Lego verhuur is wel heel anders maar weet niet of een tegoedbon kan. Hij heeft nog geen verdere instructies gehad. Lego evi is duurder dus dat past niet met zijn prijs. Infento ken ik niet dat ga ik zoeken. We hebben vandaag wel even gekeken naar een gitaar en 2 waren echt heel zwaar. 1 was heel mooi. Hebben we wat om over na te denken. Het is echt super, hij was zo aan het stuiteren dat hij pas laat sliep. Het is een blij ei
Vraagje hier Wij hebben afgelopen week een oudergesprek gehad over mijn oudste ( 6 jaar , groep 3). School heeft twijfels uitgesproken of ze hem blijvend kunnen ondersteunen. Hij is 2E (autistisch en intelligent). Op school hebben ze ervaring met autisme (hij krijg 1 op 1 onderwijs en begeleiding) , maar ze zijn bang dat ze zijn leerhonger en leersnelheid niet kunnen bijbenen. Dat vond ik wel moeilijk om te horen (hij valt namelijk overal al buiten de boot) , maar ook fijn dat ze dit nu al kunnen inschatten. Het is wat het is uiteindelijk. Ze zijn bezig met didactisch onderzoek ; dit gaat moeizaam omdat hij beperkt beschikbaar is. (Hij zit veel in zijn eigen tijd en ruimte, contact/interactie/communicatie vindt hij moeilijk.) En ook omdat hij een unieke leerstijl heeft. Ze hebben zijn plafond nog niet gevonden maar hij is iig op alle fronten groep 3 ruim voorbij en lijkt zo goed als geen hiaten te hebben. De juf schat daarnaast in dat hij in 1/3 van de tijd dubbel zo snel gaat als leeftijdsgenoten. Met name zijn snelheid is wat haar 'zorgen' baart. Ze gaan extern een prof inschakelen. Dit is een gespecialiseert leraar en hoofd van het autisme pôle hier. Hij adviseert onderwijsrichtingen voor de complexe gevallen. ... het zware geschut wordt ingezet geloof ik. Er start komend jaar een flexibel onderwijs school hier, gericht op autisten. De school (en wij ook denk ik) wil graag in gesprek met deze school en de prof om te kijken of onze zoon daar kan starten. Of dat een match zou zijn. Daar zou hij 1 op 1 begeleiding krijgen, en volledig op maat. Hij kan daar zo snel gaan als hij wil en op zijn manier. Lang verhaal, haha. Maar mijn vraag : Hoe is voor jullie de overgang naar gepast onderwijs gegaan ? En dan bedoel ik met name voor jou/jullie als ouders. Voor de nieuwe school zijn allerlei testen nodig (diagnose, IQ test, didactisch onderzoek, sensorisch profiel, enz enz.). Ik ben niet tegen tests maar ik word er soms wat verdrietig van merk ik.. Gewoon elke keer weer die bevestiging dat hij zo ver buiten de boot valt dat zelfs speciaal zus en zo het niet meer weet. Elke keer die harde termen op papier 'gehandicapt' 'stoornis' 'intensieve begeleiding nodig 'intensieve ondersteuning nodig' 'niet zelfredzaam' 'niet zelfstandig' enz. .. Nergens zit hij op het gemiddelde, nergens is hij gewoon terwijl hij voor mij heel gewoon is. Hij is zoals hij is, hij is normaal. Ik heb het zelf denk ik niet zo door, totdat ik in gesprek ga met de 'maatschappij'. En hoe goed zijn leraar en begeleiders (mensen die afweten van autisme en hoogbegaafdheid) nooit negatieve termen gebruiken ; de formulieren staan er vol mee ; en de aanvragen staan er vol mee ; en de vraagtekens die ze hebben over hem spreken voor zich. maar goed.. c'est la vie ook wel. Een nieuwe school is super, hoe beter het onderwijs aansluit hoe gelukkiger mijn kind natuurlijk! Maar als moeder.. kweenie, het voelt soms Pfff.... Hoe was voor jullie, als ouders, de overgang van regulier onderwijs naar speciaal onderwijs (hb onderwijs, enz.) ?
Heel eerlijk ik vond het zwaar. We hebben het ook langer uitgesteld. Niet alleen door corona. Pas toen we de school zijn gaan bekijken was het niet zo zwaar als gedacht. Hij paste totaal niet in het regulier onderwijs en had geen vriendjes. Het is nu passend en nog vele malen belangrijker ze hebben ervaring. Hij klaagt nog steeds dat het saai is maar dat kan ook de leeftijd zijn Naast het reguliere stof zit er zoveel meer bij. Nog steeds niet ideaal maar veel beter gaat hij het nu niet krijgen. Nog steeds geen vriendjes maar hij gaat wel met zijn klasgenoten om. Pb mag altijd!
Hier zitten ze allebei (nog) op regulier, dus geen ervaring met andere scholen. Maar ik denk in jouw geval dat hij altijd anders zal zijn dan de rest, in welke school dan ook. Dan is het fijn als zijn onderwijs in ieder geval op zijn tempo kan, wat waarschijnlijk totaal niet te voorspellen gaat zijn hoe het gaat. Verder is er voor jezelf een stuk levend rouwen. Een beeld zoals iedere moeder voor ogen heeft zal er niet zijn, daar moet je stukje bij beetje afscheid van nemen. En dat is zwaar. Daar mag je verdriet om hebben.
Het dikgedrukte helpt me wel. Spanning voor het onzekere , de ‘wat als’ spookt veel door mijn hoofd. Hij heeft er lang over gedaan om te wennen hier op school (hij is afgelopen zomer begonnen hier). En zijn begeleider is zo’n gave man, ze hebben echt een klik die twee. Zijn juf en ik liggen heel erg op 1 lijn qua visie en prioriteiten. Ik ben zo bang dat te verliezen. Wat als hij op een school komt waar hij geen klik heeft met zijn begeleider, of waar ze bepaalde visie volgen waar ik niet achter sta. Op zich kan je dat vooraf wel weten , maar het is ook erg juf / begeleider afhankelijk is mijn ervaring. Maar misschien komt het allemaal wel goed. De eerste maanden zullen wel weer zwaar worden. Mijn zoon vindt overgang en verandering erg moeilijk. Hij voelt zich in nieuwe situaties onveilig en sluit zich dan af. Hij heeft iemand nodig met geduld, respect, en iemand die bereid is eerst periode volledig met hem mee te gaan in alles. Alleen op die manier kan je vertrouwen winnen. En eenmaal gewonnen en je kan heel veel met hem Dat soort ’handleidingen’ kan je altijd wel op papier meegeven, maar het is maar de vraag of degene tegenover hem dat ook daadwerkelijk kan. Er zijn - naar mijn mening - maar weinig ècht goede begeleiders. Die echt aanvoelen ipv uit een boekje technieken toepassen. aaaaaanyway! Bedankt voor je antwoord! Hij heeft afgelopen week voor het eerst klasgenootjes uitgenodigd om te komen spelen met zijn speelgoed. Dat is een giga mijlpaal <3 Ik hoop op zijn nieuwe school meer aansluiting waardoor dit soort situaties hopelijk vaker gaan gebeuren
Van levend rouwen is geen sprake (meer). Ik heb een periode gehad toen hij een peutertje was, maar er is op dit gebied allang geen ‘rouw’ meer. Het verdriet dat ik nu voel zijn gewoon die stomme (onjuiste) termen, de moeilijkheid om goed onderwijs te krijgen voor hem. De 100 meetings in een jaar met zoveel mensen. Het alles en iedereen achter de broek zitten omdat zijn rechten geen vanzelfsprekendheid zijn. Iedereen is super meewerkend, heeft het beste met hem voor, bijna alle neuzen staan bijna altijd dezelfde kant op. Maar het systeem werkt gewoon niet (optimaal), en daar moeten we het allemaal mee doen. Van ouder en leerling tot juf, externe noemeenspecialist en leerplichtambtenaar. Ik hoop dat de volgende halte een lange mag zijn. Voordeel van die school is wel dat alles intern zit. Therapie, begeleiding, kennis en materiaal, enz. Dat zal mijn zoon wel veel rust geven denk ik
Het is ook gewoon stom. Het systeem is stom. Het werkt niet. Iedereen vindt dat een ander verantwoordelijk is. En die angst of er wel opnieuw een klik is herken ik ook wel, of school wel echt ziet wat er nodig is. Dat is ook de voornaamste reden dat ik nog niet durf over te stappen. Nu weet je wat je hebt. Eén locatie voor alles klinkt wel mooi. Minder gevlieg, meer structuur. Meer rust. Hopelijk vind je die rust zelf ook wat meer.
Dat is zeker een mijlpaal! Begeleiders die echt goed zijn en waar je een klik mee hebt zijn er misschien niet heel veel maar daar zou ik andere stappen niet voor in de weg laten staan omdat ze ook weg kunnen vallen door ziekte, persoonlijke omstandigheden of andere uitdagingen. Zoon heeft veel juffen, met de 1 een betere klik dan de ander maar daar moet je uiteindelijk mee om leren gaan. Hij zal op de middelbare niet veel anders hebben. Ze kijken wel echt naar het kind. Als je met iemand samen moet werken proberen ze dat passend te maken voor iedereen. Ze zitten ook om de zoveel weken naast andere kinderen. Op deze manier leren de kinderen onderling elkaar ook kennen. Stap 1 is zelf kijken bij de school, wat bieden ze, welke constructie hebben ze, samenstelling groepen, rugzakjes en hoeveel lesstof hebben ze na gr 8 om aan re bieden.
Dat is zo ja! Ik denk dat overstappen wel beter is. Aanmodderen en wachten op problemen is niet goed om te doen denk ik. Je wil problemen (ver) voor zijn, en ik denk dat zichtbare problemen al eerder een tijd onzichtbaar zijn geweest. Mijn eigen ervaring is ook dat niet passend onderwijs erg schadelijk is. Ik ben zelf ook 2E (ADHD en hb) , en onderwijs heeft nooit aangesloten. Nu nog steeds sluit de maatschappij slecht op mij aan. Maar het grote verschil is nu wel dat ik als volwassene mijn eigen keuzes kan maken. Een (onbegrepen) kind is compleet afhankelijk van waar de volwassenen hem/haar neerzetten. Het heeft ook niet de mogelijkheid nog om te relativeren ; het kan enkel ervaren en coping mechanismes ontwikkelen. Nu is elk kind anders natuurlijk, en ik val zelf erg ver buiten de boot. gelukkig doen niet heel veel kinderen dat zo ernstig. Maar feit is wel dat veel hb’ers kampen met serieuze mentale problemen. Ik denk dat niet passend onderwijs (waaronder aanmodderen totdat het ècht niet meer kan in de ogen van buitenstaanders) kunnen bijdragen aan dat lijden. Ik wil daarom de keuze al vroeg maken voor mijn zoon. Zodra er signalen zijn deze serieus nemen en meteen naar handelen. maar side note : die sterke reactie komt door mijn eigen trauma op dit gebied, dus ik moet hem ook blijven toetsen. Is hij reeel, in hoeverre spiegel ik / projecteer ik, enz. Vraag aan jou : wat heeft de huidige school van je kinderen dat je bang bent om te verliezen op een school die beter zou aansluiten bij hun neurotype?
Voor mij speelt ook wel een belangrijke rol dat ik van veel scholen nog ergere verhalen hoor. In onze stad is sowieso niet echt een optie qua echt HB onderwijs, daarnaast vallen mijn jongens net buiten de definitie omdat ze zo'n disharmonisch profiel hebben. Er is een middelbare school (eerste 3 jaar), maar daar is dus erg de vraag of ze wel toegelaten zouden worden. Qua basisscholen weet ik van 2 scholen waar ouders tevreden zijn, maar het zijn reguliere scholen, dus is het toeval of structureel? Onze huidige school is niet adequaat, maar wel van goede wil. We hebben naar andere scholen gekeken, maar kregen van heel veel ouders gewoon afgeraden om over te stappen omdat bij ons tenminste nog gesprekken mogelijk waren. Daarnaast gewoon praktisch, je kind verder weg naar school brengen is niet altijd even makkelijk. Midi gaat dus nu 's ochtends met de bus, maar hij is 10 en gaat naar een middelbare school. 3 jaar geleden was dat ook geen optie, dus moet je als ouders een hele toer gaan doen, terwijl je geen idee hebt of het beter wordt. Ik vind het nu wel echt makkelijker nu ze groter zijn. Midi is vandaag meelopen op een middelbare school 15km verderop. Dat vind ik wel te doen vanaf aankomend schooljaar. Dichterbij is fijner, maar dit kan hij ook wel fietsen. Maar op je 8ste zijn dat een stuk ingewikkelder afstanden en voor ons qua verkeer ook niet makkelijk te doen.
Ja precies. De pro’s en con’s, risico’s afwegen, praktische hobbels. Herkenbaar. Onze zoon gaat sowieso al ver weg naar school (20 minuten enkele reis) , zijn nieuwe school zit op 25 minuten. Dat kost flink wat tijd en geld. De ervaringen van anderen meewegen vind ik lastig. Want de behoefte van hb’ers zijn best uniek. Waar de 1 niet kan aarden bloeit de andere helemaal op. Ik zou zelf daarom persoonlijk advies inwinnen , en misschien een gesprek aangaan met de school.
Afstand is hier het grootste probleem inderdaad. Maar ook dat onze orthopedagoog niet enthousiast over de school was. En bij m’n jongste vraag ik me af of die überhaupt wel blij gaat worden van in een school zitten en met de reistijd erbij houdt ze op een dag helemaal niks meer over. Mn oudste houdt niet van onderzoeken, werkstukken enzo. Die heeft het liefst gewoon leerboeken met reguliere lesstof. Vertel maar hoe het moet, dan doe ik het na. En dan hup het volgende leren.
Klopt, maar ik heb echt verhalen gehoord dat de testresultaten werden genegeerd want: wij zien het niet of wij kijken niet zo naar een kind en volgens ons heeft hij/zij geen extra uitdaging nodig. Mijn persoonlijke 'favoriet', wij geven onderwijs op maat, dus het ligt aan haar. Dat zijn voor mij wel echt rode vlaggen. Mijn zoons hebben beiden inderdaad iets heel anders nodig, dus wat dat betreft vind ik het logisch om naar meer te kijken. Mijn oudste is echt goed geland op zijn huidige middelbare school. Hij gaat goed op duidelijke kaders en afspraken, kan prima overweg met, het moet omdat het moet. Niet omdat hij het leuk vindt, maar de uitleg: we toetsen regelmatig omdat we weten dat het beter is om regelmatig kleine stukjes te leren, daar kan hij zich in vinden. We vinden de school wel wat te prestatiegericht, maar ze belonen zijn inzet wel in woord en daad en daar groeit hij van. Maar midi kan niks met; dit is de stof, leer het maar. Die heeft vrijheid nodig, verrassende wendingen, lossere grenzen. Wel kaders, maar meer ruimte binnen die kaders. En dus gaat hij straks niet naar dezelfde school als maxi. Hij gaat daar niet floreren en dat is wel nodig. Het interessante is dat zijn huidige mentor dat ook meteen zei, die zag de school waar midi vandaag gaat meelopen helemaal zitten, maar had sterke twijfels over de school van maxi. Niet omdat hij het een slechte school vindt, hij vindt het een hartstikke goede school met goede leraren, maar inderdaad niet voor midi.
huh!? … Middelbare scholen zijn daar misschien ook beter in. Je komt - mits goed geplaatst - al in een groep met meer gelijken dan op de basisschool. Onderwijs (het niveau iig) zou moeten aansluiten. Dat is dan al 1 gewonnen! En dan is het zo belangrijk de manier van het onderwijs. Het kom op mij over alsof iig je oudste al op zijn plek zit. Of nja, beter op zijn plek zit. je middelste zit nu in zo’n tussenjaar toch? Hoe bevalt hem dat tot nu toe? Heeft hij vriendjes?
Midi zit inderdaad in een speciaal tussenjaar en het bevalt fantastisch! Hij is zoveel gelukkiger, rustiger, minder boos en gefrustreerd. Het is echt een ander kind of eigenlijk is het nu het kind wat wij kennen. Hij heeft goed contact met meerdere klasgenoten en is laatst bij 1 op visite geweest en die knul is ook een keer hier geweest. Het loopt nog geen storm qua vriendjes, maar hij voelt zich veilig in de klas, prettig in de groep en is zich zelf ook heel bewust van hoe anders hij zich voelt. Het is jammer dat hij er per dag ruim 2 uur voor moet reizen, maar het is het volledig waard.
Vandaag hebben wij te horen gekregen dat onze zoon na de kerstvakantie mag versnellen hij is zo intens blij! Hij is na de iq test didactisch onderzocht en hij kan gewoon aanschuiven in groep 3. Waarschijnlijk is dit een korte termijn oplossing maar het geeft even gigantisch veel lucht!
Zo fijn dat hij zó goed gaat! Dat verdient hij zo! dit hè! Ik denk dat je er dan ook wel vanuit kan gaan dat hij zich goed voelt daar. Hopelijk straks op de middelbare ook!
Ik ben een tijdje niet meer hier geweest, wel tussendoor mee gelezen. Met zoon gaat het gelukkig nu weer redelijk goed een tijdje. Hij gaat 1 dag in de week naar een soort bovenschoolse plusklas en dat vindt hij heel leuk. Er zitten ook maar 4 kinderen in die klas en ze volgen hetzelfde dagschema als wat we gezien hebben bij de hb school, met stilte momenten en een daily mile. Dat past wel goed bij hem. In zijn eigen klas raakt hij snel overprikkeld. Ik heb al meerdere keren aangegeven dat hij ergens moet kunnen ontprikkelen op de dag, maar dat gebeurt gewoon niet. Ze hebben afspraken gemaakt dat hij met een timer even op een rustig plekje mag gaan lezen, maar dat gebeurt niet. Ik heb aangegeven dat hij het zelf niet goed voelt en dat ze hem moeten sturen. Dan beloven ze dat en vervolgens doen ze het niet. Dat is nu mijn grootste frustratiepunt. Qua schoolwerk lijkt het nu wel oke te zijn. Hij zeurt niet meer dagelijks dat het saai is, maar af en toe.
Hier ook weer veel gebeurd. Dochter wil nog steeds niet naar school, wel naar bso. En de kern van het probleem ligt echt bij school / de juf. Juf is nogal van recht toe recht aan, met de kudde mee, etc. En ik loop daar steeds meer tegen aan. Rare commentaren laatst dat ik niet mee mag lopen tot de klas, terwijl ze weet dat dochter moeite heeft met naar school gaan. Ze kreeg tot de herfstvakantie 1 op 1 meer cognitieve uitdaging geboden, maar het is gestopt omdat ze vonden dat het teveel stress gaf bij mijn dochter. Ik zeg het is geen stress, maar perfectionisme en faalangst. Maar ja school doet daar niks aan, argh. Inmiddels lopen we bij het CJG. In het nieuwe jaar zal ze breed getest worden intelligentie, sociaal emotioneel, etc. en op mijn verzoek ook ass. En bij dezelfde instantie krijgen we ook begeleiding. Verder wil ik thuis gaan werken met een planbord. Iemand tips? We zijn net verhuisd. Maar dochter zit nog op de oude school. Ivm geen bso plek in nieuwe woonplaats. En werk weigert mij enkel onder schooltijd te laten werken. Vorige week bij een school gekeken hier in de wijk, die anderen en CJG ook adviseerde. Wat een verademing. Kleine klassen, grotere lokalen. Veel speelruimte op de gang. De juffen gaven aan dat zij vanuit het kind kijken en wat het nodig heeft, bijvoorbeeld meer hulp/begeleiding of juist meer uitdaging. Of even ontprikkelen op de gang met boekje of kleurplaat of een koptelefoon op was totaal geen punt. Ook ouders zijn elke dag tussen 8.20 en 8.30 welkom in de gang/klas. Ik hoor voor of net na de kerstvakantie wanneer er plek is. En wanneer zou ze kunnen starten. Maar wat nu? Blijven aanmodderen tot de zomervakantie. Want ik heb gezegd na de zomervakantie gaat ze hoe dan ook naar haar nieuwe school, wel of geen bso, op mijn werk. Of toch eerder over stappen en tegen werk zeggen take it or leave it. Of mezelf (weer) ziek melden, want ik zit ook tegen overspannen aan. Dochter vroeg dag naar de rondleiding al mag ik vandaag naar mijn nieuwe school. Ik wil haar zo graag weer happy zien. Ze is ook aldoor bek -en bekaf. CJG zei ook misschien is werken onder schooltijd ook wel goed voor haar. Geen lange dagen met bso en vso. Daar heeft ze er nu 3 van. Plus nog een middag zwemles. Dus genoeg te overdenken. En ik ben benieuwd wat jullie zouden doen.