Niet lullig bedoeld, maar je ziet het niet zitten om 1 x Pw een uurtje te rijden ( het was toch 50 min?) voor gezellig contact met je moeder en voor de kinderen oma vaker te zien. maar je man mag het wel op de koop toenemen? Elke dag dat uur, plus eventuele files? je zag hem al weinig, dan nog minder. kinderen worden uit hun vertrouwde omgeving gehaald/andere school/vriendjes (weet niet welke leeftijd ze zijn?) omdat mama koffie wil drinken met oma ik vind het een beetje egoïstisch klinken allemaal. ik zou zeggen, maak meer contact door te werken/vrijwilligers werk , andere moeders. Ik krijg een beetje het idee dat je niet echt een eigen leven hebt ( misschien zie ik het fout hoor) maar dat je invulling probeert te zoeken in je leven door dingen met je moeder te willen ondernemen, ipv je eigen leven in te vullen
Dat zijn wel nette wijken. Wel ver van het centrum en het is daar vrij stil. Kan een voordeel en een nadeel zijn
@mamabri Jammer dat je het zo ziet, ik bedoel het namelijk helemaal niet op een egoïstische manier, anders zat ik er ook niet al jaren op deze manier over na te denken. En dan zou ik ook niet op alle mogelijke manieren overwegen of een verandering de juiste keuze zou zijn. Bovendien vindt mijn man het oprecht prima als ik het daar leuker zou vinden, dus ook dat is niet iets wat ik alleen maar even voorstel zonder dit uitgebreid te hebben overlegd. Als iemand er neutraal tegenover staat is het toch geen offer... hij vindt ook het autorijden geen probleem omdat hij jarenlang deze afstand heeft gereden in het verleden. De kinderen vinden het overigens al lang leuk dicht bij oma te gaan wonen, dus ook dat is niet iets wat door mijn idee voor te stellen een heel groot ding zou zijn. Ze hebben aangegeven dit absoluut geen punt te vinden (heb heel gemakkelijke kinderen). En nee, ik kan niet wekelijks op de koffie gaan "even snel" tussendoor omdat ik op de vrije dagen van mijn man ook andere verplichtingen heb, vaak. Nogmaals, dit is iets waar ik al heel lang over zit te denken en bespreken thuis, dus om het nou gelijk egoïstisch te noemen... Ik heb jarenlang hier gewoond vanwege het feit dat mijn man liever bij zijn moeder in de buurt bleef destijds, dus ik heb toen mijn eigen leefomgeving en alles zonder problemen achtergelaten voor hem. We hebben zelfs bij zijn moeder ingewoond omdat het in zijn cultuur de gang van zaken is. Ik ben ook niet iemand die zijn zin perse doordrijft, dus pas ik me op de meeste fronten juist aan aan de rest. Ik zou het toch ook best eens mogen aangeven in mijn relatie als ik oprecht voel dat ik ergens behoefte aan heb? En als de rest hier neutraal tegenover staat? Het woord egoïstisch vind ik niet gepast, sorry.
Oké, maar hoe zie je je leven daar dan voor je? Zoals het wordt neergezet hier lijkt het alsof jij totaal geen eigen leven leidt nl. En dat je opvulling zoekt door bij wijze van halve dagen bij je moeder koffie te gaan zitten drinken. hou me te goede; als je dit wilt is dat prima hoor, maar ik vind het zo… 25 jaar terug in de tijd of zo. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen. het is zo hoe ik niet ben. Ik werk, doe mijn huishouden, ga met de kinderen dagjes weg, in de weekenden met man erbij, spreek s avonds met een vriendin af of ga met haar of man een avond uit. Ik mis in jouw verhaal de zelfstandigheid en de zelfredzaamheid van een volwassen vrouw en lees veel afhankelijkheid van man en moeder. maar misschien heb ik het mis, of misschien is dat ook gewoon wat jij wil?
@beebje082011 je geeft aan dat je niet even op de koffie kan op de vrije dagen van je man, maar die 2e auto zou je die vrijheid op andere dagen wel geven. Ik zou die optie echt overwegen, want dan kan je veel vaker iets ondernemen. Je hoeft er met 5 in te passen, dus het hoeft geen hele grote auto te zijn, je man gaat immers op die dagen niet mee.
Je bent dus volledig gericht op je eigen gezin en sluit de rest van de wereld een beetje buiten. Geen werk, hobby's of echte sociale contacten. Wat maakt dat je geen omgang met andere volwassenen hebt? Zijn het wellicht teleurstellingen uit het verleden. Of moeite met sociaal contact dat je een eigen bubbel hebt gemaakt waar je veilig bent voor anderen? Bedenk dat je moeder ook een keer ouder zal worden waardoor ze minder kan en uiteindelijk zal wegvallen. Je oudste gaat naar de middelbare en gaat zijn eigen weg. De rest volgt langzaam de komende jaren. Dan blijf jij letterlijk in een leeg huis achter. Zeker met een man die er ook weinig is en niet veel omhanden. Het is te hopen dat je samen oud kunt worden want dat is tegenwoordig geen garantie. En wat heb je hem dan nog te bieden en vertellen als je wereld zo klein is? Misschien is het goed te onderzoeken waarom je zo hangt aan je man en moeder. En of je dat langzamerhand (wellicht met hulp) kunt verbeteren.
De enigste optie kan zijn tussen je huidige woning en van je moeder kijken voor een koopwoning. Het heeft geen haast als in nu moet ik. Dus zou even beter kijken of je een ruimere woning kan vinden dan die je nu zag.
Ik ben niet afhankelijk van hun (in praktische zin qua auto misschien wel) en wat betreft mijn moeder, in mijn ogen (en al helemaal in de cultuur van mijn man) is het normaal om dicht bij familie in de buurt te blijven, dus ik bedoel het niet als in, ik kan niks zonder haar, natuurlijk. Maar ik zou het leuk vinden en dat is toch een goed recht. Heeft niks met zelfstandigheid te maken, als we 1 auto hebben in een dorp is het wat het is. Ik run het hele huishouden dus wat hier niet zelfredzaam aan is weet ik niet precies. Maar ik leef voor de rest wel 25 jaar terug in de tijd ja, omdat ik ervoor gekozen heb thuis te blijven bij de kinderen, dat klopt. Maar daar is mijn inziens niets mis mee, juist verantwoordelijk. Ik doe alles voor mijn gezin maar op een traditionele manier, inderdaad zoals mijn oma dat vroeger ook deed. Voornamelijk thuis. Maar ik denk toch dat ik nu meer neig naar blijven en dan inderdaad maar voor een klein autootje kijken of iets.
Ik hang verder niet aan mijn man hoor. Ik heb alleen maar 1 auto maar dat staat daar toch los van? Grappig hoe de kern op een gegeven moment een beetje uit context raakt. Ik heb het nu gewoon heel druk met een baby en drie opgroeiende kinderen waardoor er weinig tijd over is voor hobby's en dergelijke. Maar te zijner tijd vind ik die vanzelf wel. Het is gelukkig wel een garantie dat we altijd samen blijven want wij hebben sterke traditionele gedachten over het huwelijk, dat is 1 ding wat ik heel zeker weet. en dat staat los van wat ik hem wel/niet te vertellen of bieden heb gelukkig. We zijn samen om wie we zijn, wat we allemaal wel of niet doen is een tweede.
Ik lees eigenlijk maar 1 ding waarom je zou willen verhuizen en dat is vanwege je moeser. Kan ze misschien ook wel eens naar jou komen, maar dat doet ze niet? Terwijl ze weet dat jij degene bent zonder vervoer. Of is je moeder niet in staat jouw kant op te komen? Redenen waarom je niet zou willen verhuizen: - rust en ruimte - kinderen - grootte van het huis en de tuin Je gevangen voelen in het dorp is makkelijk opgelost namelijk met een auto. Dan ben je in staat met je kinderen uitstapjes te doen en voel je je misschien minder opgesloten in je omgeving. Even een uitstapje naar een winkel geeft al een heel ander gevoel. Ik denk dat het voor je kind van 12 niet leuk is om te verhuizen. Onze kinderen waren 10 en 12, maar vooral de jongste mist de korte afstand naar haar vriendinnen (en het is maar 5 km verderop). Je geeft aan toch niet zo sociaal ingesteld te zijn, dus voor de contacten in de stad hoef je het ook niet te doen. Sterker nog, ik denk dat je jezelf dan nog meer opgesloten gaat voelen, omdat je minder vrije ruimte rondom huis hebt. Je jezelf eerder bekeken voelt. Wij zijn van een dorp naar een groot dorp (30000 inwoners) weer naar een kleiner dorp gegaan. Ruimte hebben we bij beide gehad, maar de rust....... dat is echt zoveel fijner!
Het is ook geen aanval hoor . Als jij dit prettig vind is het ook prima hoor. Maar ik zou toch misschien kijken of je je horizon wat meer kan verbreden. Kinderen worden groot en gaan uiteindelijk hun eigen weg. En ook een huwelijk hoeft niet blijvend te zijn ( hoop het wel voor je) of andere tegenslag waardoor jij ook moet zorgen dat je je hoofd boven water kunt houden. maar ook gewoon dat je wat meer contacten krijgt
Hoi beebje082011, Kan je moeder niet bv 2x per maand komen logeren voor een nachtje? Dan heb je echt quality time samen en kan ze evt helpen met de kinderen en ook echt alles meemaken vd kids. Mee uit school halen etc. Wij wonen op een half uur van familie en het logeren is hier altijd juist gezellig. Lekker de tijd voor elkaar en samen ontbijten enzo. Je hebt je hele leven daar, voor een paar contactmomenten per week zou ik niet verhuizen. Overal wordt alles sneller en drukker, en persoonlijk vind ik rust, ruimte en veiligheid van een huis in een dorp bij de natuur een grote luxe.
Ik woon bijna anderhalf uur van m'n ouders maar wij logeren ook met enige regelmaat, heel fijn. Goede tip wel. Misschien kan je moeder tzt ook wel bij jullie komen wonen, als jouw kinderen uit huis zijn?
Overigens snap ik je wel hoor @beebje082011 ik kan ook heel goed op mijzelf zijn, maar ik merk dat ik ook echt energie krijg van afspreken met mijn vriendinnen. En ik mopper wel eens op mijn werk, maar ik vind het ook erg leuk om met elkaar naar iets te werken. Ik lees veel terug dat je ooit gekozen hebt voor een bepaalde verdeling. Dat is prima, maar behoeftes mogen veranderen. Je hoeft daar niet aan vast te houden als je merkt dat je het mss toch anders wilt. Je klinkt daarin best streng voor jezelf.
Als je over 10 jaar kijkt, en dan bedenkt dat je kinderen steeds meer hun eigen leven gaan leiden en jou daar steeds minder bij nodig hebben en ( ik hoop voor je dat het nog veel langer duurt, maar stel...) je moeder is er niet meer, waar zou je dan willen wonen?
Hoe is het contact nu met je moeder? Ergens krijg ik het gevoel dat jullie elkaar nu niet veel zien/spreken. Waarom zou dat heel anders zijn als je dichter bij elkaar woont? Mijn moeder en ik hadden een hele goede band. Zagen elkaar wekelijks en hingen nog veel vaker aan de telefoon. Ook mijn kinderen hadden een hele sterke band met haar. En toch woonde ze een uur verderop. Vandaar dat ik niet zo goed begrijp waarom je het zo gewenste contact met je moeder niet vanuit je huidge dorp kan hebben. Even afgezien dat je dan een auto moet regelen. Heeft je moeder ook geen auto? Komt ze nooit jullie kant op?
To ik begrijp dat jij volledig op familie gefocust bent omdat er daarbuiten ook niets is. Je hebt misschien best behoefte aan contact maar dat moet binnen je vertrouwde wereld vallen. Daarom is het contact met je moeder wellicht anders vormgegeven dan bij anderen. En je moeder maakt zich wellicht zorgen omdat jij toch wat aan het vereenzamen bent. Buiten haar heb jij niemand. Stel jezelf bij een verhuizing de vraag of jij daar na het wegvallen van je moeder ook wilt en kunt blijven wonen. Hopelijk nog lang niet! Maar je kunt met kinderen op oudere leeftijd die zich genesteld hebben in de grote stad niet zomaar weer terugkeren naar een klein dorpje waar niemand nog wat heeft behalve je man. Ik denk persoonlijk dat voor jonge kinderen een dorp ideaal is. Maar vanaf de middelbare school leeftijd heeft een grotere stad zoveel meer mogelijkheden. Dan spelen ze niet meer in de tuin. En zijn gericht op de voorzieningen die een stad te bieden heeft. Wil je toch een wat meer contact is helpen op school of in de kerk dan geen optie?
Ik ben wel benieuwd wat voor werk jouw man doet als hij zulke lange dagen maakt elke dag en zo laat thuis is, maar is het niet mogelijk dat hij 1 dag in de week de auto thuis laat en op de fiets gaat en regelt dat hij die dag ook geen auto nodig heeft op zn werk?
Je geeft aan een echte huismus te zijn en daar voel je je goed bij. Omdat je je zo goed voelt thuis en ook geen grote behoefte hebt veel buitenshuis te zijn, zou ik echt kijken naar welk huis voor jou (en gezin) het fijnste is. Dus ik zou de prioriteit leggen bij het huis en kijken of je de andere wensen kan creëren. Mogelijk betekent dat een investering in tijd, moeite en misschien wat geld, maar dat zou het plaatje beter maken. Dan wel een auto erbij, logeeropties bekijken, danwel dichter bij je moeder, maar dan wel echt een huis waar je je heel fijn bij voelt. Dat je man zoveel extra moet reizen zou ik wel als grote kanttekening zetten, dit gaat ook ten koste van gezin en jullie tijd samen. Ik zou de gevolgen hiervan goed overdenken en als jullie er echt geen problemen mee hebben, kan je dat punt los laten.
Ik kom uit Maastricht en ik zou er voor geen goud meer terug gaan. Mijn vader is er pas ook nog weg gegaan. Hij woonde in de binnenstad en woont nu in een dorp. Mijn moeder woont er nog wel, in een van de slechtste wijken van de stad. Ik ben daar opgegroeid en elke keer als ik er heen ga vind ik het er maar triest, lelijk en alles wat ze verder aan de stad aan het veranderen en verbouwen zijn vind ik ook niet erg mooi… Zelf woon ik nu in een klein stadje, 1,5 uur verderop met man en 4 kinderen. Geen auto, geen rijbewijs. Mijn moeder komt regelmatig hier logeren, en wij gaan een aantal keer per jaar daar logeren. Tuurlijk lijkt het mij ook fijn om af en toe gewoon zomaar wat met haar te gaan doen, even langs gaan of koffie drinken. Maar ik ben ook een huismus en niet zo sociaal en ik weet dat ik dat uiteindelijk veel minder vaak zou doen dan dat ik dacht, en dan zou ik er een super fijne woonplek voor opgegeven hebben.