Hoi mama’s, ik heb een fantastisch lief meisje op de wereld mogen zetten en nu begint het weer te kriebelen voor een tweede. Samen met mijn man besloten dat we dit ook wel graag willen en onze kleine meid ook wel een broertje of zusje gunnen als het ons gegeven is. Maar nu zie ik ineens allemaal beren op de weg en maakt mijn hoofd overuren! Ik twijfel ineens aan alles… of ik dit wel aankan? We hebben nu een heel makkelijk meisje, wat nou als baby 2 heel pittig wordt? Is dit herkenbaar? En hoe zijn jullie hiermee om gegaan??
Heel herkenbaar, hier liepen mijn (nu ex-)man en ik een paar jaar geleden mee rond. Ik besloot eerst te wachten tot ik een vast contract zou krijgen op werk. Maar toen... kwam corona. Ik kwam erachter dat ik ADHD heb. Ik ging al vaak over mijn grenzen heen om voor één kind te zorgen. Twee zou ik persoonlijk niet aankunnen. Mijn kinderwens is als sneeuw voor de zon verdwenen en niet teruggekomen. Ik denk zelf altijd: er zijn meer praktische nadelen dan voordelen te bedenken als het op kinderen aankomt. Maar als je het ondanks dat nog steeds graag wil en je er de (financiële) middelen voor hebt, dan blijft die wens toch het allersterkst. En dan zou ik ervoor gaan!
Heey wat leuk dat jullie een tweede willen! En ja, heeeel herkenbaar. Vooral sinds ik zwanger ben. In het begin lag mijn focus alleen maar op dat ik heel graag een tweede wilde, maar eigenlijk vanaf de positieve test komt de realiteit echt binnen. Hoe gaan we dat straks doen? 1 is al best heel erg zwaar, vooral het eerste jaar. En die van ons is echt een enorme druktemaker, hele dag in de weer en hele dag loop je achter hem aan. Hoe ga ik dat straks doen met een baby erbij? En ook de zwangerschap doorkomen terwijl er nog een kleine rondrent. Bij de eerste zwangerschap kon ik rusten wanneer ik wilde, nu moet ik gewoon verplicht de hele dag aan staan. Aan de ene kant denk ik soms zelfs: waar zijn we aan begonnen, hoe gaan we dit doen. Tegen de tijd dat ik ben uitgerekend ben ik ook nog eens net begonnen met een nieuwe baan en gaan we ook nog eens verhuizen..... Maar dan bedenk ik me ook weer dat vele anderen ook gewoon 2 kindjes kunnen opvoeden en het ook nog eens prima redden. En het lijkt me ook echt wel fantastisch mooi 2 kindjes bij elkaar. Ik probeer het gewoon op me af te laten komen en niet te veel na te denken. Bij de eerste hadden we ook geen idee wat ons te wachten stond en dat is ook helemaal goed gekomen, een tweede erbij kunnen we vast ook aan! Maar... antwoord op je vraag is dus: heeeeeellll herkenbaar!
Dat is heel normaal denk ik als je nadenkt over kinderen krijgen zijn er weinig goede redenen vóór te bedenken En onze tweede was heel pittig, en een hele slechte slaapster, en toch is er zelfs een derde gekomen ♥️
nou precies wat je nu allemaal zegt inderdaad! En dan blijf ik daar maar ook over malen terwijl het mij super leuk lijkt ook om 2 kindjes te hebben. En wat je zegt bij de eerste heb je eigenlijk ook geen idee maar toch rol je er wel zo in op een of andere manier. Hoe is het trouwens meid? Voel je je goed??
Nee, 1 naar 2 vond ik makkelijk. 2 naar 3 vond ik een hele grote overgang, toen ik kwam ik ineens handen (en energie ) tekort.
Heel herkenbaar! Ik wilde zó graag voor een tweede gaan, en vanaf de positieve test had ik hetzelfde als @Marlena . Toen dacht ik, oh help.. wat hebben we gedaan? Waarom wilde ik dit.. hoe ga ik dit doen? Straks krijgen we een huilbaby, hoe dan met peuter erbij? Voelde me zóooo schuldig naar mijn eerste dochter dat we dit hadden gekozen. Maar tot nu toe valt het mij echt álles mee, en ben ik zo ontzettend gelukkig met onze keuze want ook mijn tweede dochter is (uiteraard) geweldig! En mijn eerste dochter is hélemaal gek op de tweede. Ik had verwacht dat ze jaloers zou zijn, ze is alles behalve dat. Dus ik denk dat het heel normaal is eigenlijk, ik denk nu, waarom heb ik mezelf zo gek gemaakt?
Hier gaat het goed! Wat misselijk en moe, maar ach dat hoort erbij En... Ben je er al uit of je voor een tweede gaat?
Ik vond van 1 naar 2 écht zo intens. Moet wel zeggen dat ik begin 2020 ben bevallen van nr2 en de wereld lag kort daarna stil maar mijn man het een niet essentiël beroep maar moest wél buitenshuis werken. Ik was alle oppas kwijt, kon niet even slapen met de baby. Ik trok leeg. Was aan t overleven en eenzaam. Moest ook nog thuisonderwijs fixen. Kon geen fysio volgen voor mijzelf want lag ook stil. Ons kind bleek een zorgenkindje te zijn, ondervoed (tot 2 weken geleden!) en dus moest ik elke 2 uur borstvoeding geven want hij kon pas na ruim een jaar een beetje vast voedsel eten: dag en nacht, hij sliep met moeite overdag. En tot ruim 2 jaar nog minimaal 2x nachtvoedingen (borstvoeding). Hij is ook écht enorm druk en impulsief (maar ook positief: hij hoeft niet vermaakt te worden) Onze oudste was relaxed, met 2 jaar lekker in t vliegtuig en we konden gewoon relaxen. Uit eten? Geen probleem, hij zat heerlijk relaxed rustig aan tafel zonder moeite. We konden overal met hem heen. Hij sliep door met 6 weken. Als je zei: je mag niet bij het water komen! Dan deed hij dat niet. Hij nam geen risico. Nr2 is 180 graden anders haha, die tekent op de muren ook, likt aan muren, rende tijdens een wandeling in hartje winter zo een meer in toen hij 2,5 was en moest dus een heel stuk zeiknat teruglopen. Hij klimt op kasten, de mcdonalds was qua restaurant net haalbaar en hij loopt wel Maar o wat is hij leuk. Charmant. Spontaan. Maar mijn man was genezen van zn kinderwens hoor na 2. Maar ik niet. Van 2 naar 3 vond ik veel relaxter. En nr3? Meest relaxte kind ooit haha (minus de nachten). Zo'n chille baby. Kan door iedereen worden vastgehouden ook. Logistiek is t wel een ding hoor haha Maar t moraal: ze worden ook weer groot. Ja het is hectisch, druk, chaotisch maar als ik dan die 2 broers samen een hut zie maken in huis, hoe de oudste even drinken pakt voor nr2, hoe nr2 het opneemt tegen een vriendje van zijn broer die onaardig doet tegen zijn broer 'zo praat je niet tegen MIJN broer!!', hoe ze beiden hun babybroertje op handen dragen. Dan denk ik: ja, dit is waarom ik zo graag meer kinderen wou
Voor mij was van 1 naar 2 best heftig! Ik had een vrij geromantiseerd beeld erbij denk ik! Het was meer dan 2x zoveel was, extra gebroken nachten en de 2e was een huilbaby eerste 3 mnd. Maar toen de heftigste periode eenmaal voorbij was, zou ik niet meer terug willen. Meiden schelen 1,5 jaar (misschien was het daarom zo zwaar eerste maanden), en zijn nu (over het algemeen) beste vriendinnen. Toen nr 3 erbij kwam (weer 1,5 jaar later) viel me dat reuze mee. Er was nu eenmaal een structuur en balans en hij moest erin mee. Ik heb 3 kids gehad in 3 jaar tijd en als ik nu zie hoeveel ze aan elkaar hebben zou ik het niet anders willen, ondanks dat het zwaar is geweest. Succes voor de tweede! Gaat vast goed komen
Ik wel!! Vond de 3e erbij veel makkelijker dan van 1 naar 2. Nu hopelijk (na 7 jaar) op naar een 4e... Ben benieuwd!
Ik vond van 1 naar 2 heel relaxed en van 2 naar 3 juist heel heftig. Misschien komt dat omdat ik er 3 onder de 3 had een de oudste niet het makkelijkste kind was. Van 3 naar 4 en van 4 naar 5 vond ik weer heel relaxed.
Die beren zijn heel normaal.. hoort er bij Hoe oud is je dochter nu? Ik vond van 1 naar 2 echt appeltje eitje 2e was echt een hele makkelijke baby. Van 2 naar 3 was ook easy.. weer een makkelijke baby. nummer 4 daarentegen
Nr 1 is hier t complete entertainmentteam in 1, nr 2 is de rust zelve...oke nu in de "ik ben bijna 2 en ik begin vast met nee" fase. Gelukkig wel 5 jaar tussen, dat scheelt dan weer. G heeft alles bewust meegemaakt van dr kleine broertje en soms voelt het wat onterecht dat zij iets wel mag en hij (nog) niet en andersom, maar dat is uit te leggen. Even wachten of met iets helpen, is geen enkel probleem en R schikt zich prima naar het ritme van G (uit bed gehaald worden om G uit school te halen enzo). 2 van die entertainment teams had me 20 jaar van mn leven gekost, dat wel. Dan ben ik nog dankbaar dat dit de energiebommetjes aan de vrolijke kant zijn, je kan t ook anders hebben. Maar met 2 stuks....oef... Maar R is idolaat van zijn grote zus en G van haar kleine broertje die zo graag ook wil kunnen wat zij al kan.
Ik vind 2 kindjes onder de 4 jaar enorm pittig. Als ik dat had geweten had ik wat langer gewacht, maar aan de andere kant kan ik ook wel genieten dat ik nu geen baby meer in huis heb en ze steeds ouder worden en dus ook minder afhankelijk. Mja elke baby, elk kindje en elke fase is anders. Ook hoe stabiel jij zelf bent en op bepaalde dingen reageert. De 2e was in ons geval een relaxte baby, maar weer totaal geen relaxte dreumes. Veel pittiger karakter.. daar hebben we nu mee te dealen.