Als we met ons gezin een dagje uit zijn vliegen ze ons om de oren. Ons gezin bestaat uit: 2 Hollands ogende volwassenen, 1 Chinees tienermeisje, een blond jongetje en een Keniaanse kleuter. De opmerkingen: • jullie zijn natuurlijk geen echt gezin. • lastig hoor een islamiet in je gezin hebben (wijzend op de kleuter) • hé, hanky panky Sjanghai • zo jongen fijn voor jou dat jij Nederlands bent • zo hoeveel mannen heb jij gehad (vraag aan mij) • is dat niet lastig een dagje weg met een vrouw die vreemd gast (vraag aan mijn man) • leuk hoor zo'n zwartje erbij. • hé kan jij met gewoon bestek eten? (Tegen Chinese tiener) • je mist nog een Marokkaan/Turk/Braziliaan/Spanjaard, wil je die met mij maken (tegen mij door een Marokkaanse/Turkse/etc.. man) •...... ik kan nog wel even doorgaan. Maar deze horen we echt vaak
Heel herkenbaar, zie mijn post. Of tegen onze donkere dochter toen ze ongeveer 3 was: KAN JIJ AL WAT WOORDJES NEDERLANDS!! Ik reageerde dan altijd: ach ze is 3 het begint lekker op gang te komen hè die taalontwikkeling
Toen ik met mijn pasgeboren dochter op mijn werk langskwam, waar ik zo’n donker kind ‘vandaan had?!’ Andere collega vond dat ze dat echt niet kon vragen. Paste overigens helemaal bij die vrouw (zelf overigens niet-Nederlands), heb geantwoord dat ze van de chocolade melkboer was. Toen ze baby was en in een roze maxi cosi lag, met roze kleertjes en een roze dekentje (ik was ooit anti-roze, dacht met een dochter stap ik daar overheen) keer op keer de vraag of het een jongen of een meisje was.
Heel herkenbaar. Bij de oudste twee ook nooit roze of blauw gedaan, vond dat stom. Bij de 3e dacht ik. Ach laat ik op de roze toer gaan. Toch leuk. En toen ook sterds de vraag of het een jongen of een meisje was...eh...bij de jongste 2 (m en j) gewoon weer eigen gebleven zonder specifieke kleur en nooit meer die vraag zo vaak gehad.
Van de week nog op het schoolplein door een wildvreemde, of ik erg was uitgescheurd tijdens de bevalling Ik vraag me eigenlijk nog steeds af of ze onze 4,5 maand oude zoon nou aanzag voor een newborn ofzo. Wat een achterlijke vraag.
Oh ja, wij wisten niet of het een jongen of meisje zou worden en we kregen zoveel roze kleertjes en spullen, echt niet normaal. Zelf nog een enkel roze ding gekocht, maar bij de oudste hadden we dus veel roze. Zat ze in roze kleding in een roze voetenzak in de maxicosi en steeds die vraag 'is het een meisje'? Werd er gek van, heb een bloem met ijzerdraad er in met 'it's a girl' om de stang van de wandelwagen gebonden en nog 'is het een jongen of meisje'? Maar wel minder vaak. En als ik dan antwoordde 'meisje, vroegen ze de naam. Destijds hoorde je die naam meer bij jongens dan bin meisjes en zag je vervolgens vooral oudere mensen weer vreemd kijken. Bij onze zoon wisten we tijdens de zwangerschap ook niet of het een jongen of meisje zou zijn. We hadden nog heel veel roze van onze dochter en kregen bij hem aanzienlijk minder kraamcadeaus. Aangezien ik geen zin had om alles nieuw te kopen, vooral duurdere dingen als die rozevoetenzak en ik bij haar ook steeds de vraags kreeg of het een jongen of een meisje was, gebruikte ik dat ook voor hem. En het maffe was dat ik bij hem zelden die vraag kreeg . In het ziekenhuis na de bevalling zei de vrouw naast me 'het lijkt wel een peuter waar je van bevallen bent, dat lijkt me helemaal niet leuk als ze al zo groot zijn bij de geboorte'. En de vrouw tegenover mij 'je moet wel genoeg melk drinken hoor, als je borstvoeding geeft'.
Of mijn kinderen allemaal van dezelfde vader zijn.. En dan niet uit oprechte nieuwsgierigheid, maar echt op zo'n toon..
Is nog niet zo lang geleden gewijzigd. Destijds was de minimumleeftijd 16, met toestemming van de ouders, en vanaf 14 met toestemming van de koning. Maar nu dus 18.
Veel herkenbaar... Na de bevalling (spoedkeizersnede,baby 9 pond) kwam de arts langs en zei dat mijn baby wel een baby van minstens 3 maanden leek... Tijdens mijn werk heel veel te maken gehad met vooroordelen van mannen, ik werkte bij een groot automerk als serviceadviseur en wist dus echt veel van auto's.Ik vond het ook leuk om mijn eigen auto zelf te onderhouden en repareren en elektrische storingen vond ik geweldig, hoe meer hoe beter!Zo vaak de opmerking gekregen dat ik als vrouw zijnde niets van auto's kon weten of dat mannen niet door mij geholpen wilde worden omdat ik vrouw ben.Mijn mannelijke collega's lieten zo'n figuur dan altijd langer wachten of stuurden ze juist naar mij toe omdat ik het antwoord wel wist....
Precies dit! Tijdens het uitgaan in mijn jonge jaren tientallen keren dat vreemde kerels mij kwamen vragen of ik kon lachen. Kregen ze als antwoord dat als het zicht hen niet aanstond, ze maar naar de andere kant moesten kijken . Langs de andere kant: als ik lach, weet je tenminste dat het gemeend is bij mij
Geen vraag maar een opmerking: ik fietste met dochter, toen 6 volgens mij, door het centrum. Ineens knalde een geparkeerde auto het portier open. Dochter viel. Degene van de auto voelde zich enorm schuldig en ging helpen. Maar een voorbijganger vond dat "jullie gereformeerden beter moeten opletten op jullie kinderen". Pardon? Ik ben overigens niet eens gereformeerd, had toevallig een jurkje aan. Maar het is toch echt mijn inschatting dat een kleuter daar zelf kan fietsen, en dit ongeluk was niet haar schuld. Zelfde stad, andere situatie: dochter remt netjes af voor een zijstraat rechts omdat er een auto aankomt. De bestuurster van de elektrische bakfiets achter haar niet, rijdt haar aan. En wordt dan boos op mijn dochter omdat die remde! Nog effe zeg. Of zoontje van 4 fietst dapper naast me: wat zielig dat je zo'n kleintje zelf laat fietsen!
Ohja.. die vooroordelen over vrouwen en auto's. Toen ik nog in de detachering werkte mocht ik elke 4 jaar een nieuwe auto uitzoeken. Ging ik alleen zo'n zaak binnen werd ik stelselmatig genegeerd. Moest ik zelf op zoek naar een verkoper en die luisterde pas als ik over lease-auto van de zaak begon. Ging mijn man mee, werd hij aangesproken.
Ha,ha! Dat heb ik ook denk ik. Ik heb nog nooit commentaar of onbeschofte vragen gehad waarom ik 1 kind heb en de borstvoedingsvoorlichtster/consulente ( of hoe zo iemand mag heten) die toen ik zwanger in het ziekenhuis lag ( hoge bloeddruk) bij mij en mijn kamergenote langskwam ging ook niet doorvragen toen ik zei dat ik geen borstvoeding ging geven.
Ik krijg inderdaad wel irritante opmerkingen soms als ik zeg dat ik èèn kind heb. Laatst nog iemand die vond dat dat zielig was. Ohkee, dan neem ik er gewoon nog eentje omdat jij het zielig vindt En grappig is ook dat men soms denkt dat ik arm ben zodra ik zeg dat ik alleenstaande moeder ben. Alsof ik dan gelijk zielig in de steek gelaten ben ofzo (ik ben bewust alleenstaande moeder).