat dit niet werkt/teveel stress geeft voor het gezin? Of ze zelf oplossingen heeft? Wel anders maar ik was, toen mijn dochter haar leeftijd had, de hele ochtend bezig met ' kleed je aan, poets je tanden, schiet op'. Na een gesprek samen afgesproken dat ze alles op haar manier mag doen, maar dat ze 8.00 uur stipt met alles klaar is. En dan nog even op de tablet mag tot we gaan. Werkt perfect nu. Ik zou het best irritant en ook onnodig vinden dat mijn 8 jarige vertelt wat iedereen moet doen, zeker als alles goed gaat. Ik zou haar dus meer eigen verantwoordelijkheid geven en duidelijk/strenger zijn dat ze zich niet bemoeit met de anderen in het gezin.
mooi schema! Ik hoop dat dit wat duidelijkheid geeft. Ik kan niet precies lezen wat er staat, ik vroeg me af wat ze doet in de tussenliggende tijd? Misschien kun je in het schema zetten dat ze dan moet gaan tekenen/spelen/lezen/whatever ze leuk vind. Als ze alles heeft gedaan, haar tas, jas en schoenen staan bij de deur kan ze spelen tot (tijd). Dat geeft haar wat te doen, ze weet dat alles klaar staat en hopelijk zorgt dat voor minder stress! heeft ze dit vaker? Op school? Op andere momenten/afspraken?
In de tussentijd kijkt ze vaak filmpjes terwijl ze ondertussen zit te freubelen /knutselen/tekenen. ze heeft dit gedrag niet alleen ‘s morgens, maar dan is het wel het ergste. Het bemoeien doet ze de rest van de dag niet, wel het dwingende gedrag, ze word heel snel boos, net een tikkende tijdbom. Ze zit op dit moment ook niet lekker in der vel maar wat er is kan ze niet vertellen. Ze geeft wel vaak aan dat het altijd zo druk is in der hoofd, is mega chaotisch en raakt vaak de draad kwijt in wat ze nou aan het doen was. Ik heb al een bord waarop ik schrijf hoe der week verloopt, wanneer ik werk, wie er dan is om op te passen, of dat ze naar de bso moet etc. Dat geeft der wel houvast en ze gaf zelf aan dat ze dat erg fijn vind. ze doet dit alles overigens niet alleen bij mij, ook bij mijn moeder, tante en bij der vader ik zou het liefst willen dat ze met iemand gaat praten. Op school is een juf daar voor maar dat loopt via de juf van der groep.
Ik probeer even mee te denken Als ik me niet vergis ben je nog niet heel lang geleden gescheiden, zou dat er mee te maken kunnen hebben? Zoiets kan (lijkt me, geen ervaring) natuurlijk veel invloed hebben op een kind. Dat zij zich als oudste ook verantwoordelijk voelt voor haar broertje en zusjes? Maar misschien was dit gedrag daarvoor ook al zo, dan zit ik natuurlijk helemaal mis! Je zou ook via de huisarts kunnen kijken of ze ergens terecht kan.
Heel lastig! (Wij hebben andere discussies thuis dus snap je frustratie, en herken het) Een gesprek met school is zeker verstandig. Bij ons is het als het drama thuis is wat aan de hand in de klas. Misschien een soort compensatie, op school heeft ze het niet jn de hand maar thuis komt het er dan uit. Die van ons greep dan alles aan voor confrontatie, discussie gek doen,boos etc De frustratie liep hier ook op terwijl hij eigenlijk een knuffel nodig had, en iemand die kon trekken en cijfertjes aan elkaar kon knopen om er achter te komen wat er was. Toen we alles bij elkaar hadden werd het duidelijk. Ik zou dus voor nu met haar aan tafel 1 op 1 gaan zitten. Kijken of er wat speelt, is het te moeilijk, makkelijk, heeft ze ruzie, bang voor iemand etc. Misschien is dit niet het discussie punt en speelt er heel wat anders. Dan kun je van alles eisen en willen maar dan is er geen plek en mogelijkheid om te veranderen. (Zo ver zijn we wel) Toen er bij ons verandering was en het pijnpunt gevonden konden we weer verder. Dan zakken de discussies,boosheid etc ook
Mijn idee was ook dat er misschien iets onderliggends kan/kon zijn. Geen reden om het gedrag goed te keuren, maar wel beter om dan ook de oorzaak aan te pakken. Ik herken het gedrag wel een beetje van mijn 9 jarige. Inmiddels gaat het stukken beter, maar hij heeft een paar maanden hulp gehad vanuit de ggz. Doordat het vorig jaar op school niet lekker liep een dwangstoornis (in z'n hoofd/gedachten) ontwikkeld en dit uitte zich ook in storend gedrag thuis. Een kort lontje of zeg maar gerust, geen lontje. Hij heeft veel baat gehad bij de therapie. Z'n dwanggedachten zijn een heel stuk afgenomen, hij is veel meer ontspannen. Het is er nog wel, maar hij heeft geleerd ermee om te gaan en het te negeren of 'weg te sturen'. Daarnaast verandering in de klas en kind zit weer lekker in z'n vel. Maar bemoeien etc zit wel gewoon in z'n aard dus daar moeten we hem op blijven wijzen.
Herkenbaar dit. Op school laat hij gewenst gedrag zien, maar hij kwam vorig jaar zo vaak boos of verdrietig thuis. Uiteindelijk zei hij ook, ik wil wel wegrennen uit de klas, maar dat kan natuurlijk niet. Dus hij zat zich enorm op te vreten de hele dag in de klas en dat kwam er thuis uit. Soms had ik gewild dat hij maar zo brutaal was geweest om de klas uit te rennen. Uiteindelijk is dat wel 1 van de afspraken met hem geworden op school. Als het voor hem in de klas teveel werd dan mocht hij dat zeggen bij de juf en op een rustige plek gaan werken. Daarna merkten we thuis ook al meer rust.
Als school zo dichtbij is, is het dan niet een optie haar de vrijheid te geven te gaan wanneer ze wil? Zeggen "meid. Wat er ook gebeurd, jij kan op tijd naar school dus zal niet te laat komen". Wellicht geeft dat wat ruimte.