Dat lijkt me een heel goede oplossing. Sinds welke leeftijd doen jullie dat zo? Heb het hier ook al eens met man besproken, wat mij betreft zou dat voor ons ook een goede optie zijn over een aantal jaar.
Buurman en partner kwamen langs om zich voor te stellen en toen had to een moment alleen. Daaruit bleek dat het blijkbaar direct raak was aangezien ze dit onderwerp in dit korte moment hebben besproken. En buurman het als "zeer ernstig" betitelde. Daarnaast geeft to aan dat er bij ieder contact vonken zijn van beide kanten. En zoiets voel je echt wel aan. Waarom zou zoiets ongepast zijn om te bespreken?
Waarom over een aantal jaar als ik vragen mag? Blijkbaar is er een bepaalde behoefte. Zoek eens online naar de verschillende podcast over dit onderwerp. Het is heel belangrijk dit samen goed te bespreken. Elkaars wensen en grenzen en daarnaast een open en diepgaande communicatie. Het is absoluut geen oplossing voor een slechte relatie (waarmee ik niet zeg dat dat het geval zou zijn). In tegendeel het vraagt juist meer van een relatie dan normaal. Je moet nadenken en praten over gevoelens en emoties die normaal niet aan bod komen.
Oja ik zie die reactie nu. Ongepast, omdat de partners er niet vanaf weten dat ze gevoelens voor elkaar hebben en het ook nog naar elkaar uitspreken. Als je niks met je eigen gevoelens wilt, waarom zou je dan überhaupt vragen wat de ander van jou vindt?
Ik heb nu drie jaar een relatie en hij had die andere vriendin al toen ik hem leerde kennen. Voor mij voelde het heel natuurlijk omdat ik monogamie nooit heb begrepen en ook wel veel waarde hecht aan mijn vrijheid. Ik ben nog steeds heel tevreden over deze vorm en zou het in de toekomst eigenlijk ook nooit meer anders willen.
Waarom zou je niet mogen vragen hoe de ander daarover denkt? Misschien wilde to wel kijken of het van zijn kant was afgezwakt (en daarmee voor haar makkelijker). Dit was een onverwacht gesprek. Dan bedenk je niet vooraf wat je precies wel of niet gaat zeggen. Relaties waarbij tal van zaken niet mogen, ongepast zouden zijn of waar je continu bezig moet zijn met wat een partner mogelijk zou kunnen zeggen of vinden lijken mij heel benauwd. Ze heeft niets gedaan en wil nu ook niets. Het is nu aan to om dit wel of niet bespreekbaar te maken. Afhankelijk van wat ze hier verder mee wil. En hoe zaken zich in de toekomst gaan ontwikkelen.
Ik vind het overdreven om daarin zo mee te gaan. Nergens voor nodig. Als je een beetje volwassen bent dan zet je je daar overheen en ga je niet als een puber zitten zwijmelen, zo eenvoudig en simpel kan het zijn. Hoeft allemaal niet zo ingewikkeld te zijn. Je kan het zo groot maken als dat je het zelf wil maken.
Ik vraag me vooral af of het wel echt verliefdheid is. Of meer de aantrekkingskracht en "wat als". Er is een man waarbij ik op school heb gezeten, hij had ook stage gelopen bij mijn stage en kwam wel eens langs. We flirten wat, we vonden elkaar écht heel erg leuk. Maar in het begin had ik een relatie en later hij. Hij gaf later ook toe dat hij speciaal naar stage kwam om mij te zien, ik ben wel eens eerder naar school gegaan voor hem. Maar we hebben op een date die nooit is doorgegaan nooit echt doorgepakt. En hij is ook de "one who got away". Ofzo. Ik heb me vroeger echt vaak afgevraagd of hij en ik goed waren geweest. Of het had gewerkt Maar nu? Zoveel jaar later? De aantrekkingskracht zou er misschien nog wel zijn. Maar is hij wel echt zo leuk? Is hij lief? Zodra het nieuwe eraf is dan. Werkt zijn energie wel bij die van mij? Mijn man is mijn alles en ik zou mijn relatie dus echt niet op het spel zetten. Dus probeer zijn minpunten eens te gaan zien. Want hij heeft die ook. En aangezien je zegt ook nooit iets te hebben gehad met hem heb je dus eigenlijk ook geen idee wat zijn slechte eigenschappen zijn.
Ik vind het zo interessant om hierover te horen. Hoe ging dat dan in het begin, toen jullie elkaar leerden kennen? Wist je meteen al dat hij in een relatie zat? En heeft hij dan met die andere vriendin en jou een gelijkwaardige relatie, of zit daar verschil in? Woont hij bijvoorbeeld met één van jullie samen? Sorry, als je niet wilt antwoorden dan helemaal prima natuurlijk hè! Maar je zei dat je er graag over verteld en ik ben zo benieuwd (en een tikje jaloers )
Zou niet bijna iedereen zo iemand hebben? Ik namelijk ook wel! Wij kwamen er namelijk op een dag achter dat we verliefd op elkaar waren geweest (maar vrienden en dachten nee dat geven we niet op) toen we elkaar later tegenkwamen kwam dit ter sprake en toen hebben we die avond gezoend (allebei geen relatie overigens) en toch hebben we daarna niet doorgepakt en heb ik mijn man ontmoet, hij een vriendin gekregen. Het voelt als ik aan hem denk erg als wat als. We hadden een goede chemie. Maar toch ergens inderdaad ook het gevoel dat het niet zou zijn wat ik dacht of denk. ik zou het wel echt warm krijgen als hij nu naast me zou komen wonen overigens Maar het is denk ik geen bedreiging voor mijn huwelijk.
Haha, dat is echt grappig. Je hebt helemaal gelijk. Ik zou dat ook gezegd hebben als het een ander betrof en het twee weken geleden was. Twee weken geleden kon ik me dit ook niet voorstellen. En had ik precies dezelfde gedachtes gehad als jij hier schrijft
Vanwege de leeftijd van de kinderen. Er zitten risico's aan vast, en voor hen willen we zo veel mogelijk stabiliteit bieden.
Dit idd.. Je kunt verliefd worden maar wat je met die verliefdheid doet is wat anders. Je bent die verliefdheid nu extra aan het voeden. Kan het niet zo zijn dat het verboden aspect het extra maakt, het onbekende en het gevoel van gemiste kans? Hoe vaak zie je wel niet dat een relatie kapot gaat doordat partner verliefd wordt op een ander en zodra dit alles bekend is en het spannende eraf is ook deze relatie gedoemd is tot mislukking. Uitzonderingen natuurlijk daar gelaten… Als ik dit zo lees denk ik dat je een goed gesprek met je man dient te voeren! Want in gedachten ben je al veel verder dan je handelen…. Je zou m.i. er alles aan moeten doen om het vlammetje te doven. Richt je op je eigen relatie…. zou je buurvlam ook moeten doen.
Misschien interpreteer ik het verkeerd hoor, maar ik vind jouw reacties in dit topic bijna allemaal een beetje onruststokend overkomen.
Haha ik moet nu ook direct denken aan iemand. Laat ik hem in dit verhaal ‘Piet’ noemen. Ik ontmoette ‘Piet’ toen ik 15 was. ‘Piet’ was een vriend van een kennis en ik werd vrienden met die vriendengroep. Ik raakte tot over mn oren verliefd op ‘Piet’. Maar ik had het zo fijn met deze vriendengroep (allemaal jongens+een vriendin van mij) dat ik de vriendschap niet op het spel wilde zetten. Wat heb ik mij toen verzet tegen die verliefdheid. Heb nooit iets laten merken. Uiteindelijk kreeg ik verkering met iemand anders. Die relatie ging na een klein jaar uit. Net voor dat die relatie uitging kreeg ‘Piet’ verkering met een andere dame. Een jaar of twee later, ik was inmiddels verhuisd voor m’n studie en sprak die vriendengroep nog maar erg weinig. ‘Piet’ nam contact met mij op. Hij was inmiddels weer een poosje vrijgezel. Hij vertelde mij dat hij altijd verliefd op mij was geweest maar dat hij nooit dit had durven te vertellen. Hij was bang geweest de vriendschap op het spel te zetten. En daarna was steeds 1 van ons in een relatie geweest… Hij wist dat ik verkering had en was gaan samenwonen. Maar hij wilde voor eens in z’n leven eerlijk over z’n gevoelens zijn, voordat het ‘te laat zou zijn’ en ik meer en meer gesetteld zou zijn en mogelijk aan kinderen ging denken… Diegene met wie ik toen samenwoonde was mijn vriend, nu man. Oei oei oei. Wat een rode koontjes had ik toen en wat werd ik heen en weer geslingerd door m’n emoties. Gelukkig maar dat ‘Piet’ toen niet m’n buurman was geworden en hij dit allemaal telefonisch aan mij opbiechtte. Ik voelde me enorm gevleid en een enorme sukkel dat ik toen ik nog jonger nooit m’n mond had open getrokken. ‘Piet’ en ik hebben er om moeten lachen en that’s it! Tegenwoordig kom ik eens in de zoveel tijd ‘Piet’ nog tegen als ik op een festival daar in de buurt ben. Man o man, dan voel ik me weer ff een puberaal kind want dan voel ik weer een kriebel in mn buik als ik ‘Piet’ z’n knappe kop en mooie ogen zie. We maken dan een paar flirterige opmerkingen en lachen er enorm om. Maar hem bespringen of me laten bespringen doe ik niet. Maar die spanning, ja die voel ik wel als ik tegenover hem sta. Ik moet er dan ook niet aan denken dat hij het huis hiernaast zou kopen. Ik denk dat ik in dat geval in eerste instantie naar Siberië zou willen verhuizen
Dat interpreteer je dan verkeerd. Ik begrijp wat velen hier proberen te zeggen maar ben gewoon niet zo'n meeprater. En doe ook niet aan sociaal wenselijke antwoorden of topics (waar dit forum echt vol mee staat). Wellicht dat dit niet het type forum is voor mensen met wat meer uitgesproken ideeën. Tja dat is dan jammer. Het is aan to om zelf te bepalen wat ze gaat doen of wat ze wil. Ik geloof zelf alleen niet in het wegdrukken van een gevoel dat zo enorm sterk is en dat continu terugkomt.