Alimentatie

Getver, wat uit de hoogte en pretentieus. En waarom mag jij wel opmerkingen maken over andermans relatie, naar vind je dat jij daarvan gevrijwaard hoort te blijven?

 

Het is niet zo dat je nooit meer kunt gaan werken als je gestopt bent met werken voor de kinderen he? Mensen doen hier alsof je nooit meer aan de bak kunt komen. Zal vast niet altijd makkelijk zijn en hangt ook een beetje van je opleiding/werkveld af, maar onmogelijk hoeft ook niet te zijn. Ik ben vorig jaar nog 2x benaderd via een oud werkgever, maar ik ben er over aan het nadenken om wat voor mijzelf te beginnen, dus ben niet op het aanbod ingegaan.

 

Wat ik trouwens hier helemaal niet snap is waarom mensen altijd hun mening moeten hebben over hoe andere mensen leven. Als je het niet eens bent met partneralimentatie, dan vraag je er niet om mocht het zover komen. Dat andere mensen dat wel anders regelen, gaat je dan toch helemaal niets aan?
En antwoord op een vraag geven kan prima vanuit jezelf zonder dat je daarbij andere mensen afkraakt.

Het interesseert mij werkelijk geen hol hoe andere mensen hun leven invullen. Niet mijn leven, niet mijn zaken. Wel/niet werken, fulltime/parttime, wel/geen kinderen. Bemoei je lekker met jezelf.
En nee, je bent niet beter dan een ander, niemand hier is beter dan een ander, al lijken sommigen dat hier wel te denken.
Kan dan alleen maar zeggen "karma is a bitch".

Interessant artikel https://www.me-to-we.nl/waarom-alle-moeders-feministen-zouden-moeten-zijn/

Wij vrouwen zouden elkaar moeten steunen, ipv afkraken.

 

Waarom zou je andere vrouwen moeten steunen omdat ze vrouwen zijn? Echt compleet onzinnig en seksistisch. Niet meer van deze tijd. Ik voel geen verbondenheid met andere mensen puur op basis van geslacht. Maar om wie ze zijn als mens.

Daarnaast is een forum er juist om meningen te delen. Als je geen interesse of mening hebt over andermans leven wat doe je dan op een forum? Dan heb je misschien geen idee hoe het werkt. En als je daar last van hebt omdat anderen iets zeggen waar jij niet mee kunt omgaan dan is dit niet de plek. En kan je beter binnen de veilige muren van je huis blijven ipv in de "boze" buitenwereld. Misschien is dan ook duidelijk waarom dat soort mensen niet werken. Dat vraagt immers veel om alle taken te combineren.

Bemoei je met je eigen zaken? Kom dan niet op een plek die er juist voor is om je met tal van zaken te bemoeien, grapjas.

 

Als ik dit soort berichten lees kan ik eigenlijk niets anders doen dan medelijden met je hebben. Wat is er gebeurd dat je zo vreselijk in het leven moet staan zeg. Ik plaats je vanaf nu onder mijn negeerknop, want tegen zoveel stommiteit kan niemand op. Zou het waarderen als je dat ook bij mij wil doen of mij in elk geval niet meer wil quoten. Ik denk dat je gewoon heel onzeker bent of lang niet zo slim als je jezelf wilt doen voorkomen. Maar echt stop ermee.

 

Volgens mij schiet jij juist helemaal in de stress over andermans mening hoor Doe eens rustig, grapjas.

 

wat een hoop felheid over en weer dames.

partner alimentatie is gewoon geregeld als je bent getrouwd. afhankelijk van hoeveel jaar getrouwd, wanneer je bent getrouwd (trouwdatum), of je kinderen hebt etc. het is al steeds een stuk minder, en gaat zeker wel mee met de huidige generaties die toch vaak zelfstandiger zijn, dan vroeger toen je nog ontslagen werd zodra je zwanger was.
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/scheiden/vraag-en-antwoord/hoe-lang-partneralimentatie-betalen

wel jammer dat het niet kijkt naar wie er vreemd gaat of wie de stekker eruit trekt. maar aan de andere kant. als je als niet werkende vrouw of man, dood ongelukkig bent in je relatie, waarom zou jij er dan niet voor mogen kiezen te stoppen met de relatie en zou je dan geen recht hebben op partner alimentatie. dat is waarschijnlijk juist hard nodig om iets op te kunnen bouwen na zo'n grote verandering. als je meer gaat verdienen of toch een partner krijgt dan stopt die alimentatie ook eerder.
uiteraard is het zo dat 100 mensen 100 meningen hebben en die kunnen er allemaal zijn. daarom is het maar goed dat dit soort dingen op een bepaalde manier geregeld worden, en dat er het een en ander over vast staat.

 

Nu snap ik waarom ik gescheiden ben. Ik kan namelijk een knoop aannaaien én m’n eigen lamp ophangen

 

Whahahahaha toch mooi dat ik jou, een dik jaar na je scheiding (of is het al langer??), heb mogen helpen om te ontdekken waarom je gescheiden bent

(PS… Hoewel ik ook niet vies ben van een heul mannelijk klusje - begin ik niet aan lampen hahaha - heb ik echt zwaar respect voor jouw klusskills haha. De foto’s die ik van jou voorbij heb zien komen… Respect wat jij voor elkaar weet te boksen in jouw huis!! (Jammer dat de spierbalsmiley van iPhone het hier niet doet, want die zou op z’n plaats zijn! )

 

Yes, ik mag ook

(Maar wil niet)

 

Als je in een huwelijk samen overeenkomt dat er 1 van de 2 stopt met werken zodat het thuis op rolletjes loopt dan betekent dat toch dat degene die financieel verantwoordelijk is voor het gezin deze kosten compenseert voor degene die financieel niets bijdraagt. Ook na een scheiding als dat de afspraak was.
Als beiden wel financieel onafhankelijk va n elkaar zijn liggen de afspraken anders. Dan heb je afgesproken dat de verdeling op alle gebieden gelijk is en ga je ook op die basis uit elkaar.
Is toch allebei prima. Je maak keuzes die op dat moment in je leven het beste passen. En die keuzes zijn voor ons allemaal anders omdat onze levens anders zijn. Onnodig om thuisblijfmoeders weg te zetten als mensen die geen mening mogen of kunnen hebben omdat ze niet werken.

 

Zolang het gelijk is vindt men het prima. Maar in het andere geval ben je een zielige huisvrouw die alleen maar over de kinderen en schoonmaken kan praten, geen toekomst heeft en nergens over mee mag praten.

 

Ik kan beide niet mijn man gelukkig wel.
Maar ik kan wel lekker koken en het schilderwerk is ook altijd voor mij.

 

Je kunt in een huwelijk zoveel afspreken als je wilt. Die basis is weg en die afspraken moet je maar afwachten. Na het verbreken van een huwelijk is de situatie natuurlijk anders. Dan moet je maar afwachten hoe verantwoordelijk de partner zich nog voelt voor iemand waar je niet voor niets vanaf wilt. Zaken als een eigen huis en leven moeten ook bekostigd worden natuurlijk. En dan heb ik het nog niet eens over een nieuwe partner of zelfs andere kinderen. En wat te denken van vreemdgaan of andere onderlinge problemen? Helaas gaat niet iedereen goed uit elkaar. Als jij je dan door thuis te blijven op een achterstand hebt geplaatst in je leven ben je volledig afhankelijk. Alimentatie is ook maar tijdelijk en kan in de praktijk enorme problemen opleveren. Nog los van het feit dat je afhankelijk bent van een ander. Dat moet je voor jezelf en zeker voor je kinderen niet willen. De overheid heeft het niet voor niets flink beperkt. En heeft beleid gericht op werken. Ook de persoon die altijd heeft gewerkt is niet of minder gewend aan de zorgtaken. En ook dat is onwenselijk. Niet voor niets dat de mogelijkheden voor ouderschapsverlof voor partners zijn uitgebreid. Een daadwerkelijk betrokken vader (die zelden thuis gaan zitten) is belangrijk voor kinderen. Je weet nooit wat het leven brengt (ziekte of overlijden, arbeidsongeschiktheid bestaat ook nog). Wel zo verantwoordelijk dat partners elkaar en het gezin kunnen ondersteunen en moeders in geval van nood niet opeens moeten zoeken naar een baantje. Maar gewoon een volwaardig onderdeel van de samenleving zijn.

 

In theorie en qua visie ben ik dat volledig met je eens. In praktijk zie ik echter dat alle regelingen ten spijt, de zwaarte van het gezinsmanagement over het algemeen bij de vrouw ligt.
Dus even los van individuele situaties, over het algemeen regelt de vrouw alle randvoorwaarden. De sportclubs, de opvang, de voorraad, de kleren, de huisarts, tandarts, speelafspraakjes, kapper, enz, enz. Allemaal dingen die op zichzelf niet zoveel tijd kosten, maar alles bij elkaar veel energie en management kosten. De eisen daarin zijn, subtiel, maar toch, veel hoger voor moeders dan voor vaders. Daarnaast is (ook weer alle regelingen ten spijt) de maatschappij eigenlijk niet ingericht op combineren van werk en gezin. Sport is na school, vaak tijdens werktijden, los van school, hetgeen betekent dat er heen en weer moet worden gereden. Opvang is er te weinig en te weinig flexibel, werk is vaak te weinig flexibel. En juist omdat daarin de zwaarte van zorg, ook weer vaak onbewust, neergelegd wordt bij de moeder, is het voor veel gezinnen niet te regelen met 2 grote parttime banen, laat staan 2 fulltime banen.
Aan moeders worden extreem hoge eisen gesteld qua werk, gezinszorg, mantelzorg en sociale leven. Veel en veel hoger dan aan vaders. En tegelijk wordt verwacht dat ze dat zonder goede ondersteuning doen. Het is veel minder normaal geworden om gezamenlijk te rijden naar sport zodat de last gedeeld kan worden, het is minder normaal geworden dat kinderen zelf op pad gaan, er zijn meer verwachtingen voor presteren, zowel voor ouders als kinderen en minder sociaal netwerk.
Al die zaken maken dat het systeem waarbij de vrouw financieel afhankelijk is van de man in stand wordt gehouden. Dus als we daar een omslag in willen maken (en ik ben het volledig met je eens dat het wenselijk is dat alle taken in een gezin gelijker worden verdeeld), dan moeten we als samenleving dat als geheel oppakken en juist ook focussen om de ondersteuning op gezinsgebied ipv alleen te focussen op werk. Denk bijvoorbeeld aan langere schooldagen met meer ruimte voor sport en ontspanning. Zodat er minder met kinderen gezeuld hoeft te worden. Maar juist die beweging komt veel te weinig van de grond, terwijl die belangrijker is dan meer tijd in het eerste jaar. En gezien de uitslag van de laatste verkiezingen, zie ik op geen enkele manier een verbetering komen hierin.

 

hear hear!

 

@femkes ben het eens met je post hoor. Veel vrouwen leggen zichzelf torenhoge verwachtingen op. Die willen een baan combineren met het huishouden en de kinderen en hebben dus eigenlijk dubbel werk. Het is daarom erg belangrijk om bij een gelijke verdeling afspraken te maken over alle aspecten. Dat je jezelf als vrouw niet alleen verantwoordelijk maakt. Want veel vrouwen trekken alles naar zich toe en laten de partner ook niet zaken op zijn eigen manier uitvoeren. En als mannen altijd blijven werken en bijvoorbeeld geen ouderschapsverlof opnemen, parttime werken of hun werk aanpassen aan hun gezinsleven (terwijl vrouwen dat wel doen) krijg je ook geen verandering. Dan zijn ze niet vanaf jonge leeftijd betrokken maar meer aan de zijlijn voor leuke dingen en een uurtje voor het slapengaan.

Wij hebben onze beide levens bewust aangepast aan de kinderen en alles wat daarbij komt. Partner haalt de kinderen bijvoorbeeld van en naar sport, speelafspraakjes of oppas. Net zoals ik dat doe. Het is een gezamenlijke verantwoordelijkheid niet iets dat alleen bij mij zou liggen puur omdat ik vrouw ben. Ik voel dus absoluut niet dat aan mij hogere eisen worden gesteld omdat het zaak is daar goede onderlinge afspraken over te maken. En voor jezelf op te komen als je ziet dat zaken niet goed lopen. In mijn omgeving zie ik juist heel veel daadwerkelijk betrokken vaders. Je moet als vrouw misschien ook dingen uit handen durven geven.

 

Ik lees in zo'n soort discussies bijna niet terug wat nu de echte reden is voor een vrouw om te stoppen met werken.

Kijk, ik kan me voorstellen dat iemand intrinsiek de motivatie heeft om voor het gezin te zorgen en daarom te stoppen. Maar vaak is het toch een balans die opgemaakt moet worden: gaan we voor kinderopvang ja/nee, wat wordt het financiele plaatje, hoe gaan we het allemaal voor elkaar krijgen. En dan is het toch best vaak dat de vrouw stopt met werken omdat de kinderopvang duur is ('salaris vrouw gaat helemaal naar de opvang'), of om andere redenen. Dat mannen iets inleveren, komt niet vaak voor. Kijk maar eens naar de tabellen van de belastingdienst. Zoek je gezinssituatie op en een verdeling 4 dagen + 4 dagen werken wordt nooit genoemd. Wel de 5 en 3 dagen bijvoorbeeld. En in plaats van dat de man ook iets extra's bijdraagt, krijgt die dan ruimte om carriere te maken, vaak vergezeld met veel uren.

Daar heb ik wel moeite mee. Ik vind het belangrijk dat een kind ziet dat beide ouders een even grote zorgtaak hebben. Die ene dag dat mijn man alleen met de kinderen is, is zo waardevol voor iedereen. Dat is m.i. echt wel wat anders dan in het weekend meegaan met de sportwedstrijden.

Ook wat betreft kosten kinderopvang: als de man 2 keer meer verdiend, dan draagt hij 2x zo veel bij aan de kosten. Dus andere benadering dan dat je zegt dat de vrouw voor de opvang werkt. Ik vind dat je als je kinderen wilt, je eerst de discussie aan moet gaan met elkaar wat elk wil als er kinderen zijn. Het financiele plaatje komt daarna pas.

 

Ja en nee, ik vind oprecht dat deze verantwoordelijkheid eens niet meer bij de vrouw moet worden gelegd. Vrouwen moeten niet meer uit handen geven, mannen moeten meer oppakken. De torenhoge verwachtingen leggen vrouwen zichzelf op, omdat er torenhoge verwachtingen zijn van extern. Het kost moeite om die van je af te leggen ipv dat het moeite kost om die op te pakken.
Ik herinner me een discussie hier op zp over de haren van meisjes. Dat er schande werd gesproken over meisjes met losse haren, want dat werd zo onverzorgd gedurende de dag. En toen 1 van de dames hier zei dat ze merkt dat het op dagen dat papa de kinderen naar school brengt erger is, werd dat bevestigd, maar was de opinie ook, dat gesnapt werd dat papa's daar minder goed in zijn. 1 lid hier sei zelfs: volgens mij wordt hier door een moeder op school het excuus van papa gebruikt, maar doet ze het zelf gewoon niet. En daar werd weer schande over gesproken dat een moeder zich daartoe verlaagd.
En ik trok me die discussie aan. Mijn dochter wil geen staartjes of vlechten. Ze wil zelf haar haar kammen. En eigenlijk vind ik dat prima. Ik vind staartjes hartstikke leuk, maar ik vind los haar ook prima. Het kind is hartstikke klein, ze mag van mij wilde haren hebben. Maar ik weet dus dat veel moeders het onverzorgd vinden en mij daarop aankijken. Niet mijn man, maar mij. En ikkies er bewust voor om het van me af te laten glijden, maar dat kost mij dus moeite, want het oordeel staat gewoon zwart op wit voor mijn ogen.
En dat is wel waarom ik ervoor pleit om elkaar meer te steunen ipv elkaar af te branden. Het oordeel op vrouwen is al zo zwaar, waarom moeten we dat zoveel zwaarder maken door dit soort onbenulligheden. En daarom pleit ik ook voor minder oordeel naar moeders, maar meer naar vaders.
Er was laatst een onderzoek dat jonge vrouwen geen moeder willen worden, maar wel vader. En ik snap ze volledig. En dat veranderen we alleen door meer te verlangen van vaders.