Voordat je daarvoor in aanmerking kan komen... mijn achterbuuf van 87 mag er eindelijk heen. Omdat ze 2 maanden geleden een hersenbloedingen heeft gekregen en is verlamd nu aan benen en 1 arm. Ervoor kon ze zich niet echt redden, had geen familie (nooit getrouwd/kinderen en broers zussen allang dood) maar was te goed voor verzorgingshuis... zelfs huishoudelijke kon ze niet krijgen. Ze heeft een vergroeiing in haar rug en loopt helemaal krom. De kerk hielp haar goddank, mijn ouder(s) en directe buren zorgden voor sociale praatje en brachten wel eens eten en buurjongen deed klusjes. Maar te goed voor verzorgingshuis. T is heel triest dat ze de hersenbloeding haast al zegen ziet omdat ze nu wél hulp krijgt
Het is ook kort door de bocht. Maar 100 jaar geleden bestonden de sociale voorzieningen die vooral in de jaren na de oorlog zijn ontstaan helemaal niet of nauwelijks. Het is een gemaakte maatschappij met tweeverdieners, meer spullen dan we ooit nodig hebben en meer verplichtingen dan goed voor ons zijn. Dus omdat we het zo druk hebben om ons huis en de auto op de oprit te financieren kunnen we niet meer voor onze ouders zorgen. Eenzaamheid is een serieus probleem onder heel veel ouderen. En dat alles is niet de schuld van een individu. Maar het is wel de realiteit waar we het mee te doen hebben.
100 jaar geleden waren er sociale voorzieningen via kerk of partij, genoeg ouderen die in oudemannen- of oudevrouwenhuizen woonden waar een streng regime was en geen enkele vrijheid.. Daarnaast werden mensen minder oud, waren er meer kinderen om te zorgen, werd de oudste dochter regelmatig verplicht om ongetrouwd bij haar ouders te blijven wonen en douchte niemand regelmatig. Als we gewoon weer accepteren dat ouderen de hele dag in bed liggen en alleen hun luier regelmatig wordt verschoond, dan zijn we er ook. Maar ik gok zo dat je dat niet voor ogen hebt. Eigenlijk is er maar redelijk kort een periode geweest van echt goede ouderenzorg geweest en dat is onbetaalbaar gebleken. Zoals gewoonlijk is de politiek heel goed in korte termijn-oplossingen waar de gevolgen niet goed zijn doorgerekend om daarna in paniek van alles weer om te gooien, maar het dogma, vroeger was alles beter geldt echt niet voor ouderenzorg, behalve als je naar een redelijk korte termijn kijkt.
Je gaat er hiervan uit dat tweeverdieners bestaan om voldoende inkomen te hebben voor luxe. Wij werken ook beiden, maar niet om een luxe leven te kunnen leiden, maar als zingeving, iets doen. Ik denk dat we inmiddels wel op 1 inkomen kunnen leven, maar toch blijven we beiden werken. Ik ga niet 40 jaar niet werken en dan kleiner wonen, omdat ik na die 40 jaar tijd heb om te mantelzorgen. Het probleem ligt hem in oorzaken die eerder genoemd zijn: kleinere gezinnen, langer door moeten werken, grotere afstanden, kleinere vangnetten. Mantelzorgen is zwaar, heel zwaar. De signalen worden steeds sterker dat dit systeem ook niet vol te houden is. Ik zou veel liever mijn beschikbare tijd willen besteden aan leuke dingen doen met de ouders en niet aan zorg. Gaan voor échte quality time.
Ik ook. Ik hoop dat ik mijn moeder kan overreden om hier in de buurt te komen wonen. Ze vindt dat zelf een goed idee. Voor als ze in de 80 is of zo. Hopelijk krijgen we het dan nog geregeld...
Mijn grootouders waren vreselijk teleurgesteld dat hun oudste dochter een kind kreeg: ze was ongewenst kinderloos, iets dat perfect was voor mijn grootouders. En met 45 kreeg ze onverwacht een kindje. Denk maar niet dat mijn grootouders blij waren. Want als oudste dochter had ze een verplichting. In die tijd kreeg je ook veel kinderen mede omdat het functioneel was De vrijgezelle tante moest je ook verzorgen: die trok vaak gewoon in huis bij t gezin. En dat was echt niet altijd leuk.
Zou ook mooi zijn idd. Kijk terug naar vroeger zoals bij mijn grootouders hoeft niet. Je inschrijven als je een gezonde 65'er bent is wel heel gek. Aanleunwoningen zijn ook lastig: is hier in de buurt sociale huur. Leuk, maar niet als je een woning moet verkopen en hoger inkomen hebt. Mijn moeder zou er niet eens kunnen wonen...