Hallo Dames, Ik ben 23 weken zwanger van eerste kindje en merk dat ik totaal vast loop. Ik zou graag wat tips/ ervaringen horen om de situatie te relativeren. Sinds week 6 ben ik af en aan aan het overgeven. Vanaf week 14 ging het wat beter en hield ik eindelijk weer wat binnen. In week 20 echter alsnog opgenomen in het ziekenhuis vanwege uitdroging. Nu loop ik al weer 3 weken rond met overgeven en ontzettend maagpijn. Medicijnen doen helaas niets. Daarnaast sinds week 18 ook flinke bekkenklachten dus ik zit inmiddels helemaal thuis. Ik merk dat ik er mentaal echt doorheen zit. Elke dag spugen en buikpijn. Amper slapen. Bij minste inspanning gaat het mis. Stress is helemaal funest. Inmiddels ga ik bij elk wissewasje huilen of spugen. Bij onze vk zit een psych in de praktijk waar ik inmiddels 1x geweest ben. Deze gaat mee kijken met het mentale stukje. Maar het fysieke stukje is "uitzingen". Hoe ervaren andere dames dit? Tips om het wat dragelijker te maken?
Als je Facebook hebt: er is een groep genaamd ‘Praatgroep stg ZEHG’ (stg= stichting). Daar kun je lotgenoten vinden. Zij kunnen je ongetwijfeld verder helpen. En anders bij Stichting ZEHG zelf aankloppen. Sterkte!
Heel herkenbaar. En hoe slechter het fysiek gaat, hoe moeilijker het mentale aspect vol te houden is. En de mentale spanning kan dan weer een negatief effect hebben op het spugen. Het is echt onwijs naar Wat voor ons helpt is denken in mijlpalen. Volgende week is het kindje levensvatbaar en begint het sinterklaasjournaal. 18 november komt Sinterklaas aan. De week later zijn we 26 weken en zijn de overlevingskansen echt goed. Dan is het pakjesavond en gaan we al weer richting de kerst. Rond kerst ben ik 30 weken en gaan we het nieuwe jaar in. Januari wordt echt uitzingen, maar hebben we nog een buikshoot en begint officieel mijn verlof (al zit ik sinds week 5 thuis). Dan valentijn en de verwachting is dat we dan wel ongeveer klaar zijn. Heb ook een planning over wat we wanneer gaan doen in het kamertje, zodat ik wat heb om naar uit te kijken. En wekelijks hebben we een afspraak bij de verloskundige, waarbij we ook even naar de baby mogen kijken. Dat is heel goed voor het moraal. Verder luister ik heel erg veel audioboeken ter afleiding (podcasts zijn vaak te heftig, tv al helemaal) en schrijf ik veel op. Vorige zwangerschap heb ik, door hoe ziek ik was, bijna geen herinneringen aan. Wat gebruik je nu aan medicatie? Ik ben net terug van een weeklange opname en zit nu op 20 mg prednison, 32mg ondansetron, 37,5mg Meclozine, 40mg omeprazol en 3x per dag magnesium. Daarnaast komt de thuiszorg 3x per week met vochtinfusen en eventuele aanvullingen in vitamines etc. Daarmee is het spugen aardig onder controle (3x per dag gemiddeld). Dus wellicht is er qua medicatie nog winst te behalen. En eventueel een diëtiste inschakelen die gespecialiseerd is in HG. Dat kan ook echt heel veel goed doen. En inderdaad: stichting ZEHG en de praatgroep kunnen je echt verder helpen. Al is het alleen maar om te zien dat je niet alleen bent.
Oh jeetje wat heftig. Ik vond mezelf al heel zielig maar jij hebt het echt 10000x erger. Ik heb "slechts" 1x in het ziekenhuis gelegen met infuus. En alleen 40 mg omeprazol icm gaviscon en pijnstilling. Zolang ik rustig aan doe kan ik in huis best wat rommelen. Visite ongeveer een uurtje. Buitenshuis kost echt teveel inspanning dus even een rondje lopen ofzo gaat niet. Maar tv kijken, lezen, gamen, gaat prima. Zit nu sinds week 18 thuis. We zijn denk precies even ver ben dit weekend 24 weken!
Het is vooral om aan te geven dat er qua hulp vaak veel meer mogelijk is dan we denken. Vorige zwangerschap zei iedereen "misselijkheid hoort er bij", en ik dacht dat ik me aanstelde. Of gewoon extreem slecht was in zwanger zijn. Achteraf bleek er veel meer hulp mogelijk te zijn, als ik dat geweten had... Dus vooral aan de bel blijven trekken zolang je niet normaal kan functioneren. Als douchen een opgave is, je niet normaal kan eten/drinken, een stukje lopen maakt dat het erger wordt: er is heel veel hulp mogelijk. En psychische ondersteuning is echt normaal in zo'n zwangerschap. Ik heb ook over 2 weken een afspraak staan. Dit is gewoon niet hoe je je voorstelt dat zwanger zijn is. Iedereen heeft het over "de mooiste tijd van mijn leven" en "probeer er maar wel van te genieten". Nou, ik vind er geen zak aan. Als ik een kant en klaar kind zou kunnen halen zou ik dat doen. Vriendinnen die geen kindje meer willen, maar zo graag nog eens zwanger zouden willen zijn. Kan me daar niks bij voorstellen. Ik zou nog wel 2 kinderen willen, maar na deze zwangerschap zijn wij fysiek klaar. Voor mij is die 24 weken grens mentaal echt een moment. Vanaf dan kan je niet meer terug. Tot die tijd is er toch steeds een stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt "maar als je stopt met zwanger zijn, voel je je fysiek beter", terwijl dit kindje zo ontzettend gewenst is. Nu is er geen optie meer om te stoppen, dus dat stemmetje verdwijnt nu als sneeuw voor de zon.
Ik heb inderdaad elke 2 weken een afspraak bij een psych bij de vk. Dat helpt hopelijk. Fijn om te horen dat het inderdaad niet normaal is. Hoe vaak ik het hele geniet er van, Of weet waar je het voor doet, naar mn oren krijg is niet te tellen. En aangezien dit de eerste is, heb ik geen idee waar ik het voor doe. Ik dacht idd ook dat ik gewoon heel slecht was in zwanger zijn. En dat de roze wolk wel zou komen. Ik tel juist de weken af tot de bevallen. 24 weken voelt echt als een mijlpaal. Met kerst 30 weken en dan bijna klaar. Stiekem hoop ik dat ze met 38 weken het genoeg vinden en willen inleiden. Maar dat schijnt vaker niet dan wel te gebeuren?
De opmerkingen dat je het straks allemaal vergeten bent, waren in mijn geval niet waar. Ik heb echt een intensief traject moeten volgen, zowel psychisch als fysiek, om echt te herstellen. Ik zou onze dochter voor geen goud willen missen. En we hebben nu heel bewust gekozen voor een 2e kindje. Maar hadden we aan de voorkant geweten hoeveel offers we zouden moeten brengen, hadden we onze kinderwens anders ingevuld. Klinkt heel hard, alsof we niet genoeg van ons kind houden. En dat is dus echt niet het geval. Maar het is niet dat een blik op een baby maakt dat ik dacht "oohja, dit was het allemaal waard". Het heeft echt een maand of 6 nodig gehad voor ik kon zeggen dat ik moeder zijn leuk vond. Ik ben met 38 weken ingeleid bij de eerste. Zat er toen psychisch zo doorheen, dat ik in staat was het kind er zelf uit te snijden toen was er in eens een arts die zei "joh, maar dit is niet een normale zwangerschap. En voordat je straks een 2e keer zwanger wil worden kom je eerst op gesprek en maken we een plan. Maar voor nu moet dit kindje er gewoon uit". Heb op de terugweg zitten huilen van opluchting.
Wat ontzettend naar! Ik heb van de 2e een hele pittige zwangerschap gehad. (Geen HG wel heeft andere issues en ziekenhuisopnames) vanaf week 6 was het ruk. Uiteindelijk ingeleid met 38+5. Het was vreselijk. Wat mij hielp is in mijlpalen denken en kleine doelen. Een was vouwen was een klein doel. Of als het lukte even naar de speeltuin te gaan met mijn zoon. Daarnaast was hier boven ook wordt gezegd, mijlpalen tellen inderdaad. Voor mij was het 3e trimester echt een soort magische grens ofzo. In mijn geval was het wel, zodra ze geboren was, was alles goed en zat ik direct op een roze wolk. Ik voelde me meteen weer zó goed, dat was heel fijn en kon het daardoor ook direct achter me laten. Dat is voor iedereen natuurlijk anders, ik wilde mijn ervaring enkel deelde. Heel veel sterkte de komende periode.
Ik had ook een vreselijke zwangerschap door lichamelijke klachten. Ik ben doorverwezen naar de pop-poli waar ze mij hielpen om mentaal om te kunnen gaan met de fysieke klachten en ook met de slaapproblemen. Ik kreeg slaapmedicatie, wat ik elke nacht mocht hebben, maar ik probeerde het eens in de 2-3 dagen te nemen. Dan wist ik dat ik de volgende dag weer goed kon slapen en had ik iets om naar “uit te kijken”. 1x echt het grove geschut gehad, toen hebben ze mij in het ziekenhuis laten overnachten dmv een injectie. Inleiden met 39 weken, weer iets om naar uit te kijken. Er was een haptonoom van het ziekenhuis in het beginstadium van mijn bevalling aanwezig die mij hielp met ontspannen. Wees niet bang om aan te geven hoe slecht het gaat, er zijn veel vormen van hulp. Verder kijken wat ontspanning geeft. Voor mijn bekkenklachten hielp yoga en warmte bijv.
Sterkte! Goed dat je het wel hebt gezegd en dat de psych mee kijkt. Ik heb bij de 1e te laat het aangegeven. Ik was zo gruwelijk eenzaam door die bedrust, helse pijn en afhankelijk van mantelzorg. Ik kreeg uiteindelijk wel slaapmedicatie goddank. Kraamtijd was daardoor ook naar. Ik leefde boven omdat ik weken niet trap kon lopen en in rolstoel alleen even buiten kon komen (anderen wandelden met mijn kind. Heb daar zo om gehuild) Ik ben ook ingeleid omdat ik op was. Bij zwangerschappen 2 en 3 had ik al gelijk aangegeven dat ik geen 40 weken ga aantikken. Kan de fysio nog iets betekenen? Die spieren masseren en wat oefeningen op bed? En hou jezelf ook in de gaten na die tijd. Zo heb je de zwangerschap natuurlijk nooit voorgesteld en dit kan lang doorwerken mentaal; ook na je bevalling. Heel veel sterkte!!!