Ja vind ik ook niet meer dan normaal. Het is allemaal heel leuk en makkelijk praten als je "gemiddelde" kinderen hebt die naar de opvang kunnen, maar dat gaat niet goed voor alle kinderen en dan zal er toch iemand moeten zijn die concessies doet. Doordat ik eerst parttime ben gaan werken en daarna ben gestopt, heeft mijn man de ruimte gekregen om carrière te maken (ja de ruimte, want het zijn ook zijn kinderen). Ik vind het daarbij een enorme luxe om thuis te mogen blijven, maar ja, ik zie ook echt wel in dat ik na een scheiding er minder goed van af kom. Dat mag, is een risico, maar daar hebben we ook afspraken over gemaakt en daarvoor is ook partner alimentatie. Mijn man denkt daar net zo over, anders had ik nooit ontslag genomen. Mijn man ziet de kinderen overigens heel veel, want zijn werktijden zijn heel flexibel en ze gaan naar school. Toen ze klein waren en nog thuis waren werkten we allebei 3 en 4 dagen.
Ik hoop dat voor de meeste mensen (on)afhankelijkheid niet de reden is om bij elkaar te blijven of te scheiden.
Dus 1 persoon staat stil en komt op achterstand op tal van gebieden. En als het dan fout gaat (waarbij velen echt een onrealistisch beeld hebben dat het nooit zal gebeuren) wel je hand willen ophouden. Je hebt er zelf voor gekozen thuis te zitten en niet te hoeven werken. Dan is het na jaren prima om weer eens wat te gaan doen (tenzij het medisch niet kan). Je ziet hier al vaak dat mensen ook behoorlijk afgestompt of in een isolement raken door alleen thuis te zijn. De meeste volwassenen werken immers om je heen (anders dan vroeger). Dus wat heb je elkaar te melden buiten de verhalen over het huis en de kinderen? Ik zou ook niet zitten te wachten op een partner die mij volledig zorg en huishoudelijke taken toeschuift en zelf dat niet wil of kan. Samen kinderen is samen zorgen. Soort vroegere tijden ook.
Nou ik weet niet wat voor huwelijk jij hebt, maar dit soort beslissingen doen wij niet alleen. Ik ben gestopt, in overleg met mijn man, omdat wij samen een probleem hadden met de kinderopvang voor onze jongste. Ik niet alleen, hij had dat probleem ook. Ik neem daarbij een risico en dat beseft hij zich ook en daarom hebben we afspraken gemaakt en daarom zal hij, mochten we uit elkaar, oa partneralimentatie betalen.
Exact, en ik heb dan "het geluk" dat ik mijn baan thuis kon voortzetten, daarom werk ik nog. Maar bij elk ander beroep had ik dus ook niet meer gewerkt. En ook ik kom er dan minder goed vanaf, ook al werk ik, want mijn huis is mijn werkruimte en dat kan ik daarvan nooit betalen/krijg nooit een hypotheek alleen zo.
Ja, dit. Ik heb enige financiële afhankelijkheid van hem, hij is op praktisch gebied afhankelijk van mij. Daar hebben we allebei voor gekozen, en ook voor een huwelijk in gemeenschap van goederen. Ons huis is van ons samen, ook al heeft hij financieel veel meer bijgedragen dan ik. Maar die afhankelijkheid was (en is gedeeltelijk nog steeds, maar ik ben wel meer gaan werken) wederzijds, alleen op andere vlakken. In dat opzicht heb ik er dus voor gekozen om het minder breed te hebben als we zouden scheiden (maar die tijd met de kinderen was het dat wel waard in mijn beleving), en anderzijds was het voor hem dus zo dat hij er voor heeft gekozen mij evt alimentatie te betalen mochten we scheiden. Dat is de mógelijke prijs die we betalen voor onze constructie.
Exact, dat bedoelde ik ook met een eerdere post dat het wel eens goed zou zijn als partners weer wat meer afhankelijk van elkaar zouden zijn. Dat je elkaar echt nodig hebt. Volgens mij probeer je er ook veel beter uit te komen dan samen.
Klopt, maar denk dat dat ook een beetje het gevolg van is de ikke ikke maatschappij. En scheidingen gebeuren, zeker, maar ik wil er niet bij voorbaat al vanuit gaan. Het merendeel eindigt overigens niet in een scheiding.
Ik vind je het nu heel zwaar wegen wat ik heb gezegd. De kans is er altijd om te scheiden, de cijfers zullen er vast ook niet om liegen. Maar daarom sta ik er nog net zo in als dat ik zeg. En dat heeft in mijn ogen niks met die verzekeringen te maken. Want zo zwart wit zien wij het ook niet. Overdrijven is ook een vak
Vul voor de rest alles lekker even voor jezelf in. Vul niet zomaar iets voor mij in. Jij weet helemaal niet welke tijden hij school heeft/werkt. Dus ook niet hoeveel tijd hij doorbrengt met de kinderen.
Beide partners zijn daarbij. En inherent aan die keuze is het de keuze van de werkende partner om zijn gezin financieel te onderhouden.
Voor mij wel. Ik ben emotioneel afhankelijk van mijn man. Ik kan me geen enkel (leuk) leven voorstellen waarin hij niet mijn grote liefde zou zijn. Financieel ben ik onafhankelijk. Dat dan weer wel
Zolang je maar financieel onafhankelijk bent of kunt worden (eigen vermogen of een baan die je kunt uitbreiden etc). Dat is het belangrijkste. Dat niet willen of kunnen zien is zeer naïef en onverstandig. Voor jezelf maar ook naar je kinderen toe. Los daarvan zou ik absoluut geen partner willen die ervoor kiest niet te werken en afhankelijk te zijn (en andersom). Of die niet zoveel opheeft met zorgtaken of het huishouden. Bij de kinderen stimuleren wij school en opleidingen ook niet om vervolgens niets te gaan doen. Zo'n andere wereld waar sommigen voor kiezen. Beetje zoals mijn grootouders het deden. Stilstaan in de tijd zeg maar.
Eén fantastische relatie. Gelijkwaardig op financieel gebied én op emotioneel gebied. Daarnaast ook qua zorgtaken en klussen. We hebben elkaar nodig. Bijv hij mij om een losgesprongen knoopje aan z’n overhemd te gaan fixen en ik hem om een lamp op te laten hangen. Want in bepaalde dingen zijn we zeer ouderwets en hulpbehoevend van elkaar. Wel weet ik dat als hij mij zou verlaten (of ik hem) ik een klusjesman zou kunnen betalen om nieuwe lampen te laten ophangen. Hij zou op zijn beurt de plaatselijke Turk kunnen betalen voor de reparatie aan z’n overhemd. Hiernaast hebben we elkaar op dit moment sociaal emotioneel nodig. Bij elkaar voelen we ons het fijnst. Maar dat was vast niet het antwoord dat je verwachte. Uiteraard begrijp ik dat de keuze om thuis te zitten je samen met je man gemaakt hebt. Ik verwacht niet dat jij op een dag hebt gezegd: “nou man, vanaf vandaag werk ik niet meer”. En hij zal vast niet op een dag gezegd hebben: “nou vrouw, vanaf vandaag ga je thuis zitten!” Maar feit is wel dat jullie op een bepaald moment in jullie leven en relatie hebben besloten dat het beter was dat hij de centen ging verdienen en jij thuis de boel ging regelen. Binnen de relaties waar zo’n besluit wordt genomen is het 99.9 procent van de gevallen de vrouw die thuis gaat zitten. Ik zie dat niet als gelijkwaardigheid, maar het is fijn dat jij je hier wel prettig bij voelt. Het gaat er om dat jij blij bent met jouw leven. Je hoeft jezelf niet te verdedigen of een opmerking te maken over de relatie die ik heb. Jij bent blijkbaar content met de keuze die jij hebt gemaakt. Ik hoop voor je dat dat blijft. En zo niet…. Tsja….
Je oordeelt over anderen, maar kan het niet aan als iemand een reactie teruggeeft? Ik kan trouwens zelf die lamp wel ophangen en dat laminaat leggen hoor. Net zoals mijn man prima zelf een knoopje kan vastzetten, dus ik vraag me af wie er meer vastgeroest zit in die ouderwetse rolpatronen als je met dit soort voorbeelden komt eigenlijk. Die laatste opmerking van je is overigens gewoon van het niveau peuter. Jakkes.
Haha ja dat is maar goed ook dat je geen andere man/leven wenst! En anders heb je gelukkig wel de middelen om een andere keus te maken
Dat heet communiceren met elkaar. Stoer man dat jij de klusjesman kan betalen en je man de Turk. Als we het over ontwikkelen hebben.. dat zijn ook dingen die je gewoon zelf kan doen/aanleren.