Ik vul niks in. Het kan een overweging zijn, mits ze in de stad ook daadwerkelijk gelukkiger zou zijn dan nu. Wat ik niet verwacht trouwens.
To ik denk dat het werkelijke probleem in jou zit en minder in de omgeving. Jij bent in een sociaal isolement geraakt. Je bent huisvrouw geworden, je man is hele dagen weg en ik lees niets over volwassen vriendinnen of hobby's. Als kinderen klein zijn is het makkelijker daarin op te gaan. Maar ze worden nu groter en zelf ga je op een gegeven moment ook zingeving en invulling missen buiten de kinderen. Alleen al contact met andere volwassenen. De muren komen nu al op je af. Als je dit niet aanpakt zal het alleen maar erger worden als de kinderen groter worden en jou minder nodig hebben. Daarnaast jij bent behalve moeder en huisvrouw toch zelf ook nog een mens? Begin met het kopen van die auto! Echt juist in een dorp heb je dat zoveel meer nodig dan in de stad. Meerdere mensen hebben het gevraagd maar ik zie geen antwoord op de vraag of jij een rijbewijs hebt. En als jij altijd alleen bent met meerdere kinderen heb je ook gewoon eigen vervoer nodig. Die kinderen moeten ook naar clubjes, vriendjes of sportwedstrijden. Je bent nu volledig afhankelijk van anderen. Niets mis met huismus zijn. Maar het moet geen excuus zijn om nergens meer te komen. En behalve je moeder geen contacten te hebben. Want wat ga je in Maastricht doen behalve koffie drinken bij of met je moeder? En wat als je moeder er niet meer is? Dan heb je niemand meer. Ik lees niets over een vader of siblings. Geef jezelf een schop eronder en ga stappen zetten buiten de deur. Ik heb Limburg in mijn tijd daar altijd ervaren als enorm gastvrij en veel onderlinge verbondenheid en sociaal contact. Maar je moet wel moeite doen! Zoek aansluiting bij hobby's. Waar hou jij van? Carnaval is bijvoorbeeld heel belangrijk daar. Je hoeft niet gek te zijn op feesten. Ik kende destijds talloze mensen die erbij zaten voor het naaien van kostuums, verzorging van eten of technische dingen. Maar met name voor sociaal contact! Desnoods een leesclub, helpen op school of plattelandsvrouwenvereniging (ik noem maar wat). En ga nadenken over werk of vrijwilligerswerk. Jezelf totaal afhankelijk maken van een ander is heel onverstandig. Als hii er ooit klaar mee is ben jij nergens meer. Je raakt minder afgestompt en doet ook daar vaardigheden en contacten op. Als Maastricht jou de mogelijkheid geeft om echt actiever te worden moet je direct gaan. Maar dat lees ik hier niet.
Is het niet een optie om in een dorpje in de buurt van Maastricht iets te kopen? Dan kun je ws meer huis voor je geld krijgen en zit je toch dichterbij familie (heb je daar meer familie dan alleen je moeder?) Ik snap wel dat je dichterbij familie wil wonen hoor. Maar ik denk dat daarnaast dat je zelf wat meer moet gaan ondernemen (of het nou in je oude of nieuwe huis is). En vergeet niet, een nieuw huis met 4 kids (ik spreek uit ervaring!) kost enorm veel tijd en energie. Dat moet je echt willen en je realiseren voordat je eraan begint.
Ik heb zelf door mijn dorps ervaringen een dorpenfobie ontwikkeld, dus ik zal nooit iemand aanraden om naar een dorp te verhuizen. Daarbij moet ik wel zeggen, Maastricht is eigenlijk ook een dorp qua mentaliteit, maar dat zal mogelijk makkelijker voor je zijn als je er al geschiedenis hebt. En dat zeg ik als oud-inwoner. Zelfs mijn man die eigenlijk overal direct een sociale band opbouwt vond Maastricht qua eigen inwoners niet te doen. Zelfs hij had alleen contact met studenten, hoe hard hij er ook aan getrokken heeft om zich aan de stad te verbinden. Maar heel eerlijk, hoe fan ik ook ben van in een buitenwijk van een stad wonen, in jouw geval denk ik niet dat het je veel meerwaarde oplevert om te verhuizen. Sociale contacten komen in een stad ook niet zomaar je huis binnenlopen, dus als je geen concrete plannen maakt om die op te bouwen, zul je ze niet ontwikkelen. Ik betwijfel dus heel erg dat verhuizen jouw probleem oplost en het zal er wel voor zorgen dat je kinderen opnieuw moeten wennen, je man meer reistijd heeft en jullie een kleiner huis hebben. Dat lijkt mij niet een verbetering van jullie situatie.
Misschien overheen gelezen, maar heb je nu wel of niet een rijbewijs? En werk je of ben je thuisblijfmoeder? Ik denk dat het bij jou vooral zit in mindset en het echt willen. Wil je echt naar je moeder op visite ? Dan zorg je dat je daar komt. Die 50 minuten reistijd staat er compleet los van. Dus wat is nu echt het probleem? Daar moet je eerst zelf antwoord op kunnen geven.
Ik woon in de omgeving die je op het oog hebt Paar dingen: Maastricht is mooi, maar de laatste jaren wel echt heel erg druk. Chaotisch zou ik het zelf omschrijven. De stad ingaan dat kan echt niet meer met de auto in het weekend. Er zijn mooie wijken, maar ook heel veel slechte wijken. De mooie wijken zijn dan ook erg duur om te kopen of in te huren. Als je man naar het noorden moet met de auto voor het werk, dan staat hij dagelijks in de file op de A2 bij weert. Dat geeft minstens 30 minuten extra reistijd. Vergis je daar niet in. Dat stuk is echt een ramp. Verder is het overal natuurlijk investeren in contacten. Ook in Maastricht. Met kleine kinderen heb je natuurlijk wel sneller contact met andere ouders. Verder is het een vrij internationale stad, veel leuke dingen te doen. Qua omgeving sta je binnen 30 minuten in de ardennen. Waar je prachtig kunt skieen en wandelen. Qua natuur is het geweldig. Maar niet in de stad zelf, dat is dus wel echt stads. Druk, kort op elkaar gebouwd. Er wonen ook veel expats. Maar het is dus ook druk, veel toeristen 365 dagen per jaar. Denk dat het verschil klein dorpje in, ik gok even: midden Limburg en Maastricht wel echt groot is. Je moet je afvragen wat je belangrijker vind. Rust, een fijne woonplek en korte reistijd van je man of meer reuring in je omgeving, maar dan wel lange reistijd en alle nadelen van de stad. Mogelijk kun je met eigen vervoer, een leuke hobby of een kleine baan al heel wat invloed uitoefenen op je eigen sociale leven.
Mijn ideale plaatje is eigenlijk het leven wat we nu hebben en ook eigenlijk ook wel in een dorpse setting, denk ik. Waar de huisjes allemaal anders zijn en er groen om ons heen is. Maar aan de andere kant zie ik ook voor me dat samen met mijn moeder even een contactmomentje heb, dat lijkt me gewoon leuk, nu ik haar nog heb. Dat is dus het lastige. We hebben hier verder geen familie en zijn allebei ook niet het type dat we overig contact gaan opzoeken of daar echt behoefte aan hebben. Alleen is dit plaatje vrijwel onmogelijk dus want zij woont al haar hele leven op haar plek, en ik wou op een gegeven moment weg van daar om opnieuw te beginnen met mijn man, toen we gingen trouwen. Dus ik heb hier wel voor gekozen, en natuurlijk zijn de kinderen hier nu gewend. Even snel een uurtje rijden om langs te gaan doe ik toch niet snel, of ik nu een auto heb of niet... Vandaar dat ik dacht, als je nou gewoon gaat, en wellicht mijn man op termijn ander werk kan vinden ofzo (nu niet). Maar het lastige is dus dat je dat niet vantevoren weet, of dat gaat lukken. En tot die tijd moet hij toch heen en weer rijden. Het klinkt niet alsof de meesten nog zo close met hun moeder zijn. Maar ik vind het wel leuk, nu ik nog een moeder heb ik goede gezondheid, om samen af te spreken en ff snel een koffie te gaan drinken, gewoon even een leuk praatje of een boodschap doen. Als ik kijk naar mijn schoonzus, die heeft haar moeder ook dagelijks over de vloer. Die vliegt ff binnen en helpt haar een handje of ze koken samen één pot, en dan is ze weer weg. Het gewoon kunnen bezoeken zonder gelijk uren te moeten blijven en weer weg te gaan.... Maar realiseer me natuurlijk wel dat het niet ten koste van mijn man/kinderen hun welzijn moet gaan. Maar in principe is er niks mis met de stad toch, er wonen zoveel gezinnen... Ik kan me alleen even niet voorstellen hoe ons leven echt zou veranderen als we eenmaal daar zitten, buiten de reistijd van mijn man inderdaad. Maar nu ik de reacties heb doorgenomen besef ik me wel dat blijven waarschijnlijk de beste optie is, vooral voor mijn relatie. De kinderen zouden best wel wennen denk ik. Maar ik denk nu echt dat ik het hele beeld te veel romantiseer inderdaad. Of het me echt zo veel brengt als dat ik voor ogen heb....
Ik zou eerst eens proberen bijv 1x per 2 weken of wekelijks een vaste dag af te spreken dat je moeder naar jou komt of jij naar je moeder gaat. Om en om bijvoorbeeld, of een keertje halverwege lunchen. En ik zou dat huis bezichtigen, gewoon om te voelen hoe het is. Als je nu op 2 verdiepingen 138m2 hebt, dan is dat echt een enorme luxe. Hier 160m2 maar dan op 3 etages, dus beneden is het niet perse heel groot. Dat geeft echt een ander gevoel.
Dat eerste denk ik ook vooral. Ik zou persoonlijk met een aantal kinderen niet direct (buiten)ruimte en het knusse van een dorp opgeven, dus dan veel eerder inzetten op zelf kunnen autorijden. En in je huidige dorp meer contacten proberen te krijgen. Het klinkt misschien hard maar in een stad heb je niet ineens wel heel veel contacten en met je moeder kan ook iets gebeuren waardoor dat voordeel wegvalt. Als ik zo je eerste post lees, klinkt het mij niet echt in de oren alsof verhuizen de oplossing is.
Om even in te haken, ik ben van een échte stad (R'dam centrum) naar een iets-minder-stad gegaan. In de stad woonde zowel mijn moeder als mijn vader (gescheiden) op loopafstand. En het kwam inderdaad vaak voor dat de bel ging, voor even snel een bakkie. Toen dochter geboren werd, wilde wij juist graag wat meer ruimte en heb ik dat alles met pijn in mijn hart achter gelaten. Ik herken me dus heel goed in het close zijn met ouders en ook het op prijs stellen van de 'zoete inval'. Nu wonen wij op 40 minuten rijden en ik zie mijn moeder nog steeds iedere week. Helaas is papa mij ontvallen, dus die logischerwijs niet meer. En dat vraagt meer planning, minder spontaniteit en meer investeren van allebei de kanten. Maar het kan dus wel Op vrijdag komt mijn moeder onze dochter 's ochtends halen, en na werk pik ik haar bij haar thuis op. Eet ik gelijk een boterhammetje mee en kletsen we bij. Het één hoeft het ander niet uit te sluiten, hoewel ik je wens echt snap! Door de verhuizing is mijn reistijd naar werk 5 minuten langer geworden, en iets file-gevoeliger en daar irriteer ik me een jaar na dato nog steeds aan. Onderschat niet wat dagelijks 2x 50 minuten extra aan tijd (en misschien belangrijker: energie!) kost. Ik zou kijken of ik vanuit mijn huidige woonplaats de banden kan aanhalen door de opties als genoemd (OV, autotje etc.) En wat ik tussen de regels door lees, is dat je wel behoefte hebt aan sociaal contact, maar met iemand die 'eigen' is. Nieuwe mensen zullen nooit direct als 'eigen' voelen. Dat vraagt investeren, dus wellicht toch een poging doen een sociaal netwerk op te bouwen? Hoeft geen mega grote groep te zijn, al zijn het maar 1 of 2 andere moeders waar je af en toe kan binnenwippen? In ieder geval wil ik je veel liefs sturen. Eenzaamheid, in welke mate dan ook, is heel naar. Sterkte en wijsheid!
Ik zou eerder investeren in auto (en evt rijbewijs), dan zou jij eens per week bv die 50 minuten naar je moeder kunnen rijden (ipv je man 50 minuten reistijd naar zijn werk). En bv met een auto kun je ook makkelijk naar een P+R als je naar Maastricht centrum wil, vanaf Maastricht Noord ben je zo in het centrum. De stad (het centrum dan) zou ik houden als ‘uitstapje’, en dan in jouw huidige omgeving uitkijken naar bv een sportclubje of zoiets. Die sociale contacten moet je in een stad net zo goed leggen, dat komt daar ook echt niet aanwaaien - maar is misschien wel makkelijker omdat er een groter aanbod is van cursussen etc. Maar met een auto, kun jij je radius ook uitbreiden waar je nu woont, en zo de sociale contacten ook. Ik woon in Maastricht, we wonen hier fijn, maar ik mis wel een grotere tuin en het bos. Zeker met 4 kinderen, zou ik die grote tuin niet kwijt willen denk ik.
Ik lees vooral dat het gaat om de contactmomenten met je moeder. Is het geen optie dat je moeder dichter naar jullie toe verhuisd ipv andersom? Dan hoeft voor jullie niks te veranderen, en zijn jullie toch dicht in elkaars buurt. Vooral in Maastricht, tenzij dat je echt een dikke beurs meeneemt.. zijn de wijken rondom het centrum niet bepaald plekken waar ik vrijwillig ging zitten.
Ik kom ze in ieder geval niet tegen. De meeste gezinnen hebben 2, soms 3 kinderen. Maar dat zal ook aan de kring om je heen liggen. Zeker met een groot gezin lijkt een groot genoeg huis met een degelijk formaat tuin me al snel een uitdaging in Maastricht. Denk dat veel grote gezinnen dan ook uitwijken naar dorpen of naar België (lanaken, riemst, bilzen)
Ik ben inderdaad een huiselijk type en overig sociaal contact trekt mij niet, ook niet toen ik jonger was. Ben altijd een beetje en een huismus en eigenlijk einzelganger geweest met 1 goede vriendin waar ik wel eens mee afsprak, maar sinds we hierheen verhuisd zijn is dat verwaterd, door de afstand dus. Het gezin vergt ook veel van mijn tijd dus ik heb nooit ingezien waarom ik buiten de deur zoveel moet gaan doen, heb er weinig behoefte aan. Hoe dat kan weet ik ook niet, maar ik sta volledig achter mijn gezin en alle taken die daarbij komen kijken. Buiten dat doe ik ook nooit iets voor mezelf eigenlijk, heb ook geen hobby's. Maar met mijn eigen moeder ben ik "eigen" en dat vind ik dan wel weer leuk, ongedwongen de dagelijkse dingetjes delen enz. Ja, ik heb een rijbewijs.
Ja klopt hoor het vaker, dat daar meer ruimte is voor je geld. Maar de wijken waar ik aan dacht was Hazendans/Daalhof/Belfort zo.
Dankjewel voor je lieve reactie, hoe je het omschrijft klopt helemaal. Ik heb moeite met mensen echt toe te laten en kruip graag achter wat ik al ken, mijn gezin en familie. Ik ben echt tot beter inzicht gekomen door de vele reacties en ga eens kijken of wat voor manieren ik dat beetje heimwee gevoel hier kan verbeteren. Het voelt na 13 jaar nog steeds niet alsof ik 100% thuis ben hier, alsof ik altijd een beetje heimwee heb naar een bepaald familiegevoel van daar, toen ik jonger was. Inmiddels heb ik zelf een gezin, toch krijg ik datzelfde gevoel niet helemaal terug hier.
Maar dat snap ik wel hoor! Vroeger sliepen mijn nichtjes en ik regelmatig bij elkaar. We spraken elkaar veel en nu zie ik ze amper 1x per jaar.. Ik zag het ook voor me hoe we nu gezellig met de familie + schoonfamilie een grote kerst zouden vieren maar ten eerste loopt het helemaal niet lekker in mijn schoonfamilie. Wil schoonzus geen kinderen dus tot zover nichtjes/neefjes voor mijn kinderen..
Precies zo hier En mijn schoonfamilie is buitenlands dus die hebben een heel andere cultuur, dan mis ik gewoon mijn moeder en het samen beleven van feesten e.d. zoals we dat vroeger deden. Zij geeft mij maar ook de kinderen dat stukje mee, wellicht mis ik dat ook gewoon. Kom tot hele psychologische inzichten onderhand, haha.