Deze discussie voelt voor mij heel naar aan, dus ik houd ermee op. Heb een vervelend gevoel aan dit topic overgehouden en dat vind ik jammer en onnodig.
Nou je bent me echt net voor. Ik wilde een soortgelijke reactie plaatsen. De conclusies die hier getrokken worden en de aannames die gedaan worden, bah.
Lijkt mij juist een goed uitgangspunt toch. Mijn dochter mag wat mij betreft ook zelf kiezen. Juist fijn om die vrije keuze te hebben. Maar het zou wel mooi zijn als het wel echt haar keuze ook is en niet misschien toch gedwongen door culturele of maatschappelijke dwang. Dat hoop ik echt voor haar namelijk. (En ook voor mijn zoons overigens) doet me wel denken aan mijn vader. Die hamerde vroeger wel altijd op een goede opleiding (had hij zelf niet gehad, wel succesvol maar nooit gestudeerd) dus die was altijd wel bezig dat ik ging studeren en de “beste start “ kreeg (overigens nooit vervelend hoor, het gaf nooit echt druk, toen ik bleef zitten was dat ook prima) Hij helemaal blij toen ik was afgestudeerd en een goede baan vond. Want het was wel belangrijk dat ik mijn eigen boontjes kon doppen als vrouw. tot mijn oudste en zijn eerste kleinkind werd geboren en ik vertelde dat ik 4 dagen ging werken en mijn man ook. “Maar gaat hij dan 2 dagen naar de opvang? Kun je niet thuisblijven? “ Vond ik toentertijd best grappig.
Het blijft een hoop emoties oproepen. Veel meningen. Veel verschillen. Jammer dat sommige niet helemaal open lijken te staan voor andere mensen hun invulling. Het is uiteindelijk een ieders eigen keuze. Wat voor mij werkt, is mijn standaard, maar niet DE standaard. Ieder heeft zijn eigen invulling van zijn leven. Vind het prachtig dat iedereen hier vrij is (voor zover de mogelijkheden er zijn, ivm ziektes of inkomen etc) om te kiezen, werken of niet, parttime of fulltime. Vind het zeer interessant allemaal te lezen. De verschillende punten die jullie maken.
Ik hoop niet dat je aan mijn bijdrage een naar gevoel hebt over gehouden. Want dat is absoluut niet de bedoeling. Ik respecteer ieders eigen keuze. Wanneer jullie gelukkig worden van de rolverdeling dan is dat prima, wat die verdeling ook is.
Dat geldt ook de andere kant op hoor, ik ken moeders die na jaren doorzetten met hun baan de moed hebben verzameld om te stoppen met werken (of bv parttime te gaan werken), iets wat ze eigenlijk al jaren eerder wouden. Maar dat is een drempel want ‘ik moet betaald werk doen om een goed voorbeeld te geven’ oa. En ook voor mannen geldt dat, toch het idee dat ze fulltime móeten werken. En je móet ook vooral promoties nastreven etc. Gelukkig ontwikkelen mijn man en ik ons ook nog ver buiten puur ons werk, er is zoveel in het leven dat los staat van betaald werk. Wij werken om te leven, om ons juist breed te ontwikkelen, we leven niet om te werken.
Ik kies er 100% vrijwillig voor om 3 dagen te werken. Meer dan dat wil ik niet van huis zijn, daar heeft mijn man verder niet zo veel mee te maken.
Ja ik zeg ook dat vast veel vrouwen er zelf vrijwillig voor kiezen maar even zoveel vrouwen (of mannen) kiezen waarschijnlijk niet. Ik zeg nergens dat je er niet vrijwillig voor kan kiezen natuurlijk. Kan prima.
Ik verbaas mij alleen over tal van argumenten die voor vrouwen gelden (wilde graag bij de kinderen zijn, wilde altijd moeder worden, mijn baan was teveel voor mij). Maar blijkbaar niet voor mannen. Ik mag hopen dat hij die kinderen net zo graag wilde. Maar het dan niet kunnen opbrengen om 1 dag zelfstandig echt voor ze te zorgen (dus echt zelfstandig niet een paar uur in het weekend of de avond). Werkelijk? En geen belang hebben bij het huishouden en het daarom prima vinden dat een ander het dan maar doet. Wellicht is het zijn biologische aanleg, een religieus rolpatroon of maatschappelijke druk. Maar waarom zou je zo'n man willen? En andersom. Wat heb jij een man die zich wel ontwikkeld en een druk en actief leven heeft op de lange termijn te bieden als je de hele dag thuis bent met kleine kinderen. Dan heb ik het niet over vrouwen die een studie doen of cursus etc volgen (daar lees ik zelden wat over). Maar je ontwikkeld je gewoon totaal anders. Een persoon maakt weinig meer mee en staat stil tussen 4 muren terwijl de ander zichzelf ontwikkeld en sociaal actief is tussen de andere volwassenen. Nog los van maatschappelijke gevolgen en risico's (waarvan op een enkeling na die zaken daadwerkelijk heeft geregeld) wordt weggekeken. Lijkt het mij het zeer onwenselijk. Wellicht komt het omdat in mijn omgeving iedereen ook gewoon werkt. Vroeger was dat natuurlijk anders en had je dagen de tijd om overal op de koffie te gaan en kwam je bekenden overal tegen. Maar die tijden zijn wel voorbij. Ik heb wel gezien dat iedereen anders in het leven staat. En dat gelijkwaardigheid voor sommige mensen een totaal andere betekenis heeft.
Nee niet jouw bijdrage, gewoon in het algemeen een rotgevoel erdoor gekregen. Ik begrijp echt niet waarom mensen denken te kunnen oordelen over het leven van andere mensen zonder ook maar 1 dag in hun schoenen te hebben gestaan. Ik geloof oprecht dat we allemaal een stuk beter af zouden zijn zonder dat constante geoordeel. De neerbuigende toon, ik kan daar niks mee.
En zo zijn er waarschijnlijk net zoveel die graag zouden stoppen met werken, maar dit niet kunnen, durven of mogen.
En dan is dat idd even jammer Ik weet van mijzelf dat ik niet tot die groep behoor maar als er een moment komt dat dit wel zo is, dan kan ik daar wel voor kiezen (mits bepaalde aanpassingen) en dat vind ik super belangrijk. Het belang van er financieel zelf voor gezorgd hebben dat dit kan is voor mij dan weer bijzaak. Het is ons geld en mijn man brengt het binnen en ik heb ervoor gezorgd dat hij het kon binnenbrengen. Het is dus ook mijn geld.
Je denkt echt ontzettend zwart/wit, jammer dat je dat zelf helemaal niet opmerkt maar wel zo hoog van de toren blaast.
Ik snap dat ook niet zo goed, maar als die dames gelukkig zijn, en hun relatie verder prima is is het niet aan mij om erover te oordelen. Jouw punten zie ik helemaal. zelf werk ik 28 uur. dan denk ik, leuk op vrijdagochtend ben ik vrij, kan ik gezellig koffie gaan drinken bij iemand. de enige mensen met wie ik koffie kan gaan drinken zijn mijn moeder (die thuisblijfmoeder is want andere generatie) een tante, oud collega's die met pensioen zijn, en 1 vriendin, maar die doet een studie, dus heeft eigenlijk ook geen tijd. dus ik ben ook op zoek naar een baan waar ik weer wat meer uren kan maken. ook werk technisch is de uitdaging veel minder met minder uren. ik krijg gewoon geen voldoening meer uit het parttime werken. ik krijg alles steeds net niet af, of de leuke projecten gaan naar een andere collega omdat deze er wel tijd voor heeft. maar mijn kinderen worden ook groter, en dat echte zorgen hebben ze ook steeds minder nodig, ze hebben mij en hun vader minder nodig. Dus het zijn ook wel dingen die veranderen gedurende je leven. en ik denk dat het mooi kan zijn om in een golf beweging daar in mee te kunnen. mijn "carriere" stond op een lager pitje, en dat vond ik helemaal prima, ik heb ervan genoten alle tijd met die kleine mannetjes, maar dat wil niet zeggen dat je niet na je 40 ste niet nog weer verder kunt gaan. we moeten toch al zo lang werken. een klein beetje tijd nemen om ook leuke dingen te doen terwijl je nog "jong"bent, tijd met je kleine kinderen te hebben is goud waard, in iedergeval in mijn ogen. en dat is voor zowel de moeder als vader. voor wat betreft de man/vrouw verhouding. Ik denk dat daar de komende generaties wel verandering in gaat komen. vrouwen zijn vaker hoog opgeleid, hebben betere banen, we krijgen later kinderen. Als de vrouw degene is met de goede baan, de carierre die ze niet wil opgeven zal ze ook meer werken, en meer blijven werken ook na de kinderen. De mannen zullen dan ook eerder denk ik een stapje terug doen. in de mannen wereld waar ik zelf werk is het stapje voor stapje gebruikelijker dat mannen ook 1 dag minder werken in de week. dat was 10 jaar geleden helemaal nog niet zo. het proces gaat niet van de een op de andere dag. mezelf als voorbeeld, mijn man is 6 jaar ouder, werkt 5 jaar langer dan dat ik dat doe, had toen wij kinderen kregen al een betere baan (want werkte al 10 jaar), beter betaald, meer verantwoordelijkheden. dat maakte voor ons de keuze eenvoudiger om mij minder te laten werken. ik was 25 toen ik zwanger was en werkte 5 jaar. maar als ik nog 10 jaar langer had gewerkt voordat we aan kinderen begonnen was dit ook een heel ander scenario geworden, dan was ik 35, had ik mogelijk een ander soort baan gehad, met ook andere verantwoordelijkheden en ander salaris, en had ik misschien ook wel gezegd, goh ga jij lekker minder werken en voor het gezin zorgen. dat was voor ons destijds gewoon weg geen optie omdat er toch echt eten op tafel moest komen, een huis betaald moest worden etc.
Wel bijzonder dat dit je conclusie is na je relaas. Zolang een stel alles in overleg en met afspraken doet lijkt me het een gelijkwaardige relatie.
Jeetje wat een discussies…. Ik pik er wat dingetjes uit “Ik wil ZELF mijn kinderen opvoeden” Dat vind ik altijd een bijzondere uitspraak. Ik voed ook ZELF mijn kinderen op. Maar heb hulp gehad van een gastouder, een korte periode de bso, de basisschool, de opa’s en oma’s… Van werk raak je niet “afgestompt “, zoals ik ergens las. Nu kan ik alleen over mezelf spreken maar al doe ik wat ik doe nog 20 jaar, dan nog blijf ik er voldoening uithalen Als tbm raak je ook niet afgestompt. Mijn vriendinnetje die tbm is, heeft zich altijd volop ingezet op de school voor haar kinderen, en wat is er veel te doen. Zonder deze inzet vallen scholen om. Verder is zij zeer ontwikkeld. Met haar heb ik gesprekken over politiek. Wereldzaken. Ik ken mensen die werken en geen idee hebben wat er zich in de wereld afspeelt. Feminisme betekent heel simpel: als vrouw heb je een keus. Dezelfde vrijheid als een man, om te kiezen hoe je het leven wil inrichten Thuisblijven bij de kinderen, part time werken of fulltime time aan de slag. Omstandigheden beïnvloeden keuzes. Voor sommigen is een keus gemaakt vanuit volledige vrijwilligheid Een ander wordt door omstandigheden min of meer gedwongen. En dat gaat beide kanten op. Ik zou zelf echt heel graag minder gaan werken. Vorig jaar 2 maanden even wat minder uren gemaakt en wat beviel dat goed. Meer rust thuis. Minder hollen. Ik heb altijd het gevoel dat alles goed moet. En het huishouden. En werk. En de kinderen. En sociale contacten. En familie… Maar het wordt dan wel erg krap allemaal en als ik kijk naar mijn pensioen, is het echt problematisch Dus het zit er gewoon niet in. Oh en dit topic ging over alimentatie Hier uiteraard kinderalimentatie, geen partner alimentatie want we waren niet getrouwd. Als er ooit gezamenlijk de beslissing is gemaakt dat een van de ouders stopt met werken, vind ik zeker dat er een overbruggingsperiode mag zijn met ondersteuning Ik ben alleen wel van mening dat die periode niet te lang hoeft te zijn. Zeg 3 jaar. Dat moet toch lang genoeg zijn om de boel een beetje op de rit te krijgen.
Goed verwoord. Exact mijn gedachten. Ik ben zelf het eerste jaar na de geboorte van mn meerling thuisgebleven omdat manlief en ik niet goed wisten hoe we het anders moesten doen: hij was net van regelmatig naar onregelmatig werken gegaan en ik had tal van fysieke klachten t.g.v. mijn meerlingzwangerschap. We waren doodmoe. Ik begrijp het dus wel dat stellen er voor kiezen dat tijdelijk 1 van de 2 de carrière op een laag pitje zet. Maar jaar in jaar uit? Nee, dat begrijp ik zo ontzettend niet. Ik merkte in die tijd dat ik ook verrekte weinig gespreksonderwerpen had (muv dingen over de kinderen), ondanks dat ik in die tijd veel koffiedronk met een andere moeder die ook tijdelijk thuis zat. Inmiddels werk ik 32 uur per week en volg ik daarnaast tijdelijk een studie, gelukkig bijna klaar. Soms is het even aanpoten, maar met mijn man zijn 32 urige werkweek ernaast zou ik niet anders willen. Ik kan mijn uren redelijk zelf inplannen en met zijn onregelmatige werk is er altijd iemand voor de kinderen. Ja, heel soms zijn ze even een kwartier tot een uurtje alleen totdat wij thuiskomen. Maar dat kunnen ze inmiddels meer dan prima. Ik verbaas me soms over mensen die argumenten hebben als: ‘ik wilde altijd al moeder worden’ en ‘ik wil er voor de kinderen zijn’. Newsflash: ik wilde ook altijd al moeder worden én ik wil er ook voor mijn kinderen zijn. Werkende moeders zijn er gelukkig ook voor hun kinderen. Zij combineren, samen met hun partner, alle taken náást een baan. Ik ken in m’n straat ook twee vrouwen die ‘thuis zijn voor de kinderen’. Die ene heeft 1 kind, die zit in de bovenbouw op de basisschool. Geen continurooster maar blijft elke dag over. Kind is van 8:15 tot 15:30 onder de pannen. Loopt zelfstandig van en naar school. Naar mijn mening is het ‘er voor de kinderen willen zijn’ een bijzonder argument. Andere buurvrouw heeft twee kinderen op de middelbare school…. ‘Ik ben thuis om er voor de kinderen te zijn…’ Ehhhh oké veel plezier. Goed verhaal…. Tuurlijk moeten die vrouwen lekker doen waar ze zelf gelukkig van worden. Ik persoonlijk kan me niet indenken hoe ze er niet voor de kinderen zouden zijn als ze - eventueel onder schooltijd - wat uren zouden gaan werken?? Deze specifieke vrouwen ontwikkelen zich niet meer door. Ze zijn thuis en doen alles thuis zodat de heer des huizes enkel en alleen op zaterdag een keer bij sport gaat kijken én op zondag het vlees snijdt. Ik hoop maar dat ze écht op lange termijn gelukkig worden én dat die kinderen niet denken dat het de standaard is dat je als vrouw je leven héél lang of hold zet. Ik heb dat als kind wel gedacht. Mijn niet werkende moeder had een oordeel over zgn ‘sleutelkinderen’. Mijn moeder had oordelen over die moeders dat die vrouwen ‘te beroerd waren om zelf voor hun kinderen te zorgen’. Later pas realiseerde ik mij dat mijn moeder juist te beroerd was om zelf te werken… . Hiermee zeg ik niet dat alle vrouwen die thuis zitten te beroerd zijn om te werken. Ik denk dat vele vrouwen die thuis zitten door hun omgeving of partners ook die kant opgeduwd worden. Ook werkt het niet mee dat niet alle werkgevers even flexibel zijn. Maar als je maar graag zou willen en goed zoekt moet er voor eigenlijk iedereen wel werk te vinden zijn. En wil je dat niet: ook prima. Maar realiseer je dan wel wat de gevolgen kunnen zijn als je om wat voor reden dan ook er ooit alleen voor komt te staan… Ik ben er trots op dat ik zelf in mijn levensonderhoud kan voorzien en mocht mijn man komen weg te vallen dat ik dan niet mijn handje hoef op te houden bij de overheid.
Het is dus zeker niet 1 persoon. Lees de bovenstaande reactie van @maartje84 maar eens. Bomvol oordelen en denigrerende opmerkingen. @maartje84 je kunt hier doen alsof je zo'n ontzettend ontwikkeld persoon bent, maar dat ben je niet, anders krijg je het niet voor elkaar om in zo'n stukje zulke domme dingen te verkondigen. Het zijn mensen zoals jij die ervoor zorgen dat dit soort discussies altijd op een negatieve manier moeten verlopen. Te overtuigd van je eigen gelijk en te arrogant om te zien dat er meerdere wegen naar Rome leiden.