Goedemiddag allemaal, Hoe zwaar me dit ook valt ik ben helemaal op, gesloopt. Na jaren alle hulp van allerlei instanties ben ik op het punt gekomen dat ik gewoon weg denk dat ik niet gemaakt ben voor het moederschap. Ik geniet er niet van, sterker nog ik kijk er elke dag weer zo enorm tegen aan. Ik verzorg ze tot waar het moet, denk hierbij aan verzorging, eten/drinken etc maar echt extra aandacht zoals speeltuin en activiteiten dat doet papa met ze. Als ik hem zie glimmen van trots en liefde voor zijn kinderen denk ik waarom ik dan niet. Ik heb zeker langer als 10 jaar een vurige kinderwens gehad en nu heb ik er 3 en wou ik dat ik de tijd kon terug draaien. Ben achter bepaalde dingen gekomen zoals dat ik een verstandelijke beperking heb, dat verklaard waarom ik mij altijd zo anders heb gevoeld dan vrouwen van mijn leeftijd. Ik ben hier kapot van. Verder heb ik ptss, add en god mag weten wat er nog meer uit de testen gaan komen. Ik heb dagelijks last van paniek en angstaanvallen. Ik kan ze het best beschrijven alsof dat ik in een hele hoge achtbaan zit die met 10000km styl naar beneden racet. Dat warme misselijke gevoel op de maag. Hier leef ik nu al jaren mee. Ik kan hierdoor amper iets eten. Ik bijt op m'n nagels, voel me continu opgejaagd. Ik loop al jaren (nog steeds) bij de psycholoog/psychiater. Verder krijg ik ook gezinshulp maar helaas niks lijkt te helpen. Herkent iemand dit gevoel? Ik voel me zo wanhopig en een slechte moeder. Hoe kom ik van dit vreselijke steen op de maag gevoel af. Ik krijg medicatie voor de angst maar ik voel amper verlichting. Ik mis mijn leven van vroeger vreselijk erg, ja echt egoïstisch om het zo te zeggen maar als ik de tijd kon terug draaien zou ik mijn kinderen zo een moeder als ik besparen.
Ah Jeetje, wat moet dat vervelend voor jou voelen zeg! Ten eerste vind ik het echt niet egoïstisch om dit te voelen/zeggen, juist heel dapper! Jij kiest er niet voor om je zo te voelen en ook je beperking heb je niet voor gekozen. Voordat je met kinderen begint weet je nooit hoe het echt gaat zijn, en als het dan zover is kan je ook gewoon beseffen dat het je zwaarder valt dan verwacht. Ik vraag me vooral af: in hoeverre is je man op de hoogte van hoe jij je voelt? Steunt hij je voldoende? Begrijpt hij jou? Ik denk namelijk vooral in de richting van jou meer ontlasten. Werk je bijvoorbeeld? Is dat iets dat je meer zou kunnen doen zodat jouw man de primaire verzorger kan zijn voor de kinderen? Ik denk namelijk dat jouw kinderen heel blij mogen zijn met jou als moeder, juist omdat je toegeeft en ziet dat het je (te) zwaar valt. En van hen houden kan ook op een manier waar jij gezonder en gelukkiger van wordt, met bijvoorbeeld een fulltime baan. Misschien is zelfs een aparte woning/apartement voor jou een oplossing? Waar je bijvoorbeeld parttime woont om tijd voor jezelf te hebben en weer op te laden. Een goede ouder zijn hoeft niet persee via het "standaard" plaatje van twee ouders in èèn huis.
Je bent maar een mens ♡ wees lief voor jezelf. Het is gewoon ook veel! Andere medicatie proberen met de psychiater? Het juist instellen kan onwijs lang duren. Antidepressiva kan ook helpen, maar je hebt er veel soorten van. Huishoudster misschien inhuren zodat je een taak af kan staan? Ik kamp ook met angstproblemen en herken dat rot gevoel op de maag. En hoe overweldigend het ouderschap dan is je houdt van je kinderen maar je wil wel gillen: laat mij allemaal met rust. Hier gaat t beter gelukkig en zijn het losse dagen (maar het t ook hele lange periodes dagelijks gehad tot ik weer de slaappil kon pakken en ik even paar uur pauze had) maar bij jou speelt t langer zie ik En verder; zorg echt voor momenten alleen. Kun je een nachtje alleen zijn? Ergens logeren? Of hotel boeken? De moeder van vriendje van zoon kampt ook met angststoornissen en paniekaanvallen en ze is oprecht blij met haar scheiding: maar de helft van de week is ze moeder en de andere helft is ze gewoon vrij ervan. Ze is een leukere moeder daardoor. Ik zeg niet dat je moet scheiden natuurlijk maar je kan wél kijken of je regelmatig even kan scheiden van je kinderen.
Bedankt voor je uitgebreide reactie. Mijn man helpt mij wat betreft de kinderen veel, denk hierbij aan naar school brengen en ophalen. Ik zorg dan dat ze aangekleed en klaar staan. Maar bijvoorbeeld ik ben vaak al uren voor de wekker gaat aan het piekeren omdat ik het moederschap als vreselijk zwaar ervaar. Ze zijn ook alle 3 in 3 jr gekomen wat niet gepland was dus ze zuigen alle energie uit mij. Apart gaan wonen is niet haalbaar want hij zou het in zijn eentje ook niet redden. Ik werk momenteel niet. Heb nooit een opleiding afgemaakt door de traumatische jeugd die ik gehad heb. Er kwam altijd wel wat tussen. Wat betreft steun dat heb ik weinig. Mijn man erkent ziektes als depressie etc niet. Net zoals de verstandelijke beperking dat bestempeld hij gewoon als "lui" zijn. Ik heb geprobeerd mijn psycholoog met hem te laten praten dan zegt ie dat ie het begrijpt maar eenmaal thuis ben ik volgens hem gewoon lui en zegt hij dingen zoals waarom ben je dan aan kinderen begonnen. Tja god als ik dit geweten had zou ik nooit nooit aan kinderen zijn begonnen. Dan was ik alleen gebleven en zou ik niemands leven vergooien want zo voelt het nu wel. Ik hoop dat ze snel groter worden en ik wat meer ademruimte krijg als ze eenmaal wat ouder zijn. Ik leef niet, ik overleef.
Zo herkenbaar. Men heeft echt geen idee wat voor helse invloed dat angst/paniek aanvallen op de maag op je leven heeft. Voor we kids hadden was ons huwelijk beter. Ik denk dat als ik de kinderen alleen aankon ik zeker wel een scheiding zou overwegen. Ik betrap mezelf er soms zelfs op dat ik denk als de kids straks pubers zijn dan ga ik mijn eigen weg. Maar voor nu ben ik bang om alleen voor se te zorgen. Ik merk dat als ik even ergens ben waar ik geen mama ben voor even dat ik dan echt weer lucht krijg. Ik houd echt wel van mijn kinderen maar ik ben ook eerlijk genoeg om te erkennen dat ik gewoon geen geschikte moeder ben.
Het klinkt ook wel alsof je in een redelijke ongezonde relatie zit, als ik dat zo mag zeggen. Je hebt je beperking, zit er helemaal doorheen, hebt kinderen en dan ook nog een man die je mentaal mishandelt, want als ik lees wat hij tegen jou zegt klinkt dat echt niet gezond. Jij hoort veel meer steun van hem te krijgen dan dat hij jou nu geeft. Dat hij het niet kan redden zonder jou, is nu echt even niet jouw probleem. Jij hebt het al ontzettend druk met jezelf en de kinderen en dan ook nog fulltime thuis zijn is echt te zwaar. Ik weet niet hoe oud je kinderen nu zijn maar ik ben bang dat het juist alleen maar drukker gaat worden als ze ouder zijn. De praktische zorgtaken veranderen in meer regeltaken en mentale zorg. Clubjes, aandacht voor school, zitten ze lekker in hun vel, etc. Wachten tot ze ouder zijn lijkt me niet de beste oplossing. Het klinkt alsof jij, misschien samen met je psycholoog, echt eens flink aan de bel moet gaan trekken. Jouw man moet meer gaan doen als ouder èn partner, voordat het straks misschien slechter met je gaat en de bom barst. Dan staat hij er namelijk ècht alleen voor.
Ik heb een tijd slecht in m’n vel gezeten na de komst van Y. Eigenlijk gaat het pas sinds een maand of 2 weer goed. Ik heb me zovaak afgevraagd waarom ik dit zo graag wilde, ik genoot niet etc. Nu ik eindelijk weer beter in mn vel zit geniet ik van alles. Even naar de speeltuin is leuk ipv een moetje etc. Als je zelf niet goed in je vel zit is alles denk ik gewoon snel teveel. Je kan al niet voor jezelf zorgen/jezelf zijn zoals je zou willen. De zorg voor de kinderen is dan gewoon extra zwaar. En daar komt (denk ik) ook het niet kunnen genieten vandaan. Er is gewoon geen ruimte voor op dit moment. Ik hoop echt dat er bij jou ook een keerpunt komt. Dat je beter in je vel gaat zitten en je meer jezelf gaat voelen. Dan komt het genieten van en met je kinderen denk ik ook goed! Zo te lezen is je partner wel echt een erge negatieve invloed. Kan hij eens mee naar de psycholoog? Om een van een professional te horen wat er met jou is en wat jij nodig hebt. Hoe erg hij jou kwetst. Je hebt in deze situatie iemand nodig die je accepteert en het je probeert gemakkelijk te maken zodat er ruimte komt om je weer wat beter te voelen, op te laden etc. Zo te horen is dat er nu niet… Is er desnoods iemand die je kan helpen? Ouders, een vriendin, broer/zus?
Wat een verdrietige situatie het is je allemaal niet makkelijk gemaakt. Ik ben het eens met wat @bloem2510 zegt, je relatie klinkt niet alsof je veel steun krijgt van je man. Maar goed, je man is er, je 3 kinderen zijn er, nu is het zaak dat je zo goed mogelijke omgeving creëert om het met elkaar zo goed mogelijk te hebben. 3 kinderen in 4 jaar tijd is veel, voor ieder mens, ook met een grote spanningsboog, is dat soms (te)veel. Je kinderen hebben nog leeftijden dat ze je veel nodig hebben. Dus dat is heel intensief. wat is het wat je als zeer zwaar ervaart? Is het het onbegrip? Heb je wellicht ook last van een depressie, dat je om die reden geen plezier kan hebben van je kinderen? Hoe denk je dat het straks voor je is als de jongste ook naar school gaat en je meer rust om je heen hebt? Ik ben bekend met angstgevoelens en ik weet dat het je leven kan beheersen. Het is enorm vermoeiend. Je schrijft vaak dat je niet een geschikte moeder bent, mss kan je eens per dag een lijstje maken met de dingen die je wel goed doet, of waar je toch wel trots op bent dat je het hebt gedaan en lees ze iedere avond door. Ik denk dat er dingen zijn die wel goed gaan, maar die vind jij misschien wel normaal. heel veel sterkte toegewenst, ik hoop dat je met de juiste hulp en door lief te zijn voor jezelf toch een beetje meer plezier ervaart.
Is werk zoeken een optie? Gewoon een paar uurtjes per week een leuk baantje hebben waardoor je even mens bent en geen moeder, sociale contacten hebt. Even uit de sleur van altijd moeder zijn.
Heeft je man ook een beperking/leerproblemen/overspannen misschien? Dat hij niet het vermogen heeft om het in te zien en te begrijpen? Mijn man heeft door zn raakvlakken met autisme ook veel moeite om het te begrijpen. Als ik een zware paniekaanval heb, waarbij ik echt niet voor de kinderen even kan zorgen en hij uur later naar zn werk moet dan is hij wel eens heel boos op mij geworden. Waardoor ik juist dieper in die paniekaanval ging. Dan eistte hij dat ik zijn baas even een app ging sturen, terwijl ik niet eens meer wist hoe ik heette.... En ik heb ook wel gedacht: ik ga scheiden, ik vlucht weg. Maar ik weet ook dat het nu de combinatie van uitputting bij ons beide, dat het voor mijn man ook zwaar is en dat wij daardoor ook minder goed matchen soms. Het is gewoon voor niemand makkelijk. Mijn man werkt ook gewoon 40 uur, heeft ook slechte nachten en moet als hij thuis is dingen opvangen: op slechte dagen is t huis ontploft omdat ik tussendoor dan niet op kan ruimen en komt hij ook niet tot zn rust.
Wat dapper dat je dit deelt. Ik herken het deels. Mijn oudste heeft een beperking met ernstige gedragsproblematiek, het is de afgelopen jaren alleen maar bergafwaarts gegaan met hem. Hij kan daardoor helaas ook niet meer volledig thuis wonen. Daarnaast hebben we nog twee kindjes kort op elkaar (schelen ongv anderhalf jaar) en nog steeds gebroken nachten met dochter. Ik ben onwijs trots en dankbaar (de jongste twee zijn er gekomen na een lang traject, en uiteindelijk IVF) dat ik moeder mag zijn. Maar soms is alles bij elkaar gewoon rete zwaar, ondanks m'n antidepressiva. Dan is het echt op 'standje overleven'. Sterkte voor jou, wees niet te streng voor jezelf!
Kan je hulp vragen/krijgen van anderen dan alleen je man? Met momenten voel het voor mij ook als "overleven" i.p.v. leven en dan probeer ik pro-actief regelingen te treffen. Bijvoorbeeld zaterdag moest mijn man werken, had ik geregeld om samen met een vriendin en onze dochters samen te zijn (4 kids) maar vaak zijn 4 kinderen met 2 minder vermoeiend dan 2 kinderen alleen. Misschien kan je ook nadenken over zoiets? Ik merk gewoon dat als je het deelt dat er dan vaak wel hulp geboden wordt. Het is ook heel belangrijk om die hulp dan ook aan te nemen. Mijn schoonouders zeiden heel vaak: wanneer komt L (de oudste) nog eens slapen, dan kunnen we samen playmobil bouwen, ik zei altijd: stel maar iets voor. Maar zo bleef het vaag, voorlaatste afspraak bij de psycholoog gaf zij aan: jij hebt nu een break nodig, je hebt een oplossing: vraag of vanavond past. En zo geschiedde en echt heeft ervan genoten. Ik van even wat meer rust, oudste van één op één tijd met haar grootouders en grootouders omdat L zo genoot. Iedereen tevreden. Ik hoop dat jij ook een netwerk kan opbouwen! It takes a village! Dapper dat je het deelt
Wauww wat lief al deze reacties, bedankt voor het meedenken, ik zal proberen wat vragen te beantwoorden betreft mijn man, voorzover we weten heeft hij geen stoornissen en of beperkingen. Hij werkt niet door een ongeval mag hij niet meer werken helaas. Hij heeft een heel ander leven gehad, een normaal jeugd voor zover ik weet. Ik kan hem niet uitleggen wat voor hels proces het is. Hij zegt gewoon van ja zet het van je af, angst zit zit tussen je oren. Ik merk echt wel dat ik het mis in een partner dat hij zich inleeft in jou. Ik kan heel moeilijk omgaan met veranderingen in mijn leven hoe klein die ook zijn. Als de wekker afgaat dan ben ik meestal al even wakker verga ik al van de paniek, ik kan niet zo goed verwoorden wat het is het is maar het beheerst mijn leven. Mijn man vind dat hij genoeg doet en daar ben ik ook dankbaar voor. Maar dat stukje geestelijke marteling elke dag dat trek ik oor niet, maar stel dat we zeggen we gaan even een pauze nemen dan is hij degene die vertrekt en zit dan met 3 kleintjes die behoorlijk driftig kunnen zijn.ik kan ze alleen echt niet aan. Er is verder ook geen familie/vrienden in beeld die kunnen helpen.
Ik merk bijvoorbeeld als ik buiten ben en ik zie een vrouw die zwanger is dat ik het liefst het wil uitgillen en wil zeggen mijn god je weet echt niet waar je aan begint. Alleen al iemand zien die zwanger is triggert mij al. Ik hou van mijn kinderen maar als ik terug kom in de tijd nee nee dan zou ik echt geen kinderen willen. Ik voel me gevangen. Het voelt echt alsof ik levenslang zonder kans op vrijlating heb gehad.
Neem je vent mee naar de psycholoog en laat die eens een hartig woordje met hem spreken… Ik denk dat je al een stuk verder komt met meer begrip en inlevingsvermogen van je partner. Dat is een van de dingen die hier echt geholpen heeft.
Is werken voor jou een optie? Ik vind het persoonlijk heel fijn om even niet met thuis bezig te hoeven zijn, ik ben daar gewoon ‘eppo’ ipv mamamamama . Ik denk dat het je misschien wel goed zal doen. Of overleg met je psycholoog hoe je meer aan jezelf toe komt. Want dat is gewoon heel belangrijk. Jij bent belangrijk, onthoud dat!
Dit dus! Er was eens iemand die mij de vergelijking gaf met een vliegtuig; stel er gaat iets mis moet je éérst je eigen zuurstofmasker opzetten voordat je anderen kunt helpen met hun masker. Met andere woorden; als je niet goed voor jezelf zorgt kan je ook niet goed voor anderen zorgen. Is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het klopt uiteindelijk wel.
Lieve vrouw, je faalt niet. Je doet keihard je best om er iets van te maken ondanks dat je het zwaar hebt. En je hebt hulp nodig om uit deze paniekaanvallen te komen. Mijn advies zou zijn psycho-somatische hulp, zoals bv somatic experiencing. Niet eindeloos praten (hertraumatiseren) bij een psycholoog, geen heftige medicatie die watten in je hoofd geeft.. maar helderheid, weg van de adrenaline, de angst uit je lijf krijgen en van daar uit weer gaan leven. Het is niet hopeloos maar zoek alsjeblieft betere hulp dan je nu krijgt. Als de adrenaline niet dempt, ga je richting burnout en dan ben je nog verder van huis. Er is een weg uit het trauma en uit het rotgevoel, ook voor jou.
Het lijkt mij nog een lastigere situatie nu ik lees dat je man ook niet werkt. Jullie zijn dus eigenlijk 24/7 samen thuis? Hebben jullie hobby’s, sport of iets anders wat je voor jezelf hebt? Ik heb een hele lieve man maar als we beide de hele dag thuis zitten, dan zijn we het allebei snel zat. Kan hij helemaal niet meer werken? En zou jij iets willen? Ik vroeg het al eerder maar kan je omschrijven wat jou gelukkig zou maken, rekening houdend met je man en kinderen?
Herkenbaar! En hartstikke normaal! Het is zwaar en pittig ook. Je voelt je niet lekker. Tijd voor hulp van anderen om je heen. Daarnaast hebben we allemaal wel eens spijt van kinderen. Je offert jezelf op, maar dat kan niet meer. Ik hoop echt dat er hulp is om jou helpen! Je hebt niet gefaald en iedere moeder of vader ervaart het op zijn manier. Ik houd ook niet van activiteiten. Dat doet hier ook de vader. Sterkte