Ja, in mijn schoonfamilie gaat dat ook zo. Soms (in mijn ogen) op het irritante af, want dan blijven ze maar aandringen. Ze weten bijvoorbeeld dat ik absoluut geen koffie lust, maar blijven het proberen. Dan denken ze wel een bepaalde soort koffie te maken die ik wél lust En dan moet ik natuurlijk proeven, terwijl ik van tevoren al weet dat ik het heel erg smerig ga vinden. Ik lust gewoon geen koffie, op welke manier dan ook... Maar ja, zij zien het dan als iets onbeleefds naar mij toe als zij wel koffie drinken en ik niet dus dan is het enige wat ze kunnen doen blijven aandringen. Ach ja, het is goed bedoeld, denk ik dan maar. En als mijn kinderen bij een familielid zijn geweest in de middag dan weet ik inderdaad dat ze in de avond weinig tot niks gaan eten. De jongste tenminste, oudste is een bodemloze put Vind dat niet erg hoor, ze hebben dan al gegeten, maar gewoon op een ander tijdstip. Oh, dat doet me trouwens denken aan het volgende. Mijn moeder was niet zo'n typische Nederlandse (even een beetje generaliseren nu) en heel gastvrij. Iedereen kon altijd blijven eten. Wanneer er dan een bepaald vriendinnetje kwam mocht die in het weekend nooit mee blijven eten, want "Ik heb tussen de middag al warm gegeten". Ze moest dan echt in de avond van haar moeder een boterham eten, warm eten mocht echt maar 1x per dag. Dat vond ik echt zó raar
Mijn zoon heeft ook een islamitisch vriendje en daar gaat het precies zo. Ik vind het wel heel leuk dat hij op deze manier met een andere cultuur in aanraking komt. En dat hij ook dingen eet die hij niet kent. Het is een superlief gezin en ze houden ook rekening met zijn voorkeur. Hij hoeft niks te eten wat hij niet wil. Als vriendje hier eet voel ik me zelfs soms een beetje schuldig omdat hij gewoon een simpele boterham of koekje krijgt haha. Wat ik wel bijzonder vind is dat deze mensen allemaal niet dik zijn. En het is echt niet allemaal gezond wat ze eten. Maar misschien dat ze ook minder snoepen tussendoor omdat ze gewoon goed vol zitten dan.
Wat ik mij afvraag vandaag voor de mensen waar schoenen uit moeten binnen: geldt dit dan ook met feestdagen? Zoals vandaag is het kerst, dan doe je de moeite om leuk aangekleed te zijn, leuk jurkje, goede panty, mooie hakken en dan ga je op visite en dan sta je daar in je mooie kleding op pantoffels. Ik zou dat echt niet leuk vinden eerlijk gezegd
Ik weet dat in Scandinavië het heel gewoon is om buiten en binnen schoenen te hebben. Dus een mooi paar hakken of mooie schoenen die je alleen binnen draagt.
Ik ken best wat vrouwen die voor dat soort gelegenheden schoenen hebben die dan alleen in huis gedragen worden. Maar als autist met een tegelvloer wil ik überhaupt geen hakken in huis. Vreselijk dat geluid
Ik moet zeggen dat wij dan meestal op kousenvoeten/pantoffels lopen, maar als dit soort dingen vaak voorkomen dan hebben dames idd schoenen alleen voor binnen. Wij zelf bewaren de grotere feestjes/gezelschappen liefst voor de zomer, en dan graag buitenom naar de tuin lopen. Als iemand dan even naar de wc moet of toch doorsteekt in t huis, nou ja dan kan ik daar mee leven en dan maken we aan t eind wel weer schoon. Maar wij hebben dan ook een houten vloer met alleen tapijt in de zithoek (en daar zijn schoenen echt een harde no go). Als je overal tapijt hebt, wil je daar gewoon geen buitenschoenen op.
Eh jah voor het eerst dit jaar hebben we dat wel gevraagd. We wonen net een week in ons nieuwe huis, met een hele dure houten vloer en een nieuw kleed. Ik zou echt balen dat er allemaal vlekken en rotzooi op zou komen door een ander terwijl wij er nu zo zuinig op zijn. Ook omdat het overal erg modderig is momenteel om de woning. Dus gevraagd aan iedereen om zijn of haar mooiste kerstsokken aan te trekken en was geen enkel probleem. Hier sowieso altijd al schoenen uit, en de meeste visite doet dat al automatisch, maar er nu dus even extra om gevraagd.
Wat een idee! Vind dat wel echt leuk eigenlijk! Dan zie je er toch mooi uit idd En nee tegelvloer met hakken is niet fijn
Hier echt vergelijkbaar! Mijn opa en oma beide een eerder huwelijk gehad en daarna samen verder. Mijn opa was ook al heel modern, kookte, maakte ook schoon en zorgde ook voor de kinderen, samen dus. Ik werk momenteel 46 uur per week (is wat overdreven…) en mijn man 32. Wij doen hetzelfde werk en verdienen, naar rato, hetzelfde. Vanaf 1 februari ga ik terug naar 32 uur. Ik leer mijn dochter ook al dat zij altijd voor zichzelf moet kunnen zorgen, en dat ze niet voor minder moet gaan dan iemand die minimaal net zo goed voor haar is als haar vader ❤️
Je kunt dan toch (meer) gaan werken? Zeker wanneer je in gemeenschap van goederen bent getrouwd (dat lijkt me bij bewuste ongelijke verdeling van de inkomsten wel belangrijk) zie ik daar t probleem niet van. Wanneer je samen kiest hoe je je gezin het beste kunt draaien, wie, hoeveel en wanneer buitenshuis en binnenhuis gewerkt wordt, is het een gezamelijk belang en hoort je bezit en vermogen van samen te zijn. Uiteraard heb ik het hier over een gelijkwaardige 'instap' binnen het huwelijk. Wanneer iemand door omstandigheden al heel veel vermogen heeft voordat je bij elkaar komt, kan ik begrijpen dat het anders werkt. Mocht je onverhoopt uit elkaar gaan, maak je dan weer nieuwe keuzes. Dan verdeel je bijv. de zorg voor kinderen anders, zorg je voor je eigen inkomen, enz. Ik mag toch hopen dat mensen met een gelukkig huwelijk hun leven leiden hoe het op dat moment prettig en gelukkig werkt samen. En niet volgens de planning 'voor als we uit elkaar gaan" .
Maar als jij al 10 jaar de thuisblijfmoeder bent zonder betaalde baan. En je krijgt de zorg voor de kinderen met een bezoekregeling voor de vader (om het weekend gaan ze logeren). Dan vind je niet zomaar even een baan met een salarisniveau vergelijkbaar met hetgeen je ex-man verdiend met 14 jaar ervaring de inzet die hij kon hebben doordat thuis alles geregeld was. Menig gescheiden vrouw, bij wie de voornaamste taak thuis lag is op deze wijze in financieel zwaar water gekomen. Nu wil ik natuurlijk niet zeggen dat het perse fout is de thuishaven te zijn voor je gezin. Juist goed en fijn als dat jullie gezamenlijke keuze is. En natuurlijk richt je je leven niet in "voor het geval je uit elkaar gaat". Maar het is wel de realiteit dat financieel afhankelijk zijn van je partner op dat moment wel een flink nadeel is.
Klopt op die manier zal het lastig zijn. Ik bedoelde dus zeker ook dat werk/zorg verdeeld wordt, ook naderhand. Dus niet dat de man erna alleen een bezoekregeling heeft, en binnen het huwelijk de vrouw ook deels werkte. Ik ben overigens ook voorstander van partneralimentatie wanneer er samen bewust voor een ongelijke financiële verdeling wordt gekozen in het huwelijk. En dan niet voor 'altijd', maar voor een aantal jaar, in ieder geval met jonge kinderen. Wanneer je samen er bewust voor kiest dat er één van de twee minder buitenshuis werkt omdat dit je gezinsleven ten goede komt, dan heeft niet alleen maar die één ineens een probleem wanneer het huwelijk strandt.
Bij ons is dat werkelijk zo Man is de kostwinner en ik ben tbm. En ik mag ook gerust met een vriendin ofzo iets leuks gaan doen hoor. Dat moedigt hij alleen maar aan. Niet dat ik het vaak doe, maar als ik het wil dan staat hij daar ook volledig achter. Hij brengt idd het geld in, maar ik regel het hele huishouden en alles met de kinderen. Wij zijn beiden even waardevol in de relatie. Dat zit niet in wie het (meeste) geld binnen brengt.
Precies dit! Ik breng al 20+ jaar (bijna) niks binnen, maar wij zijn heel tevreden met de rolverdeling hier. Wij zijn nog niet op elkaar uitgekeken, dus voorlopig zie ik het nog wel zo blijven. Ik vind het eigenlijk best vreemd dat je steeds in je achterhoofd zou moeten houden 'wat als we uit elkaar gaan' Daar denk ik niet eens aan. Wil ik ook niet aan denken. Is dat naïef? Zal voor veel wel.zo zijn de k ik. Maar ach het is ons leven en dat hebben wij ingericht naar onze ideeën, dus dat is goed.
Dat klopt hoor. Maar het is wel dat mannen er vaak grappen onderling over maken, die gaat voor ons dus niet op. En nee, natuurlijk moet je je niet steeds afvragen voor het geval dat je uit elkaar gaat. Maar ik vind het zelf wel zo prettig dat ik een goede en leuke baan heb. mijn man is door long COVID deels afgekeurd en zijn loon wordt gelukkig door zijn baas volledig aangevuld. Maar als dat niet het geval was en ik dus tbm was geweest hadden wij wel een groot probleem gehad financieel. los van bovenstaande ben ik trots op wat ik heb bereikt. Na de scheiding van mijn eerste man heb ik met de oudste in de sociale dienst gelopen. Iets wat ik niet prettig vond maar niet anders kon ivm zijn autisme. Ik ben toen ook paar jaar tbm geweest. En dat was echt eindjes aan elkaar knopen elke maand. maar als ik dan zie wat ik heb opgebouwd en hoe goed het nu met hem gaat en met ons gezin, ben ik echt heel erg trots op mezelf dat ik dat maar “ even” voor elkaar heb gebokst. Niemand weet welke wendingen het leven heeft en het is naar mijn mening goed om dat voor ogen te houden
Precies, het leven verandert nou eenmaal gedurende de tijd. Bij de één regelmatig, bij de ander minder regelmatig. Maar iedereen past zich aan, aan de situatie op dat moment. Stel je bent tbm en je partner gaat in inkomen achteruit, dan kan je de keuze maken om wel weer te gaan werken. Dan heb je toch nog steeds een lange periode het wel gekund om tbm te zijn, als het goed is met veel plezier. Wanneer je wel weer gaat werken kan dit wederom weer fijn zijn, alleen anders. Je maakt je keuzes zoals ze op dat moment nodig zijn
Mee eens hoor. Toen wij trouwden was dat ook met de insteek "tot de dood". En dat is nog steeds het plan. Toch is het niet verkeerd om ook rekening te houden met "wat als-scenario's" Er zijn hier ook een aantal dames die bijvoorbeeld een inschrijving bij de woningstichting hebben op hun eigen naam. (Was een tijd terug een topic over)
Ja hoor ik ook weleens inderdaad. Ik kan dat misschien ook ergens wel begrijpen. Niet zozeer omdat je dan denkt ooit uit elkaar te gaan, je bent daar dan ook verder nooit meer mee bezig, behalve dan dat je ingeschreven staat. Maar is ook min of meer iets waar je bijna toe verplicht wordt omdat het in Nederland, met de huidige sociale huurwoningmarkt nou eenmaal gaat om inschrijvingsjaren. Dan heb je er niets aan wanneer je je inschrijft op het moment dat je bijvoorbeeld uit elkaar gaat en een woning zoekt. Ik vind dat dan ook wel weer wat anders in voorbeeld dan dat je bijvoorbeeld beide fulltime werkt alleen maar om financieel onafhankelijk te zijn 'voor het geval dat', terwijl het het gezinsleven eigenlijk beter zou doen dat ouders niet beide fulltime werken (in welke samenstelling dan ook dat wie wanneer thuis is). Je financiële situatie kun je natuurlijk, in principe, ten alle tijde veranderen wanneer dat ineens nodig is. Met inschuiven in de sociale huurwoningmarkt kan dat totaal niet spontaan.