Mijn moeder is geadopteerd. Jaren 50 dus “gewoon” uit Nederland. Maar zij had ook zo’n oma. Die behandelde haar en haar eveneens geadopteerde zus echt als een stel zwervers die ongevraagd binnen kwamen. Zo lelijk. M’n moeder heeft daar echt nare herinneringen aan. Gelukkig was de andere oma wel heel lief
Over consultatiebureau. Zoon 1 zat in zijn eerste jaar exact op de gemiddeldelijn van de groeicurve. In lengte en in gewicht. Prima dus xou je denken. Ik gaf bv op verzoek, maar na ruim 4 maanden was dat niet genoeg. Meneer had honger. Dus flesjes en fruithapjes erbij gaan geven. En met het beginnen met flesjes nam de bv verder af, tot dat na een half jaar ongeveer volledig afgebouwd was. Maar.... meneer had honger. Dus de "voorgeschreven" hoeveelheden voor zijn leeftijd waren niet genoeg. Had ie een fles op, ging hij meteen door met brullen om meer. Dus gaven wij meer. Enfin... kom op het bureau. Groei gemeten. Exact op de curve. Zij tevreden. Hoe gaat het met eten/drinken? Nou goed. Hij heeft altijd honger, dus we zijn de hoeveelheden gaan opvoeren naar xxx (weet niet meer precies hoeveel). Nou toen kreeg ik de eind van voren. Kon echt niet. Was niet goed. Dan moedt ik hem naar laten huilen. Koekoek. Net nog vastgesteld dat hij t op dit dieet perfect doet Ben lekker op gevoel blijven voeden. Intussen is hij 14. Heeft de eetlust van een gezonde puber. En is nog altijd perfect op gewicht.
Wat zijn sommige mensen toch brutaal. Lees vol verbazing dit topic Mij werd bij mn derde en vierde zwangerschap gevraagd of ik niet liever een meisje wilde. En als ik aangaf dat ik geen voorkeur had, werd er verbaasd gereageerd. Vroeger is weleens aan mn ouders gevraagd of ik anorexia had, want ik was zo dun. (Ik was toendertijd ook wel vel over been)
Ik ben ook geadopteerd, gewoon Belgisch kind bij Belgische ouders. Mijn oma van moeders kant trok altijd mijn nichtje voor omdat zij gewoon het kind was van mijn oom en zijn vrouw. Mijn opa van moeders kant had echter geen probleem met het feit dat ik geadopteerd was en kwam dan even langs als hij zijn duiven had weggebracht en gaf mij dan een extra zakcentje. Of als hij wat gewonnen had, soms iets heel kleins of dom dan kreeg ik dat en als hij prijsgeld won kreeg ik toen 50 frank en spaarde hij wat op voor mijn verjaardag of met pasen en kerst omdat oma het niet nodig vond om mij dan iets te geven. Mijn grootouders van vaders kant waren totaal anders. Ik was helemaal hun kleinkind net als hun andere kleinkinderen. Misschien had ik soms een klein streepje voor maar dat was meer omdat wij naast hen woonden. Als ik voor hen iets ging halen in de buurtwinkel dat 18 frank kosste gaven ze me 20 en mocht ik van het wisselgeld wat snoepjes kopen. Dat gebeurde ook niet elke keer hoor. En als de andere kleinkinderen er waren gingen ze met hen ook wat snoep kopen dus het was echt niet zo'n groot verschil.
Hahaha hoe kom je erop. Doet me denken aan aan een winkelier die mijn dochter vroeg hoe oud ze was toen ze bijna 2 was. Dochter antwoordde dat ze één was en was sowieso honderduit aan het kletsen. Zij liep ook behoorlijk voor qua taalontwikkeling. Winkelier: 'Wat knap dat jij al kan lopen.'
Nog zo'n leuke, de kraamverzorgster toen de borstvoeding niet meteen op gang kwam: 'Je hebt wel kleine tepels, zo zie ik ze niet vaak'... Waaat?
Misschien uit bezorgdheid? Het had mij misschien wel geholpen als meer mensen hun zorgen hadden uitgesproken naar mijn ouders. Ik denk sowieso dat veel mensen domme opmerkingen geven uit onbeholpenheid en zelden echt om te kwetsen. Zoals de maatschappelijk werker in het ziekenhuis ons ooit zei: 'De meeste mensen zijn gewoon stompzinnig.'
Of mijn vriend alle papieren mee nam naar huis, zodat hij dit aan zijn vriendin/vrouw kon laten zien en daarna akkoord kon geven. *Heb je hem komt die* Wij ik en vriend moesten helaas naar een beeld houwer. Voor de steen van ons overleden zoontje. Wij bespraken alles samen hoe de steen moest worden (vriend) en wat er op moest (ik). Heel verhaal en overleg maten bespreken etc. Het is dat meneer hier alleen recht had/heeft anders waren wij zo weg gegaan zonder ook maar iets.
Hier ooit een keer in de kerk. Ik was daar met mijn moeder omdat mijn broertje de mis deed dienen. Zaten er 2 wat oudere vrouwen achter ons en die vroegen ineens ( voor de mis) of dat mijn moeder en ik zussen waren. Ok ze was vrij jong moeder maar er zit nog altijd bijna 20 jaar verschil tussen.
Je had kunnen zeggen kom jij langs op mijn werk? Ik ben namelijk tandarts! (Klap)Had zo'n persoon echt de mond gesnoerd. Vooral wanneer het ongevraagd advies is!
Samengesteld gezin van 8!+ kinderen of zij allemaal van/uit mij zijn? Antwoord > geen bloedverwanten wel familie!
‘’Ach jee, baal je daar niet van? Vijf jongens!’’ Enorm, probeer er ook wat te slijten, maar niemand wil ze hebben. Niet van een wildvreemde, maar toch: ‘’Wat lekker zeg, twee keer partnerpensioen!’’ ‘’Zeg, wees nou eens eerlijk… hou je meer van je eigen kinderen?’’ ‘’Die laatste was zeker zodat jullie ook echt iets van jullie samen hebben?’’ Toen vriend ziek was: ‘’Nou ja, gelukkig weet je al hoe het is. Ik bedoel, om je partner te verliezen.’’ Ja dat maakt het echt veel beter.
Wauw ben echt in schok van de uitsprakrn die je te horen hebt gekregen. Ik kan me jou verhaal heel goed herrineren hier op zp heb nooit op je gereageerd maar wel je topic gevolgd. Echt gewoon niet normaal de onbeschoftheid .