Dat geldt dan voor jou wellicht. Maar niet iedereen denkt er zo over. Mijn man heeft geen vaste vrije dag door de week, dus zijn zorgtaak is kleiner. Maar de tijd die hij s avonds en in het weekend met ze doorbrengt met sporten en hobby's is wel kwalitatief. Mij zegt het weinig hoeveel uur elk besteedt, maar meer hoe het besteedt wordt. En je kunt vooraf samen bespreken wat je wil, maar je kunt de toekomst niet voorspellen, en ook niet hoe je het voelt als de kinderen er eenmaal zijn. Mijn man zat gedetacheerd voor we onze oudste kregen en zat van ma-do op hotel. Wij vonden dat allebei niet fijn als dochter mijn man die 4 dagen helemaal niet zou zien. Maar ik snap ook dat er gezinnen zijn waarbij dat niet anders kan. En we hebben samen besloten dat ik minder zou werken (een dag of 2). Maar in de praktijk bleek dat bso voor onze oudste geen optie zou zijn (en later bleek voor beiden) dus toen ben ik gestopt met werken. Een verdeling van 3 dagen (hij) en 2 dagen (ik) waarbij we geen opvang nodig hadden is in mijn man zijn functie geen optie. Dus hoe wij het vooraf bedacht hadden was niet reeël meer.
Bij mij was die motivatie absoluut de nummer 1 reden. Mij was met de paplepel ingegoten alleen dat ik onafhankelijk moest zijn etc etc en vond ik het daarom ontzettend moeilijk om naar mijn eigen gevoel te luisteren en eraan toe te geven. Natuurlijk speelden alle redenen zoals kinderopvang mee, maar ook zonder dat zou ik liever thuis zijn bij de kinderen. Waar anderen altijd riepen dat ze dokter of juf wilden worden, heb ik altijd alleen maar geroepen dat ik moeder wilde worden. Is bij mij echt een heel sterk gevoel dat ik ook graag thuis voor ze ben. Heb het dus jaren ook niet gedaan, het is een flinke stap immers. Ik denk persoonlijk wel dat vrouwen er vaker (duidelijk niet alle vrouwen) zo instaan dan mannen en ik denk ook echt dat daardoor er ook meer vrouwen thuis zijn dan mannen. Neemt niet weg dat ik absoluut geen voorstander ben van "wie is die man die het vlees snijdt" vader ben, dus dat hebben wij altijd wel anders aangepakt. Mijn man heeft overigens jaren 4 dagen gewerkt en hij vond het helemaal niks. Vond het fijn toen de jongste naar school ging en hij 5 dagen weer aan de slag kon. Oh en die zaterdagen voor sport zijn absoluut zoveel waardevoller dan jij denkt, voor ons gezin in elk geval. Denk maar niet dat een baby van een half jaar die papadag nog kan herinneren hoor. Maar die 10 jarige of puber kan die ouder die altijd er was voor het sporten zich nog wel herinneren. Ik kijk nu nog regelmatig met plezier terug op het jaar dat mijn vader hockey coach was. Dus heb ik dat zelf ook gedaan bij de jongens en man bij dochter.
Bij ons precies zo. Leuk alle ideeën in een ideale wereld, met perfecte achtervang, gemiddelde kinderen en gender neutrale rollen, maar naar mijn mening is dat helemaal niet realistisch (en ook niet perse wenselijk). Niet voor niets hoor je steeds meer verhalen over de "tradwive" (waar ik dan persoonlijk wel wat moeite mee heb, maar ieder zijn ding). Ik vind echt dat we misschien ook wat doorslaan in het onafhankelijkheids verhaal.
Toch denk ik dat het wezenlijk anders is als de man quality time met de kinderen heeft zonder dat de moeder daar ook nog een soort van managementtaak in heeft. Want op de momenten dat de man bij de kinderen is, is de vrouw ook in een bepaalde mate aanwezig. En dan bijv toch nog de check of de sporttas compleet is enz. Ik zie overigens bij vrouwelijke collega's ook dat de man op zijn vrije dag continu appt of belt of filmpjes of foto's doorstuurt. Alsof ze een bevestiging nodig hebben dat alles wel goed gaat. Maar hoe meer vrouwen zich ermee gaan bemoeien, hoe afhankelijker mannen worden. Ze kunnen het toch best zelf? En dat is waarom ik die vrije dag voor vaders zo belangrijk vindt.
Dat ligt dan meer aan die gezinnen denk ik hoor. Ik kan nu mijn spullen pakken en een week/maand whatever lang weggaan en ik zou mij geen seconde druk maken of man het zou redden met de kinderen. Hij is hun vader en net zo capabel als ik. Dat gecontroleer vind ik meer een jaren 50 instelling. Mijn man was hockeycoach en daar heb ik mij nooit maar 1 seconde mee bezig gehouden. Zijn ding met onze dochter, hij is volwassen, heeft een goede baan, dat redt ie ook wel.
Mijn motivatie om meer thuis te zijn voor de kinderen, was vooral dat ik graag die tijd met ze door wilde kunnen brengen. Ik ben opgegroeid met twee fulltime werkende ouders, mijn vader was ‘s ochtends al weg als ik op stond en kwam rond 19u thuis, mijn moeder werkte onregelmatig, zo’n 40u per week. Ik zag bij vriendinnen dat ze thuis kwamen in een warm huis waar hun moeder of vader dan klaar zat met iets lekkers, met interesse voor hun dag etc. Dat wou ik mijn kinderen ook geven. Hadden mijn ouders geen interesse? Zeker wel hoor, maar ze waren genoodzaakt veel te werken, dus al met al bleven er gewoon minder uren over om samen door te brengen. Dus toen ik die keuze wél kon maken om thuis te zijn voor de kinderen, en mijn man daar ook volledig achterstond (hij kwam als kind nooit thuis in een leeg huis, er was altijd wel een ouder of grootouder), heb ik dat meteen gedaan. Mijn man werkt extreem flexibel en veel thuis, dus de kinderen zien hem ook ontzettend veel, het is dus ook geen situatie als ‘wie is toch die man die op zondag altijd het vlees komt snijden?’.
Dat is dan wellicht in jouw situatie zo, maar hier totaal niet. Hockey en schaken zijn de hobby's van de mannen en ik heb daar geen enkel aandeel in (buiten het aanmoedigen langs de lijn). Ik weet niet eens precies welke kleding en spullen hij als keeper allemaal nodig heeft en mijn man en zoon regelen dat allemaal zelf. Zorgen dat het op tijd gewassen is, in de tas zit of bij is. Ik heb daar geen enkele taak in. Schaken is wat eenvoudiger, daarvoor hoeft hij niets.
Maar dat het in man zijn functie geen optie is, is geen natuurkundige wet. Dat is een bedrijfscultuur keuze. En dat is jullie niet aan te rekenen, ik snap jullie keuzes, maar dat is juist waar het knelt in de samenleving en een belangrijke reden dat moeders meer lasten dragen. Er zijn absoluut beroepen waar je echt een minimaal aantal uren moet draaien. Een chirurg moet gewoon genoeg vlieguren maken om te voldoen aan de kwaliteitsnormen, je kunt geen ma-di-do binnenvaartschipper zijn en zo zijn er wel meer voorbeelden. Maar bij heel veel functies is het een keuze, een opgelegde rol ipv een daadwerkelijke onmogelijkheid. Maar door die bedrijfscultuur wordt het voor individuen onmogelijk om goed te regelen. Tel daarbij op dat er qua opvang heel beperkte ruimte en flexibiliteit is en het is logisch dat het in gezinnen vast loopt. Langere schooldagen bijvoorbeeld, waarin ook meer ruimte is voor rustmomenten en zaken als toneel en sport zouden ervoor zorgen dat kinderen betere opvang zouden hebben, zonder de drukte van overgang naar BSO, drukte op de BSO, enz, enz. Kleine dingen die het ouders en kinderen makkelijker zouden maken. Dus hoewel er altijd uitzonderingen zullen zijn, is er veel meer mogelijk dan wat we nu als mogelijk zien. Maar het gaat scheef omdat het allemaal gezien wordt als individuele verantwoordelijkheden ipv als maatschappij verantwoordelijkheid. Het is vreemd dat aangeven dat de maatschappij verantwoordelijk is voor de maatschappij zoveel weerstand oproept. Eeuwenlang was het de normaalste zaak van de wereld dat er sociale systemen waren, de mens is evolutionair gericht op sociale systemen. Maar als we nu van opvang gebruik maken, dan dumpen we ons kind blijkbaar. Terwijl het gewoon een nieuwe vorm van een sociaal systeem is. En als we al die mogelijkheden tot sociale systemen beter ondersteunen, dan is dat een rijkdom en mogelijkheid voor de toekomst, ipv een noodzakelijk kwaad.
Volledig eens hoor Femkes. Bij veel mensen bestaan nog ideeën dat de natuurlijke aanleg voor de vrouw het moederschap is. Ingegeven door religieuze achtergronden die ik hier ook vaak lees. En dat mannen daar minder geschikt voor zouden zijn. Zowel mannen als vrouwen houden die diepgewortelde ideeën in stand. Waardoor je situaties krijgt dat een vrouw kritiek krijgt als ze niet aan bepaalde verwachtingen kan voldoen. Terwijl mannen applaus ontvangen als ze toch die staartjes maken of een papadag hebben. In een goede en gelijkwaardige relatie stimuleer je elkaar om rollen op te pakken. Zonder dat iemand daarbij op achterstand hoeft te komen. De overheid werkt daarin mee hoewel dat langzaam gaat. Maar een man en vader die echt betrokken is zou zelf moeten nadenken of deze baan geschikt is voor een toekomstig gezin en daarin bewuste keuzes maken. En dan ook mans genoeg zijn om zaken aan te kaarten bij de werkgever. Pas dan krijg je verandering ipv je neer te leggen bij zaken die niet zouden kunnen. Ik ken ook situaties waarbij partners elkaar afwisselen in zorg en werk en elkaar de gelegenheid geven om bijvoorbeeld een studie te volgen of een bepaalde functie aan te pakken waardoor de ander meer zorgtaken op zich neemt. Als je maar wilt is er veel mogelijk. Het is natuurlijk ook veel gemakkelijker om te zeggen dat iemand jarenlang thuis zit. Terwijl de ander volledig zijn gang kan gaan. En in het weekend een keer bij de sportclub is als hij tijd heeft. Ik vind het ook heel tekenend dat je tegenwoordig heel veel grootvaders ziet die wel bewust die tijd met hun kleinkinderen doorbrengen (sportcoach, structureel oppassen). Omdat ze vroeger alleen maar werkten en dat hebben gemist. Nu halen ze dat in met hun kleinkinderen. Heel erg fijn natuurlijk. Maar waar was je destijds als vader? Die fout zouden nieuwe generaties jongens niet moeten maken.
Ik ga bijna denken dat wij het gruwelijk fout doen met een man die heel de week weg is en ik die geen eigen carrière maak maar zelfs de opleiding van eigen keuze niet heeft afgemaakt. wel daarna geleerd voor de binnenvaart, was op dat moment nuttiger dan zorgopleiding maar na scheiding heb ik niks bruikbaars. Foeifoei
100% eens En ook met het stukje van @femkes hierboven. Ik merk het zelf ook. Wij hebben thuis een redelijk evenwichtige verdeling. Mijn man is van het zorgzame type. En beter in organiseren dan ik. Dus hij pakt ook heel veel van de regeltaken binnen ons gezin op. Je wil niet weten hoe vaak ik mij schuldig heb gevoeld als er iets gevraagd werd, en ik wist het niet, want man had het geregeld. Of hoe vaak ik op iets ben aangesproken, wat bij zijn taken hoort (en dat ik me dan weer schuldig voel). En ook. Bij gesprekken met hulpverleners voor jongste krijgt mijn man de ruimte om te vertellen hoe lastig de combinatie met werk soms is. Maar ik niet. Terwijl mijn werk niet veel verschilt van het zijne. Hij krijgt complimenten voor alles wat hij doet. Ik wordt nog net niet verguisd om wat ik hem allemaal laat doen. Allemaal ongeschreven verwachtingen van de maatschappij. Die vaak niet hardop worden uitgesproken, maar die diep vanbinnen wel nog steeds leven.
Wat een vooroordelen over vrouwen die besluiten thuis te blijven! Alsof ons leven dan stil staat en we er niet meer toe doen in de maatschappij? Ik kreeg na de bevalling van mijn jongste een hartinfarct, uiteindelijk blijk ik een chronische ziekte te hebben waardoor de kans op hart en herseninfarct erg groot is. Na dit nieuws besefte ik dat carrière maken en veel werken voor mij helemaal niet meer belangrijk was. Tijd met mijn gezin vind ik het meest belangrijke, dus besloot ik volledig uit eigen beweging om ontslag te nemen. Mijn leven staat niet stil, ik zit in de oudervereniging, help veel op school, beheer onze beleggingspanden, doe administratief werk voor de praktijk van mijn man, sport meerdere keren per week en heb een fijn sociaal leven. Hele dagen huishouden? Soms heb ik niet eens tijd voor het huishouden, daarom heb ik een huishoudelijke hulp. Ik vind mijn tijd ook te kostbaar om alleen met het huishouden bezig te zijn. Ik betaal mijzelf elke maand een bedrag uit, omdat ik vind dat wat ik doe net zo belangrijk is als wat mijn man doet. Partneralimentatie heb ik in ons testament op 1% laten zetten, het is dat ik iets moest invullen anders had ik er van afgezien dit heb ik ook nooit willen laten aanpassen toen ik besloot te stoppen met werken. Ik vind dat iedereen moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt en wat bij je gezin past. Wie zijn wij om daarover te oordelen.
Tja, en volgens mij maken heel weinig ouders die in die situatie zitten daar een probleem van. Wij vinden het samen helemaal prima dat hij 5 dagen werkt en ik thuis. En zo ken ik heel veel gezinnen. Maar anderen menen dat elke vader parttime zou moeten werken en een thuisdag met de kinderen moet hebben. Wij vinden dat helemaal niet. En dat is denk ik ook wat @suus1983 probeerde te zeggen, maar dat vul ik even voor haar in. Waarom moeten "jullie" er wat van vinden hoe wij ons gezin organiseren. Waarom bemoeit iemand anders zich daarmee? Er ligt heel veel druk op mij, maar dat heeft niets te maken met hoe wij onze werkuren verdelen, maar met de situatie van onze kinderen. Als mijn man minder zou werken zou dat niet opgelost worden, dan wordt het alleen maar onrustiger omdat hij gewoon de capaciteiten niet heeft om dat te organiseren.
Ja wij vinden het fijn zo. Man wil niet stoppen met varen (tenzij noodzakelijk) en ik wil niet moeten werken. Ik wilde altijd moeder worden, als het dan persé moet daarnaast nog wel wat in de zorg. Officieel werk ik wel, het schip is van ons samen. En ik doe er ook echt wel dingen voor/op maar de urenverdeling is wel flink scheef Voor ons is dit het fijnste man die kan blijven varen, ik voor de kinderen zorgen (al klinkt internaat op sommige dagen als muziek in de oren ), stabiliteit voor de kinderen. Vakanties met zijn alle aan boord. Overigens heeft de oudste een x gezegt dat het juist fijn is dat papa vaart want dan is mama gewoon de baas thuis en dat is lekker duidelijk (als ik alleen ben met ze is er veel meer ritme) Uiteraard niet altijd leuk, maar een juf moppert ook vast weleens over oudergesprekken, de verpleegkundige over nachtdienst, de vuilnisman over regen. Als de weegschaal maar niet doorslaat naar de negatieve kant is het goed
Nou, dan doen jullie het toch perfect? Een ander heeft daar niets van te vinden of zich mee te bemoeien.
Ja het gaat hier echt om eigen keuze, niet een keuze die wordt bepaald door financien en carriere. Ik denk dat in de gesprekken met elkaar die aspecten niet onafhankelijk genoeg meegenomen worden. Ik kan het zelf ook maar moeilijk begrijpen dat een man met kantoorfunctie een 5-daagse werkweek met eventuele overuren en reistijd prefereert boven meer tijd met de kinderen. Ik zou hiervoor heel graag een keer met zulke mannen in gesprek willen gaan, gewoon uit pure nieuwsgierigheid, omdat ik het op dit moment gewoon echt niet kan begrijpen (dus niet dat ik het niet WIL begrijpen).
Jouw laatste alinea… klagen over alles mag, behalve over je kinderen, helemaal als je thuis bent met ze want: daar heb je toch zelf voor gekozen.