Is het indd geen optie dat jij bijv. 3 dagen gaat werken en dat de zorg voor de kids dan bij je man komt te liggen? Even uit huis kan je best goed doen. Ik begrijp dat het extra zwaar is als je man weinig begrip toont. Dat is iets wat je nodig heb. Kan je er verder ook niet samen over praten? Als jij goed uitlegt wat je dan voelt, of waardoor het kan komen. En anders toch wat er al is gezegd, samen naar de psycholoog gaan en hopen dat diegene het je man duidelijk kan zeggen. Als ik het zo lees denk ik dat jullie beide het pittig vinden en dat daar ook de reactie van je man vandaan komt. Mijn man heeft een hele tijd in een burn-out gezeten, waardoor alle zorg op mijn schouders terecht kwam en nog steeds veel komt. Hierdoor was/ben ik het soms ook zat en vond/vind ik het lastig om begrip te tonen voor m’n man. Gelukkig kunnen we er wel goed over praten, en geven we het ook aan naar elkaar toe. Hopelijk staat jouw man daar ook open voor. Je zegt dat de kindjes best driftig kunnen zijn. Dit kan ook een reactie op zijn. Ik merk bij onze 3 kids altijd, (alle 3 ongv dezelfde leeftijd als jouw kids) dat als wij ons niet fijn voelen de kids daarop reageren. Dus om uit deze ‘negatieve’ cirkel te komen moet er toch iets doorbroken worden. Sterkte! Hopelijk komen jullie er samen uit!
To wat een moeilijke situatie. Jouw relatie klinkt echt niet gezond. En natuurlijk zijn 3 kinderen veel (teveel in jouw situatie) en zijn ze te kort op elkaar gekomen wat het nog heftiger maakt. Dit zijn tropenjaren en je kunt die kinderen niet meer ongedaan maken. Ze zijn er nu eenmaal en blijven er ook. Daar moet jij je bij neerleggen en er het beste van maken. Zorg wel dat er definitief geen 4e komt (en leg die verantwoordelijkheid bij jezelf neer middels spiraal of sterilisatie). Bedenk dat jij op dit moment minder hulp krijgt ondat je man er ook nog is. Dan is externe hulp veel beperkter. Maar dit klinkt niet als gezond voor jou. Een officieel vastgestelde disgnose of beperking niet erkennen zegt veel over zijn niveau en inzicht. Stel jullie gaan uit elkaar. Vertrekt hij dan zonder voor de kinderen te blijven zorgen? Dus geen co ouderschap? Nu zitten jullie de hele dag samen werkeloos thuis. Natuurlijk vliegt alles je aan. Goede hulp voor jou is belangrijk. Schema's en gezinshulp om overzicht te houden. En probeer met hulpverlening te kijken of jullie dit samen als Stel kunnen doen. Maar kies anders voor jezelf.
Ik denk dat het belangrijk is dat jij iets vindt waarin jij kan ontspannen. Een vriendin van mij zit ook met allerlei psychische dingen en een niet mee werkende man. Die gaat elke ochtend een uur lopen met de hond. Ik zelf ga elke 6x weken naar de masseur. En 1x in de 5-6 weken doe ik mijn hobby de hele dag. Ik denk dat niet individuele begeleiding belangrijk is maar ook gezinsbegeleiding. Misschien is er bij jullie ook iets zoals bij ons: steun ouder/gezin, samen oplopen, handje helpen oid. Misschien kan je een medische indactie krijgen voor kdv/bso. Laat de boodschappen bezorgen. Scheelt zoveel en geen zeurende kinderen haha. En neem voor een paar maanden een huishoudelijke hulp. Maak een weekplanning + eetplanning samen met je man, ga daar bijvoorbeeld zondagavond voor zitten. Bespreek afgelopen week en de komende week. Zo maar even wat tips.