Met zwemmen hebben we het de jongste gewoon laten ervaren. Voelde zich onoverwinnelijk. Nee, ik kan zonder bandjes. En dan achter je rug om proberen die bandjes af te doen. Dus op een dag hebben we gezegd: Ok, prima. Bandjes af. Spring maar. Wij stonden uiteraard in het water klaar om haar op te vangen. Maar we hebben haar daadwerkelijk een arm lengte het water in laten zakken. Ze heeft het nooit meer gedaan. Nu was het: moet wel bandjes om anders ga ik zinken. Onoverwinnelijke is overigens niet verdwenen. Nu in het tweede badje van zwemles. Maar mama, met de juf kan ik ook zonder bandjes. Zucht... Zal blij zijn als dat diploma in de pocket is. Probleem met dat weglopen is alleen dat ze ook achteraf niet beseffen hoe gevaarlijk dat was.
Jup hier ook team hoge haak. Na 3 jaar interval slapen stond ik geregeld ook te tuimelen... (En ook dermate hoog dat de kleine vindingrijke ondernemer er ook niet bij kon vanaf een stoel, die vrij zwaar is em veel herrie kost om daar naar toe te krijgen)
Heerlijk moet dat zijn ♡ . Onze oudste was juist altijd bang om ons kwijt te raken, jongste daarintegen .
Ja het is fijn, maar aan de andere kant duurt het wel lang voordat het tot ons doordringt dat hij te vertrouwen is, omdat hij op andere vlakken wel impulsief is en niet denkt, maar doet.