Generatie trauma's

Hier deels ook wel, ik weet niet of het helemaal in dezelfde categorie valt. Maar het is wel een heel duidelijk patroon dat zich herhaald, en waar ik ook zeker niet trots op ben en me vaak zelfs schuldig over voel.

Ik ben als enig kind geboren, wel binnen een huwelijk. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 3 was. Om de 2 weken weekend bij vader, totdat hij hertrouwde. De weekenden dat ik daar was waren erg ongezonde situaties met (seksueel) misbruik en verwaarlozing.
Uiteindelijk omgang stopgezet, en vanaf mijn 18e eigenlijk helemaal geen contact meer met mijn vader na een rechtszaak waarin hij aangaf nooit een kind te hebben gewild. Dit heeft mij onwijs beschadigd als mens.
Daarintegen heb ik een goede band met mijn moeder, die me vrij streng heeft opgevoed maar wel zoals zij goed achtte. Ook zij kreeg een nieuwe relatie, met een (achteraf gezien) hele lieve, goede man. Maar heeft heel lang geduurd voor ik dat durfde te vertrouwen.

Mijn zoon, wordt nu door mij alleen opgevoed omdat zijn vader niks van hem wil weten (wij hadden geen relatie). Mij niet netjes heeft behandeld en ik zie gewoon zoveel overeenkomsten met mijn eigen situatie vroeger. Ook de behoefte aan (de goedkeuring van) een vader(figuur). Het gemis daarvan zie ik bij mijn zoontje terug. En dat breekt echt mijn hart. Ik heb nu zoveel meer begrip voor bepaalde dingen die mijn moeder deed of voelde, en zie zoveel van mijn eigen gevoelens nu terug bij mijn kleine. Ik had hem zoveel meer gegund dan dit, en dit gevoel.

 

zelfde situatie dus..

Ik moest het idd even googlen maar dat lijkt me idd heel heftig. Goed dat je dat patroon kan doorbreken voor jouw dochter.

We wijzen onze zoon wel op zijn ongezonde eetgedrag maar ik vind het wel heel lastig te bepalen waar we goed aan doen.
Bij mijn man thuis werd de mars nog door 4en gedeeld en voor ons was thuis altijd alles pakbaar. Ik heb een haat/liefde verhouding met eten en gewicht en man kan heel goed doseren.
Hier dus een combinatie van gezondere dingen pakbaar, ‘slechte’ dingen achter slot, elke dag wat lekkers maar ook een uitleg wat ongezonde en gezonde voeding met je huid en lichaam doen. Gewicht nemen we daar nooit in mee.
Ik hoop dat onze jongens daar later goed op terug kijken.

 

Ik ben wat je nu een rainbow baby noemt.

Mijn moeder kreeg de zwangerschap voor mij met ruim 7 maanden een placenta loslating terwijl ze nog even in Luxemburg waren .
Ze is met grote spoed geopereerd. Mijn broer is naar een ander ziekenhuis gebracht. Zij en mijn vader hebben hem nooit gezien, zelfs toen hij na 3 dagen overleed.

Bij mij dreigde weer een vroeggeboorte, gelukkig is dat succesvol geremd. Ikben geboren maar kreeg na 5 dagen hersenvliesontsteking dus ging ze weer met lege handen naar huis

Ik heb het tot een paar jaar terug voor hen vreselijk gevonden, voelde ook wel als een last.
Pas in therapie besefte ik dat het voor mij ook vreselijk is geweest en ik nog steeds lichamelijke en psychische restverschijnselen heb van het hersenletsel wat ontstond

Ik heb daarom echt een hekel aan de term rainbow baby en zou ook nooit bij de naam naar het andere kind verwijzen.

 

Hier ook precies zo drank en drugs zijn voor ons verboden dus die skippen we al.
Maar idd wederzijds respect kinderen onderling geen scheldwoorden maakt me niet hoe ze zijn.
Laatst flapte de 5 jarige hou je bek tegen zijn oudere zus.
Laat ik het er maar op houden dat sommige kleuters bij hem in de klas zacht uitgedrukt taal gebruiken waar mijn nekharen van overeind van gaan staan.
Hij heeft meteen geweten dat ik dat soort taal niet accepteer.


Ondergestreepte :
Vind het echt erg voor je en voel je pijn in je bericht.
Maar tergelijkertijd weet ik precies wat je bedoelt met bang om niet goed genoeg te zijn.
Dikke knuffel❤️

 

Mijn oma was getrouwd met een tiran (die ook nog eens dronk). Haar eigen ouders waren ook vreselijke mensen, haar stiefvader heeft in de bak gezeten wegens misbruik. Mijn moeder heeft wél een geweldige man getroffen. Maar de dames in de lijn van oma kampen met psychische problemen gerelateerd aan spanning en angst. Incl ikzelf. Mijn overgrootmoeder heeft nooit een warm en liefdevol huis gekend, mijn oma niet, mijn moeder niet en daardoor heeft ze moeite met er emotioneel voor ons te zijn. Mijn vader was moeder en vader tegelijk.
Daardoor vind ik het ook moeilijk om dat geduld te hebben met vooral mijn oudste. Ik heb ook geen goed voorbeeld gehad aan mijn moeder.

Maar voor.elke generatie is het wél makkelijker. Mijn moeder had de hel thuis. Dat had ik echt niet. En mijn zoon al helemaal niet.

 

Jazeker, dat noemen we transgenerationeel trauma en dat is bewezen. Het meest duidelijke voorbeeld zie je bij oorlogsslachtoffers, waarbij je generaties later nog een deel van dat trauma kunt zien. Bij bv misbruik is het ook heel lang en heftig in volgende generaties aanwezig.

Ik zie het bijna dagelijks in mn praktijk want ook op micro niveau nemen we gevoelens over van familie. Bijvoorbeeld kinderen die angsten of verdriet overnemen van hun ouders of grootouders. Als dat niet gezien (en verwijderd) wordt, blijven mensen daar hun hele leven mee worstelen terwijl het niet eens hun eigen emotie is. Het uit zich dan vaak in onbegrepen angst (honden, vliegen) of depressiviteit (ook vaak in de familielijn). Het kan feitelijk met elke emotie voorkomen.

Wat ik hierboven een aantal keer genoemd zie, zijn meer overtuigingen die door een trauma of door herhaaldelijke patronen binnen een familie zijn ontstaan. Ik ben niet goed genoeg. Niemand houdt van mij. Etc. Dat is geen transgenerationeel trauma maar het is wel handig om te behandelen, dit zijn geen overtuigingen waar je mee rond wilt blijven lopen.

 

Bij ons is dat je gevoelens niet laten zien, niet huilen, slikken en weer door. Dat is vanaf opa en oma en wellicht daar boven, naar ouders en naar ons.

Ik heb er nog steeds, ondanks veel therapie, moeite mee echt te laten, zien of zeggen wat ik voel. Ik begrijp gerust dat je als ouder niet overal in meer wilt gaan of eigen emotie wilt laten zien omdat je "sterk" moet zijn. Alleen had ik dat wel graag gezien en mee gekregen. Ik loop hier enorm op vast.

 

<3 <3 <3

 

Mega belangrijk ❤️

 

En als je geadopteerd bent en het dus niet weet of het een trauma uit het verleden is? Kun je daar dan achter komen en kun je dat dan ook behandelen?

 

Ik heb je post geliked, niet om het verhaal maar omdat ik het met je eens ben. Ik heb ook een hekel aan deze term. Mijn zoontjes zijn door hun vroeggeboorte uiteindelijk overleden, ik heb hun broertje nooit als regenboog baby gezien. Ik zie achteraf dat ik wel nog teveel met hun overlijden bezig was, dat heeft mijn zoontje op zijn manier aangegeven. Hierdoor zijn we hier op een andere manier invulling aan gaan geven. Jouw post bevestigd dat we hier goed aan doen.

 

Mijn oma was wees. Ze is in een paar dagen tijd beide ouders verloren aan de Spaanse griep, ging toen zelf een weeshuis in met haar zus. Een broer ging naar het jongensweeshuis, haar kleine broertje kwam bij een oom en tante. Alle spullen, kleren, meubels, huis, alles werd aan de kerk gegeven ivm de zorg in het weeshuis. Ze was in 1 week tijd bijna alles kwijt wat ze liefhad en kende. Alleen de trouwringen van hun ouders mochten ze houden. Ze was echt zwaar getraumatiseerd door dit en gebrek aan liefde erna en trouwde met een lieve man, die helaas ook een ontzettend zware jeugd had ivm een alcoholische vader.
Mijn moeder was teveel voor mijn grootouders. Eigenlijk waren de laatste 3-4 kinderen teveel, maar zeker mijn moeder die ook nog eens niet goed kon leren (dyslectisch) was teveel. En dus is ze opgevoed door haar oudste zus, die dat natuurlijk ook helemaal niet kon dragen. Iedereen in dat gezin heeft zich teveel gevoeld of juist ontzettend veel moeite gehad met de extreem hoge verwachtingen. En als ze nu bij elkaar zijn wordt mijn moeder nog steeds behandeld als het domme zusje, wordt mijn ene oom nog steeds de clown en een andere tante nog steeds de bemiddelaar. Ze zijn inmiddels allemaal de 70, deels al ruim de 80 gepasseerd.
En wij als kinderen daarvan herkennen allemaal de strijd van niet weten hoe gewoon lief te hebben. Want al onze ouders weten niet hoe dat werkt omdat mijn grootouders zo bang waren geworden om lief te hebben.

Mijn moeder heeft er wel hard aan gewerkt. En ik maak genoeg fouten, maar ook ik ben ermee aan de slag gegaan. Dus het is niet alleen ellende. En wat voor ons allemaal ook wel belangrijk was, is het loslaten van de boosheid (waarom kon ze niet van me houden?), maar ook proberen te erkennen wat ze wel deden om hun liefde te tonen. Mijn moeder was oprecht overweldigd door haar liefde voor mij en kon deze daarom niet uiten. En dat doet gruwelijk veel pijn, maar doordat ze het nu kan erkennen, kan ik ook beter de daden van liefde die er wel waren herkennen.

 

Jazeker.
Maak maar eens een genogram van je familie met daarbij de belangrijke gebeurtenissen. Dan wordt opeens veel gedrag van mensen(en jezelf) heel duidelijk.

 

Ja dat kan ook. Ik doe dat zelf kinesiologisch, en ik weet dat het ook meer energetisch kan. In ieder geval altijd met respect voor de familielijn en wat wel/niet gezien mag worden.
Mijn eerste vraag is ook altijd of deze angst / boosheid / verdriet van deze persoon is of overgenomen. Daarna wanneer het is ontstaan.. meestal is het in het verleden. En als je weet wat en wanneer enzo dan kan je behandelen.. ook als het overgenomen is, ook als het oud is. Dan is het vooral een opluchting om het niet meer te hoeven dragen.

 

Dit ook het is nog sterker als je dan vervolgens bij de moeder de trigger weghaalt die zegt je bent niet goed genoeg. Dan kan ze nog mooier verderleven

 

@Oilell, wat mooi geschreven en ook heel herkenbaar.
Ik ben vanuit huis het tonen van emoties ook niet zo heel erg gewend maar ik kan het nu gelukkig wel veel beter.
Ik vind het ook mooi als iemand zijn emoties laat zien en daarmee bedoel ik zeker niet dat je om iedere scheet moet gaan huilen maar wanneer je echt even slecht in je gevoel zit hoef je ook niet altijd maar sterk en stoer te zijn.
Mijn oudste dochter heeft de afgelopen weken best een pittige periode gehad door een overlijden waarbij ze heel nauw betrokken is en ik heb regelmatig mee staan janken en daar schaam ik me ook niet voor. Dat gevoel is er en mag ook gezien worden.

 

Hier precies hetzelfde verhaal. Ook ik liep er enorm op vast toen ik een jaar of 19, 20 was. Veel en hard moeten werken, vond het vooral heel oneerlijk dat ík nu al dat werk moest verrichten en het op moest lossen. Het is gelukkig meer dan goed gekomen, gun ik jou ook ❤️

 

Is gewoon irritant, nu ook met die onvervulde kinderwens. Ik wil janken, schreeuwen, slopen maar laat het gewoon niet toe. Het lijkt mij zo lekker om het "lef" te hebben toe te geven aan je emoties. Er zit ook veel schaamte rondom verdriet en de kwetsbaarheid. Schamen dat je huilt want er zijn wel ergere dingen in de wereld en nooit het achterste van je tong laten zien. Een beetje "ze huilt maar ze lacht" (Maan, mooi nummer en spot on)